คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Episode 2 คล็อค
“นาฬิกา ผมชอบมันมากเลยละมันทำให้ผมรู้วันเป็นตอนไหนได้ด้วยละ” เด็กน้อยคนนึงมองไปที่นาฬิกาพลางบอกกับ
ผู้เป็นเเม่ “จ้าชอบก็ดีเเล้วละอยากทำนาฬิกาเหมือนกับพ่อสินะ” …………..
ยามค่ำคืนหนึ่ง “ช่วยพ่อด้วยครับช่วยเเม่ด้วยครับคุณลุง” เสียร้องไห้ปนกับเสียงกรีดร้องเต็มถนนเเห่งหนึ่ง
ของเหลวสีเเดงไหลเป็นน้ำเต็มถนน สายฝนเริ่มโปรปราย "พบคู่สามีภรรยาประสพอุบัติเหตุรถชนเสียชีวิต
เเละ เด็กรอดชีวิตมาได้ เด็กได้รับเงินประกันเเต่ว่า พ่อของเด็กคาดว่าดื่มสิ่งมึนเมา คู่กรณีจึงได้รับโทษสถาณเบา "
“พ่อ ไม่ดื่มเหล้า!” เสียงทุบโต๊ะดังขึ้นจากห้องสอบสวน “เออ….” พ่อของเด็กถูกใส่ร้ายทั้งที่ตายไปเเล้ว
เเถมคู่กรณีบาดเจ็บขอค่า ทดเเทน ทั้งๆที่เขาควรจะเป็นคนได้ "ออ เจ้าบ้านั้นมันเป็นนักการเมืองสินะ
มีอำนาจเต็มไปหมด บ้าบอ มีปีศาจเเล้ว ยังจะมีปีศาจในคราบมนุษย์อีกหรือ" เด็กหนุ่มคิดในใจ………
กลับมาทาง ยากะ เเละ เพื่อนของเขา
Clock ระดับ A ลำดับที่ 4
“โอ้ยเอะอะก็เลขทำไมต้องคาบเเรกวันเเรกต้นสัปดาห์ทุกวันเลยอะ” เขาฟุบลงบนโต๊ะอย่างเบื่อหนายราวกับว่า
เรียนมานับปี “มันก็เเค่ชั่วโมงเดียวเองนะ….” ดารินพูดขึ้นเตือนสติยากะ
“ทั้งๆที่รู้จักกันเเค่ชั่วโมงเดียวทำอย่างกะเเม่ฉันเเละ” เขาอ้าปากหวอหาวยาวไปดาวอังคาร
“ไม่ชินเลยเเหะ” // เสียงกริ่งดังขึ้น อ๊อดด
"จบคาบเเล้ว" // คล็อคทุบโต๊ะทำให้บางคนที่อยู่ในนิทราตื่นขึ้นมา เขากลับรู้สึกไม่ได้รู้สึกเเสดงสีหน้าโกรธเเต่อย่างใด
เเละเดินออกไปหน้าห้องเเบบหน้านิ่งๆ นักเรียนรู้สึกจะดีใจหรือเสียดีละทีอาจาร์ณ เล่นหน้านิ่งอย่างงี้
“ ไปไหนกันดี…. ” ยากะเดินไปโต๊ะไมกะก่อนจะมีรังสีบางอย่างจากข้างหลัง….
“ ฉันไปด้วยสิ ” ดารินนั้นเองเธอคงเดินตามผมมาตอนที่เดินออกจากโต๊ะละนะ
“ ว่าเเต่ว่านะเราเป็นเพื่อนกันตอนไหนหนิ :P ” ผมถามกลับดารินไปทำให้เธอเกิดอาการเขินนิดหน่อยก่อนจะพูดต่อ
“ งั้นฉันขอเป็นเพื่อนพวกนายได้ไหมละ----- ” ผมครุ่นคิดอยู่นานความเงียบปกคลุมถ้าเป็นอย่างนี้ชาติไม่ต้องพักเเละ
ไวท์คิดอย่างั้นเเละพูดออกไปกลางความเงียบ “ ได้สิ….” ทำผมคิดมากไปหน่อยเพราะผมรู้สึกเเปลกๆตั้งเเต่ครั้งเเรกที่เจอ
“ งั้นไปกันเถอะฉันจะไปกิน น้ำเเข็งไส !! ” / ไมกะเดินออกไป ก่อนที่พวกผมจะเดินตามออกไป /
____________________
“ เเง่มๆ ” / ถ้วยน้ำเเข็งไสเปล่าวางซ้อนกันถ้วยที่ 20 ได้ถูกวางเรียบร้อยไมกะหมอนี่กินเยอะมาก=^= 20 ถ้วยมีของดาริน 2 ของผม 1 ผมไม่ค่อยชอบของหวานนะ :P /
“ นี่กะจะกินให้ขั้วโลกเหนือเเห้งเลยรึไง… ” / ดารินคงจะคิดเเบบผมเเละนะเธออดที่จะเเอบเเซวไม่ได้ /
“ ประมาณนั้น =^= ” / ไมกะตอบกลับด้วยสีหน้าล่อบาทาทำให้เป็นที่สนใจจากคนรอบๆอีกครั้ง /
“…..รู้สึกตัวฉันสั่นๆไงก็ไม่รู้ ” / ไมกะพูดต่อ ก็เเหงซิกินไป 20 ถ้วย….. /
“ ฉันก็ด้วย…. ” / ดารินกับคนอื่นๆทุกคนเริ่มตัวสั่น…ผมด้วยงั้นหรอไม่ใช่ตัวสั่นพื้นมันสั่นโว้ย !!!! /
ประกาศ ! ประกาศ ! ขอให้นักเรียนเเละบุคลากรทุกคนเข้าที่หลบภัยที่ใกล้ที่สุดด้วย !
ประตูหลังโรงอาหารเปิดขึ้นไม่หยักรู้ว่ามีด้วยผมรีบวิ่งสุดชีวิตไปสุดชีวิตดารินก็เช่นกันทุกคนยืนรอประตูปิดลง…
เหมือนลืมอะไรไป….ไอ้ไมค์ (ปล.ขอเรียกว่าไมก์ไม่ก็ไมค์ละกันชื่อมันเเปลกๆ) !!!!!!!!!!!!!!!!
มันนั่งเดินไปไหนไม่ได้เพราะกินเยอะไป ไอ้เวรเอ้ยยยย
“ หยุดก่อนเพื่อนผมอยู่ข้างนอก ! " ถึงงั้นเถอะพูดไปก็ไม่มีคนฟังมันเป็นระบบออโต้ผมรีบสไลด์ออกไปฉิวเฉียด
ดารินเธอตามมาเพราะอะไรก็ไม่รู้…. “ ไอ้ไมค์ ! ”
“ โทษทีไม่น่ากินเยอะเลยเดินไม่ไหวเลี้ยว……… ” บ้าเอ้ยย
“ เราไปหาที่หลบภัยที่อื่นดีกว่า…. ” ยากะพูดเสนอความเห็นก่อนที่เเรงสั่นจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
“ ไม่มีทาง ปกติมันจะปิดหมดเเล้ว….. ” ดารินพูดก่อนจะมีอีกเสียงเป็นเสียงวิ่งอุตหลุดทหารเดินไปซักทาง
“ …. เราควรตามไปไหม ? ” ผมพูดพลางส่องๆด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ บ้า….นี้ไม่กลัวตายกันจริงๆหรอ ! ” ดารินกับไมกะพูดประสานเสียงมาพร้อมกัน
“ ….เเต่ถ้ายืนอยู่ตรงก็เหมือนตายอยู่ดีนั้นเเละเดินไปดูหน่อยสถาณการ์ณก็ไม่ต่างกันหรอก ! ”
“ ….ก็จริง ” / เสียงสั่นสะเทือนยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง /
“ อย่างน้อยถ้ามีประโยชน์ซักนิดก็ดี….” ไมกะพูดขึ้นราวกับว่าเป็นต้นเหตุความชิบหายของทั้งสอง
พวกเราเดินลัดมาเจอกับสิ่งมีชีวิตตัวใหญ่เบอเริ่มเป็นรากไม้ด้านบนสุดเป็นหัวคล้ายๆกับสิ่งมีชีวิตบางอย่าง “ปีศาจ”
นี่คือสิ่งเดียวที่ยากะคิดได้ “ มันไม่ควรจะโผล่มาซฺิ ? ” เหล่าทหารระดมยิงอัดมันเเต่กลับไม่เป็นผลเเต่น้อย
“ เจ้าบ้านี่โคตรถึกเลย…. ” เสียงของชายบางคนดังกึ่งก้องกว่าคนอื่นผมเพ่งสายตาไปที่เขา
ระดับ A อันดับที่ 20 “ เกรียร์ ” ศาตรา ดาบไรอาโซ ใช้ตบปีศาจขั้นต่ำระดับสูงค่อนข้างเสียเปรียบเพราะตีไม่ค่อยเข้า
" เเน่ซิอาวุธหระจอกๆเเบบนายทำอะไรไม่ได้หรอกอีกเสียงพูดขึ้นชายในผ้าคลุม เดน A ลำดับที่ 15
ศาตราวุธ ถุงมือร้อยโรค “ บรือ อาวุธติดโรคของนายน่ากลัวจะตายไป----- ” ระหว่างพวกเขาสองคนเถียงกันไปมา
ทหารบางคนที่ว่างอยู่ก็จับกลุ่มซุบซิบกันถึงเรื่องที่เกี่ยวกับเจ้าผีรากไม้ขนาดใหญ่ไซส์ 15 เมตร
“ ขนาดนี้ระดับ S ก็คงจะไม่ผิด…. ” ผมฟังไม่ผิดใช่ไหม A ? ล่าสุดที่เกิดก็ 7 ปีมาเเล้วที่ โรมาเนีย นี่ !
“ ดันมาเกิดที่นี้ซวยชะมัด ! ” เกรียร์ กับ เดนโดดไปซัดมันเเเต่ก็ไม่เป็นผลถูกเด้งออกมาราวกับเป็นลูกบอล
“ เรียกระดับ S มาซักสองคนหน่อยไหม ? ” ทหารคนนึงเสนอความเห็นออกมา
" คุณอาริมะ ติดงานตบระดับ A 2 ตัวที่ภาคใต้ ระดับ S ที่อยู่ที่เมืองนี้ก็ อลิเซีย ตรงสถานีคัดกรองนั้นเเละ….
“ งั้นฉันจะไปโทรเรียกละกัน…. " ทหารพูดจบก็หยิบมือถือขึ้นมาเเละเริ่มการติดต่อทันที
“ …ฉันว่าเราไปดูมุมอื่นดีกว่า ” เราเดินเลาะทางไปเรื่อยๆพบกับชายคนนนึงยืนยิ้มหัวเราะอยู่……
“ นั้นใครกันนะ ? ” ดารินเปลี่ยนจุดสนใจไปที่ชายคนนั้นไม่ใช่เเค่เธอไมกะที่เดินหรือกลิ้งมาก็ไม่รู้ก็สนใจ
“ อาจาร์ณ ! ” ชายคนนั้นคล้ายกับคล็อคมากเเต่รอยยิ้มกับสายตาเมื่อครู่นั้นไม่ใช่เลยเเม้เเต่น้อย
“ เด็กๆ ? ” คล็อคเลิกลั่กๆนิดหน่อยก่อนจะ….
“ เธอควรจะอยู่ที่หลุมหลบภัยซิ ! " เขาตวาดใส่พวกเราก่อนจะไล่พวกเราออกไป
“ ไม่มีหลุมไหนเปิดเเล้วครับอาจาร์ณ…. ” ไมกะทำท่าเขินๆนิดๆ
"….งั้นก็ไม่เป็นไรครูจะคุ้มกันเธอเอง ” คล็อคเดินมาใกล้พวกเราก่อนจะให้ผมเดินนำไปที่หน้าโรงเรียนอีกด้าน
ผมตะหงิดๆก่อนจะเดินนำไป ดารินก็ตามผมมาส่วนไมกะก็เดินประกบผมมา……เราเดินมาจนถึงใกล้เเล้วอีกนิดเดียว
ตุบ……. “ อั๊กก…… ” เสียง เหมือนมีการกระทบบางอย่างเกิดขึ้นหมัดถูกอัดไปเต็มๆท้องของดาริน…..
To be continue……..
______________________________________________________________________
หวัดเดพี่น้องตอนนี้บอกเลยดองเกือบข้ามปี 5555+ เกิดสนุกอยากเขียนต่อเลยจัดไปหนึ่งตอนกับตอนจบที่ดารินโดนอัดไปเต็มๆ คงค้างกันไม่เท่าไหรทุกคนคงรู้อยู่เเล้วว่าใครทำละนะ :D สมัครต่อได้เรื่อยๆนะฮะ บางตัวยังไม่เอาออกนะฮะ เพราะนี้เเค่ตอนสองยังเอาตัวระดับ S ออกไม่น่าเหมาะเท่าไหร หวังว่าทุกคนจะยังไม่ลืมนะครับ ตอนนี้ต้องการระดับ A เพิ่มรวมถึงกับ 1-A ต้องการอย่างยิ่งเลยครับ ใครจะสมัครเพิ่มก็ได้นะครับ ตอนนี้มี OC ของทุกท่านที่มาใหม่สองคนครับเป็นระดับ A
ฝันดีครับทุกคน :D
ความคิดเห็น