คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode 0 Monster [Open 5/1/64]
โอซาก้า ญี่ปุณ ( ที่นี้มีคนต่างชาติที่อพยภเข้ามาเยอะมากอย่าเเปลกใจอิอิ )
“พวกเธอเลือกได้สองอย่างคือการออกไปตายอย่างสมศักดิ์ศรีหรือค่อยๆตายอย่างทรมาณ”
สิ่งพวกนี้ปลูกฝัง เด็กๆอย่างเรา มาตั้งเเต่เด็กน่าเเปลกดีไม่มีใครคิดเคยสงสัยหรืออะไรกับมันเลย
ผมนั่งอยู่ในห้องของผม ฟังการเรียนออนไลน์วิชาเเนะเเนว สุดบ้าบอ ปลูกฝังเด็กอะไรเนี่ย
ประตูปิดลง โลกใบนี้มันบ้าบอมาจะตั้ง 50 ปีเเล้ว รัฐบาลพึ่งมาคิดได้ตอนที่ “พวกมัน” เต็มโลกไปหมดเเละ
พวกมันคืออะไร? พวกมันคือ สัตว์ประหลาด
เออ..ใช่ครับสัตว์ประหลาด ไม่ใช่การ์ตูนไซไฟอะไรทั้งนั้น เเละ เพราะมันเป็นการ์ตูนเเฟนตาซี …. ล้อเล่น
ไม่ใช่การ์ตูนอะไรทั้งนั้นเเละครับมันคือ (นิยาย) ชีวิตจริงของคนยุคนี้ เเถมมันยังมีผีสางนางไม้เต็มไปหมดอีก
นับว่า 2in1 เลยทีเดียวเลยเเละ เเถมยังมีองกรณ์ นักล่าปีศาจ อีกโคตรการ์ตูนเลยวะ
เเต่ชีวิตจริงของผมไม่สิเกือบทุกคนเนี่ยมันน่าขมขื่นกว่านั้นเยอะ วันนี้เป็นวันคัดเกณฑ์เด็กไปเป็นนักล่าปีศาจหนึ่งบ้านต้อง
ไปหนึ่งคน เเม่เเก่น้องยังเล็กพ่อ… เอาเป็นว่าผมไปเอง
ประตูบ้านได้เปิดออก ผมสวมใส่เเมสก์เเต่มันเป็น เเมสก์ยันต์กันผี ผีจะไม่เข้าใกล้คนที่สวมใส่เเละไม่ได้รับเชื้อปีศาจด้วย เชื้อปีศาจอาจทำให้คนเป็นปีศาจได้ อีกด้วย อันตรายจัด
ผมเดินทางมาถึงหน้าสำนักงานคัดกรองนักล่าประจำเมือง โอซาก้า ถ้าเราผ่านการคัด เลือกจะได้เป็นนักล่า ระดับ C ทันทีเเละได้รับอาวุธประจำตัวถ้าเกิดมีอยู่เเล้วก็ไม่ต้องรับเพิ่ม
ภายในสำนักงานมีเคร่องเเสกน ค่าความเป็นมนุษย์ (Cyberpunk จัด)
ไม่ได้เหมือนกับเกมๆนั้นนะเฟร้ยวัดว่าเชื้อปีศาจกินเราไปเท่าไหรเเล้ว ใครเกิน 50 โดนจับกุม ทันทีเพราะเป็นปีศาจไปเเล้ว
เครื่องเเสกนผมออก มา 50 เออ….ชิบหายเเละ
“จับเด็กนั้นไว้!!!”เสียงตะโกนดังขึ้น เวรเเล้วไม่ได้วัด ค่าบ้านี้มากี่ปีเเล้วเนี่ยทำไมมันพุ่งสูงขึ้นจังเนี่ย
สติเริ่มเลือนลาง….เด็กหนุ่มฟุบตัวลง
“ส่งหมายค้นไปที่บ้านเด็กคนนี้” ชายหนุ่มสวมหน้ากากกันเเก๊สพูดคล้ายการออกคำสั่ง
“จับเด็กนี้ไปที่ห้องตรวจสอบ” ผู้คนต่างจับตามองมาทางนี้ …………
“ตื่นเเล้วรึ” หญิงสาวผมสีฟ้าอ่อนพูด
ผมมองไปรอบๆ คุกชัดๆ เเละถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านหน้า “คุณเป็นใคร….” ผมถามไป
“ฉันอลิเซียผู้สอบปากคำเธอในครั้งนี้ โดนโยนงานมานะฉันก็ยุ่งจะตายออยู่เเล้ว เจ้าวัน ได้ภารกิจมา
เเล้วก็พล่ามว่า ภารกิจสำคัญกว่า เเล้วก็โยนมาให้ฉันซะงั้น "
“ครับมีอะไรจะถามผมละ”
“เธอเป็นปีศาจหรือเปล่า” ถามมาตรงอย่างงี้เเถมกลางดง นักล่าปีศาจอยากรู้ จริงๆจะมีคนตอบว่าใช่ไหม
“ไม่ครับ…" ความเงียบปกคลุมทั่วห้อง
“ดีเเละฉันถามไปงั้นเเละ” อ้าวว
"ปกติ พวกปีศาจนะทนยาสลบได้เเต่เธอดันทนไม่ได้ นะสิเพราะฉะนั้นก็โอกาศเป็นไปได้สูงว่าเครื่องเสียไม่ก็เธอผิดปกติเองเเละเเถมยังมีสติอยู่ครบเลยถือว่าไม่โดนจับไม่งั้นเธอคงไม่เดินมากลางดงผู้ใช้ศาสตรหรกนะ"
ผมโดนปล่อยตัวซะงั้นเเละยังมีเด็กหญิงอีกคนนึง เดินออกมาผ่านหน้าห้อง
“เธอเองก็ค่า 50 เหมือนกันเเละเเล้วก็โดนปล่อยตัวเหมือนกัน วันนี้นี่บ้าบอจริงๆเลยเนอะ"
ผมเดินออกมาจากห้องสอบปากคำ “ตกลงผมต้องไปเกณฑ์ไหม?” ผมโผล่หัวกลับไปถาม อลิเซีย “ต้อง!”
ซะงั้นผมเดินไปเคาน์เตอณ์เกณฑ์ “มาเกณฑ์ครับ"คนมองผมไม่น้อยก็เล่นโดนยิงปืนไฟฟ้าตั้งเเต่ หัววันเลยนิ
“เออเธอมองตรงนี้" เขาเอาเครื่องคล้ายเครื่องตะกี้เเสกนตาผม
“Yagashe himiko เธอมีอาวุธอยู่เเล้วใช่ไหมงั้นฉันทำบัตรให้เลยนะ"
“เออผมยังไม่มี อาวุธ ครับ” เขาหันกลับมามองผม
“เเต่เครื่องเเสกนนี้มันบอกว่าเธอมีเเล้ว” พร้อมเเสกนใหม่ เครื่องนี้มันคงไม่เจ๊งอีกใช่ไหม
"เเถมมันยังติดตัวเธอมาด้วย" เอออะไรละเเมสก์คงไม่ใช่อาวุธใช่ไหม “เอาของในกระเป๋าเธอมาวางตรงนี้”
ผมเรียงของก็มี ไฟฉาย พวงกุญเเจกระดิ่ง เเมสก์สำรอง โทรศัพท์ สมุดโน๊ต “กระดิ่งนี้เเละ”
พร้อมชูกระดิ่งเเละเเกว่งไปมา
“….ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย พวงกุญเเจบ้านี่หรอ” วันบ้าที่สุดของฉันก็วันนี้นี่เเละ อลิเซียเธอพูดไม่ผิดหรอกวัน
นี้มันวันบ้าบออะไรเนี่ย
To be continue……
ความคิดเห็น