ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : หัวใจเจ็บแปลบ
บาปรัหัวใทรยศ
อนที่ 17
หัวใเ็บแปลบ
นี่มันเิอะไรึ้น?
เธอหนีผมไปโยไม่มีารร่ำลาหรือเหุผลใๆ ระยะเวลาสอปีที่ผมรอวันที่ะไ้เอเธอ แ่วันนี้ วันที่ผมไ้เอเธออีรั้ แ่เธอลับทำให้ผมรู้สึว่าเราไม่เยรู้สึอะไร่อัน ราวับว่าเราไม่เยรู้ัันมา่อน
ใผมมันยัื้อึ เื่อวามรู้สึัวเอ ว่าเธอำผมไ้ และผม็มั่นใว่าเธอือลียาอผม
แ่ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึเป็นแบบนี้…
“ ยื้อเวลาพอรึยั เราุยันไ้แล้วใ่ไหม ”
แ่เธอ็ยัให้ำอบเป็นวามนิ่เียบลับมา
“ ทำไมถึหนีภาส ทำไมถึทิ้ภาสไป ” เธอส่ายหน้าเบาๆให้ผม
“ ภาสทำผิอะไรเหรอ ถึทำันไ้ลอ บอเหุผลภาสไ้ไหมลียา ”
“ ันไม่ใ่ลียา ันื่อบัว ”
แ่ราวนี้เธออบผม ้วยสายาที่แทบไม่มีวามรู้สึอะไรเลย
“ ุือลียา ”
“ ันื่อบัว ”
“ บอว่าุื่อลียาไ! ” เธอทำผมสิเริ่มะเลิอีรั้ ผมะอเธอเสียั
“ ันไม่ใ่ลียาอุ ” แ่เธอยัพร่ำบอว่าเธอไม่ใ่ลียาอผม แม้ว่าะสะุ้ในัวสั่น็าม
อาารหวาลัวอเธอ มันทำให้ผม้อเินออาห้อ โยที่ไม่ไ้อะไรเลย…
ผมนั่มอเธอผ่านบานประใส เธอนั่อัวเอไม่ลุเินไปไหน เธอิอะไรอยู่ ทำไมถึไม่ยอมบอว่าเธอือลียา
เธอำัวเอไม่ไ้? อะไรทำให้เธอลืม? หรือเธอไม่ใ่ลียาอผมริๆันแน่นะ
บอามรว่าอนนี้หัวใอผมเริ่มโอนเอน มันเริ่มไม่แน่ใแล้ว แ่มัน็ยัมีวามรู้สึลึๆ บอว่าเธอผู้หิที่ผมรั
ผมเื่อเปอร์เ็น์อันน้อยนิอหัวในี้ ว่าเธอือผู้หินรัอผม…
ะเที่ยแล้ว ผมลับเ้ามาที่บ้านพัพร้อม้าวล่อ เสียเปิประูทำให้เธอหันมามอ
“ ิน้าวสิ ”
เธอมอล่อ้าว ่อนะหายหน้ามอผม
“ ไม่มียาพิษ ไม่ผสมยานอนหลับ ”
เธอมอเหมือนไม่เื่อ ผมเลย้อินโว์เธอ
เธอะหิวเหมือนัน เพราะั้แ่เมื่อวานเธอยัไม่ไ้มีอะไรถึท้อเลย เธอ่อยๆลุมานั่ิน
ท่าทาารับ้อน ารเี้ยว ารนั่ มันไม่มีอะไรที่ไม่ใ่เธอเลย แม้แ่ารับแ้วื่มน้ำ ที่้อั้อนวาในานให้เรียบร้อย มันือลียา
ทุอย่าที่ทำมันือเธอ แล้วทำไมถึบอว่าไม่ใ่
“ ราวนี้บอภาสไ้รึยั ว่าุือลียา ”
“ ปล่อยันไปเถอะ ” เธอไม่อบำถามผม ทำเหมือนไม่ไ้ยิน้วย้ำ
“ ปล่อยันไปเถอะ ัน้อทำมาหาิน ”
“ ้อารเินเหรอ ”
“ ใ่ ัน้อหาเิน ”
ผมหยิบเินในระปึบาๆวาบนโ๊ะ เธอมอเินนั้น และหันมามอผม
“ เอาไปสิ ถือว่ามาที่นี่้วยาร้า ” เธอมวิ้วให้ผม
“ เินมันน้อยไปเหรอ ” ผมวาเินเพิ่มไปอี แ่ราวนี้เป็นปึให่
“ บอวามริมา ว่ามันเิอะไรับุ ” เธอส่ายหน้าให้ผม
“ เินน้อยไปเหรอ ลืมไปว่าอบเินหนั ”
ผมเียนเ็ให้เธอ 7 หลั และเลื่อนไปรหน้าเธอ เธอมอเ็ใบนั้น หยิบมันึ้นมา ่อนะมอหน้าผมและีเ็ใบนั้น
“ ันไม่อยาไ้เินอุ ุำนผิ ันไม่ใ่ลียาอะไรนั่น ปล่อยันไปเถอะ ันอร้อ ”
ำพูและสายาอลียา ทำผมหวั่นไหว น้อลุออาห้อ เธอมอามหลัผม ่อนะนั่พิเหมือนนหมแร
อนนี้ในสมอผมทุอย่ามันัแย้ ีันพัลวันไปหม ผมมั่นใว่าใ่เธอ แ่เธอ็มั่นใว่าไม่ใ่ สายาอเธอูริัมา มันเิเรื่อบ้าอะไรึ้น มีอะไรเิึ้นับเธอัน
3 วันมาแล้ว ที่เธออยู่ที่นี่ับผม ผมัเธอไว้ในห้อ ้าวล่อมามายถูวา้อนัน ที่เธอไม่ยอมแะเลยแม้แ่น้อย เธอนั่หลบมุมอัวเอร้อไห้อยู่แบบนั้น ิแนัวเอนเลือะไหลิปแล้ว นเป็นผมที่ทนไม่ไ้้อเ้าไปหาเธอ…
เธอมอผมที่เ้ามา มอหน้าผมที่ับแนเธอให้ลุ ผมทายาให้เธอที่มันเหมือนารระบายอารม์เลยยัไไม่รู้ เธอมอหน้าผม
“ อย่าทำแบบนี้อี มันเ็บรู้ไหม ”
“ ปล่อยันไปเถอะ ” เธอพร่ำพูแ่เท่านี้ สายาอเธอมันเศร้ามา แล้ว็เป็นผมที่ทนแรันนี้ไม่ไหวอี ้อลุออไปาห้อ
เธอร้อไห้เสียัออมา มันเิอะไรึ้น ลียาอผมเธอไม่เยเป็นแบบนี้เลย
เธอเอาแ่นั่ร้อไห้นาแ มูแ นั่อยู่ที่เียวไม่ลุไปไหน ผมที่ทนูเธออยู่นาน ลับลายเป็นนหมวามอทนะเออี
“ เลิร้อไห้ แล้วมาุยันีๆะไ้ไหม ”
“ ปล่อยันไปเถอะ ”
“ พูำอื่นไม่ไ้เลยใ่ไหม ”
“ ุ้อารอะไร ันไม่มีอะไระใหุ้หรอ ันบอไปแล้วไว่าันไม่ใ่นทีุ่ามหา ันื่อบัวไม่ใ่ลียาอุ ”
“ ุือลียา ”
“ ไม่ ”
“ บอว่าุือลียา ”
“ ันไม่ะ อื้อ… ”
ผมทนไม่ไหวับำพูื้อรั้นอเธอแล้ว ผมึเธอมาบยีู้บ เธอทุบีอผม แ่ผมไม่ยอมปล่อย ผมันัวเธอิำแพ แล้วุไร้อออเธอ ูอเธอแรๆเพื่อเรียสิเธอ
เธอะไ้เห็นว่าารที่ปาแ็ับผม มันะเอับผมใน้านมื…
แ่ทว่า…
“ อย่าทำแบบนี้เลย อย่าเลยนะ ันอร้อ ฮึ… ”
“ ลียา… ”
เธอร้อไห้ยมือไหว้ผม มันเป็นภาพที่แย่มาผมทำอะไรไม่ถูเลย เธอน้ำาไหลอาบแ้ม ัวสั่นเหมือนลัวมาๆ
“ อโทษ ภาสอโทษ ”
“ ฮือ… ”
ผมึเธอเ้ามาอ เธอหวาลัวผมมา ผมสสารเธอมาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้…
ผมมอเธอที่หลับไป ้วยราบน้ำาที่ยัเปื้อนสอ้าแ้ม มันเิอะไรึ้นับเธอ ทำไมเธอถึเป็นแบบนี้
“ ไม่้อลัว ภาสะไม่ทำแบบนั้นอี ”
เธอื่นึ้นมามอผม ็มีสีหน้าที่ใปราออมา ่อนะลุออไปนั่อัวเอสุโฟา
“ ุนอนเถอะ ภาสะไปนอน้านอใหุ้สบายใ ”
เธอมอามหลัผมะสุสายา แม้ผมะปิประูออมา้านอ แ่เธอ็ยันั่อัวเออยู่แบบนั้น…
เธอลัวผม?
เธอรัเียผม?
หรือเธอลืมผมแล้วันแน่ ผมเริ่มไม่เ้าใแล้ว ใผมมันรู้สึเ็บแปลบึ้นมาอีแล้ว
…….….. /////// …………
อ่านบแล้ว เ้าั้น ิาม ออมเมน์น่ารัๆ เอาใเป็นำลัให้ัน้วยนะะ
อนที่ 17
หัวใเ็บแปลบ
นี่มันเิอะไรึ้น?
เธอหนีผมไปโยไม่มีารร่ำลาหรือเหุผลใๆ ระยะเวลาสอปีที่ผมรอวันที่ะไ้เอเธอ แ่วันนี้ วันที่ผมไ้เอเธออีรั้ แ่เธอลับทำให้ผมรู้สึว่าเราไม่เยรู้สึอะไร่อัน ราวับว่าเราไม่เยรู้ัันมา่อน
ใผมมันยัื้อึ เื่อวามรู้สึัวเอ ว่าเธอำผมไ้ และผม็มั่นใว่าเธอือลียาอผม
แ่ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึเป็นแบบนี้…
“ ยื้อเวลาพอรึยั เราุยันไ้แล้วใ่ไหม ”
แ่เธอ็ยัให้ำอบเป็นวามนิ่เียบลับมา
“ ทำไมถึหนีภาส ทำไมถึทิ้ภาสไป ” เธอส่ายหน้าเบาๆให้ผม
“ ภาสทำผิอะไรเหรอ ถึทำันไ้ลอ บอเหุผลภาสไ้ไหมลียา ”
“ ันไม่ใ่ลียา ันื่อบัว ”
แ่ราวนี้เธออบผม ้วยสายาที่แทบไม่มีวามรู้สึอะไรเลย
“ ุือลียา ”
“ ันื่อบัว ”
“ บอว่าุื่อลียาไ! ” เธอทำผมสิเริ่มะเลิอีรั้ ผมะอเธอเสียั
“ ันไม่ใ่ลียาอุ ” แ่เธอยัพร่ำบอว่าเธอไม่ใ่ลียาอผม แม้ว่าะสะุ้ในัวสั่น็าม
อาารหวาลัวอเธอ มันทำให้ผม้อเินออาห้อ โยที่ไม่ไ้อะไรเลย…
ผมนั่มอเธอผ่านบานประใส เธอนั่อัวเอไม่ลุเินไปไหน เธอิอะไรอยู่ ทำไมถึไม่ยอมบอว่าเธอือลียา
เธอำัวเอไม่ไ้? อะไรทำให้เธอลืม? หรือเธอไม่ใ่ลียาอผมริๆันแน่นะ
บอามรว่าอนนี้หัวใอผมเริ่มโอนเอน มันเริ่มไม่แน่ใแล้ว แ่มัน็ยัมีวามรู้สึลึๆ บอว่าเธอผู้หิที่ผมรั
ผมเื่อเปอร์เ็น์อันน้อยนิอหัวในี้ ว่าเธอือผู้หินรัอผม…
ะเที่ยแล้ว ผมลับเ้ามาที่บ้านพัพร้อม้าวล่อ เสียเปิประูทำให้เธอหันมามอ
“ ิน้าวสิ ”
เธอมอล่อ้าว ่อนะหายหน้ามอผม
“ ไม่มียาพิษ ไม่ผสมยานอนหลับ ”
เธอมอเหมือนไม่เื่อ ผมเลย้อินโว์เธอ
เธอะหิวเหมือนัน เพราะั้แ่เมื่อวานเธอยัไม่ไ้มีอะไรถึท้อเลย เธอ่อยๆลุมานั่ิน
ท่าทาารับ้อน ารเี้ยว ารนั่ มันไม่มีอะไรที่ไม่ใ่เธอเลย แม้แ่ารับแ้วื่มน้ำ ที่้อั้อนวาในานให้เรียบร้อย มันือลียา
ทุอย่าที่ทำมันือเธอ แล้วทำไมถึบอว่าไม่ใ่
“ ราวนี้บอภาสไ้รึยั ว่าุือลียา ”
“ ปล่อยันไปเถอะ ” เธอไม่อบำถามผม ทำเหมือนไม่ไ้ยิน้วย้ำ
“ ปล่อยันไปเถอะ ัน้อทำมาหาิน ”
“ ้อารเินเหรอ ”
“ ใ่ ัน้อหาเิน ”
ผมหยิบเินในระปึบาๆวาบนโ๊ะ เธอมอเินนั้น และหันมามอผม
“ เอาไปสิ ถือว่ามาที่นี่้วยาร้า ” เธอมวิ้วให้ผม
“ เินมันน้อยไปเหรอ ” ผมวาเินเพิ่มไปอี แ่ราวนี้เป็นปึให่
“ บอวามริมา ว่ามันเิอะไรับุ ” เธอส่ายหน้าให้ผม
“ เินน้อยไปเหรอ ลืมไปว่าอบเินหนั ”
ผมเียนเ็ให้เธอ 7 หลั และเลื่อนไปรหน้าเธอ เธอมอเ็ใบนั้น หยิบมันึ้นมา ่อนะมอหน้าผมและีเ็ใบนั้น
“ ันไม่อยาไ้เินอุ ุำนผิ ันไม่ใ่ลียาอะไรนั่น ปล่อยันไปเถอะ ันอร้อ ”
ำพูและสายาอลียา ทำผมหวั่นไหว น้อลุออาห้อ เธอมอามหลัผม ่อนะนั่พิเหมือนนหมแร
อนนี้ในสมอผมทุอย่ามันัแย้ ีันพัลวันไปหม ผมมั่นใว่าใ่เธอ แ่เธอ็มั่นใว่าไม่ใ่ สายาอเธอูริัมา มันเิเรื่อบ้าอะไรึ้น มีอะไรเิึ้นับเธอัน
3 วันมาแล้ว ที่เธออยู่ที่นี่ับผม ผมัเธอไว้ในห้อ ้าวล่อมามายถูวา้อนัน ที่เธอไม่ยอมแะเลยแม้แ่น้อย เธอนั่หลบมุมอัวเอร้อไห้อยู่แบบนั้น ิแนัวเอนเลือะไหลิปแล้ว นเป็นผมที่ทนไม่ไ้้อเ้าไปหาเธอ…
เธอมอผมที่เ้ามา มอหน้าผมที่ับแนเธอให้ลุ ผมทายาให้เธอที่มันเหมือนารระบายอารม์เลยยัไไม่รู้ เธอมอหน้าผม
“ อย่าทำแบบนี้อี มันเ็บรู้ไหม ”
“ ปล่อยันไปเถอะ ” เธอพร่ำพูแ่เท่านี้ สายาอเธอมันเศร้ามา แล้ว็เป็นผมที่ทนแรันนี้ไม่ไหวอี ้อลุออไปาห้อ
เธอร้อไห้เสียัออมา มันเิอะไรึ้น ลียาอผมเธอไม่เยเป็นแบบนี้เลย
เธอเอาแ่นั่ร้อไห้นาแ มูแ นั่อยู่ที่เียวไม่ลุไปไหน ผมที่ทนูเธออยู่นาน ลับลายเป็นนหมวามอทนะเออี
“ เลิร้อไห้ แล้วมาุยันีๆะไ้ไหม ”
“ ปล่อยันไปเถอะ ”
“ พูำอื่นไม่ไ้เลยใ่ไหม ”
“ ุ้อารอะไร ันไม่มีอะไระใหุ้หรอ ันบอไปแล้วไว่าันไม่ใ่นทีุ่ามหา ันื่อบัวไม่ใ่ลียาอุ ”
“ ุือลียา ”
“ ไม่ ”
“ บอว่าุือลียา ”
“ ันไม่ะ อื้อ… ”
ผมทนไม่ไหวับำพูื้อรั้นอเธอแล้ว ผมึเธอมาบยีู้บ เธอทุบีอผม แ่ผมไม่ยอมปล่อย ผมันัวเธอิำแพ แล้วุไร้อออเธอ ูอเธอแรๆเพื่อเรียสิเธอ
เธอะไ้เห็นว่าารที่ปาแ็ับผม มันะเอับผมใน้านมื…
แ่ทว่า…
“ อย่าทำแบบนี้เลย อย่าเลยนะ ันอร้อ ฮึ… ”
“ ลียา… ”
เธอร้อไห้ยมือไหว้ผม มันเป็นภาพที่แย่มาผมทำอะไรไม่ถูเลย เธอน้ำาไหลอาบแ้ม ัวสั่นเหมือนลัวมาๆ
“ อโทษ ภาสอโทษ ”
“ ฮือ… ”
ผมึเธอเ้ามาอ เธอหวาลัวผมมา ผมสสารเธอมาที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้…
ผมมอเธอที่หลับไป ้วยราบน้ำาที่ยัเปื้อนสอ้าแ้ม มันเิอะไรึ้นับเธอ ทำไมเธอถึเป็นแบบนี้
“ ไม่้อลัว ภาสะไม่ทำแบบนั้นอี ”
เธอื่นึ้นมามอผม ็มีสีหน้าที่ใปราออมา ่อนะลุออไปนั่อัวเอสุโฟา
“ ุนอนเถอะ ภาสะไปนอน้านอใหุ้สบายใ ”
เธอมอามหลัผมะสุสายา แม้ผมะปิประูออมา้านอ แ่เธอ็ยันั่อัวเออยู่แบบนั้น…
เธอลัวผม?
เธอรัเียผม?
หรือเธอลืมผมแล้วันแน่ ผมเริ่มไม่เ้าใแล้ว ใผมมันรู้สึเ็บแปลบึ้นมาอีแล้ว
…….….. /////// …………
อ่านบแล้ว เ้าั้น ิาม ออมเมน์น่ารัๆ เอาใเป็นำลัให้ัน้วยนะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น