คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 ใครบางคน (4)
“อีแล้วเหรอ!”
“อ่ะ! รับไป” ผมยื่นถุระาษสีน้ำาลให้เพื่อนสนิท
“วันนี้เนื่อในโอาสอะไรรับ?” เสียเ้มถามผมพร้อมเอนหลัลพนัพิ และออัวเอในท่าสบาย
“ะินมั้ย?”
“ินรับ บุอหอยนานี้...อ่ะ เ็ๆ รับไปแ่ายันะ”
“…” อานนท์รับถุาแฟาผม้วยสีหน้าแปลใ เพราะร้อยวันพันปี ถ้าไม่ำเป็นริๆ ผมไม่เยย่ารายออไปไหน นอาห้อผ่าัับึบริหาร
“มอหาใร?” อานนท์ถามผมหลัสัเเห็นว่าผมพยายามส่สายาหาใรบาน
“ไม่ไ้หาใร” ผมใ้สอมือล้วลระเป๋าาเ เอนสะโพลพิอบโ๊ะทำานอเพื่อนสนิท “แ่ะมาูว่าแผนนี้มีใรี้เียทำานหรือเปล่า” ผมยยิ้มบอเพื่อนสนิท้วยวาาวน
“เอาีๆ รับท่านผู้บริหาร มาหาใร?”
“ไม่ไ้มาหาใร แ่ผ่านมาเลยแวะื้อาแฟมาฝา” ผมใ้สายาลอบมอไปรอบๆ นในเสี้ยววินาทีที่ใรบานผ่านเ้ามาในระยะสายา ผมเหมือนถึฝั่ฝัน วามโรธเลีย็ยัมี และมันไม่เยลน้อยลเลยแม้เสี้ยววินาที แ่สิ่หนึ่ที่ยัอธิบายไม่ไ้ ือทำไมผม้อมาให้เห็นหน้าเาทั้ที่ใ็เลีย
“หมอแพมีแฟนหรือยั่ะ” พยาบาลสาวยืนถือแฟ้มอยู่้านร่าเล็เอ่ยถามเ้าัว
“ยัไม่มีรับ” น้ำเสียับสำเนียที่เยไ้ยินเมื่อนานมาแล้วทำใผมเ้นเป็นระส่ำ
“แล้ว...มีนที่อบมั้ย่ะ” เธอยัถามอแนนถูถาม้อละสายาาหน้าออมพิวเอร์ที่วาอยู่บนโ๊ะึ้นมาสบาับเธอ
“อยารู้ไปทำไมรับ” เ้าัวถามพร้อมรอยยิ้มบา
“ือ...มีนฝาถามมา่ะ”
“…” ผมมวิ้ว รู้สึไม่พอใับำอบอพยาบาลมานั ในที่ทำานลับมาถามันเรื่อไร้สาระ แ่ผม็ยัยาะฟัว่าำอบืออะไรันแน่
“สรุปหมอแพมีนที่อบหรือยั่ะ”
“ไม่บอรับ” ร่าบายิ้ม่อนเบนหน้าไปสนใหน้าออมพิวเอร์อีรั้
“ยิ้มแบบนี้ แสว่ามีนที่อบแล้วเหรอะ”
“...” นร่าเล็ไม่เอ่ยอะไรนอารอยยิ้มว้า แววาเป็นประายนผมแปลใ รอยยิ้มแห่วามสุ แ่เป็นรอยยิ้มที่ผมเลีย และรู้สึอยาทำลายมันทุั่วะ หาผมเห็นว่าเายิ้มแบบนั้นอีรั้ ผมะสร้าวามทรำที่เลวร้ายที่สุ เพื่อเป็นารอย้ำว่าีวินี้ นอย่าพระแพไม่มีสิทธิ์ที่ะยิ้มอย่ามีวามสุไ้อี
พระแพ นหน้าเศร้า
หลัทำานใ้ทุนรบสามปี ผมัสินใลเรียนแพทย์เพาะทาทันที และสาาที่ผมเลือะไป่อับมันือศัลยรรมหัวใและทรวอ วาริเป็นหนึ่ในเพื่อนสนิทผมที่ลเรียนแพทย์เพาะทาทันทีเ่นัน เหมือนะา้อันเราถูส่ัวให้มาูานที่โรพยาบาลเอนที่เียวัน มันเป็นโรพยาบาลนาให่ และมีื่อเสียใน้านารรัษาเรื่อโรหัวใ และ สมอแห่หนึ่ในประเทศ
ผมับวาริเราถูัให้พัห้อเียวัน มันเป็นห้อพัอพนัานที่อยู่ในโรพยาบาล และนั่นทำให้เราสะวและไม่้อัวลเรื่อารเินทามานั เพราะอนโผมับที่นี่นับว่าไม่ไ้อยู่ใล้ันมานั
ในแ่ละวันผมมีิวัรประำวัน้อทำเหมือนวรีวิ ราวเ็โมรวเยี่ยมผู้ป่วยหอในหรือเรียสั้นๆ ว่าราวน์วอร์ ราวน์รอบเ้าและสั่ารรัษาบพวผมะรีบสาวเท้าไปยัึอายุรรรมเพื่อออรวผู้ป่วยนอับหมอเพาะทา ไปห้อผ่าั หรือไปราวน์ที่อื่นๆ แล้วแ่ว่าะมีเสไหนที่อาารย์หมอ้อารให้เรารับผิอบ
“หมอแพ...พี่รู้ว่าเ้านี้เหนื่อยมา อยาินอะไรสั่ไ้เลยนะ เพื่อเป็นารปลอบใมื้อนี้พี่เลี้ยเอ” หมอภาที หรือหมอทีมเป็นหมอพี่เลี้ยอยูแลแพทย์บใหม่ บอผมะเราำลันัู่เมนูมื้อเที่ยในร้านอาหารอโรพยาบาล
“แหม! หมอทีม บนโ๊ะนอาหมอแพมีหนูอีนนะะ ใอะเลี้ยหมอแพนเียวหรือะ แล้วหนูล่ะ?” พี่เอ๋ที่เป็นพยาบาลุาวเอ่ยปาแว
“น้อพยาบาลเอ๋ผม็เลี้ยนั่นแหละรับ แ่อน้อหมอแพ้อพิเศษหน่อย” หมอทีมพูพลาส่ยิ้มว้ามาให้ผม
“แล้วผมล่ะ! ผม็อยาใหุ้เลี้ยเหมือนันนะหมอทีม” ร่าให่สอนเินมาหยุรโ๊ะะเราำลันั่สุมหัวันเลือเมนูอาหาร หนึ่นในุาวน์สีาวือผอ. แผนศัลยรรมหัวใ ส่วนอีนเป็นนที่ผมไม่ล้าแม้ะสบา รอยแผลาารระแทรหลัับรอย้ำบนแนที่เาฝาไว้อนนี้มันยัเ่นั แม้ารแ่ายะูภูมิานผูเนไทใส่สูท หน้าาหล่อเหลานน่าหลใหล แ่วามใร้ายับอารม์รุนแรที่แฝมาับรอยยิ้มแบบมีเลศนัยนั่นทำผมใหายลไปทุที
“โธ่...ผมเหรอะล้าเลี้ยผอ.” หมอทีมส่ยิ้มแนๆ ให้นมาใหม่
“ร้านนี้โ๊ะเ็ม ผมสอนอนั่แมับพวุ้วยนะ” ไม่้อรอให้เราสามนอบล ผอ. แห่แผนสมอ็หย่อนร่าัวเอลเ้าอี้้าผมทันที ที่สำัเ้าัวลาเ้าอี้มาใล้พร้อมะโหน้ามาูเมนูอาหารในมือผม “อะไรอร่อย? แนะนำหน่อยิ!” นมาใหม่ยยิ้มมาให้แ่แววาล้ายมุ่ร้ายมาที่ผมแบบแปลๆ
“ผมไม่ทราบรับ” ผมยับเอนัวหลบสายาเ้าเล่ห์นร่าแทบะเบียไปับหมอทีมที่นั่อยู่้าๆ “ผอ. เลือเอีว่ารับ” ผมส่เมนูอาหารในมือให้นร่าให่ทันที ไม่ล้าแม้แ่ะสบสายาอเ้าัว
“นั่ีี!!” น้ำเสียุับมือหนาส่มารั้แนผมให้ลับมานั่ัวรอีรั้ “เป็นไส้เือนหรือยัไ! ถึ้อเลื้อยเอียไปพินอื่น” ผมลืนน้ำลายลอพร้อมลับมานั่ัวรทันทีที่นรหน้าพูบ
“โห! ผอ. ธรรม์รับ ะแล้อะไรหมอแพเนี่ย น้อเาัวเร็ไปหมแล้ว” ผอ. อานนท์เหมือนเป็นระั่วยีวิผมไ้ทันเวลา
“หมอแพลอินอันนี้มั้ย เมนูึ้นื่ออที่นี่เลยนะเี๋ยวพี่สั่ให้” หมอทีมี้ไปที่เมนูอาหารบาอย่าที่ผมูไม่ออว่ามันืออะไร รู้แ่ว่าน่าะเป็น้าวผัอะไรสัอย่า
“็ไ้รับ ท่าทาน่าินีนะรับ” ผมบอหมอทีมทันทีเพราะัปัหาเรื่อหาเมนูอาหารและอีอย่าร่าให่ที่นั่้าๆ ็้อผมนแทบะไม่วาา
“อหมอแพเปลี่ยนเป็นอันนี้ีว่า” นร่าให่ที่นั่อยู่อี้านพยายามเบียัวเ้ามาใล้ผมอีรั้่อนี้นิ้วลเมนู้าวราไ่เียวหน้าาธรรมา “เพราะูท่าทา...หมอแพไม่ินุ้ละมั้” ผมหน้าีลทันทีที่รู้ว่าเมนูที่หมอทีมแนะนำมันทำมาาุ้
“นายรู้ไ้ยัไว่าหมอแพไม่ินุ้?” ผอ. อานนท์ที่นั่อยู่อีฝั่โ๊ะมวิ้วถามเพื่อนสนิท้วยท่าทาสสัย
“ไม่รู้!...ูเา หน้าาบ้านๆ แบบนี้ ินุ้ไม่เป็นหรอ” ผมเหลือบามอน้าาย่อนเม้มริมฝีปาไว้แน่น
“โห…ปาเหรอนั่น หมอแพอยาินอะไรสั่เอีว่านะ ้าวผัมันุ้ที่หมอทีมแนะนำ็อร่อยน่ะ” ผอ. อานนท์บอ่อนส่เมนูให้ผมอีรั้
“เอ้อ…ผมิน้าวไ่เียวีว่ารับ” ผมบอนรหน้า่อนเอามือทาบอัวเอ เพราะอนนี้ในใผมเ้นเป็นระส่ำ อย่าใหายใว่ำ เือบไปแล้ว เือบายเพราะุ้โยไม่รู้ัวอีแล้ว ผมเป็นนแพุ้้อย่ารุนแรและเมื่อหลายปี่อน็เยเือบายเพราะุ้มาแล้ว
หลั้ว้าวเ้าปาแบบไม่ิีวิ แ่้อารรีบินรีบเสร็ไม่อยาอยู่ใล้นร่าให่ที่ยัแผ่รัสีอำมหิมาที่ผมนรู้สึไ้
“หมอแพ วันนี้อนเย็นไปไหน่อป๊ะ” หมอทีมระิบล้าหูผม หลัเราเินออมาาร้านอาหารลับไปที่แผนทรวอ
“ผมะว่าะไปห้อสมุอโรพยาบาลรับ” ผมบอนร่าสู
“ไปห้อสมุ ไปทำไม?”
“ไปอ่านหนัสือรับ”
“เออ! ใ่ ไปห้อสมุ็้อไปอ่านหนัสือ ุถามอะไรไม่ินะหมอทีม” ไม่รู้ว่าสอผอ. เินามผมับหมอทีมมาั้แ่เมื่อไหร่ เพราะผมเ้าใว่าเราแยย้ายันไปแล้วั้แ่ที่ร้านอาหาร แ่ลับลายเป็นว่าทัู้่เินามหลัเรามาลอ “หมอแพุอย่าไปหลลหมอทีมนะ ไอ้นี่มันเ้าู้” ผอ. อานนท์บอพร้อมยิ้มว้ามาให้ผม
“โห...ผอ. รับทำไมสัาวรุ่ผมะหมทาเินเลยล่ะรับ”
“หรือไม่ริ ุนะเ้าู้ ส่วนผมอ่ะ รัเียวใเียว” ผอ. อานนท์ส่ยิ้มให้นผม้อส่ยิ้มแนๆ ให้เ้าัว
“พวนายไร้สาระอะไรัน!! ถึเวลาานันแล้วไม่ใ่เหรอ?” หลัยืนฟัอยู่นาน ผอ. แผนสมอพ่วำแหน่เ้าอโรพยาบาลส่เสียทุ้มิหุหิมาที่พวเรา
“เอ่อ รับะไปเี๋ยวนี้เลยรับ” หมอทีมพูพลาส่มือมาับแนผมเอาไว้่อนพาันเินอีรั้
“เี๋ยว! พวุทำอะไร?” ร่าให่้าวเท้ายาวเินรมาหยุรหน้าพวเรา่อนเอาสอมือเท้าสะเอวเอาไว้ “หมอแพ!! ุเป็นเ็เหรอที่้อให้หมอทีมูมือเินนำอะ” ผมมอหน้าหมอทีม่อนสะบัมือออาันทันที
...
.
“ผอ. ธรรม์นี่ น่านลุริๆ” หมอทีมทำหน้าบึ้พร้อมเอามือลูบแนัวเอึ้นล “นอะไรุอย่าับหมา” ผมับหมอทีมรีบ้าวเท้ายาว่อนเินมาหยุรโ๊ะทำานผมในห้อพัส่วนัวแพทย์
“ปิเามาิน้าวับพวพี่บ่อยเหรอรับ” ผมหย่อนัวเอลเ้าอี้รโ๊ะทำาน
“็ไม่นะ นานๆ ไม่ิ ้อบอว่าไม่เยเลย้วย้ำ” หมอทีมทำสีหน้ารุ่นิ “่วนี้ไม่รู้เป็นบ้าอะไร แวะมาบ่อยเหลือเิน เล่นเอาเ็ๆ ในแผนลัวันนี้ึ้นสมอหมล่ะ”
“ผอ. ธรรม์ ุมาเลยเหรอรับ ทำไมทุนถึูลัวเาั” ผมถามนร่าสู แ่็้อเอะใเพราะัวเอ็เยโนมาับัว แววาับรอยยิ้มแปลๆ ที่เามอมาที่ผมแ่ิ็นลุอย่าที่หมอทีมพูริๆ
“ุมาๆๆๆ” หมอทีมลาเสียยาว “เ้าใว่าน่าะุว่าท่านประธานอีนะ ใรไม่ไ้ั่ในี่โนเล่นมาหลายนแล้วนะ”
“เล่นยัไเหรอรับ” ผมพูพลาลูบรอย้ำบนแนที่ยัมีรอยมืออนที่เราำลัล่าวถึอย่าเ่นั
“ไม่รู้ิ ผมไม่เยโน” หมอทีมพูพลาทำสีหน้าใ้วามิพร้อมเอามือลูบาัวเอเบาๆ
“อ่าว แล้วหมอทีมรู้ไ้ยัไว่ามีนโนผอ. ธรรม์เล่น”
“แหะๆ ผม็ฟัเามาอีที แ่็่าเถอะ...” หมอทีมเปลี่ยนเรื่อทันทีที่ผมทำหน้ามวิ้ว “เย็นนี้ไปูละรเวทีับผมมั้ย ผมไ้ั๋วฟรีมาสอใบยัไม่มีเพื่อนไปูเลย” หมอทีมส่ยิ้มมาให้ผม
“ละรเวที?... ผมไม่่อยถนัอะไรแบบนี้นะรับ”
“โห แสว่าไม่เยูเลยใ่มั้ยรับ” ผมพยัหน้าให้นร่าสู “ั้นีเลย ยิู่เป็นรั้แรแบบนี้รับรอว่าสนุน้อิใแน่ๆ”
“ิใเลยเหรอรับ” ผมลอาไปมา่อนส่ยิ้มแนๆ ให้นร่าสู
ความคิดเห็น