รักต้องห้าม!

ลำดับตอนที่ #4 : ภาคต่อจากเรื่อง ความรู้สึกของฉัน ค่ะ

ต่อไปนี้จะเสนอเรื่อง รักต้องห้าม! ค๊า ตอนเดียวจบนะ

~ รักต้องห้าม! ~
ภาคต่อจากเรื่อง * ความรู้สึกของฉัน *

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด " เสียงกรีดร้องของเฮอร์ไมโอนี่ดังมาจากห้องนอนของเธอ
เสียงนี้สามารถทำให้นักเรียนทั้งบ้านกริฟฟินดอร์ตื่นได้เลยทีเดียว
" เฮอร์ไมโอนี่ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไป เธอกรี๊ดทำไมกัน " ปาราวตีที่นอนอยู่เตียงข้างๆเธอ
รีบลุกขึ้นมาจากเตียงทันทีเพื่อถามว่าเธอเป็นอะไร แต่เธอไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแต่นั่งกอดเข่าแทน
" เธอเป็นอะไรรึป่าว "
" ป่าว "
" แล้วเธอกรี๊ดทำไมอะ "
" ฉะ …ฉันฝัน…ฝัน..ฝันเห็นภาพ……วัน……นั้น……วันที่……มัล…ฟอย " ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ เธอก็ร้องไห้ซะแล้ว
ภาพที่เธอฝันเห็นคือ ภาพของงานวันฉลองที่ฮอกวอตส์มีอายุครบ xxxx ปี
ภาพต่างๆของมัลฟอย ภาพวันที่เธอเช็ดตัวให้เขา ภาพที่เธอจูบมัลฟอย ภาพที่มัลฟอยมอบสร้อยให้เธอ
จนกระทั่งภาพที่มัลฟอยตายไปต่อหน้าต่อตา เมื่อเธอนึกถึงตอนนั้นเธอถึงกับร้องไห้ออกมาเลยทีเดียว
เธอใส่สร้อยเส้นที่มัลฟอยมอบให้เธอติดตัวมาตลอดตั้งแต่เขาตาย
เธอยกมือขึ้นกุมสร้อยเส้นนั้นไว้ พลางพูดเบาๆว่า " ฉันรักเธอ "
" เรื่องนี้มันผ่านมาอาทิตย์นึงแล้วนะ เธอยังไม่ลืมอีกหรอ "
ปาราวตีพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงเพราะเฮอร์ไมโอนี่ฝันเรื่องนี้ติดต่อกันมาเกือบอาทิตย์นึงแล้ว
" ฉันลืมเค๊าาไม่ได้ ฉันรักเค๊า ฉันไม่มีทางลืมเค๊าได้เลย "
เมื่อได้ยินที่เออร์ไมโอนี่พูด เธอถึงกับถอนหายใจ
" ฉันว่าเธอรีบไปอาบน้ำดีกว่า แล้วเธอจะได้ลงไปกินข้าวซะที "
" อืม " เฮอร์ไมโอนี่ตอยสั้นๆ
เมื่อปาราวตีเดินออกไปจากห้องแล้ว เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว
เมื่อเธอออาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอจึงเดินลงมาที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์
เธอเจอทั้งแฮร์รี่และรอนนั่งอยู่ที่โซฟาตัวโปรดของพวกเขา
" หวัดดี " แฮร์รี่และรอนพูดพร้อมกันเมื่อทั้งคู่เห็นเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมา
" หวัดดีแฮร์รี่ , รอน "
" เราไปกินข้าวกันเถอะ " แฮร์รี่ชวน
" ไปสิ " รอนรีบตอบ

เมื่อทั้งสามเดินลงมาถึงห้องโถงแล้ว ทั้งสามจึงนั่งลงตามที่ประจำของตนเอง เมื่อนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์เห็นเฮอร์ไมโอนี่แล้ว
พวกเขาต่างก็เป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่มาก พวกเขารู้ดีว่าเสียงกรี๊ดเมื่อเช้านี้เป็นของเฮอร์ไมโอนี่แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถามเธอ
เพราะพวกเขาทุกคนเข้าใจเธอดี พวกเขาทั้งเป็นห่วงทั้งสงสารเธอ นักเรียนทุกคนในบ้านรวมถึงอาจารย์ต่างสังเกตุได้ว่า
เฮอร์ไมโอนี่เศร้าซึมไปมากทีเดียว เธอผอมลงไปมาก ในเวลาเรียนเธอก็ไม่มีสมาธิ แต่อาจารย์ทุกท่านก็ไม่ได้ต่อว่าเธอ
และบางครั้งแฮร์รี่กับรอนก็ยังสังเกตุเห็นอีกว่าเธอร้องไห้บ่อยๆ เธอไม่เหมือนเฮอร์ไมโอนี่คนเดิมที่สดใสร่าเริง

" เฮอร์ไมโอนี่ เธอดื่มนมซักแก้มนะ ฉันเห็นเธอกินซุบไปแค่ 2-3 ช้อนเอง " แฮร์รี่พูดด้วยความเป็นห่วง
" นั่นสิ ฉันว่าเธอผอมลงไปมากเลยนะ " รอนเสริม
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ตอบอะไร เพราะตอนนี้เธอกำลังมองดูที่นั่งของมัลฟอย เธอเพียงแต่ยกแก้วนมขึ้นมาดื่มตามคำของทั้งคู่
สายตาเธอดูเหม่อลอย เธอมองไปยังที่นั่งอันว่างเปล่าของมัลฟอยเธอจ้องมันอยู่นานมาก
เมื่อเธอดื่มนมจนหมดแก้วแล้ว เธอจึงถอนสายตาออกมาจากที่นั่งของเขา เธอยืนขึ้น
" ไปกันเถอะ " เฮอร์ไมโอนี่พูด

แฮร์รี่และรอนจึงเดินนำหน้าเธอออกจาห้องโถงไป ก่อนออกจากห้องโถงเธอหันมามองที่นั่งของมัลฟอยครู่หนึ่งก่อนที่เธอจะเดินออกไป
เมื่อมาถึงชั้นเรียนวิชาปรุงยาที่กริฟฟินดอร์ต้องเรียนรวมกับสลิธีรีน ดูเหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่ของสลิธีรีนยังตกอยู่ในความเศร้าเช่นกัน
วันนี้ศาสตราจารย์สเนปให้นักเรียนทุกคนจดตามบนกระดานอย่างเดียว อาจจะเป็นเพราะเขายังไม่หายช็อคจากเหตุการณ์ในวันนั้นเช่นกัน
เฮอร์ไมโอนี่เธอเอาแต่จ้องที่นั่งของมัลฟอยอย่างเดียว เธอไม่ได้จดตามสเนปเลย ตอนนี้ในสมองเธอมีแต่เรื่องมัลฟอยเท่านั้น
เธอมองแต่ที่นั่งของมัลฟอยมานานมากแล้วภาพต่างๆของมัลฟอยปรากฎขึ้น ภาพเหล่านั้นทำให้น้ำตาหยดใสๆไหลลงมาอย่างช้าๆจากตาของเธอ
" มีสเกรนเจอร์ ทำไมเธอถึงไม่จดบนกระดาน "
เมื่อเธอได้ยินเสียงนี้เธอถึงกับสะดุ้งเฮือก เธอค่อยๆหันกลับมาช้าๆ แต่เธอกลับรีบใช้มือปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็วผิดกับตอนที่เธอหันมา
" ขอ…..ขอโทษค่ะศาสตราจารย์ หนูจะรีบจดค่ะ "
เมื่อเขาเห็นคราบน้ำตาบนใบหน้าของเธอ เขาถึงกับหน้าซีด สเนปเองเขาก็ยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี เขาเองถึงแม้ว่าจะเย็นชาเพียงใด
แต่เขาเองก็รู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ เขาจึงไม่ได้หักคะแนนกริฟฟินดอร์ สเนปหันกลับไปเขียนบนกระดานต่อ
เมื่อหมดคาบเฮอร์ไมโอนี่ เธอจึงเดินออกจากห้องพร้อมกับแฮร์รี่และรอน
" เฮ้……เกรนเจอร์เดี๋ยว " แครบกับกอยล์ทั้งคู่เรียกเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกัน
" มีอะไร " เฮอร์ไมโอนี่ถามด้วยความสงสัย
แครบยื่นสมุดไดอารี่ให้เธอ
" เดรโกคงอยากให้เธออ่านมัน " เมื่อแครบพูดจบ ทั้งแครบกับกอยล์ก็เดินจากไป ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่ยืนงงอยู่ตรงนั้น
" ไปกินข้าวกันดีกว่า " รอนรีบชวน
" ได้ " แฮร์รี่ตอบ
" เอ่อ….คือว่าฉันยังไม่ค่อยหิว คงไม่เป็นไรนะท่าฉันจะไม่ลงไปกินข้าวเย็นกับพวกเธอ "
" ไม่เป็นไรหรอกเฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่บอก
" แต่เธอต้องทำใจให้สบายนะ แล้วฉันจะแอบเอานมอุ่นๆซักแก้วมาให้เธอแล้วกันนะ "
" ขอบใจนะ แต่ไม่ต้องหรอกแฮร์รี่ "
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธอจึงเดินช้าๆกลับขึ้นหอของเธอไป เมื่อเธอเดินเข้ามา เธอไม่พบใครซักคนอยู่ในห้องเลย เธอจึงเดินขึ้นไปที่ห้องของเธอ
วันนี้เธอรู้สึกเพลียทั้งวัน เธอเลยนอนลงบนเตียงของเธอ เธออยากอ่านไดอารี่เล่มนั้นมาก แต่เธอเผลอหลับไปโดยไม่ได้อ่านมัน

********** ณ ห้องโถง *********
เมื่อแฮร์รี่และรอนเดินเข้ามาในห้องโถงแล้ว พวกเขารู้สึกแปลกใจมาก
เพราะว่าในจานสีทองใบโตนั้นยังไม่มีอาหารซักอย่างวางอยู่เลย พวกเขาจึงเดินไปนั่งที่ประจำของตนเอง
" นี่เฟร็ดทำไมยังไม่มีอาหารซักอย่างเลยหละ " รอนถามเฟร็ด
" อืม…เห็นเค๊าว่ากันว่าวันนี้จะมีเด็กนักเรียนเข้ามาใหม่คนนึงหนะ "
" แล้วคนนั้นอยู่ไหนหละ "
" จะไปรู้เรอะ "

ตอนนี้นักเรียนทุกคน (ยกเว้นเฮอร์ไมโอนี่) เช้ามาอยู่ในห้องโถงกันหมดแล้ว ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จึงประกาศว่า
" วันนี้เราจะมีการคัดสรรค์นักเรียนที่พึ่งเข้ามาใหม่ เชิญ…ศาสตราจารย์มักกอนนากัล "
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจึงยกแป้นสูงสี่ขาลงบนพื้น และวางหมวกพ่อมดเก่าคร่ำคร่าสกปรกมอมแมมลงบนแป้นสูงนั้น
" ปึง! " เสียงประตูห้องโถงถูกเปิดออก มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามา ทั้งห้องโถงเกิดเสียงฮือฮา
" มัลฟอย " แฮร์รี่พึมพำเบาๆ
หน้าตาของเด็กหนุ่มคนนั้นคล้ายคลึงกับมัลฟอยมากทีเดียว เขาเดินเข้ามาด้วยความมั่นใจ
เขาไม่เกรงกลัวต่อสายยตาของคนรอบข้าง ดูๆไปแล้วเขาเป็นคนเย็นชาคล้ายๆกับมัลฟอย หยั่งกับคนเดียวกัน
" เชิญ มิสเตอร์ เจฟ โกร " ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเรียก

เด็กหนุ่มคนนั้นจึงเดินขึ้นมานั่งบนแป้นสูงและสวมหมวก รอยแยกที่ดูคล้ายปากนั้นเริ่มขยับ
" อืม….ยาก…ยากมาก……..คุณสมบัติครบถ้วน….ฉลาดมีพรสวรรค์,ทระนง "
" กริฟฟินดอร์ ปี 5 " หมวกประกาศก้อง

เกิดเสียงเฮลั่น และเสียงปรบมือจากนักเรียนบ้านกริฟฟินดอร์ เจฟ เขาเดินมานั่งข้างๆรอน
" มิสเตอร์ โกร เคยเรียนที่เดิร์มสแตรงก์ก่อนหน้าที่จะมาเรียนที่นี่ จะกล่าวอะไรหน่อยมั๊ยมิสเตอร์ " ดัมเบิลดอร์ถาม
" ไม่หละครับ " เด็กหนุ่มพูดสั้นๆ
" อืม…ก็ได้….งั้นทุกคนลุย! "
สิ้นเสียงศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ นักเรียนทุกคนต่างลงมือกินอาหารที่อยู่ข้างหน้า ชนิดที่ว่าตัวใครตัวมัน
เพราะทุกคนต่างหิวกันมากแล้ว ยกเว้น เจฟ เขากินอย่างช้าๆ
" หวัดดี โกร " แฮร์รี่ทัก
" หวัดดี เรียกฉัน..เจฟ..ก็ได้ "
" โอเค เจฟ ฉัน แฮร์รี่ พ็อตเตอร์ เรียกฉันแฮร์รี่ก็แล้วกัน "
" งั้นเรียกฉันรอนนะ โอ๊เค๊ " รอนรีบบอก
" โอเค รอน แฮร์รี่ " เด็กหนุ่มยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ถึงแม้ว่าเจฟ ภายนอกจะดูเย็นชาอย่างไร
แต่รอนและแฮร์รี่คิดว่าเขาดูเป็นมิตรมากทีเดียว ซึ่งตรงจุดนี้เองที่แฮร์รี่และรอนชอบเขามากกว่ามัลฟอย
เมื่อแต่ละคนกินเสร็จแล้วพวกเขาจึงแยกย้ายกลับหอของตนเอง

********** เช้าวันรุ่งขึ้น ***********
วันนี้เป็นวันเสาร์ ดังนั้นทุกคนจึงไม่มีเรียน พวกเขาสามารถทำกิจกรรมหรือพักผ่อนได้ตามสบาย
" ตื่นๆ " แฮร์รี่รีบปลุกรอนตั้งแต่เช้า
" อืม….เดี๋ยวดิ ขออีก 5 นาที "
" ตื่นเดี๋ยวนี้เลย วันนี้เราต้องจัดการกับการบ้านกองนั้นนะ " แฮร์รี่พูดพลางชี้ให้รอนดูหนังสือกองโตที่วางอยู่ข้างฝาผนัง
" เออ……ใช่ " รอนนึกได้ เขารีบลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็ว
พวกเขารีบลงมายังห้องนั่งเล่นรวมพร้อมกับหนังสือกองโตอยู่ในมือ
และเมื่อพวกเขาลงมาถึงข้างล่างแล้ว พวกเขาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเจฟนั่งอ่านหนังสืออยู่ก่อนแล้ว
" นายตื่นเช้าจังเลยนะ เจฟ " แฮร์รี่พูด
" ฉันลงมาก่อนพวกนายแค่ 30 นาทีเอง "
" (30 นาทีเอง) " ทั้งรอนและแฮร์รี่นึกพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
" เอ่อ…..คือว่าฉันจะไปเดินสำรวจโรงเรียนซักหน่อย…..ฉันไปก่อนนะ " เมื่อเจฟพูดจบเขาก็เดินออกไปเลย
" เห้อ ~ ………ฉันยังไม่ได้แนะนำเฮอร์ไมโอนี่รู้จักเลย ดันออกไปซะแล้ว " รอนบ่น
" หวัดดี แฮร์รี่ รอน " เฮอร์ไมโอนี่ทัก ในมือของเธอมีไดอารี่ของมัลฟอยอยู่ด้วย
" หวัดดี เฮอร์ไมโอนี่ " รอนกับแฮร์รี่พูดพร้อมกัน ( อีกแย้ว )
" เอ่อ….เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้ป่าวเมื่อวานมีนักเรียนใหม่เข้ามาด้วยแหละ
คนนั้นนะชื่อเจฟ อยู่ปี 5 ปีเดียวกับเรา แล้วก็บ้านเดียวกับเราด้วย เห็นดัมเบิลดอร์ว่าก่อนที่เจฟจะมาอยู่ที่นี่ เขาเคยเรียนที่เดิร์มสแตรงก์มาก่อนนะ…………"
รอนรีบพูดใหญ่จนเฮอร์ไมโอนี่ฟังแทบไม่ทัน
" หรอ ? " เฮอร์ไมโอนี่พูดไปเพื่อให้รอนหยุดพูด แต่ไม่ รอนยังพูดต่อ
" แล้วที่สำคัญนะ เจฟเค๊าหนะเหมือนมัลฟอย… "
" อย่า! รอน " แฮร์รี่พูดพลางรีบปิดปากรอน
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยินรอนพูดเธอถึงกับทรุดไปเลยทีเดียว แต่โชคดีที่แฮร์รี่รับเธอไว้ทัน ก่อนที่เธอจะล้มลง
" ขอบใจ " เธอพูดเบาๆ
" ไม่เป็นไร " แฮร์รี่ตอบ ซึ่งตอนนี้แก้มเขากลายเป็นสีชมพูจางๆไปแล้ว
" เธอเป็นอะไรมากมั๊ยเฮอร์ไมโอนี่ " รอนถามด้วยความเป็นห่วง
" ไม่เป็นไร สงสัยเมื่อวานฉันไม่ได้กินข้าวเย็นมั๊ง เลยเพลียนิดหน่อย "
" ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ " รอนขอโทษเฮอร์ไมโอนี่ยกใหญ่
" เรื่องเล็ก น่ารอน " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
" เอ่อ…ฉันขอตัวไปเดินเล่นหน่อยนะ ฉันขี้เกียจอยู่แต่ในห้อง ไปก่อนนะ "
เมื่อเธอพูดเสร็จเธอก็รีบเดินออกไปพร้อมกับไดอารี่เล่มนั้น เธอเดินไปช้าๆระหว่างที่เธอเดินเธอพูดกับตัวเองว่า " มัลฟอย "
ตอนนี้เธอเดินมาถึงทะเลสาบแล้ว เธอนั่งพิงต้นไม้ต้นประจำที่เธอชอบนั่ง เธอเปิดไดอารี่เล่มนั้นแล้วเริ่มอ่าน

(วันนี้ฉันได้เห็นรอยยิ้มของเฮอร์ไมโอนี่เป็นครั้งแรก รอยยิ้มเธอดูสดใสและน่ารักแต่ไม่เท่าไหร่ร๊อก…….
ไม่สิ! น่ารักมากเลย เฮอร์ไมโอนี่…….. เธอจะรู้บ้างมั๊ยว่าฉันรักเธอ รักเธอมาก แต่เธอหละคิดยังไงกับฉัน
ฉันคงหวังได้เพียงแต่แค่เธอหันมามองฉันบ้างก็ยังดี ถึงแม้มันจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย…………………..
ฉันคงไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่า ………รักเธอ ……..อยู่อย่างนี้ตลอดไป)
~ เดรโก ~

น้ำตาของเธอไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธออ่านมันต่อไปจนถึงหน้าสุดท้าย น้ำตาที่ไหลอยู่ก่อนแล้วบัดนี้มันกลับไหลออกมามากกว่าเดิม
ตอนนี้เธอพึ่งเข้าใจความรู้สึกที่แท้จริงของมัลฟอย เธอรู้ว่าเขาต้องเจ็บปวดถึงเพียงใด
" ทำไมกัน…..ทำไมนะ "
" ท่าเธอบอกฉันเร็วกว่านี้……เราคง……"
" ฮือๆๆๆๆ "
เธอนั่งร้องไห้อยู่นานมาก ตอนนี้เวลาล่วงเลยมาถึงบ่ายสามโมงแล้ว แต่เธอก็ยังร้องไม่หยุด
(เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ทนได้ไงเนี่ย ถ้าเป็นเราคงอยู่ไม่รอดแย้ววววว)
" เอ้ ~ นี่มันเสียงอะไรเนี่ย เสียงร้องไห้นี่ ว่าแต่ใครกัน " เจฟพูดกับตัวเอง
" เสียงมาจากตรงนี้ " เมื่อเจฟเดินตามเสียงมาเรื่อยๆ เขาจึงแหวกพุ่มไม้ออก
" ร้องไห้ทำไม " เขาพูด
เมื่อเธอหันมาเธอตกใจมาก ภาพต่างๆของมัลฟอยผุดขึ้นในสมองเธอ
" เดรโก " เมื่อเธอพูดจบ เธอถึงกับเป็นลมขึ้นมาทีเดียว ไดอารี่ในมือเธอตกลงบนพื้น แต่เจฟก็รับตัวเธอไว้ได้ทัน
" ถึงกับเป็นลมเลยหรอเนี่ย " เจฟเอื้อมมือไปหยิบไดอารี่เล่มนั้นขึ้นมาแล้วอุ้มเธอเข้าไปในปราสาท ระหว่างทางเขาพูดขึ้นมาลอยๆว่า
" ผู้หญิงอาร๊ายยยยยย เห็นฉันถึงกับเป็นลมเลยหรอเนี่ย แหมเราคงหล่อมากเลยหละซิถึงได้เป็นลมไปเลย
ตอนนี้เจฟอุ้มเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องพยาบาลแล้ว
" เอ้า! อุ้มเธอไปวางที่เตียงนั้นซิ ยืนเซ่ออยู่ได้" มาดามพอมฟรีย์ ตะคอกใส่เจฟ
" ครับๆ " เจฟตอบแบบเบื่อๆ
" เอ่อ…….มาดามครับ ผมขอเฝ้าเธอเองได้มั๊ยครับ "
" ออกไปรอข้างนอกก่อน เดี๋ยวฉันค่อยเรียกเธอเอง "
" คร๊าบบบบบบบบ "

** 5 นาทีผ่านไป **
" เธอไปเฝ้าได้แล้วหละ "
" เอ่อ……ขอโทษนะครับ ผมอยากรู้ว่าเธอชื่ออะไร"
" เธอ ชื่อ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ อยู่ปี 5 บ้านกริฟฟินดอร์ เป็นเด็กที่เรียนแก่งที่สุดในบรรดาเด็กปี 5
ปกติ เธอเป็นคนสดใสร่าเริง ฉันชอบเธอมากนะ เธอรู้หมดทุกอย่าง บางครั้งเธอก็มาช่วยฉันด้วยหละ แต่ว่าช่วงนี้เธอซึมไปมากเลย "
" ทำไมหรอครับ "
" เธอพึ่งย้ายมาใหม่ซินะ คือแฟนของเธอหนะ เอ่อ……เดรโก มัลฟอยเค๊าตายไปในงานวันฉลองที่ฮอกวอตส์มีอายุครบ xxxx ปี เมื่ออาทิตย์ก่อนนี่เอง
คาคารอฟบุกเข้ามาในงานเพื่อมาฆ่ามัลฟอยโดยเฉพาะ เพราะคาคารอฟหนะ เค๊ามีปัญหากับพ่อของมัลฟอย เธอคิดดูซิ คนรักตายไปต่อหน้าต่อตา
ถ้าเป็นเธอเธอจะรู้สึกยังไง นี่เฮอร์ไมโอนี่เธอคงเสียใจมาก สงสัยเธอไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อวาน แล้วพอมาเจอเธอที่หน้าคล้ายมัลฟอยเข้า
เลยเป็นลมไปเลยหละนะ เธอเข้าไปเฝ้าเฮอร์ไมโอนี่เองเถอะ ฉันต้องไปทำธุระต่อแล้ว ฝากด้วยนะ " เมื่อมาดามพอมฟรีย์พูดจบ เธอก็เดินออกไปจากห้อง

ในใจของเจฟตอนนี้เค๊ารู้สึกสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ เขาเดินไปที่เตียงที่เธอนอนอยู่ แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียงเธอ
เขาคิดในใจ เขาจำได้ว่าเขาหยิบไดอารี่เล่มนึงที่เธอทำตกไว้มาด้วย
" ขอโทษนะ " เขาพูดข้างๆหูเธอ เขาเปิดไดอารี่เล่มนั้นออก แล้วเขาก็เริ่มอ่านมัน เขารู้ว่าหนังสือเล่มนี้เป็นของ เดรโก มัลฟอย
เพราะเขาเห็นชื่อ เดรโก ที่ลงชื่อไว้หลังข้อความแต่ละข้อความ เมื่อเขาอ่านไดอารี่เลมนั้นจบแล้ว เขาถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
" น่าสงสาร……..เธอคงรักเค๊ามากซิ แล้วคนที่เธอรักก็รักเธอมากเช่นกัน " เขาพูดเบาๆ
" เธอจะแบ่งใจให้ฉันได้บ้างมั๊ย (อ้วก) " เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า
(มันคงไม่มีทางมั๊ง…….แต่ฉันรักเธอจริงๆนะ ตอนนี้ฉันเชื่อแล้วว่ารักแรกพบหนะ มันมีจริง เมื่อฉันได้เจอกับตัวเอง) เจฟคิดในใจ
" ไม่นะ…..ไม่นะ เดรโก เธอต้องไม่เป็นอะไร เธออย่าจากฉันไปนะ ฉันรักเธอ " เฮอร์ไมโอนี่ละเมอ
(นี่ขนาดละเมอเธอยังละเมอถึงเค๊าอีก หมดหวังแหงเรา) เจฟคิดในใจเป็นครั้งที่สอง
" เราสัญญากันแล้วว่าจะใช้ชีวิตร่วมกัน ดังนั้นเราจะต้องได้อยู่ด้วยกัน………..อย่าเดรโก อย่าทิ้งฉันไป " เฮอร์ไมโอนี่ยังคงละเมอต่อไป
" ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก เราจะได้อยู่ด้วยกัน " เจฟพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน แล้วเขาจึงเอื้อมมือไปกุมมือเธอ แล้วจูบมือเธอเบาๆ
" ฉันสัญญา "
" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น แล้วเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เจฟรีบปล่อยมือเธอทันที
" ที่ไหน " เธอพูดด้วยเสียงที่อ่อนล้า
" ห้องพยาบาล " เจฟตอบ
เฮอร์ไมโอนี่จึงหันไปทางต้นเสียง " เดรโก " เธอพูดเบาๆ
" ฉันไม่ใช่เดรโก มัลฟอย หรอกนะ "
" อืม…..ฉันขอโทษนะ ฉันคงคิดถึงเค๊ามากไปหน่อย "
" ไม่เป็นไรหรอก "
" เอ่อ….แล้วก็ขอโทษนะที่ฉันทำให้เธอต้องลำบาก ต้องพาฉันมาส่งที่ห้องพยาบาล ขอโทษจริงๆ "
" ไม่เป็นไร "
" เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นไงบ้าง " แฮร์รี่เข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วง
" ไม่เป็นไรแล้ว "
" แน่ นะ " แฮร์รี่ถามอีกครั้ง คราวนี้เขามองไปทั่วตัวเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อดูว่าเธอเป็นอะไรรึป่าว
" ไม่เป็นไรน่า "
" ดีใจจัง " เมื่อแฮร์รี่พูดจบเขาก็ยกมือเธอขึ้นมากุมไว้ด้วยความเป็นห่วง
" ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ไม่กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ร่างกายมันจะทนไหวได้ไงเล่า "
" อืม " เธอตอบสั้นๆพลางดึงมือออกจากมือแฮร์รี่ที่กำลังกุมมือเธอ
" แฮร์รี่ แฮร์รี่ นายวิ่งได้ไงเนี่ยเร็วชะมัด ฉันสูงกว่านายแท้ๆยังวิ่งตามนายไม่ทันเลย "
รอนที่พึ่งวิ่งเข้ามา เขามีเหงื่ออยู่เต็มใบหน้า ซึ่งผิดกับแฮร์รี่ที่ไม่มีเหงื่อเลย
" ก็ฉันออกกำลังกายทุกวัน ส่วนนายหนะเอาแต่กินกับนอนถึงได้เหนื่อยง่ายอย่างนี้ไง หัดออกกำลังกายซะบ้างซิ "
" เออๆ "
" อ้าว! เจฟ มาอยู่นี่ได้ไง " รอนถามด้วยความแปลกใจ
" ก็ฉันเป็นคนช่วยเธอมาเอง "
" หรอ……อ้อนี่ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพื่อนของฉันเองแหละ อยู่บ้านเดียวแล้วก็ปีเดียวกับเรา แล้วก็นี่ เจฟ โกร คนที่เข้ามาใหม่เมื่อวาน ที่ฉันเล่าให้ฟังไง "
" ยินดีที่ได้รู้จัก เกรนเจอร์ "
" ยินดีที่ได้รู้จัก เอ่อ….เรียกฉันว่าเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้นะ "
" อืม "
" นี่มิสเตอร์พ็อตเตอร์ มิสเตอร์วิสลีย์ พวกเธอเสียงดังเกินไปแล้วนะ ฉันว่าพวกเธอออกไปดีกว่านะ ท่าเธออยู่คงรบกวนคนไข้คนอื่นด้วย "
ตอนนี้มาดามพอมฟรีย์ ยืนอยู่ข้างหนังพวกเค๊าเรียบร้อยแล้ว
" แต่…..มาดามครับให้เราอยู่เถอะครับ " แฮร์รี่รีบขอร้อง
" ไม่เป็นไรหรอกนะ แฮร์รี่ นายไปเถอะ ฉันอยู่คนเดียวได้ " เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกแฮร์รี่
" ก็ได้ครับ " เมื่อแฮร์รี่พูดจบ เขากับรอนจึงเดินออกไป
" ส่วนเธอหนะ " มาดามพอมฟรีย์ชี้มาที่เจฟ
" อยู่ได้ไม่เป็นไร "
" ครับ "
" อ้อ แต่ว่าเธอตามฉันมานี่หน่อย "
" ครับ "

เมื่อเขาพูดจบเขาจึงเดินตามมาดามพอมฟรีย์ออกไป ปล่อยให้เฮอร์ไมโอนี่อยู่คนเดียว
" เธอเอานี่ไปให้เธอกินซะ " มาดามพอมฟรีย์ยื่นจานที่ข้างในมีคุกกี้รูปหัวใจอยู่หลายชิ้น
" แล้วก็นมแก้วนี้ด้วยนะ " เธอยื่นนมอุ่นๆอีกแก้วนึงให้เจฟ
" ครับ " เจฟรับทั้งสองอย่างมาและเดินไปที่เตียงซึ่งเฮอร์ไมโอนี่นอนอยู่
" เอ่อ….เฮอร์ไมโอนี่เธอกินนมกับคุกกี้นี่หน่อยซิ มันจะช่วยให้เธอดีขึ้นนะ " เจฟวางทั้งสองอย่างลงที่โต๊ะข้างเตียงเธอ
" ขอบใจจ๊ะ " เฮอร์ไมโอนี่เธอจึงยันตัวขึ้นมาเพื่อที่จะนั่งแต่เมื่อเธอยันตัวขึ้นมาจึงเกิดอาการหน้ามืด เธอจึงทรุดลงไปแต่เจฟก็รับเธอไว้ทัน แล้วช่วยเธอ
" นี่ ถ้าไม่มีแรงก็บอกฉันซิ ฉันจะได้ช่วยเธอ " เจฟรีบบอกเธอ
" ขอบใจนะ " เมื่อเฮอร์มโอนี่สามารถนั่งได้แล้ว เจฟจึงหันมามองเธอ ตอนนี้หน้าทั้งคู่อยู่ใกล้กันถึงขนาดสามารถมองตาของอีกฝั่งได้อย่างชัดเจน เจฟรีบผละออกมาจากเธอ
" เอ่อ….ขอโทษ " เจฟรีบขอโทษเธอ
" เอ่อ….มะ…ไม่เป็นไร "
" กินเถอะ "
" จ๊ะ "
เจฟจึงยกจานคุกกี้และแก้วนมให้เธอ เฮอร์ไมโอนี่รับแก้วนมไว้ แล้วรับจานคุกกี้มาวางที่ปลายเตียง
" กินด้วยกันมั๊ย……..เจฟ "
" ไม่หละ เดี๋ยวฉันจะลงไปกินอาหารเย็นที่ห้องโถง "
" หรอ "
" อืม "
หลังจากที่เจฟพูดจบ ทั้งห้องมีแต่ความเงียบ เฮอร์ไมโอนี่เธอก็ไม่ได้แตะอะไรเลย ส่วนเจฟก็นั่งมองท้องฟ้าอย่างเดียว
" ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก………..เราจะได้อยู่ด้วยกัน…………..ฉันสัญญา……… เจฟนายเป็นคนพูดประโยคนี้รึป่าว "
" ปะ….ป่าวนี่ เธอคงฝันไปเองละมั๊ง "
" นั่นซิ ฉันคงฝันไปเอง " คำพูดนั้นทำให้เจฟเจ็บเข้าไปในอก
" ฉันไปก่อนนะ เธอกินนมกับคุกกี้ นั่นให้หมดนะ จะได้ไม่ผอมเป็นกุ้งแห้งแบบเนี่ย แล้วฉันจะมาเยี่ยมเธอใหม่นะ " เจฟพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แล้วเขาก็เดินออกไป
" …………กุ้งแห้ง " เฮอร์ไมโอนี่พูดแล้วก็ยิ้มออกมา นี่ถือว่าเป็นยิ้มแรกในรอบ 7 วันเลยทีเดียว "

เฮอร์ไมโอนี่เหลือบไปเห็นไดอารี่ของมัลฟอยอยู่ที่หัวเตียง เธอหยิบมันขึ้นมากอดแล้วน้ำใสๆก็ไหลลงมาจากตาของเธออย่างช้าๆ
ในขณะนั้นเอง มีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่ ชัวร์อยู่แล้วสายตานั้นต้องเป็นของเจฟอย่างแน่นอน
เมื่อเจฟเห็นภาพนั้นแล้ว เค๊าไม่อยากที่จะดูต่อไป เขาจึงเดินลงไปกินข้าวที่ห้องโถงทันที

********** เช้าวันรุ่งขึ้น ***********
(วันอาทิตย์ วันนี้ก็ไม่มีเรียนอีก)
" เฮอร์ไมโอนี่ ฉันมาเยี่ยมเธอแล้ว " เจฟเดินเข้ามาที่เตียงที่เธอนอนอยู่ ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังหลับอยู่
" ยัย ขี้เซา " เจฟพูดข้างๆหูเธอ
เออร์ไมโอนี่จึงพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่ง พลางเอามือลูบหูตัวเองข้างที่เจฟกระซิบ
" ฮ่ะ ฮ่ะ ยัยขี้เซาคงไม่พอ อย่างเธอหนะต้อง อืม……ยัยบ๊อง ฮ่ะ ฮ่ะ "
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เธอตื่นแล้วแต่ยังงัวเงียอยู่ พอเธอได้ยินที่เจฟพูดว่ายัยบ๊องเธอก็สงสัย
" อาราย….ครายยายบ๊องหรอ ~ " เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางเอามือขยี้ตาไปด้วย
" หาวววววววววววว "
" ฮ่ะ ฮ่ะ " เจฟขำกับท่าทางของเธอตอนนี้มาก
" ก็เธอไงยัย บ๊องหละ เธอนี่ยัง 15 อยู่แท้ๆ แต่ไหงทำตัวเป็นเด็กหละ "
" หือ " เมื่อเธอได้ยินเจฟพูดว่าเธอเป็นยัยบ๊องเธอก็เลยฉุนขึ้นมา
" ว่าฉันยัย บ๊องหรอ นายหละชอบทำตัวอย่างกับคนแก่ เคร่งครึมซะตลอดเลย โถ่เอ๊ยนายเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าฉันซักเท่าไหร่หรอก นายขี้เก๊ก " เมื่อเธอพูดจบเธอก็เชิดใส่เจฟทันที
" ฮ่ะ ฮ่ะ ฉันชอบเธอตอนที่เธอร่าเริง ฉันไม่ชอบเวลาที่เธอร้องไห้ " เมื่อเจฟพูดจบแก้มชองเฮอร์ไมโอนี่ก็เป็นสีชมพูทันที ส่วนเจฟเองแก้มของเขาก็เป็นสีชมพูจางๆแล้วตอนนี้
" ขอร้องหละ เธอมีอะไรในใจเธอก็บอกฉันได้นะ อย่าเก็บไว้คนเดียวแบบนี้ มันมีแต่จะทำให้เธอปวดใจเปล่าๆ นายขี้เก๊กคนนี้ของเธอจะคอยรับฟังเรื่องทุกข์ใจของยัย บ๊องทุกเรื่องนะ "
" ขอบใจนะนาย ขี้เก๊ก " เฮอร์ไมโอนี่ตอบแล้วทำหน้าทะเล้นใส่เจฟ
" น่ารักจัง " เจฟพูดเบาๆ
" อะไรนะ "
" เปล่าๆ ไม่มีอะไร " เจฟรีบปฏิเสธ
" เออ….ใช่ วันนี้เธอก็ได้กลับไปที่หอแล้วหละ มาดามพอมฟรีย์บอกว่าเธอแข็งแรงขึ้นแล้ว สามารถกลับไปพักที่หอได้แล้ว "
" อ่ะ….ดีจัง ฉันเบื่อที่นี่แล้ว กลับๆ "
" เธอนี่ บ๊องจริงๆเลย "
" อะไรย่ะ นาย ขี้เก๊ก ก็ฉันอยากกลับแล้วนี่นา นายออกไปเลย ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า "
" ฉันอยู่ด้วยได้ป่าว " เจฟพูดพลางทำหน้าทะเล้นใส่เฮอร์ไมโอนี่
" บ้า!…….ออกไปเลยไป๊ " เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางดันเขาให้ออกจากห้อง
" จ้าๆ รู้แล้วแหมคนเค๊าล้อเล่น แต่ท่าให้ทำจิงๆก็เอานะ "
" กรี๊ดดดด ออกไปเลยนะ "
" ออกแล้วๆ "
( ผู้หญิงอะไร น่ารักเป็นบ้าเลย น่าอิจฉาเจ้ามัลฟอยอะไรนั่นจิงๆ ) เจฟคิดในใจ
" ไปกันได้ยัง ฉันแต่งตัวเสร็จแล้ว " และแน่นอนเธอต้องหยิบไดอารี่เล่มนั้นมาด้วยอยู่แล้ว
" ไปดิ "

พวกเขาเดินกันมาตามทางเดิน
" ไปไหนดีอะ " เจฟถามเฮอร์ไมโอนี่
" ไม่รู้ดิ นายอยากไปไหนหละ "
" ไม่รุ เธอไปไหน ฉันขอไปด้วยแล้วกัน "
" หือ " เธอพูดพางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆเจฟ แล้วจ้องตาเขา เจฟถึงกับถอยหลังเข้าไปชิดกำแพง
เพราะสายตาที่เฮอร์ไมโอนี่มองเขานั้นน่ากลัวจนไม่สามารถหาคำบรรยายได้
" นี่ ยัย บ๊อง จะกินตับฉันรึไง" เจฟพูดพลางได้นิ้วชี้จิ้มที่หน้าผากเธอ แล้วดันเธอออกไป (ทำไมไม่จูบซะเลยหละ)
" โทดที แฮ่ๆ " เธอหัวเรอะแห้งๆ
" ก็นายดันมาบอกว่า……เธอไปไหนฉันขอไปด้วยแล้วกัน……หนะซิฉันก็เลยฉุนอะดิ ท่าฉันจะไปห้องน้ำนายก็ไม่ต้องตามไปด้วยรึไง "
" ไปซิ " เจฟตอบอย่างหน้าตาเฉย
ตอนนี้รังสีอำมหิตของเฮอร์ไมโอนี่กำลังแผ่ออกมาจากตัวของเธอ
" ขะ….ขอโทษ ฉันพูดเล่น " เจฟรีบแก้ตัว
" อิอิ ไม่เป็นไรหรอกท่านายพูดเล่น งั้นเราไปที่ทะเลสาบกันดีกว่ามั๊ย "
" ปะ..ไป "
(ทำไมอารมณ์แปรปรวนง่ายขนาดนี้เนี่ย) เจฟคิดในใจ (คิดในใจอีกแระ)

ตอนนี้พวกเขาเดินมาถึงที่ทะเลสาบแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เธอนั่งพิงต้นไม่ต้นเดิมที่เธอชอบ ส่วนเจฟเขานั่งข้างๆเฮอร์มโอนี่
" ฉันนะชอบที่ทะลสาบมากที่สุดเลย เชื่อมั๊ยฉันหนะท่าให้นั่งอยู่ที่นี่ทั้งวัน ฉันก็นั่งได้ มันเหมือนเป็นที่แห่งความทรงจำของฉันเลย "
ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่เงียบแล้ว ส่วนเจฟเขาเงียบมาตั้งนานแล้ว ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่กำลังนั่งมองดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
" สวยนะ " เจฟพูดเบาๆ
" อืม " เฮอร์ไมโอนี่ก็ตอบเบาๆกลับมา

ตอนนี้เหลือเพียงแสงสว่างเพียงล็กน้อยเท่านั้นเพราะดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าเต็มที
เจฟเขาไม่ได้มองดวงอาทิตย์เลย เขาเอาแต่นั่งมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างเดียว
" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่พูดออกมาเบาๆ เธอก้มหน้าลง ตอนนี้เธอร้องไห้แต่เธอต้องการปิดบังไม่ให้เจฟเห็นมัน
" เฮอร์ไมโอนี่! " เจฟพูดออกมาด้วยความตกใจ

เฮอร์ไมโอนี่ยังคงก้มหน้าต่อไป เจฟจับไหล่ของเธอทั้ง 2 ข้าง เพื่อให้เธอหันหน้ามาหาเขา เธอเงยหน้าขึ้น
" ทำไม ทำไม ต้องเป็นเค๊า " เธอพูดออกมา แต่น้ำตาของเธอยังไหลอยู่
" ทำไมต้องจากฉันไป " เจฟได้แต่มองภาพตรงหน้า เขาสงสารเฮอร์ไมโอนี่จับใจ แต่เขาก็ยังรู้สึกน้อยใจลึกๆ
ว่าทำไมเธอถึงไม่หันมามองตัวเขาเองบ้างเลย ทำไมในใจของเธอถึงมีแต่…….เดรโก มัลฟอย……… เจฟดึงตัวเธอมากอด
" ยัย บ๊องเอ๋ย ร้องไห้อีกแล้ว ขี้แยจริงๆ " เจฟพูดพลางเอามือลูบผมเธอ
" มีอะไรก็บอกฉันได้นะ นายขี้เก๊กคนนี้จะรับฟังทุกเรื่อง "

เฮอร์ไมโอนี่จึงเล่าทุกเรื่องที่เธอไม่สบายใจให้เขาฟังที่ข้างๆหูเขา
" ไม่เป็นไรนะ มัลฟอยเค๊าคงดีใจไม่น้อยเลยหละที่เธอรักเค๊า เธอทำใจให้สบายนะ เวลาผ่านไปแล้ว
ไม่มีทางหวนกลับคืนมาได้ เธอไม่สามารถแก้ไขมันได้ สิ่งที่เธอต้องทำคือยอมรับความจริง "
" ขอบใจนะเจฟ " ตอนนี้เธอผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้ว
" เรากลับกันเถอะ นี่มันเย็นมากแล้ว " เจฟชวน
" อืม "
เจฟลุกขึ้นยืน แล้วเขาก็ยื่นมือไปให้เฮอร์ไมโอนี่ เออร์ไมโอนี่จับมือนั้น แล้วเขาก็ฉุดเธอขึ้นมา
" ขอบใจ นายขี้เก๊ก "
" เชอะ ยัย บ๊อง "
" อิอิ นายนี่เวลานายไม่เก๊กหนะ นายดูดีมากเลยนะ "
" งั้นหรอ "
" ใช่ "
" ก็เหมือนกับเธอนั่นแหละ เวลาเธอไม่ร้องไห้หนะ เธอน่ารักมากเลย "

ตอนนี้หน้าทั้งสองคนกลายเป็นสีชมพูด้วยกันทั้งคู่ เมื่อพวกเขาเดินมาถึงปราสาทแล้ว
พวกเขาก็ต้องพบกับเรื่องที่น่าผิดหวังเป็นอย่างมาก เพราะตอนนี้ที่ห้องโถงไม่มีใครอยู่แล้ว นักเรียนต่างพากันกลับขึ้นหอของตนเองกันหมด
" นายขี้เก๊ก นายมัวแต่โอ้เอ้ อยู่นั่นแหละคนอื่นเค๊าไปกันหมดเลย "
" เธอนั่นแหละ ยัย บ๊อง มัวแต่ขี้แยอยู่ คนอื่นเลยไปกันหมด "
" เออ…..ฉันผิดเอง แล้วทำไงดีอะ ฉันหิวงะ "
" กินฉันเป็นมื้อเย็น เอามะ " เมื่อเจฟพูดจบ เขาก็หัวเราะออกมาดังๆ
" เดี๋ยวนายจะกลายเป็นศพโดยไม่รู้ตัว ระวังไว้เหอะ "
" ขอโทด ก๊าบบบบบ " เจฟพูดพลางทำหน้าสำนึกผิด

ตอนนี้พวกเขาเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์แล้ว
" รอนนายมีอะไรให้ฉันกินบ้างมั๊ย ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว " เจฟเดินเข้าไปถามรอน
" ไม่มีหรอก อ้าว…..นายยังไม่ได้กินอีกหรอ "
" ช่ายรอน…..ก็ยัย บ๊องมัวแต่ร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่นะสิ เลยกลับมาไม่ทัน "
" อะไรย่ะ ก็ช่วยไม่ได้นี่นาก็………เอ่อ……..ก็ " เฮอร์ไมโอนี่อธิบายไม่ถูก
" ก็มัวแต่ทำตัวเป็นเด็ก ขี้แย " เมื่อเจฟพูดจบเขาก็เชิดใส่เฮอร์ไมโอนี่ ส่วนทางด้านเฮอร์ไมโอนี่เธอเองก็เชิดใส่เขาเหมือนกัน
" งั้น ราตรีสวัส แฮร์รี่ รอน นายขี้เก๊ก ฉันจะไปนอนแล้ว " เออร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน
" นี่แต่เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ เธอทนได้ไง " เจฟรีบแย้ง
" บนห้องฉันหนะ มีคุกกี้ น้ำส้มอยู่ในห้อง ฉันจะไปกินแล้วหละ ไปก่อนนะ "
" เห้ ฉันกินด้วยสิ ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว "
" ไม่ได้ "
" กินด้วยยยยยยยยยย เธอเป็นคนทำให้ฉันต้องอดข้าวนะ อย่าลืมซิ "
" เออ……ก็ได้ แต่นายรออยู่ตรงนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันไปหยิบมาให้ "
" ฉันขึ้นไปด้วยไม่ได้หรอ "
" จะบ้าหรอย่ะ…… นั่นมันหอนอนหญิงน่ะ "
" เออ ฉันลืมไป "
เมื่อเจฟพูดจบเธอจึงเดินขึ้นไปบนห้องแล้วไปหยิบคุกกี้ และน้ำส้มมาให้เจฟ
" เอานี่……เอาไป " เธอยื่น (โยน) ให้เจฟเมื่อเธอเดินมาถึงโซฟาตัวที่เขานั่งอยู่
" ขอบใจ "
" งั้น ฉันไปก่อนนะ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็เดินไปเลย

********* เช้าวันรุ่งขึ้น ***********
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นรวมกริฟฟินดอร์แล้ว
เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่า เจฟ แฮร์รี่ รอน ลงมารอเธออยู่แล้ว
" นี่ แฮรี่ รอน ทำไมวันนี้เธอตื่นเช้าจังเลยหละ " เธอรีบถามเมื่อมายืนหน้าแฮร์รี่ และ รอน
" ก็เจฟ เค๊ามาปลุกหนะ หาววววววว " รอนอธิบายให้ฟัง (แถมยังหาวออกมาอีกด้วย)
เฮอร์ไมโอนี่จึงหันหน้าไปมองเจฟ เจฟยิ้มกลับมาให้เธอ
" ไปกินข้าวกันได้ยัง " แฮร์รี่รีบขัดทั้งคู่ขณะที่ทั้งคู่กำลังยิ้มให้กัน
" เออ……..ไปซิ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
ทั้งสี่จึงเดินออกมาจากหอกริฟฟินดอร์แล้วตรงไปยังห้องโถง แฮร์รี่นั่งลงเป็นคนแรก
แล้วรอนก็นั่งลงข้างแฮร์รี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั่งตรงข้ามกับแฮร์รี่ เจฟจึงนั่งลงข้างเฮอร์ไมโอนี่
" วิชาแรก อะไรหรอ " เจฟถาม
" วิชาแปลงร่าง " แฮร์รี่ตอบ
บทสนทนาสิ้นสุดเพียงแค่นี้เพราะบนจานมีอาหารแล้ว ทั้งสี่จึงลงมือกินกันโดยไม่พูดอีก
" ไปเหอะ " เฮอร์ไมโอนี่ชวนทั้งสามคน
" ได้ " เจฟรีบตอบ

ทั้งสี่จึงเดินไปที่ห้องเรียนวิชาแปลงร่างของศาสตราจารย์มักกอนนากัล
วันนี้ศาสตราจารย์มักกอนนากัล สั่งให้นักเรียนทุกคนเสกเก้าอี้ให้กลายเป็นไก่
ไก่ของรอนยังคงมีที่นั่งอยู่บนหลังของมัน แถมยังมี 4 ขาอีกด้วย
ส่วนไก่ของแฮร์รี่ดีกว่ารอนหน่อยนึง ส่วนไก่ของเจฟนั่นมันดูเป็นไก่มากๆยกเว้นมันมีขาทั้งสองข้างเป็นขาเก้าอี้
ส่วนไก่ของเฮอร์ไมโอนี่ไม่ต้องพูดถึง มันเป็นไก่ที่สมบูรณ์อย่างไม่มีที่ติ

" เห้…นายขี้เก๊ก ฉันว่าไก่ของนายมันแปลกๆนา ขาไก่ของนายไหงกลายเป็นขาเก้าอี้ หละ อิอิ " เฮอร์ไมโอนี่แซวเจฟ
" นี่ยัย บ๊อง อย่ายุ่งน่า โถ่…..ไก่ของเธอดีกว่าฉันแค่หน่อยเดียวไม่ต้องมาทำเป็นโม้หรอก "
" นี่ไก่ของฉันหนะ มันเป็นไก่ที่สมบูรณ์แบบที่สุดนะย่ะ ไก่ของฉันดีกว่าของนายตั้งหลายเท่า "
" เออ…..ไม่เถียงก็ได้ "
" อิอิ "

เมื่อหมดช่วงโมงของศาสตราจารย์มักกอนนากัลแล้วพวกเขาก็ไปเรียนวิชาอื่นต่อไป
เมื่อพวกเขาเรียนครบทุกวิชาแล้วพวกเขาจึงลงมากินข้าวเย็นกันที่ห้องโถง
เมื่อพวกเขากินข้าวเสร็จแล้วพวกเขาจึงเดินขึ้นหอไป แต่ก่อนที่พวกเขาจะลุกไปจากโต๊ะนั้นเจฟชี้ให้เฮอร์ไมโอนี่ดูที่ข้างนอกปราสาท
" เห้…..ดูนั่นสิยัยบ๊อง หิมะตกหละ "
" สวยจังเลย ฉันอยากออกไปดูมันใกล้ๆจังเลย "
" ไปซิ ฉันก็อยากออกไปเหมือนกัน " เจฟสนับสนุน
" งั้นแฮร์รี่กับรอนพวกนายขึ้นไปก่อนเถอะ แล้วฉันกับนาย ขี้เก๊กเนี่ยจะตามไปทีหลังนะ "
" อืม…ได้สิ " แฮร์รี่ตอบ
ดังนั้นเจฟกับเฮอร์ไมโอนี่จึงเดินออกไปนอกปราสาท
" สวยจัง "
" เธอชอบหิมะหรอ "
" อืม "
พวกเขายืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่กำลังตก มันเหมือนภาพวาดที่งดงาม
" ยัย บ๊อง กลับเข้าปราสาทกันดีมั๊ย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก "
" ก็ได้ "
ทั้งเจฟ และเฮอร์ไมโอนี่จึงเดินกลับขึ้นปราสาท
" ราตรีสวัส นะเจฟ "
" ราตรีสวัส ยัย บ๊อง "
" ย่ะ นายขี้ เก๊ก "

********** เช้าวันรุ่งขึ้น **********
" เจฟ แฮร์รี่ รอน พวกนายตื่นเร็ว " ปาราวตีปลุกพวกเขา
" เห้ย……..ปาราวตีเธอเข้ามาได้ไง " เจฟรีบถามเมื่อเห็นว่าปาราวตีมายืนอยู่ข้างๆเตียงของเขา แล้วเขาก็รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาบังตัวเขา
" ปาราวตี ! เธอเข้ามาทำไม เธอจะทำอารายช้านนนนนนนน " รอนรีบถามเธอเมื่อเขาตื่น
" ปาราวตี เธอมีเรื่องอะไรรึป่าว " แฮร์รี่เป็นคนแรกที่ตั้งสติได้ถามขึ้น
" เฮอร์…..เฮอร์ไมโอนี่ " เธอตอบอย่างยากลำบากเพราะเธอกำลังหอบอยู่
" เฮอร์ไมโอนี่เป็นอะไร " เจฟรีบถามเธอเมื่อได้ยินชื่อเฮอร์ไมโอนี่
" เฮอร์ไมโอนี่ตัวร้อนจี๋เลย ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น "
" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟพูดแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้อง โดยมีแฮร์ณี่และรอนตามมาติดๆ เขาวิ่งขึ้นไปถึงหอนอนหญิง
" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกเธอ เธอไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เจฟเอามือไปอังหน้าผาก
" ตัวร้อนซะด้วย "
" เจฟ…..พาเฮอร์ไมโฮนี่ไปที่ห้องพยาบาลดีกว่า " แฮร์รี่รีบออกความคิดเห็น

เจฟไม่รอช้าเขา รีบช้อนตัวเฮอร์ไมโอนี่ขึ้น แล้วเขาก็รีบเดินออกไป
ทุกคนในบ้านต่างตกตะลึง เกิดเสียงซุบซิบจากนักเรียนหลายๆคน
" นี่เจฟ…..นายจะทำอะไรเฮอร์ไมโอนี่หนะ " เฟร็ดแซวเจฟเมื่อเจฟอุ้มเฮอร์ไมโอนี่ผ่านไปโดยมีแฮร์รี่และรอนเดินตามมาติดๆ
" คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกให้ฉันรู้หละ " จอร์จร่วมแซวกับเขาด้วย
" อุ๊ย ต๊าย ตาย "
" แหมๆ "
" แฮ่ม "
เสียงเหล่านี้มันทำให้แก้มของเจฟกลายเป็นสีชมพูทันที
ตอนนี้เจฟอุ้มเฮอร์ไมโอนี่มาถึงห้องพยาบาลแล้ว เขาวางเฮอร์ไมโอนี่ที่เตียงทันที
" มาดามฮะ เฮอร์ไมโอนี่ไม่สบายฮะ สงสัยเมื่อวานตอนที่ไปยืนดูหิมะ คงจะ……."
" พอๆ ฉันรู้แล้ว เอ้า…….ป้อนยานี่ให้เธอกินซะ แล้วไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยมาเฝ้าเธอใหม่ "
" ครับ " เจฟจึงจัดการป้อนยาให้เธอ แล้วกลับไปที่หอ เขาไปอาน้ำแต่งตัว
" แฮร์รี่เดี๋ยวฉันจะอยู่เฝ้าเฮอร์ไมโอนี่นะ ฝากบอกพวกศาสตราจารย์ด้วย " เมื่อเจฟพูดจบเขาก็รีบวิ่งออกไปทันที
เขานั่งลงข้างเตียงของเฮอร์ไมโอนี่
" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกชื่อเธอเบาๆ
" …… "

เวลาผ่านไปนานแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาเที่ยงแล้ว แต่เฮอร์ไมโอนี่ก็ยังไม่ฟื้น
" อืมมมม " เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้องกับลืมตาขึ้น
" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกเธอ แล้วเขาก็กอดเธอแน่น
" เจฟ…." ตอนนี้เธอผละออกมาจากอ้อมกอดเขา
" เฮอร์ไมโอนี่……ฉันรักเธอนะ " เฮอร์ไมโอนี่ไม้ได้ตอบอะไร เธอเงียบ
" เธอคงไม่รักฉันซินะ เธอคงรักเจ้ามัลฟอย อะไรนั่น ฉันคงไม่มีความหมายสำหรับเธอ "
เมื่อเจฟพูดจบเขาก็วิ่งอกจากห้องไปทันที
" ฮือ…….. ฉันก็อยากจะรักเธอนะ แต่ฉันรักเธอไม่ได้ " เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบเธฮก็ร้องไห้ต่อไป
" มิสเกรนเจอร์ "
" ศาสตราจารย์ ดัมเบิลดอร์ " ตอนนี้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เดินมาอยู่ที่ด้านหลังเธอแล้ว
" ฉันขอถามอะไรเธฮซักอย่างนึง ได้มั๊ย "
" อะไรหรอค่ะ "
" เธอรัก มิสเตอร์โกร รึปล่าว "
" รัก…..ค่ะ แต่……แต่หนู…..หนูรักเค๊าไม่ได้ หนูสัญญากับเดรโกไว้แล้ว "
" ฉันว่านะ มิสเตอร์มัลฟอย เค๊าคงดีใจที่ได้เห็นคนที่ตัวเองรัก มีความสุข "
เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดจบ เขาก็เดินออกไป
" เดรโก ฉันขอโทษ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็วิ่งออกไปทันที
" เจฟ เจฟ " เธอตะโกนเรียกหาเจฟ
" อยู่ไหนกันนะ " เฮอร์ไมโอนี่คิด
" เจฟ นายอยู่ไหนหนะ "
" เจฟ " ตอนนี้เฮอร์ไมโอนี่วิ่งซะรอบปราสาท
" เจฟ แฮ่กๆ " เฮอร์ไมโฮนี่วิ่งมารอบปราสาทแล้ว เธอล้ามากแต่เธอก็ต้องการพบเจฟมากเช่นเดียวกัน
" เจฟ เจฟ แฮ่กๆ แฮ่กๆ " เธอรู้สึกเจ็บคอมากๆ และเธอก็เหนื่อยล้าเช่นเดียวกัน
" เจฟ " ตอนนี้เธอทรุดฮวบลงไปกองอยู่กับพื้นแล้ว เธอพยามลุกขึ้นมาใหม่และวิ่งต่อไป
" เจฟ…..ทำไมฉันถึงได้โง่อย่างนี้นะ "
" เจฟ แฮ่กๆ "

เธอวิ่งมาเกือบถึงทะเลสาบแล้ว แล้วเธอก็เห็นเงาของใครคนนึง เธอรู้ทันทีว่าเป็นเจฟ
เธอเดินเข้าไปหาเจฟ เจฟมีสีหน้าตกใจ
" เจฟ แฮ่กๆ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็ทรุดลงไปกับพื้น เจฟพยุงเธอให้ลุกขึ้น
" เป็นอะไรมากรึปล่าว "
"….. " เธอไม่ตอบอะไร
" เฮอร์ไมโอนี่ " เจฟเรียกเธออีกครั้ง
" ฉะ…..ฉันรักเธอ เจฟ "

เจฟรู้สึกดีใจมากๆ เขาโผเข้ากอดเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มทั้งน้ำตา เจฟค่อยๆปล่อยเธอ
" เธอ ไม่สบายอยู่นะวิ่งออกมาทำไม "
" ก็ฉันอยากบอกเธอ แฮ่กๆ "
" ไปห้องพยาบาลเถอะ "
" อืม "

แล้วเจฟก็พยุงเออร์ไมโอนี่ไปที่ห้องพยาบาล เขาวางเธอลงที่เตียงเดิม
" มาดามฮะ ยัย บ๊องนี่แอบวิ่งออกไปจากห้องพยาบาลฮะ ทั้งๆที่ยังไม่หายดีแท้ๆ "
" อ้าว….ท่างั้นเธอเอายานี่ให้เฮอร์ไมโอนี่กินก็แล้วกัน " มาดามพอมฟรีย์บอกเจฟ เธอยื่นถ้วยยาให้เจฟ แล้วเจฟก็รับมาด้วยความเต็มใจ
" นี่ ยัย บ๊อง กินซะ " เจฟยื่นถ้วยยาให้เธอ เธอรับมันมาแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
" อี๋…..กลิ่นเหม็นชะมัด "
" นี่….ยานะจ๊ะยา ก็ต้องเหม็นบ้างซิ "
" กินเข้าไปเลย กินไป " เจฟเร่งเธอให้รีบกินยา
" ไม่อะ ฉัน --- ไม่ --- กิน " เธอพยามเน้นคำหลังมาก
" กินซะ "
" ไม่ "
" จะกินมั๊ย "
" ไม่ "
" โอเค…..ไม่กินใช่มั๊ย " เจฟแย่งถ้วยยามาจากมือของเธอ แล้วเขาก็ดื่มยานั้นซะเอง (ใครบอก อมไว้ตะหาก)
เขาจูบเออร์ไมโอนี่ แล้วป้อนยานั้นผ่านปากของเขาเอง เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ขัดขืนเจฟเลย เธอปล่อยให้เจฟทำตามใจต้องการ
" อี๋…..ขมปี๋เลย "
" นี่ อยากเอาอีกมะ "
" บ้า! "
" ฮ่ะ ฮ่ะ " เจฟหัวเราะออกมา

แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ล้มตัวลงนอน ส่วนเจฟเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง
เจฟมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ตอนนี้ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า เขายืนขึ้นหันหน้าไปทางหน้าต่าง
" ฉันสัญญา มัลฟอย ฉันจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจ
และไม่มีวันที่ฉันจะทำให้เธอร้องไห้ นายไว้ใจชั้นได้เลย ชั้นจะคอยปกป้องดูแลเธอเอง "
เมื่อเขาพูดจบเขาก็หันหลังกลับไปมองเฮอร์ไมโอนี่ เขาก้มลงจูบหน้าผากเธอ
" ฉันรักเธอ " เขาเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา

END.........