รักต้องห้าม!

ลำดับตอนที่ #3 : ความรู้สึกของฉัน 3

ความรู้สึกของฉัน
*********** 3 ************
" เดรโกตื่นเหอะๆ เราต้องรีบกลับแล้วนะ เดี๋ยวคนอื่นสงสัยนะ ตื่นๆ "
" เหอ……..ยังง่วงอยู่เลย ขอนอนต่อได้มั๊ย หาวววววว "
" ไม่ได้นะ เราต้องรีบกลับขึ้นหอ เร็วเหอะ "
" โอเคไปก็ได้ ………ฉันยอมทำเพื่อเธอนะเนี่ย "

ดังนั้นทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยต่างเดินออกมาจากกระท่อมของแฮกริด
เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงปราสาท ทั้งคู่ไม่พบใครเลยเพราะ ตอนนี้ยังเป็นเวลาเช้าอยู่
" งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยนะ มัลฟอย เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าและจะ เป็นเรื่องใหญ่อีก " เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยไม่กล้าสบตามัลฟอย
" ได้….แล้วต่อไปความสัมพันธ์ของเราก็จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมใช่มั๊ย เธอก็จะเกลียดฉันเหมือนเดิม "
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เดินจากไป เฮอร์ไมโอนี่อึ้งกับคำพูดของมัลฟอย เธอคิดจะปฏิเสธ
แต่ไม่ทันเพราะตอนนี้มัลฟอยเดินไปไกลจนลับตาเธอไปแล้ว

" ฉันคงได้แต่มองเธอเหมือนเดิม เรื่องเมื่อคืนมันคงเป็นแค่ความฝัน " มัลฟอยพูดอย่างเจ็บใจพลางใช้มือทุบกำแพง
เมื่อเขาขึ้นไปถึงห้องของเขาแล้วเขาล้มตัวลงนอน ภายในห้องยังมีใครตื่นเลยแม้แต่คนเดียว
มัลฟอยเฝ้าแต่คิดเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นเมื่อคืน " แค่ความฝัน เลิกคิดได้แล้ว " เขาเตือนตัวเอง

ตั้งแต่วันนั้นมาทั้งเฮอร์ไมโอนี่และมัลฟอยทั้งคู่ต่างไม่ได้พูดคุยกันเลย เวลาเดินผ่านทั้งคู่ก็ไม่กล้าที่จะสบตากัน
มันเป็นอย่างนี้เป็นเวลานานมาก จนกระทั่ง...

ณ ห้องโถง นักเรียนทุกคนกำลังรับประทานอาหารเช้ากันอยู่ ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนและประกาศว่า
" อีก 2 วัน ก็จะถึงวันครบรอบที่ฮอกวอตส์จะมีอายุครบ xxxx ปี (ไม่รู้กี่ปีแหะ)
ดังนั้นเมื่อถึงวันงานห้องโถงใหญ่นี้จะถูกเปลี่ยนให้เป็นสถานที่จัดงาน
ดังนั้นฉันอยากจะให้นักเรียนทุกคนแต่งชุดแฟนซีเข้ามาร่วมงาน งานนี้จะจัดขึ้นเวลา
21.00 น ไปจนถึง 00.00 น. (หรือ 24.00 น. อะ ไม่แน่ใจ)
และในวันพรุ่งนี้โรงเรียนจะอนุญาตให้นักเรียนทุก ระดับชั้นสามารถไปซื้อชุดได้ที่ฮอกส์มี้ด……… กินต่อเลยพวก "

เมื่อดัมเบิลดอร์พูดจบนักเรียนทุกคนต่างรู้สึกตื่นเต้น และมีเสียงจากนักเรียนหญิงที่ปรึกษากันว่าจะใส่ชุดอะไร ดังทั่วห้องโถง
และป้ายประกาศเรื่องงานฉลองที่ฮอกวอตส์มีอายุครบ xxxx ปี ก็ถูกติดทั่วปราสาท

" แฮร์รี่นายจะใส่ชุดอะไรหรอ " รอนถามแฮร์รี่ด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น
" ไม่รู้สิ ฉันยังไม่ได้คิดเลย " แฮร์รี่ตอบรอน
" แล้วเธอหละ " รอนถามเฮอร์ไมโอนี่
" ………. "
" เฮอร์ไม่โอนี่! " รอนตะโกน
" เหม่ออะไรอยู่ได้ ฉันเห็นเธอเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ " รอนถามอีก
" อ้อ….รอนเธอถามฉันว่าอะไรหรอ คือเมื่อกี๊ฉันกำลังคิดเรื่องวันงานหนะ " เฮอร์ไมโอนี่โกหก
ตอนนี้เธอกำลังคิดเรื่องมัลฟอยอยู่ เธอยังรู้สึกผิดที่พูดกับมัลฟอยแบบนั้น
" ฉันถามว่าวันงานเธอจะใส่ชุดอะไร " รอนย้ำ
" บอกให้โง่ซิ ฉันจะบอกเธอทำไมเล่า เดี๋ยววันงานเธอก็เห็นเอง " เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่พูดจบทั้งสามจึงเดินกลับหอ

วันรุ่งขึ้น
" แฮร์รี่ ตื่นๆ วันนี้เราต้องไปฮอกส์มี้ดกันนะ " รอนปลุกแฮร์รี่แต่เช้า
" รู้แล้วๆ " แฮร์รี่ทนเสียงรอนไม่ไหวจึงต้องรีบตื่น
เมื่อทั้งสองลงมาก็พบเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่บนโซฟาตัวโปรด
" วันนี้ฉันไม่ไปกับพวกเธอนะ " เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกเมื่อเห็นทั้งคู่ลงมา
" ทำไมหละ " แฮร์รี่ถามอย่างสงสัย
" ก็….คือฉันมีธุระนิดหน่อย เอ่อ ฉันไปก่อนนะ " เมื่อเธอพูดจบเธอก็รีบวิ่งขึ้นไปทางหอนอนหญิงทันที
โดยทิ้ง ให้แฮร์รี่และรอนยืนงงอยู่

---------------------- ทางด้านหอนอนหญิง ---------------------
เฮอร์ไมโอนี่เธอรีบวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ภายในห้องไม่มีใครอยู่แล้วเพราะ ทุกคนไปซื้อชุดกันที่ฮอกส์มี้ด
เฮอร์ไมโอนี่เธอรีบเปิดหีบเสื้อผ้าของเธอ ภายในหีบมีผ้าเนื้อบางสีฟ้าอ่อนและสีขาวผืนใหญ่อยู่ภายใน นอก
จากผ้าสองผืนนั้นแล้ว ข้างๆยังมีขวดแก้วใสภายในมีกากเพชรสีเงินอยู่ เธอหยิบมันทั้งหมดมาวางไว้บนเตียง
เธอคิดไว้แล้วว่าเธอจะตัดชุดอะไรเพื่อใส่ในงานคืนพรุ่งนี้ดี ดังนั้นเธอจึงลงมือใช้ไม้กายสิทธิ์ของเธอ
เสกแบบชุดขึ้นมา และยังใช้ไม้กายสิทธิ์เสกผ้าเหล่านั้น ให้กลายเป็นชุดตามที่เธอต้องการ เธอใช้เวลาแค่ครึ่งวันในการตัดชุด
และเมื่อเธอตัดชุดเสร็จแล้ว เธอจึงจัดการเก็บชุดนั้นใส่หีบแอบไว้เป็นอย่างดี

---------------------------------------------------------------------------

ความรู้สึกของฉัน
********** 4 **********
เช้าวันรุ่งขึ้น
นักเรียนทุกคนต่างพากันตื่นเต้นเพราะวันนี้จะมีการจัดงานฉลองที่ฮอกวอตส์จะมีอายุครบ xxxx ปี
วันนี้แต่ละคาบเรียนจะมีเวลาเรียนน้อยลงอีกคบละ 10 นาที เพราะเวลาที่เหลือนั้น
จัดไว้ให้สำหรับนักเรียนได้เตรียมตัวในงานคืนนี้ ดูเหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่จะไม่มีกะจิตกะใจเรียนซักเท่าไหร่
เพราะแต่ละคนต่างก็อดคิดไม่ได้ว่า งานคืนนี้จะยิ่งใหญ่ขนาดไหน

กริ๊ง………….ง
เสียงกระดิ่งดังขึ้นแสดงให้รู้ว่า นักเรียนทุกคนสามารถกลับขึ้นหอของตัวเองได้ เพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้ได้แล้ว
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลประกาศให้นักเรียนทุกคนได้รู้ว่า ประตูห้องโถงจะเปิดในเวลา 21.00 น.
เมื่อนักเรียนทุกคนรู้แล้วจึงรีบเดินขึ้นของตนเองด้วยความรวดเร็ว
แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่ ตอนนี้พวกเขา หยุดอยู่ที่ห้องนั่งเล่นรวมของกริฟฟินดอร์แล้ว
" อืม…..เฮอร์ไมโอนี่เดี๋ยวตอน 2 ทุ่มครึ่ง ฉันกับรอนจะมารอเธออยู่ที่นี่นะ " แฮร์รี่พูด
" ได้ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบสั้นๆ
" แล้วเจอกัน " รอนพูดทิ้งท้าย เมื่อสิ้นเสียงรอนทั้งสามจึงเดินขึ้นห้องของตัวเอง

------------------------------ หอนอนชาย -----------------------------
" แฮร์รี่ นายว่าแฮอร์ไมโอนี่จะแต่งเป็นอะไรหรอ " รอนพูดพลางนึกไปด้วย
" ไม่รู้สิ เจ้าหญิงในนิทานมั๊ง "
" ฉันว่าคงแต่งเป็นศาสตราจารย์มักกอนนากัลแหงเลย "
" ฉันว่าเธอคงสวยมากแน่ๆ "
" อะไรนะแฮร์รี่ นายพูดว่าไงนะ "
" ป่าวๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรนี่ แต่งตัวต่อเหอะ "
" อะไรของเค๊า " รอนคิด

" รอนแต่งตัวเสร็จยัง " แฮร์รี่เรียกรอน
" เดี๋ยวๆ เกือบเสร็จแล้ว " รอนตะโกน
" 2 ทุ่มแล้วนะ " แฮร์รี่ตะโกนกลับไป
" เออๆ เสร็จแล้ว "

เมื่อแฮร์รี่และรอนแต่งตัวเสร็จแล้ว ทั้งคู่จึงลงมารอเฮอร์ไมโอนี่ที่โซฟาตัวโปรดของทั้งคู่
ไม่นานนักทั้งคู่ก็ได้ยิน เสียงฝีเท้าของคนเดินลงมา ทั้งรอนและแฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมา
และแล้วก็ปรากฏร่างของหญิงสาว นามว่า ปาราวตี
" โถ่ นึกว่าเฮอร์ไมโอนี่ " แฮร์รี่พูดออกมาด้วยท่าทีผิดหวัง
" อ๋อ….เฮอร์ไมโอนี่หรอ เดี๋ยวคงลงมามั๊ง " ปาราวตีตอบ
" ว่าแต่ เธอแต่งเป็นอะไรหนะปาราวตี " รอนถาม
" ก็เจ้าหญิงไง เธอดูไม่ออกหรอ "
" อ้าวหรอ เจ้าหญิงหรอ "
" ทำไม มันไม่ดีตรงไหน "
" ป่าวๆ เธอรีบไปเถอะเดี๋ยวไม่ทันนะ "

เมื่อรอนพูดจบ ปาราวตีก็เดินออกไปทันที เพราะเธอขี้เกียจเถียงกับรอน
ทั้งรอนและแฮร์รี่ก็ยังคงก้มหน้าก้มตา รอเวลาที่เฮอร์ไมโอนี่ลงมา
" หวัดดีรอน แฮร์รี่ "
" คราวนี้ใครอีกหละ " รอนพูดพลางเงยหน้าขึ้นมาดู
" เฮอร์ไมโอนี่ " รอนว่า

เมื่อแฮร์รี่ได้ยินเสียงรอนพูดว่าเฮอร์ไมโอนี่เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาดูบ้าง
" เฮอร์……….. " เสียงแฮร์รี่ขาดหายไป
" ทำไม เป็นอะไรไปทั้งคู่ " เฮอร์ไมโอนี่ถามพลางสงสัย

เฮอร์ไมแต่งเป็นแฟร์รี่ เธอสวยมากขนาดแฮร์รี่และรอนยังมองเธอค้างเป็นเวลานาน
ชุดของเธอทำมาจากผ้าสีฟ้าบางเบา ลายที่ชุดของเธอเป็นลายดอกไม้ ลายเหล่านั้นถูกวาดขึ้นมาด้วยกากเพชร
มันทำให้ลายเหล่านั้น ระยิบระยับเมื่อต้องแสงไฟ ที่ด้านหลังของเธอยังมีปีกเหมือนผีเสื้ออีกด้วย
ปีกนั้นทำขึ้นมาจากผ้าสีขาวบางและ ปีกนั้นยังประดับด้วยกากเพชร ผมของเธอไม่ฟูอีกแล้ว
ตอนนี้ผมของเธอเหยีดตรง เธอปล่อยให้ผมของเธอยาวลงมาเกือบถึงเอว
รอนและแฮร์รี่ไม่เคยรู้เลยว่าผมของเธอยาวเกือบถึงเอวแล้ว เพราะปกติผมของเธอจะฟู
แต่เมื่อมันเหยียดตรงแล้ว มันจะดูยาวมากกว่าเดิม เธอใช้ริบบิ้นสีใสผูกผมของเธอ
เธอผูกมันให้อยู่ตรงเกือบถึงปลายผม และเส้นผมของเธอแฮร์รี่สังเกตได้ว่ามันยังมีกากเพชรอยู่อีกด้วย
เธอดูสวยมากเมื่ออยู่ในชุดนี้

" นี่ๆเป็นอะไรกันอะ ทั้งคู่ " เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อเธอเห็นทั้งคู่เงียบไปนาน
" อ๋อ….ป่าวๆ " รอนรีบปฏิเสธ
" เธอสวยมากนะวันนี้ " แฮร์รี่ชมเธอ
" อืม….เธอ สวย " รอนยังคงมีอาการค้างหลงเหลืออยู่
" ขอบใจ " เฮอร์ไมโอนี่พูดขณะที่หน้าของเธอเริ่มเป็นสีชมพูน้อยๆ
" นี่เธอสองคนแต่งเป็นเจ้าชายกันหรอเนี่ย " เฮอร์ไมโอนี่ถาม
" อืม " รอนตอบสั้นๆ เขายังงงอยู่ว่าคนที่ยืนข้างเขาคือเฮอร์ไมโอนี่จริงๆ
" รีบไปกันเหอะ " แฮร์รี่ชวน
ทั้งสามคนจึงเดินไปร่วมงาน ระหว่างทางเดิน
เมื่อมีคนเดินผ่านเฮอร์ไมโอนี่ก็มีแต่คนมองเธอ ซึ่งมันทำให้เธอประหม่าเล็กน้อย

เมื่อทั้งสามคนเดินมาถึงหน้าประตูห้องโถงพวกเขาก็เห็นว่ามีคนแต่งตัวหล่อๆสวยๆมาเยอะแยะ
แต่ก็มีบางพวกที่แต่งตัวประหลาดๆ น่ากลัวๆบ้างก็มี หนึ่งในนั้นก็คงหนีไม่พ้น เฟร็ดกับจอร์จ
เมื่อเฟร็ดและจอ์จเห็นว่ารอนมาแล้ว พวกเขาจึงเดินเข้าไปทักรอน
" เฮ้ รอน " เฟร็ดทัก
" ไง " รอนตอบสั้นๆเพราะเขาไม่อยากเป็นเป้าสายตา เพราะชุดที่เฟร็ดและจอร์จ แต่ก็ทำให้เขาลำบากใจไม่น้อย
" หล่อขึ้นเยอะนี่ น้องชาย " จอร์จเสริม
" อยู่แล้ว " รอนกล่าว
" เดี๋ยวโดน….น ปากนะปาก " จอร์จขู่
" หวัดดีแฮร์รี่ " เฟร็ดทักแฮร์รี่
" หวัดดี เฟร็ด "
" อ้าว…..แล้วนั่นใคร " เฟร็ดถามพลางชี้ให้แฮร์รี่และรอนดู
" สวยดี " เฟร็ดและจอร์จพูดพร้อมกัน
" พี่สองคนนี่ไม่ได้เรื่องเลย จำไม่ได้จริงๆหรอ เฮอร์ไมโอนี่ไง " รอนตอบ
" เฮอร์ไมโอนี่ " เฟร็ดและจอร์จพูดพร้อมกันอีกครั้ง
" ทำไมหละ ฉันดูแปลกมากเลยหรอ " เฮอร์ไมโอนี่ถามทั้งคู่
" มากเลย " จอร์จตอบ
" เอ่อฉันว่าฉันไปก่อนดีกว่า ประตูจะเปิดแล้วเดี๋ยวฉันไม่ได้เข้าเป็นคนแรกอีก…….บาย " เมื่อเฟร็ดพูดจบเขาก็วิ่งไปทันที
" รอฉันด้วย " จอร์จตะโกนไล่หลังไป แล้วเขาก็วิ่งไปอีกคน

เมื่อประตูห้องโถงเปิด นักเรียนแต่ละคนก็เริ่มเดินเข้าไป ภายในห้องโถงดูสวยงามมาก
โต๊ะยาวทั้งสี่โต๊ะตอนนี้มันหายไปแล้ว มันกลายเป็นโต๊ะตัวเล็กๆหลายร้อยตัวแทน แต่ละโต๊ะนั่งได้ประมาณ 15 คน
และยังประดับด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ ตามพุ่มไม้มีแสงประกายระยิบระยับ มีดอกไม้สีสันสวยงามอยู่ตามพุ่มไม้
และดอกไม้เหล่านั้นยังส่งกลิ่นหอมอีกด้วย บนพื้นอบอวลไปด้วยควันสีขาว
บนเพดานห้องโถงถูกเนรมิตให้เป็นท้องฟ้ายามราตรี มีดวงดาวคอยทอแสงลงมายังพื้นเบื้องล่าง
บรรยากาศในค่ำคืนนี้ช่างเข้ากับชุดของเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างดี เธอยิ่งดูโดดเด่นขึ้นอีกเมื่อเธอได้อยู่ในห้องโถงแห่งนี้
สายตานับร้อยจ้องมองดูเธอดั่งเธอเป็นเทพธิดาผู้ปกปักรักษาสถานที่แห่งนี้ นักเรียนกริฟฟินดอร์บางคนยังจำไม่ได้
ว่าเธอคนนี้คือเฮอร์ไมโอนี่ นักเรียนคนอื่นยิ่งงงไปใหญ่ว่าเธอเป็นใคร

ตอนนี้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เข้ามาในงานแล้ว นักเรียนทุกคนจึงเดินไปนั่งโต๊ะที่เตรียมไว้
หลายคนยังคงจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่อยู่ และหนึ่งในนั้นก็หนีไม่พ้นมัลฟอย เข้าจ้องมองเฮอร์ไมโอนี่มานานแล้ว
วันนี้ตัวเขาเองแต่งตัวเป็นเจ้าชาย เขาเหมาะกับชุดที่ใส่มาก แว็บแรกที่เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่เขาเองก็ยังแปลกใจมาก
ว่าทำไมผมเธอถึงได้ตรงและยาวขนาดนี้ แต่คำตอบก็ตามมาไม่ช้า
เขารู้ว่า คนฉลาดอย่างเฮอร์ไมโอนี่สามารถทำได้โดยไม่ยาก
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นจากที่นั่งของเขาที่อยู่เหนือขึ้นไป
" ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคนเข้าสู่งานฉลองของฮอกวอตส์ นักเรียนทุกคนให้ความร่วมมือได้ดีมาก
วันนี้ ห้องโถงของเราดูแปลกตาไปไม่น้อย มันถูกเนรมิตขึ้น และถ้าสังเกตดีๆจะมีนักเรียนหญิงคนหนึ่ง
แต่งชุดได้เข้า กับบรรยากาศภายในห้องนี้ได้ดีเหลือเกิน "
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์หันหน้ามาทางที่เฮอร์ไมโอนี่ นั่งอยู่
นักเรียนหลายคนก็รู้ว่าที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดถึง ก็คือเออร์ไมโอนี่ และศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ จึงพูดต่อว่า
" งานภายในวันนี้เราได้จัดให้มีการเต้นรำกัน (พูดต่อว่าไงดี : ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์คิด)
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเรามาเต้นรำกันเลยดีกว่า "

เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูดจบก็มีแสงไฟส่องเผยให้เห็นพื้นที่โล่งกลางห้องโถง
แฮร์รี่ชวนเออร์ไมโอนี่เต้นรำด้วย ซึ่งเธอก็ไม่ปฏิเสธส่วนมัลฟอยนั้น เขาเต้นรำคู่เพนซี่
เขามักจะมองมาทางเฮอร์ไมโอนี่อยู่เสมอๆ ซึ่งนั่นก็ทำให้เขาปวดใจอยู่ไม่น้อย
แต่แล้วเรื่อที่ไม่มีใครนึกถึงก็เกิดขึ้น…….. เมื่อเพลงที่ 2 บรรเลงจบ ก็เกิดแสงสีฟ้าขึ้นกลางห้องโถง
ภายใต้แสงสีฟ้านั้นปรากฏร่างของชายคนหนึ่ง และเมื่อแสงสีฟ้านั้นจางหาย
นักเรียนและอาจารย์ทุกคนก็ได้เห็น คาร์คารอฟ ตอนนี้เขาดูผอมลงกว่าเดิมมาก เขาเข้ามาในฮอกวอตส์ได้อย่างไร (เพราะเราก็ไม่รู้)
คาร์คารอฟเงยหน้าขึ้นมา และพูดว่า
" เดรโก….เจ้ารู้มั๊ยว่าพ่อของเจ้าทำข้าแสบนัก เจ้าต้องชดใช้แทนพ่อเจ้า " เมื่อคาร์คารอฟพูดจบเขาก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา
ชี้มาที่มัลฟอย ตอนนี้มัลฟอยทำอะไรไม่ถูกแล้ว นักเรียนทุกคนก็ยังงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
" ครูซิโอ " คาร์คารอฟพูดขึ้น คาถานั้นกระทบถูกพื้นก่อนหนึ่งครั้งก่อนถูกมัลฟอยเข้าเต็ม นั่นทำให้เขาล้มลงไปกองกับพื้นทันที
ดัมเบิลดอร์ไม่รอช้า เขาจึงเสกคาถาใส่คาร์คารอฟเช่นกัน นั่นก็ทำให้คาร์คารอฟหมดสติไป
เออร์ไมโอนี่รีบวิ่งไปหามัลฟอย เธอยกศรีษะเขามาวางบนตักเธอ
" เดรโก เดรโก " เธอเรียก พลางน้ำตาเริ่มไหล
" … "
ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองจากเขา เฮอร์ไมโอนี่เธอยังคงเรียกเขาต่อไป

{ เสียงนี้….ใช่ฉันจำได้ เสียงของเธอของเฮอร์ไมโอนี่ คนรักของฉัน ฉันอยากมองเธออีกสักครั้งจังเลย แต่ทำไม
มันเจ็บ…เจ็บจัง…………….แต่ แต่ฉันจะมองเธอ } ความคิดของมัลฟอย

มัลฟอยลืมตาขึ้นแล้ว
" เฮอร์ไมโอนี่ " เขาเรียก
" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่เรียกเขา ตอนนี้หน้าของเธอซุกอยู่ที่อกของมัลฟอยแล้วแต่เธอก็ยังร้องไห้ไม่หยุด
มัลฟอยเอื้อมมือมากอดเธอ มัลฟอยรู้ดีว่าตัวเองไม่เหลือเวลาแล้วเขาจึงตัดสินใจ……
" ศาสตราจารย์ค่ะ ช่วยเดรโกที เขาแย่แล้วนะค่ะ " เฮอร์ไมโอนี่รีบบอกหลังจากที่เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้ว
" ไม่ต้องครับ ศาสตราจารย์ " มัลฟอยรีบบอก ส่วนศาสตราจารย์ทุกคนต่างรู้ดีว่าพวกเขาไม่สามารถช่วยได้
ตอนนี้มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่อยู่กลางห้องโถง ทุกสายตามองมาที่เขาและเธอ
แฮร์รี่และรอนยังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทั้งคู่งงมากว่าเฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ทั้งคู่ก็ยังไม่ได้ถามเธอในตอนนั้น พวกเขายังคงเฝ้ามองทั้งคู่ที่อยู่กลางห้องโถง

{ ฉันจะบอกเธอได้มั๊ยนะ ถ้าฉันบอกเธอไปเธอจะโกรธมั๊ย } มัลฟอยคิด และเขาก็ตัดสินใจได้ เขาจึงพูดมันออกไป
" เฮอร์ไมโอนี่ ฉันรักเธอ "
เฮอร์ไมโอนี่ ช็อคไปชั่วขณะ แต่เธอก็ตอบไปว่า
" ฉันก็รักเธอ เดรโก เธออย่าจากฉันไปนะ " เธอพูด ตอนนี้น้ำตาหยดหนึ่งของเธอไหลลงไปที่มือของมัลฟอย
" ดีใจจัง……….ฉันมีของอย่างนึงให้เธอ " เขาพูดพลางเอามือสอดเข้าไปในเสื้อคลุม เขาหยิบสร้อยคอที่ตรงกลางมีจี้รูปหัวใจ
" ฉันอยากให้เธอใส่มันตลอดเวลา ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแต่ใจของฉันจะอยู่กับเธอตลอดไป "
เมื่อมัลฟอยพูดจบ สติของเขาก็ดับวูบลงไปทันที เขาตาย แต่สีหน้ายังมีรอยยิ้ม ซึ่งมันแสดงให้รู้ว่าเขาตายอย่างมีความสุข
" เดรโก " เฮอร์ไมโอนี่ร้อง น้ำตาไหลอย่างไม่มีทางหยุด เธอเศร้ามาก คนรักของเธอตายไปต่อหน้าต่อตา
" ไม่นะ เดรโก เธอต้องอยู่กับฉันซิ " เธอร้องไห้หนักขึ้น คนรอบข้างบางคนน้ำตาไหลไปด้วย
" ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย "