รักต้องห้าม!

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกของฉัน 2

ความรู้สึกของฉัน
************ 2 ***********

เช้าวันอาทิตย์ที่ดูสดใสดังเช่นเมื่อวานนี้ มัลฟอยตื่นขึ้นมาท่ามกลางแสงแดดรำไรที่ส่องผ่านมาทางหน้าต่าง
" เช้าแล้วซินะ " เขาคิดพลางยันตัวลุกขึ้นมาจากที่นอน นานมากแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเช่นนี้
อาจเป็นเพราะตอนนี้เขามีคนที่เขารัก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นรักข้างเดียวก็ตาม

เมื่อเขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขาจึงเดินออกมาจากหอสลิธีรินโดยมีแครบและกอยล์เดินขนาบข้างมาด้วย
เขารู้สึกอึดอัดยังไงชอบกลจึงสั่งให้แครบกับกอยล์ ไม่ต้องเดินตามมา ทั้งสองรับคำสั่งอย่างดี
มัลฟอยรู้สึกไม่หิวเขาจึงเดินไปที่ทะเลสาบก่อน วันนี้เขาเห็นเฮอร์ไมโอนี่นั่งหลังพิงต้นไม้เช่นเดิม
รอบๆตัวเธอมีผีเสื้อบินวนอยู่ " ช่างเป็นภาพที่งดงามเหลือเกิน ดั่งเทพธิดา " เขาคิด
มัลฟอยเห็นเฮอร์ไมโอนี่ยกมือขึ้นมา พลางแบมืออก แล้วอยู่ๆก็มีผีเสื้อตัวเล็กน่ารักบินลงมาเกาะที่มือเธอ
" เจ้าตัวน้อย " เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างอ่อนโยน เมื่อมัลฟอยได้ยินคำพูดนั้นเข้า มันทำให้เขายิ่งรู้สึกรักเธอมากขึ้นอีก
" มันไม่มีทางเป็นรักที่สมหวังได้อย่างแน่นอน " เขาคิด
ถึงแม้ว่าเขาจะรักเธอมากเพียงใด มันก็ไม่มีทางเป็นจริงได้

หลังจากวันนั้น มัลฟอยก็ได้แต่เฝ้ามองเฮอร์ไมโอนี่เรื่อยมา ( เหมือนจะจบเลยแหะ )
จนกระทั่งวันหนึ่ง มัลฟอยเดินไปที่ทะเลสาบ เขาเดินไปเรื่อยๆอย่างกับคนไร้วิญญาณ จนถึงทะเลทราบ
เขานั่งลงพิงกับต้นไม้ และมองไปยังทะเลทราบที่สวยงามเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย
เขานั่งมานานมากแล้ว จนดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า
จนกระทั่งแสงอาทิตย์หมดลงเขาก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น เขานั่งจนเผลอหลับไป
เฮอร์ไมโอนี่เธอแอบลงมาจากปราสาทเพราะเธอลืมหนังสือของเธออยู่ที่ทะเลสาบ
เธอลงมาโดยใช้ผ้าคลุมล่องหนของแฮร์รี่ เมื่อเธอเดินมาจนถึงทะเลสาบ ภาพที่เธอเห็นคือ
มัลฟอยนั่งพิงต้นไม้และหลับอยู่ เธอจึงดึงผ้าคลุมล่องหนออกจากตัวและเดินไปหามัลฟอยอย่างช้าๆ
" มัลฟอย มัลฟอย " เธอเรียก แต่กลับไม่มี ปติกริยาใดๆตอบสนองจากมัลฟอยเลย
เธอจึงเดินไปนั่งข้างๆมัลฟอย เธอใช้มือเขย่าตัวเขาเบาๆ
เธอถึงกับตกใจเมื่อเธอเขย่าตัวเขา เพราะตัวของมัลฟอยเย็นเฉียบ
" มัลฟอยตื่นเถอะ ที่นี่อากาศเย็นมากเลยนะ ขืนนอนอยู่ตรงนี้มีหวังเข็งตายแน่เลย ตื่นเถอะ "
ถึงแม้ว่าเฮอร์ไมโอนี่พยามเรียกเขาเท่าไหร่ แต่มัลฟอยก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเลย
" ทำไงดี……พาไปที่กระท่อมของแฮกริดดีกว่า " เธอพยามอย่างมากที่จะพามัลฟอยไปกระท่อมของแฮกริด

เมื่อมาถึงกระท่อมของแฮกริด แฮกริดออกมาจากกระท่อมด้วยความแปลกใจ
" อ้าว เฮอร์ไมโอนี่เธอมาได้ไงเนี่ย แล้วนี่พามัลฟอยมาทำไมหรอ " แฮกริดถามด้วยความสงสัย
" คือหนูลงมาเอาหนังสือที่ลืมไว้ที่ทะเลสาบอะค่ะ แต่พอหนูเดินมาถึงหนูก็เห็นเค๊านอนอยู่
หนูกลัวว่าเค๊าจะไม่สบายหนูก็เลย พาเค๊ามาไว้ที่กระท่อมของคุณค่ะ " เฮอร์ไมโอนี่อธิบายให้แฮกริดฟัง
" เอ้า……เข้ามาก่อนซิ คืนนี้ให้เค๊าพักที่นี่ก็ได้ " แฮกริดบอกอย่างลำบากเต็มทนเพราะเค๊าเริ่มง่วงนอนแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่พยุงมัลฟอยให้มานั่งที่เก้าอี้ภายในห้อง ส่วนแฮกริดเขาหลับไปแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่เธอเดินไปเอาผ้าชุบน้ำเพื่อที่จะได้เช็ดตัวมัลฟอย
เมื่อเธอหามาได้แล้ว เธอก็บรรจงใช้ผ้าซับเหงื่อที่ตอนนี้เริ่มไหลลงมาตามหน้าเขา
เธอรู้สึกว่าภายใต้ใบหน้าเย็นชาของมัลฟอย มันซ่อนผู้ชายอีกคนนึงที่ดูอบอุ่น แต่ปนไว้ด้วยความเศร้าอยู่อีกด้วย
เธอไม่นึกเลยว่าคนที่เย็นชาอย่างมัลฟอยตัวตนจริงๆแล้วช่างเป็นคนที่ดูอบอุ่นเหลือเกิน
แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ไม่น้อยว่า ใบหน้าที่ดูอบอุ่นนั้นทำไมยังมีความเศร้าปนอยู่

เมื่อเธอซับเหงื่อที่หน้าเสร็จ เธอจึงถอดเสื้อคลุมเขาออกแล้วปลดกระดุมเสื้อของเขาออก หน้าของเธอแดงด้วยความอาย
แต่เธอก็ยังต้องเช็ดตัวให้เขา เพราะกลัวว่าเขาจะไม่สบาย เธอพึ่งเคยเห็นร่างกาย ของเขาเป็นครั้งแรก
เธอพึ่งรู้สึกว่าร่างกายของมัลฟอยช่างแตกต่างจากวันแรกที่เธอเจอเขาครั้งแรก เขาดู มีกล้ามเนื้อมากขึ้น
" มันก็ต้องอย่างนั้นซิ ก็นี่พวกเราอยู่ปี 5 แล้ว ท่าไม่เปลี่ยนแปลงบ้างก็ไม่รู้จะ ว่าไงแล้ว "
เฮอร์ไมโอนี่พูด (บ่น) ด้วยเสียงที่เบามากกับตัวเอง เมื่อเธอเช็ดตัวให้เขาเสร็จเธอจึงติกระดุมให้มัลฟอยเหมือนเดิม
แต่ไม่ทันที่เธอจะใส่ให้เขาเสร็จ มัลฟอยคว้าข้อมือของเธอไว้และพูดขึ้นว่า " เธอบ่นว่า อะไรหรอเมื่อกี๊นี้ "
" ป่าวนี่ฉันไม่ได้พูดอะไร " เธอรีบปฏิเสธ
" มัลฟอยเธอเป็นไงบ้าง แล้วทำไมนายถึงไป นอนตรงนั้นได้ แล้วเธอทำไมไม่กลับไปที่หอหละ รู้รึเปล่าถ้าเธอมานอนอยู่แบ…….."
ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ มัลฟอยดึงมือเธอเข้ามาแล้วจูบเธออย่างนุ่มนวลเพื่อให้เธอหยุด เฮอร์ไมโอนี่ตกใจนิดหน่อยแต่เธอก็ไม่ว่าอะไร
มัลฟอยกระซิบถามข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ว่า " เกรนเจอร์เธอเป็นห่วงฉันหรอ "
เมื่อมัลฟอยพูดจบ เธอถึงกับหน้าแดงขึ้นมาด้วยความอาย
" เอ่อ….ฉะ ฉัน ป่าวซักหน่อย ก็นายเป็นนักเรียนของฮอกวอตส์เหมือนกับฉัน … ฉันเลยช่วยเธอไง "
" จริงหรอเกรนเจอร์ เธอคิดกับฉันแค่นี้หรอ " มัลฟอยพูดด้วยน้ำเสียงที่โศกเศร้า
และเฮอร์ไมโอนี่ก็ได้เห็น ตัวตนจริงๆของมัลฟอย คนที่ดูอบอุ่นและแฝงไว้ด้วยความเศร้า เธอได้เห็นคนๆนั้นแล้ว
และเธอก็หลงรักคนๆนั้นเข้าอีกด้วย เธอไม่สามารถหยุดความคิดนี้ได้เลย
แม้ว่าเธอพยามที่จะหยุดความคิดนี้ไว้เพียงใดก็ตาม มันก็ไม่มีทางยับยั้งได้แม้แต่น้อย เธอหลบตามัลฟอยที่ยังคงจ้องเธออยู่
เฮอร์ไมโอนี่เธอไม่อยากตอบคำถามนั้นเลย เพราะเธอรู้ใจตัวเองดีว่าเธอรักมัลฟอยเข้าแล้ว แต่เธอยังไม่กล้าบอกเขาในตอนนี้
" ฉันว่าเธอนอนเถอะมัลฟอย เธอยังไม่สบายดีนะ พักซะหน่อย " เฮอร์ไมโอนี่พยามจะพูดให้น้ำเสียงเป็นปกติ
" ได้ซิ …….แต่เธอยังติดกระดุมให้ฉันไม่หมดเลยนะ ติดให้ฉันหน่อยซิ " มัลฟอยพูดอ้อนๆ ( ยังไงหละ )
เฮอร์ไมโอนี่จำใจติดกระดุมให้มัลฟอย และช่วยเขาใส่เสื้อคลุมอีกด้วย
" วันนี้เธอนอนที่นี่แล้วกันนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยตื่นแต่เช้าแล้วค่อยกลับหอแล้วกัน " เฮอร์ไมโอนี่เสนอ
" แล้วเธอหละจะนอนที่นี่ด้วยรึเปล่า " มัลฟอยถามเธอ " นอนอยู่แล้วหละ " เฮอร์ไมโอนี่ตอบพลางหาผ้าที่สามารถปูเป็นที่นอนได้
แต่ทั้งคืนพวกเขาก็ไม่ได้นอนกันเลย พวกเขาคุยกันในเรื่องต่างๆ แต่แล้วอยู่ๆมัลฟอยก็จับข้อมือเธอ
แล้วพูดขึ้นมาว่า " เธอคิดยังไงกับฉัน "
" ฉะ..ฉัน "
" ฉันอะไร "
" ………."
" ถ้าเธอเงียบแสดงว่าเธอชอบฉันนะ "
" ป่าวนะ "
" เธอคงเกลียดฉันซิ "

เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เห็นท่าทางของมัลฟอยเริ่มกลับกลายเป็นคนที่มีความเศร้าแฝงอยู่อีกครั้ง เธอจึงคิดที่จะบอก
ความจริงว่าเธอชอบเขา แต่ไม่! เธอคิดหนทางที่จะบอกเขาได้ดีกว่าการพูด(อิอิ)
เธอจึงยื่นหน้าเข้ามาใกล้มัลฟอย โดยที่เขาไม่ทันสังเกต แล้วเธอก็เป็นฝ่ายจูบเขาเสียเอง โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
ถึงแม้ว่าเขาจะตกใจอยู่บ้าง แต่เขาก็ยังยอมให้เธอจูบเขาต่อไป เมื่อการจูบที่ยาวนาน(เหลือเกิน) จบลง
เฮอร์ไมโอนี่จึงพูดว่า " นี่แหละคำตอบของฉัน "
มัลฟอยไม่พูดอะไรเขาได้แต่ยิ้ม เพราะเขามีความสุขจนไม่อยากพูดอะไรเลย
ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกง่วงจึงหลับกันไปทั้งคู่
---------------------------------------------------------------------------