คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ....คำสัญญา...
Y Ranger
ภูมิใจเสนอ
....
ซอดงโย สายใยรักสองแผ่นดิน
[ภาคพิสดาร+yaoi/Yuto-Kevin/]
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในยุคที่ดินแดนกว้างใหญ่อันแสนอุดมสมบูรณ์แบ่งแผ่นดินแต่ละส่วนออกเป็นอาณาจักรต่างๆ มีอาณาจักรอยู่สองอาณาจักรซึ่งอยู่ท่ามกลางทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล ขึ้นชื่อด้านวัฒนธรรมตะวันออก... นักเดินทางทั้งหลายต่างเรียกอาณาจักรสองอาณาจักรนี้ว่า อาณาจักรโอโตะ และอาณาจักรโคเรีย
อาณาจักรโอโตะเป็นอาณาจักรที่ขึ้นชื่อด้านการท่องทะเลและของใช้จากธรรมชาติด้วยภูมิปัญญาพื้นบ้าน รอบด้านทั้งสี่ทิศไม่ว่ามองไปทางไหนก็มีแต่ทะเล อาณาจักรนี้ปกครองด้วยองค์จักรพรรดิผู้หล่อเหลาและทรงเมตตา พระองค์ทรงมีองค์ชายรัชทายาทองค์น้อยนามว่า ”เจ้าชายยูโตะ”
ส่วนอาณาจักรโคเรียนั้นเป็นอาณาจักรที่อยู่เหนืออาณาจักรโอโตะขึ้นไปอีกซึ่งล้อมรอบด้วยผืนน้ำเช่นกัน จึงมีการขัดแย้งกันในเรื่องของผลประโยชน์กับอาณาบริเวณทำให้สองอาณาจักรนี้ไม่ถูกกันเป็นธรรมดา
อาณาจักรโคเรียปกครองด้วยพระราชารูปงามซึ่งมีพระโอรสที่พระสิริโฉมงดงามไม่แพ้พระบิดาแม้แต่น้อย
พระนามของพระองค์คือ ”เจ้าชายเควิน”
ด้วยน่านน้ำแสนกว้างทำให้ทั้งสองอาณาจักรนี้ไม่ติดต่อกัน และด้วยความขัดแย้งกันด้วย ทำให้เจ้าชายทั้งสองไม่เคยได้พบหน้ากันแม้แต่น้อย แต่ด้วยโชคชะตา.. หรืออาจจะเป็นพรหมลิขิตเท่านั้น... ที่ชักนำทั้งคู่ให้มาเจอกัน..
เรื่องเริ่มที่... วันหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ
…………………………………………………………………..
งานเลี้ยงฉลองการเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ผลิของอาณาจักรโอโตะ ถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่อีกปีหนึ่ง...
ทุกๆปีในฤดูที่แสนอุดมสมบูรณ์นี้อาณาจักรโอโตะจะจัดงานฉลองการเก็บเกี่ยวไม่ว่าชนชั้นใดก็จะจัดงานฉลองอย่างคึกคัก และทุกปีอาณาจักรโอโตะก็จะเชิญเหล่าราชวงศ์จากต่างแคว้นต่างเมืองมาร่วมงานด้วย เพียงช่วงเทศกาลเท่านั้นที่แม้แต่ศัตรูก็สามารถมาเยี่ยมเยือนดินแดนนี้ได้...
ไม่เว้นแม้แต่.... อาณาจักรโคเรีย....
งานเลี้ยงฉลองภายในเขตพระราชฐานเป็นไปอย่างสนุกสนาน เหล่าแขกบ้านแขกเมืองให้ความร่วมมือในการมาตามคำเชิญอย่างเต็มที่ หากสังเกตดีๆแทบทุกคนจะพาเด็กหญิงและสาวแรกรุ่นมาด้วย...
เพราะจุดประสงค์ที่แท้จริงของการจัดงานในปีนี้คือการ ”ดูตัว”ของเจ้าชายยูโตะ แห่งอาณาจักรนี้ต่างหาก...
“องค์ชายเพคะ ไปร่วมงานได้แล้วล่ะเพคะ”
“รู้แล้ว!เดี๋ยวข้าตามไป!!” เจ้าชายยูโตะพูดใส่หน้าสาวใช้อย่างรำคาญใจ งานยิ่งใหญ่กว่าปีก่อนๆขนาดนี้มีหรือเขาจะไม่รู้ว่ามันจัดขึ้นเพื่ออะไร? เหล่าขุนนางแก่ๆต่างหาเด็กหญิงและหญิงสาวงามแต่รูปหากไร้ปัญญาสิ้นดี มีแต่กรีดกรายไปมาหาได้มีประโยชน์อันใดไม่ คิดแล้วก็ยิ่งเหนื่อยใจ... เมื่อสาวใช้นางนั้นออกจากห้องไปแล้วเด็กชายก็กระโดดออกจากหน้าต่างทันที
//ตุบ//
ทำไมพื้นมันนิ่มๆ?
“โอ๊ย!”เสียงหวานตะโกน เมื่อยูโตะก้มลงมองก็ปรากฏว่าเขาโดดลงมาทับใครก็ไม่รู้ ร่างเล็กบอบบางผิวขาวเนียนในชุดประจำราชวงศ์แปลกๆเพราะเขาไม่เคยเห็น ดวงตากลมโตจ้องคนข้างบนอย่างเอาเรื่อง มือเล็กผลักคนตรงหน้าออกเต็มแรงทำเอาองค์ชายน้อยฉุนกึกพลางตวาดเสียงกร้าว
“เจ้าเป็นใครกล้าดียังไงมาผลักข้า องค์ชายรัชทายาทยูโตะแห่งอาณาจักรนี้!!”
“ก็แค่องค์ชายไร้ความสามารถแม้แต่งานดูตัวยังหนี อย่างนี้มีหรือใครจะเลื่อมใส!!!!”ร่างเล็กตะคอกกลับแทงใจดำ
“นี่เจ้า!!”
“ที่สำคัญ!!เจ้าต่างหากที่กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่ข้า ข้าคือเจ้าชายเควินแห่งโคเรีย เจ้ามันไร้มารยาทกับแขกบ้านแขกเมืองสิ้นดี!!”
ไม่ทันจะได้ว่ากลับสาวใช้นางนั้นพร้อมทหารอีกหลายนายก็ตามมาแล้ว ยูโตะไม่รู้จะทำยังไงก็เลยจับข้อมือบางวิ่งหนีทันที
“นี่เจ้าจะพาข้าไปไหนน่ะ”เควินถาม
“ก็หนีน่ะสิ!!”
.....................................................................
สวนดอกไม้กว้างบนเนินหญ้าสีเขียวผลิดอกเบ่งบานตามฤดูกาล ทั้งเหลือง แดง ขาว ชมพู หลากหลายสี ร่างของเด็กชายทั้งสองพากันหนีมายังที่ๆคิดว่าปลอดภัยมากที่สุดแล้วพากันทรุดนั่งพิงต้นซากุระใหญ่อย่างเหนื่อยอ่อน
“ข้าจะบอกพ่อข้าว่าเจ้าลักพาตัวข้า!!”ร่างเล็กเมื่อหยุดพักหายใจจากความเหนื่อยได้ซักพักก็แผลงฤทธิ์ต่อทันที ทำเอาองค์ชายแห่งโอโตะเครียดแทนอาณาจักรนั้นเสียจริง
…เห็นทีราชวงศ์แห่งโคเรียคงสูญสิ้นที่เจ้านี่แหงๆ...
“ก็ใครกันล่ะที่เสียงดังจนถูกจับได้”ยูโตะว่า
เควินฉุนกึกพลางยกมือจะต่อยคนตรงหน้า แต่สะดุดรากซากุระเข้าเต็มเปา ร่างเล็กเสียการทรงตัวล้มลงกับพื้นแล้วกลิ้งสู่ลำธารเบื้องล่างทันที!!
“เฮ้ย!!”ยูโตะตกใจก่อน ร่างสูงกว่ากระโดดลงไปช่วย วงแขวนกว้างคว้าคนตัวเล็กมากอดไว้แน่น ดวงตาสวยมองคนที่กอดตนไว้แปลกๆ สีเลือดขึ้นหน้าหวานอย่างไม่รู้สาเหตุ ก่อนจะพากันกลิ้งลงธารใส...
สรุป..
เปียกด้วยกันทั้งคู่...
สุดท้ายก็ต้องถอดชุดหนาๆหลายๆชั้นนั่นออกเหลือแค่ซับในบางๆ ร่างเล็กมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากเดิม
“ทำไมเจ้าถึงหนีการดูตัวล่ะ”เควินเอ่ยถาม ยูโตะเลิกคิ้ว พูดดีๆกับเขาก็เป็นนี่?
“เรียกเจ้ามันแปลกๆ เรียกชื่อข้าละกัน กว่าชุดจะแห้งคงอีกนานเป็นกันเองไว้ก่อนดีกว่ามั้ย”ยูโตะยื่นข้อเสนอแล้วก็ต้องตกใจเมื่ออีกฝ่ายผลักให้เขานั่งลงใต้ต้นซากุระอีกครั้งก่อนจะเอาตักเขาเป็นที่หนุนหัวนอนทันที
จะบอกให้เป็นกันเองมันก็.. นะ....
องค์ชายหนุ่มสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะกลิ่นอ่อนๆของเส้นผมนุ่มๆนั่นทำเอาเขาใจสั่น ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทางแล้วตอบคำถามต่อ
“บอกตามตรงนะ ข้าจะแต่งงานกับคนที่ชอบเท่านั้นล่ะ”
“เจ้าชอบข้ารึเปล่าล่ะยูโตะ”เควินถาม ทำเอาองค์ชายอีกคนสำลักอากาศ
“จะบ้าเหรอ!เราเป็นผู้ชายทั้งคู่นะ!”
คนชอบแกล้งคนซุกหน้าเข้าเอวอีกฝ่ายพลางแอบยิ้ม เมื่อยูโตะก้มหน้าลงดูก็เห็นร่างเล็กนี้ตัวสั่น ดวงตาคู่สวยเอ่อไปด้วยน้ำตาช้อนมองเขา ริมฝีปากบางชมพูสั่นระริก....
“ยูโตะ... เกลียดข้าเหรอ...”
“ฮะ.. เฮ้ยยย!!! ไม่ช่ายยยย อย่าร้องไห้สิ!! ข้าก็ชอบเจ้ามากเลยนะ!!”ร่างสูงเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะร้องไห้ก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อคนตรงหน้าเปลี่ยนจากบทนางพญามาเป็นสาว(?หรือหนุ่ม)น้อยผู้น่าสงสารอ่อนแอในฉับพลัน!
“แต่ยูโตะไม่ชอบข้า ไม่อยากแต่งงานกับข้านี่”ร่างเล็กยังมารยา(?)ต่อไป ยูโตะเลยควานหาของสิ่งหนึ่งในกระเป๋าในสุด แล้วก็เจอ เขาจับเจ้าตัวดีที่ซุกตักอยู่ให้นั่งแล้วสวมสิ่งนั้นลงไป
เควินมองอย่างแปลกใจ เหรียญตราโบราณสลักด้วยภาษาที่อ่านไม่ออกคล้องด้วยโซ่ทองที่สวมอยู่ที่คอเขา... นั่นมันเหรียญประจำตัวรัชทายาทมิใช่หรือ?
“แทนของหมั้นแล้วกัน ไว้เราโตกว่านี้เรามาแต่งงานกันนะ”ยูโตะว่าพลางสัมผัสริมฝีปากตนกับหน้าผากเนียนของอีกฝ่าย เควินหน้าแดงแจ๋
“องค์ชายยูโตะ!!”เสียงสาวใช้ตามมาอีกครั้ง ยูโตะคว้าเสื้อคลุมแล้ววิ่งไปโดยไม่ลืมที่จะหันกลับมา
“อย่าลืมสัญญานะเควิน!!!”
ข้าไม่ลืมหรอกยูโตะ... ไม่ลืมเลย... ไม่เคยลืม...
ว่าแต่เจ้าเถอะ... ที่เป็นคนลืมข้าเสียงเองหรือเปล่า?...
- - - - - - - - - - - - - - - - - -
TBC
ความคิดเห็น