อาณัติฟ้า คนบันดาล

เรื่องราวของหยางเสี่ยวลู่ เด็กกำพร้าที่บิดา มารดา เสียชีวิตในสนามรบ ถูกเลี้ยงดูโดย ผู้ว่าการมลฑลเหลียงโจว หยางหมิงฮ่าว ผู้เป็นลุง นางได้พบกับหวังซานเย่ บุตรชายนอกสมรสของผิงหยางโหว ที่ถูกส่งมายังเหลียงโจว

   ความคุ้นเคยผูกพันแปลเปลี่ยนเป็นความรักวัยหนุ่มสาว ทั้งสองเฝ้ารอวันคืนที่จะได้ใช้ชีวิตคู่จนแก่เฒ่า 

ทว่าเรื่องราวในโลกนี้มักจะไม่ดำเนินไปในทางที่ผู้คนคาดหวัง หากหมายจะบรรลุความปรารถนา ก็จำต้องจ่ายค่าตอบแทนที่ไม่อาจคาดคำนวณ นี้คือวัฐจักรของชีวิต การดิ้นรนให้ตนเองมีชีวิตรอด ระหว่างพวกเขาทั้งสี่ ใครจะสามารถหลุดพ้นจากวัฐจักรของชีวิตของตนเองได้​

หลิวหงเยี่ยน

“ในสายตาบิดาข้าเป็นผู้อ่อนแอบนเส้นทางที่เขาขีดไว้ ค่อยๆ โต ค่อยๆ แก่เฒ่า ค่อยๆ ตายไป”

หลัวเฉิง

“สิ่งที่ข้าต้องการหาใช่เปลวเพลิงและคาวโลหิต หาใช่ข้าอยากทำ พวกท่านบังคับข้าเอง”

หวังซานเย่

“เมื่อพวกท่านปรารถนาให้ข้าเป็นหมากที่ตาย เช่นนั้นข้าก็จะสร้างกระดานหมากของตนขึ้นมาใหม่”

หยางเสี่ยวลู่

“ผู้อื่นล้วนแต่ระวังท่าน วางอุบายต่อท่าน แต่ท่านจงรู้ไว้ บนโลกนี้ยังมีคนผู้หนึ่ง ที่จะไม่ระแวงและวางอุบายต่อท่าน”

    หยางเสี่ยวลู่ยิ้มเดินเข้าไปพลางเอ่ยถาม “ ท่านคิดได้หรือยัง”

 “คิดได้เรื่องอะไร” บุรุษพึมพำ

เด็กสาวเขย่งปลายเท้า กระซิบที่ริมหูบุรุษ เอ่ยเส้นเสียงเบาหวิวดุจขนนก “แต่งข้าเป็นภรรยาก่อนรัชทายาทสืบราชสมบัติ หรือต้องรอให้รัชทายาทสืบราชสมบัติก่อน”

หวังซานเย่พินิจมองนางด้วยสีหน้าอ่อนโยน เขายื่นมือโอบเอวบาง เอ่ยเสียงนุ่มนวลน่าฟัง “รอลุงเจ้าตัดใจปล่อยหลานสาวออกเรือน”