คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Stream 1 : ช่วยหน่อยเป็นแฟนกันสักห้านาทีได้มั๊ย!?
Youtuber ยูทูปเบอร์ที่รัก
Stream 1 : ช่วยหน่อยเป็นแฟนกันสักห้านาทีได้มั๊ย!?
#Preamภีม
//คนธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เคยเดินตามหาก็ไม่เจอสักราย
แค่คนคนหนึ่งที่มีผลทางใจ ที่เจอก็ไม่ใช่ ที่ใช่ก็ไม่เจอ //
ครั้งแรกที่ผมได้เห็น 'วอลตัน' ตัวเป็นๆ คือในมหาลัยฯ ร่างสูงโปร่ง ตัวเท่าๆกับผม ผิวขาว หน้าตาดี แต่งตัวถูกระเบียบ แว่นตากรอบเหลี่ยมสีดำตัดกับใบหน้า ทำให้เขาดูมีสเน่ห์มากขึ้น จนคนทั้งมหาลัยพากันเรียกขานว่า 'เทวดา'
//จบแล้วที่เสาะหา ได้มาพบตัวจริงซะที
ชีวิตต่อจากนี้ คงจะดีถ้ามีแต่เธอ//
เทวดากำลังให้พรผ่านเสียงเพลง เชื่อผมสิว่า ร้อยทั้งร้อยที่ได้ฟังเสียงของเขา จะรู้สึกเหมือนอยู่ในวังวน และถ้าเมื่อใดที่ได้ 'พบตัวจริง' เมื่อนั้นคงรู้สึกว่าโดนมนต์สะกด
เขาอยู่ตรงหน้าผม ...
แค่เพียงสัมผัส
//ปั๊ก!!//
"นักศึกษา! ถ้าไม่เรียนกรุณาออกไปรอด้านนอกค่ะ!!"
เทวดาของผม ..
ถูกอาจารย์โสภากระแทกหน้าจอปิดฉับไปแล้วครับ
"สมน้ำหน้า เวลาเรียนมั๊ยไอ้ภีม มัวแต่ตามส่อง ตามติ่งพี่วอร์เตอร์ น่าสงสารจริงๆหมามหาลัยของกู" หมาวัดหรูไปสินะ เพื่อนฟาวล์ เลยเรียกกันแบบนี้
"มันก็ได้แต่ส่องไง ป๊อด!" แค่นี้ต้องว่ากันเลยหรอครับ เพื่อนปลั๊ก
"อย่าไปว่าภีมอย่างนั้นสิครับ เขาเก่งจะตายไป ยกพวกตีกันก็ทำมาแล้ว โดดเรียนก็ไม่เคยโดนจับได้ หนีออกจากบ้านก็เคยทำ แค่เขาไม่ถนัดเรื่องดีๆเท่านั้นเองครับ" เออ ไอ้ภาพ! ถ้ามึงจะแก้ตัวให้กูแบบนี้ สู้ให้พวกมันด่ากูเถอะ ขอร้อง
"แม่งหลอกด่าได้เนียนมาก!"
"ผมไม่ได้หลอกด่านะครับ ผมพูดความจริง"
"หน้ามันซื่อ จนกูแก้ตัวไม่ถูกเลย"
ขอแนะนำตัวเองบ้างนะครับ ผม 'ภีม' หรือนาย ภานุพงศ์ จิราชัยภักดี มีอาชีพเป็นนักศึกษา มันเป็นงานครับ เขาจ้างผมมาเรียน ... !? อ้าว ไม่เชื่อหรอ งั้นข้ามไปครับ ผมเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ชั้นปีที่ 2 เพื่อนร่วมคณะประกอบไปด้วย ...
ฟาวล์ ฟาวล์สมชื่อ แค่หน้ามันก็ผิดแล้วครับ เกิดมาทั้งที หล่อกว่าผมได้ยังไง หล่อสะอาดมาดเท่ห์ ผมไม่ได้ชมนะ เพื่อนในห้องเอาแต่พูดแบบนั้น แต่พอหันมาทางผมปุ๊บ จะกลายเป็นหล่อมาดเถื่อนแทนเสียนี่
ปลั๊ก ไอ้ตี๋ที่นิสัยโคตรไม่ตี๋ วันๆติดแต่เกมส์ ไม่ทำมาหากินอะไร เล่นเกมส์ เล่นเกมส์ และเล่นเกมส์
คนที่นั่งเรียนอย่างตั้งใจคือไอ้ภาพ เด็กเนิร์ด ที่ชอบหลอกด่าคนอื่นด้วยใบหน้าซื่อๆ หลอกด่ามาทีเล่นเอาไปไม่เป็นเลยทีเดียว และสุดท้าย ผมเองครับ 'ภีม' แค่ชื่อก็หล่อแล้ว และนี่คือเดอะแก๊งส์ของผมเอง
.
.
//กฎของคนแพ้ คือต้องดูแลตัวเองให้ไหว และต้องห้ามร้องไห้//
"เชี่ย!"
"อะไรของมึงภีม ตกใจหมด!" ฟาวล์มันหันมาด่าที่ผมส่งเสียง ตอนนี้หมดคาบเรียน อาจารย์ก็เดินออกไปแล้วครับ แต่พวกผมยังคงลอยชายกันอยู่ตรงนี้
"วอลตัน!"
"?"
"น้องวอลตันไลฟ์อยู่ ฮือออ กูมาไม่ทัน เป็นคนแรก"
"เป็นเอามากจริงๆ" พวกมันส่ายหัว แต่คงจะชินแล้วละครับ เพราะผมติ่งน้องวอลตันมา 1 ปีเต็ม ไม่ชิน ก็คงชาไปเอง ใครสน ใครแคร์ นี่ใคร!?
"กูสงสัยมานานละ พี่วอร์เตอร์อายุก็มากกว่า ไปเรียกเขาแบบนั้นไม่เป็นไรหรอว่ะ" ปลั๊กว่า เพราะพวกเราอยู่คณะวิศวะฯที่เข้มงวดกับเรื่องพวกนี้ วอลตันเองก็เช่นกัน "ระวังพี่เขามาได้ยินนะมึง"
"น้องก็คือน้อง เข้าใจคำว่า 'น้อง' มั๊ย ไม่เป็นไรหรอกน่า อีกอย่างเขาไม่ได้ยินหรอก" ผมโบกมือไปมากลางอากาศ ขนาดเขาเห็นคอมเม้นท์ว่ามีคนเรียกวอลตัน ยังยิ้มได้เลย แค่คิดถึงก็ยิ้มตามแล้ว
//ยังคิดถึงวันที่ผ่าน วันที่มีแต่เรา คิดถึงเธอรู้ไหม คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว//
"ท่าจะบ้าจริงๆ เพื่อนกู โอ๋ๆ หมามหาลัยฯ มานี่มา เดี๋ยวพี่เลี้ยงกระดูกนะครับ" ไปไกลๆเลยไอ้เหี้ยฟาวล์! เพราะพวกมันเลยครับ ทำให้ผมไม่ได้ฟังวอลตันพูด จนกระทั่งไลฟ์จบนั่นละ เสียดายชะมัด วันนี้เขาร้องแค่สองเพลง สงสัยมีเรียนต่อละมั้ง วอลตันชอบไลฟ์ก่อนเข้าเรียน
"มาเลย ไปเลี้ยงข้าวกูเลย เพื่อนชั่ว ทำให้กูดูไลฟ์วอลตันไม่รู้เรื่อง" ผมฉุดกระชากลากถูพวกมันมาที่ร้านอาหารใกล้ๆคณะนี่ละ ขี้เกียจไปไกล
"เพื่อนภีมจะรับประแดกอะไรดีครับ"
"อื้มม หูฉลาม"
"ฉลามพ่อง!"
//ป๊าบ!//
ด่าอย่างเดียวไม่ได้ ลงไม้ลงมือกับเพื่อนตลอดครับ ไอ้ฟาวล์เดชั่น ผมเลิกสนใจมัน หันไปหาไอ้ปลั๊กกับภาพที่กำลังดูเมนูอยู่
"แดกไรว่ะ?"
"หู..."
//ป๊าบ!!//
"ไม่ต้องเลียนแบบกูเลย ไอ้ภาพ!" ผมตบหัวมันไปที ไอ้หมอนี่ใช่ว่าจะยอมนะครับ มันตบกลับครับ เจ็บเป็นบ้า
"เฮ้ยๆๆ เชี่ยยยยยยย" ไอ้ปลั๊กร้องเสียงหลง มันสะกิดผมยิกๆ แต่ผมไม่ว่างครับ กำลังดูเมนูอยู่ ไปเล่นตรงนั้นไปเพื่อนปลั๊ก "เชี่ยภีมมมม นั่นวอลตัน!!"
"!!"
//พรึ่บ!!//
รีบหันอย่างเดียวไม่ได้ รีบลุกเลยครับ ลุกแล้วเดินตาม วอลตันมากับเพื่อน แค่เห็นจากไกลๆก็น่ารักแล้ว
"มาทำอะไรแถวนี้ว่ะ" ถามได้ก็ต้องมาทานข้าวน่ะสิ จะดีมากเลยถ้าเลือกร้านเดียวกัน สาธุ!!
"เชี่ยยยย!! เดินมานี่แล้วไอ้ภีม" กะ กูรู้แล้ว อย่าสะกิดกู เดี๋ยวกูคีพลุคไม่อยู่ ดะ เดินมานี่เเล้ว วอลตันมาที่ร้านเดียวกับผม มะ ไม่! ไม่ใช่แค่นั้น เขาเดินมาโต๊ะที่พวกผมอยู่ ละ แล้วววววก็ ....!!!
"พวกคุณมาทำอะไรแถวนี้!!"
"ทะ ทานข้าวครับ!!" เฮดวอลตัน โหดชิหาย งื้อออ น่ารัก! เชี่ย ผิดประเด็น อย่าพึ่งถามสิครับว่าปีสามอย่างวอลตันจะมาว๊ากพวกผมปีสองทำไม ไม่ใช่เลย เขาว๊ากน้องๆปีหนึ่งที่อยู่โต๊ะเดียวกับพวกผมเท่านั้นเอง น้องมันกินจะเสร็จแล้ว พวกเรา4 คนเลยมายืนค้ำหัวให้ทานเร็วขึ้นเท่านั้นเอง
"นี่มันกี่โมง เรานัดพวกคุณกี่โมง!! ลืมประชุมเชียร์ที่ผมสั่งแล้วหรือไง" ว๊ากยังไงให้หล่อ ก็ว๊ากอย่างเทวดาวอลตันไง
และวอลตันก็เดินไป...
"เป็นไงละมึง ได้ใกล้ชิดระดับ Full HD รู้สึกยังบ้างครับเพื่อนภีม"
"ตื่นเต้นชิบ เชี่ยย ใจกูเต้นแรงมาก!" ผมว่าแล้วคว้ามือมันมาทาบอกตัวเอง เต้นแรงจริงๆนะ ถึงผมจะมองหน้าเขาอยู่ทุกวัน(ผ่านโน๊ตบุ๊คคู่ใจ) ได้ยินเสียงเขาทุกคืน (เปิดโทรศัพท์วน) ก็ยังเขินอยู่ดี
"เชี่ย!! กูอยากโดนว๊ากกกก!"
"สมน้ำหน้า เสือกมาเข้าเรียนปีสองเองช่วยไม่ได้"
"ถึงมันเข้าเรียนปีหนึ่งก็ใช่ว่าพี่วอร์เตอร์จะมาว้าก เพราะตอนนั้นพี่เขาเรียนปีสองเว้ย!" ไอ้ปลั๊ก ไอ้ฟาวล์ ไอ้ตัวทำลายความฝัน มานินทาตัดโอกาสคนอื่นอยู่ได้ สู้ไอ้ภาพก็ไม่ได้ เห็นไหม ...
"ถึงภีมจะเรียนปีไหน พี่เขาก็ไม่สนใจหรอกครับ..."
/ฉับ!!/
หมดกัน ความฝันกู ไอ้พวกเพื่อนเหี้ย!
//ขอบคุณกำลังใจจากทุกคนเลยนะครับ ช่วงนี้ผมอาจจะไลฟ์น้อยหน่อย แต่เรื่องอัพเพลงยังคงอัพทุกวัน//
ดวงตากลมโต ขนตาเป็นแพ เหมือนแว่นตาจะมีไว้ประดับยามจำเป็น ยิ่งเขาขยับมาใกล้กล้องยิ่งทำผมใจเต้นแรง อย่ามองกันแบบนั้นสิวอลตัน
"เชี่ย เขินชิบ"
//เอาละ สำหรับคืนนี้ผมคงต้องบอกลาแล้วละครับ เพราะพรุ่งนี้ผมมีสอบ//
ยังไม่อยากให้ไปเลย อยากมองหน้าต่ออีกนิด
P' : สอบพรุ่งนี้สู้ๆนะ
//ขอบคุณครับผม พรุ่งนี้จะเอาคะแนนดีๆมาฝากนะ//
P' : ทำได้อยู่แล้ว วอลตันซะอย่าง
//555+ ผมยังไม่ชินเลยครับคุณP. เอาแต่เรียกผมว่าวอลตัน//
อะ อาาา เขาอ่านข้อความและตอบผมด้วย! เชี่ย ดีใจ จริงๆแล้วมีคนพูดคุยกับเขาเยอะอยู่เพราะมันเป็นเรียลไทม์ แต่คนที่เรียกเขาว่า 'วอลตัน' มีแค่ผมคนเดียว
P' : จะเรียกบ่อยๆ
//ว๊า ผมต้องลาไปจริงๆแล้วครับผม งั้นจากกันด้วยเพลงนี้ดีกว่านะครับ ...//
คราวนี้เขาไม่ได้มาพร้อมกีต้าร์ แต่มาพร้อมเสียงเปียร์โนแทน มันนุ่มหู และไพเราะเอามากๆ แต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกเหงาที่ถ่ายทอดออกมาผ่านน้ำเสียง
//อยู่ตรงนี้ไง เห็นฉันหรือเปล่า
อยู่ในทุกเรื่องราว โอบล้อมเธอไว้ด้วยรักอย่างนี้
อยากมีสักครั้งที่ได้บอกเธอ ว่าความรักฉัน
เป็นของเธอหมดหัวใจ//
วอลตันชอบเพลงช้า วอลตันชอบร้องเพลงเศร้าๆ แต่ทุกครั้งที่ร้องก็มักจะแฝงความเหงาและความรู้สึกบางอย่าง จนรู้สึกไม่อยากให้เขาอยู่ลำพัง และการมาเฝ้าไลฟ์ของเขา ก็เป็นกิจวัตรประจำวันของผมไปเสียแล้ว ผมเผลอหลับไปหลังไลฟ์จบได้ไม่นาน วันนี้ผมเองก็มีสอบครับ คณะผมมีสอบทุกชั้นปี แตกต่างกันที่เวลา ไหนๆก็ตื่นเช้าไปทำบุญเสียหน่อยดีกว่า
'ขอให้วอลตันสอบผ่านฉลุยด้วยเถิด!'
"เชี่ยยย!!! ภีมมาเช้า" เพื่อนปลั๊กทักเมื่อเห็นผมมาถึงโต๊ะประจำของเราเป็นคนแรก แปลกตรงไหนกัน
"หรือกูตาฝาดว่ะ"
"ไม่ได้ฝาดครับ ผมก็นั่งอยู่ด้วยนะปลั๊ก"
"อ้าว โทษทีภาพ กูมองไม่เห็น ไอ้ภีมตัวแม่งใหญ่ บังมึงมิดเลย" พูดซะกูดูแย่ ผมเขยิบให้พวกมันนั่ง เพื่อรอเวลาเข้าสอบ ตอนนี้ทั้งไอ้ฟาวล์และปลั๊กต่างรุมหัวอ่านหนังสือกันยกใหญ่ อ่านตอนนี้จะไปทันอะไรว่ะ
"เฮ้ย พี่วอร์เตอร์!!"
/พรึ่บบ!/
ไม่หันได้ยังไง เมื่อเจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้ขนาดนี้ พี่วอเตอร์ยังดูน่ารักไม่เปลี่ยน ขนาดใส่ชุดนิสิตธรรมดาๆ แต่ออร่าความน่าหลงไหลเต็มเปี่ยม หรือผมจะหลงเขามากไป เหมือนที่พวกไอ้ปลั๊กบอก
"น้องๆ อาจารย์โสภาให้มาเรียกครับ" หะ ขะ เขาคุยกับผมว่ะ เห้ย อะไรจะบังเอิญปานนั้น "น้องได้ยินหรือป่าว ตรงนู้น อาจารย์รออยู่ตรงนั้น" เขาชี้ไปด้านหลังที่พึ่งจะเดินมา แต่สายตาผมไม่ได้เหลือบไปไหนเลยนอกจากมองคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ
"วอล พี่วอเตอร์ขอบคุณครับ" เขาพยักหน้าและเดินจากไป ปล่อยคนสติไม่มีอย่างผมให้ยิ้มค้างมองตาม
//ปั๊กก!!//
สัส! ตบมาได้
"ป๊อดเป็นบ้า พอพี่เขามายืนกลับนิ่งตีหน้าเก็ก ไอ้ภีมเอ้ย" เป็นอย่างที่มันว่าจริงๆครับ แม้แต่พูดขอบคุณผมก็ไม่ได้พูด พวกไอ้ปลั๊กพูดแทนผมทั้งนั้น
"ไปหาอาจารย์โสก่อนเถอะ มองตาขวางแล้ว" ไม่มีอะไรมากครับ อาจารย์แค่เรียกพวกเรามาช่วยถือของ เพราะเขาเป็นคนคุมสอบห้องพวกผมเอง การสอบเป็นไปด้วยดี ด้วยดีในที่นี้คือ ไม่มีความรู้อะไรมาทำข้อสอบเลยสักนิด ให้ตายเถอะ! มีแต่ใบหน้าวอลตันลอยเต็มไปหมด
"เชี่ย! สมาธิอยู่ไหนว่ะ"
"นายภานุพงศ์ นี่ห้องสอบ! จะทำต่อไหม ถ้าไม่ก็เชิญด้านนอก"
"ขอโทษครับอาจารย์!" ดีนะที่ผมเป็นคนความจำดี การสอบครั้งนี้เลยผ่านมาได้ พวกเรามารอไอ้ฟาวล์หน้าห้องสอบ มันทำข้อสอบช้าเหมือนทุกที ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้หรอกนะ แต่มันชอบเก็บเอาไว้ทำจนวินาทีสุดท้าย มันบอกพวกผมว่า 'ตื่นเต้นดี'
"คืนนี้เอาไงว่ะ ไปบาร์เปิดใหม่ใกล้ๆกับพวกกูไหม" ฟาวล์ออกจากห้องสอบมาได้ก็ถามทันที พวกผมที่นั่งเล่นโทรศัพท์กันอยู่ก็แอบสะดุ้งไปตามๆกัน
"บาร์เปิดใหม่?" ปลั๊ก
"ที่ไหนครับ" ภาพตอบ ส่วนผมไม่ว่างถามครับ กำลังดูวอลตันไลฟ์อยู่ เหมือนเขาจะสอบเสร็จแล้ว พอถามถึงเรื่องข้อสอบว่าทำได้ไหม เจ้าตัวก็ยิ้ม และบอกว่า 'ได้ทำครับ' น่ารักเป็นบ้า (เป็นเอามากจริงๆ)
"ข้างมอ. ไง ไอ้บาร์บี้ดริ๊งค์อ่ะมึง ที่พึ่งเปิดเมื่อวาน" ถึงผมจะดูไลฟ์วอลตัน แต่หูอีกข้างผมก็ฟังพวกมันนะครับ แยกประสาทได้ เก่งสุดๆไปเลย
"ชื่ออย่างกับของเล่นผู้หญิง"
"ก็ดีนี่หว่า จะได้มีบาร์บี้นั่งประกบ หึ" ปลั๊ก มึงเองก็เบาๆเรื่องกามๆบ้าง ระวังจะได้แดกตีนแทนเหล้า ผมส่ายหัวก่อนจะหันมาสนใจบนมือถือของตัวเองต่อ เสียดายวันนี้น่าจะเอาไอแพดมาจะได้มองหน้าวอลตันให้ชัดๆเสียหน่อย
"แล้วมึงอ่ะภาพ เอาไง"
"ขี้เกียจ"
"ไม่เอาดิ ไปด้วยกัน มึงไม่ไป ไอ้ภีมก็ชิ่งไม่ไปทุกที" จะหาคนชวนไปช่วยหารค่าเหล้าก็บอกมา เพื่อนฟาวล์ ไม่ต้องหว่านล้อมขนาดนั้น ภาพมันส่ายหัว แต่เชื่อผมเหอะ เดี๋ยวมันก็ยอม มันเป็นพวกใจอ่อน
บาร์บี้ดริ๊งค์
ร้านบ้าอะไรว่ะ แม่งมีแต่ผู้หญิง จนผมนึกว่าบาร์ทอมดี้เสียอีก แต่ดูเหมือนเพื่อนปลั๊กจะชอบนะ เพราะอาหารตามันทั้งนั้น มันไม่เกี่ยงว่าจะทอม จะดี้ ขอแค่เป็นผู้หญิง
"แม่ง คนนั้นอย่างแจ่ม" เข้ามาได้ไม่กี่นาทีก็เริ่มออกลายแล้วครับ มันชี้ไปยังสาวชุดแดงที่นั่งดื่มอยู่ตรงปลายบาร์ รู้สึกจะมาคนเดียวเสียด้วย
"ชวนมาแดกเหล้า แม่งจะแดกหญิงอีกละ" ฟาวล์มันบ่นๆไปงั้น เพราะมันเองก็ใช่ย่อย เริ่มมองหาเหยื่อตัวเองบ้าง
"กูว่าปล่อยพวกแม่งเหอะ เราไปหาโต๊ะนั่งกันภาพ" ผมหันไปชวนไอ้คนที่พกหนังสือเรียนมาด้วย มาผับมาบาร์ พกมาทำซากไรว่ะ โต๊ะที่พวกผมเลือก อยู่ด้านในสุดเลยครับ ติดกับห้องน้ำ โต๊ะอื่นเต็มหมดแล้ว ไอ้ฟาวล์บ่นนิดๆ ว่านั่งตรงนี้แม่งเหม็น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"ไลฟ์จบแล้วหรอ"
"อืม" ผมตอบไอ้ภาพ มันเองก็คงเบื่อๆเหมือนกับผมละมั้ง พวกเรามันไม่ใช่คนชอบเที่ยวที่แบบนี้เท่าไหร่ ภาพมันเป็นโอตาคุครับ เลยชอบอยู่บ้านมากกว่า ส่วนผมก็โอตาตัน ติดวอลตันจนไม่อยากไปไหน หึ
"แต่ก่อนเที่ยวออกจะบ่อย" ภาพมันหันมาว่า
"กูทำงานไหมละตอนนั้น ไม่ได้มาเที่ยว!" ผมตอบอย่างไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่ เพราะมันคือความจริง ผับก็เหมือนบ้านหลังที่สองเลยมากกว่า เพราะเคยทำงานพาร์ทไทม์ แต่ไม่ใช่ที่นี้หรอกครับ
"กับวอลตันนี่จริงจัง?"
"?"
"ถ้าจริงจังก็เริ่มทำอะไรสักอย่างเถอะภีม ดูนู้น" ภาพมันชี้ไปตรงห้องน้ำ ร่างโปร่งคุ้นตาที่เมื่อครู่ยังอยู่ในไลฟ์ แต่ตอนนี้กลับโดนใครหิ้วเข้าห้องน้ำไปไม่รู้
"เหมือนจะเมานะ" ก็อย่างภาพว่าเลยครับ วอลตันกำลังเมา ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นผมยังไม่เห็นท่าทีว่าเขาเมาเลยนี่นา เลยตัดสินใจลุกและตามเข้าห้องน้ำไป
'พี่นาถจะเอายังไงกับผมกันแน่?'
'พี่แค่อยากให้เรากลับเป็นเหมือนเดิม'
'เหมือนเดิม? อะไรคือเหมือนเดิม ผมต้องกลับไปเป็นชู้ให้พี่หรอว่ะ'
'พี่รู้ว่าพี่เห็นแก่ตัว แต่พี่รักเรานะเตอร์ กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม พี่จะเลิกทำตัวแบบนั้น'
'พี่สัญญากับผมมากี่ครั้งแล้ว? อันที่จริงเราก็เลิกกันนานแล้ว และผมก็ไม่คิดจะกลับไปหาพี่ หรือมีใครใหม่'
คนที่ผมเห็นว่าเมากำลังเกาะขอบอ่างเพื่อพยุงตัว และผลักดันคนช่วยพยุงให้ถอยห่าง ดูเหมือนสติจะสร่าง แต่ร่างกายยังคงล้าจากฤทธิ์แอลกอฮอล์
'อย่าให้พี่ต้องใช้กำลังได้ไหมเตอร์'
'พอเถอะพี่'
'เตอร์ทำตัวเองนะ'
'ปล่อย!!'
//ผลั๊กกก!//
จะไปทนได้ยังไงว่ะ ผมถีบบานประตูเข้าไป แสร้งโงนเงนเหมือนคนเมา ไปชนเข้ากับคู่กรณีอย่างไอ้พี่นาถ ของวอลตันเข้าเสียเต็มแรง
"อุ๊ก! บ้าอะไรว่ะ เมาก็ไปที่อื่นไป" จังหวะนรกนั้น ทำให้วอลตันหลุดพ้นจากไอ้พี่นาถในที่สุด "ปล่อยสิว่ะ!"
//ปั๊กก!//
คุ้มไหมว่ะเนี่ยกู ผมได้แต่คิดในใจ เมื่อผลงานที่สร้างได้ฝากรอยแผลจางๆตรงมุมปาก เมื่อเห็นว่าเป็นคนเมาเขาก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ปรากฏว่าพอออกจากห้องน้ำมา วอลตันก็ไม่อยู่ตรงนั้นให้เขารังควานได้อีก แค่นี้ผมก็เบาใจ
"หึ"
"เจ้าชายมาก"
"ขี่หมาขาวเสียด้วย" ม้าไหมว่ะ เพื่อนปลั๊ก พวกมันตามมาในห้องน้ำกันหมดเลยครับ สงสัยได้ยินเสียงทะเลาะกันละมั้ง
"วอลตันละ?" ผมถาม เพราะถ้าพวกมันมาออกันตรงนี้ อย่างน้อยก็ต้องมีคนคอยเสือกให้ผมละครับว่าวอลตันไปทางไหน
"นู้นนนครับเพื่อน คงขึ้นแท็กซี่ไปแล้วมั้ง" ก็ดีละ แต่เพื่อความชัวร์ ผมออกไปดูเสียหน่อยเป็นอย่างที่พวกมันว่า เขาคงขึ้นแท็กซี่กลับไปแล้วจริงๆ เพราะผมไม่เห็นเขาแล้วล่ะนะ
"เป็นไงว่ะ เจอไหม"
"คงกลับแล้วมั้ง" ตอนนี้เรากลับมานั่งดื่มโต๊ะเดิมที่ไอ้ภาพนั่งรออยู่ก่อนแล้ว "ไอ้หมอนั่นเมื่อไหร่จะเลิกตื้อวอลตันสักทีว่ะ" ผมว่าเสียงเครียด พลางมองไปที่ 'มัน' นาถ แฟนเก่าหรือก็คือรุ่นพี่คนละคณะของวอเตอร์นั่นเอง
"เมื่อคนอย่างมึงเร่งทำคะแนนจีบพี่วอเตอร์สักทีไง!" ฟาวล์
"รอจนโดนคาบไปแดก ตอนนั้นสภาพเป็นหมาชิบหาย" ปลั๊ก
"หยุดเลยไอ้ภาพ มึงไม่ต้องพูดต่อ" ผมรีบชี้ ไอ้ภาพมันรีบหุบปากตัวเองทันที ไอ้นี่ชอบเฉือนนิ่มๆแต่เจ็บถึงข้างใน "ก็กูไม่รู้นี่หว่า ว่ากูจะชอบเขาขนาดนี้"
"ถึงเวลาที่มึงต้องเริ่มลงมือแล้วเว้ยเพื่อน" ฟาวล์ตบบ่าผมเบาๆ "หรือมึงจะปล่อยให้วอลตันของมึงกลับไปคบกับพี่นาถอีกว่ะ"
"นั่นดิ เท่าที่กูได้ยินมา เขาคบๆเลิกๆกัน 3-4 ครั้งได้เลยนะเว้ย และพี่วอเตอร์แม่งโคตรน่าสงสารอ่ะ" ปลั๊กเสริม ทำให้ผมนึกไปถึงช่วงที่วอลตันกำลังอกหัก หน้าตาก็หมอง ดวงตาก็โคตรเศร้า ร้องแต่เพลงเหงาๆ จนทนดูไม่ไหวเลยก็มี
"ภีมควรไปทวงคืนนะ สิ่งที่สละไปในตอนนั้น" ภาพพูดขึ้นมาบ้าง จนเพื่อนสองตัวของผมมองอย่างสงสัย ความอยากรู้อยากเห็นมาเต็ม จนผมไม่รู้จะอธิบายให้มันฟังได้ยังไง
"กูจะเอาอะไรไปสู้ว่ะ อย่างน้อยเขาก็เคยเป็นแฟนเก่ากันนะเว้ย ปล่อยกูอยู่ในโลกยูทูปของกูดีกว่าไหม"
"แม่ง ป๊อดชิบหาย" ฟาวล์
"ภีมเอ้ย" ปลั๊กครวญ จริงอย่างพวกมันว่า ผมก็แค่คนปอดแหกที่ไม่กล้าแม้แต่จะมีความรัก จนป่านนี้แล้ว แฟนคนแรกยังไม่มี วันๆทำแต่งานครับ เพราะมีเป้าหมายอยู่ล่ะนะ ว่าไปนั่น
"จริงๆก็ไม่ยาก แค่ภีมทำตามความรู้สึกเท่านั้นเอง เหมือนตอนที่ดูไลฟ์วอลตันนั่นละ..." ภาพ วันนี้มึงพูดดีกว่าทุกวันนะ ผมได้แต่คิด ไม่อยากจะชมเท่าไหร่ กลัวมันจะหันมาด่า
มหาลัยฯ วันอาทิตย์
คนน้อยก็จริง แต่มีตำรวจดัก ใครขี่มอเตอร์ไซส์มาอย่างผม ห้ามซ้อนสาม และต้องสวมหมวกกันน็อคนะเออ
'ผมกำลังเตือนตัวเอง'
เพราะตอนนี้ผมจอดอยู่ข้างมอ. ครับ ไม่กล้าขับเข้าไป ก็แน่ละ ไม่ได้เอาหมวกกันน็อคมานี่หว่า! ระหว่างที่คิดว่าจะหาที่จอดรถข้างมอ. แล้วเดินเข้าไป ก็ถูกโบกเรียกเสียแล้ว ดีที่ไม่ใช่ตำรวจ แต่มองไกลๆ ร่างคุ้นตาโคตรๆ!
"น้องๆ! พี่ขอติดรถไปด้วยได้ไหม" เขาคงเห็นว่าหน้าผมคุ้นๆละมั้ง เพราะคณะเราก็คนไม่ได้เยอะมากขนาดนั้น ยิ่งเป็นพวกเข้ากิจกรรม หรืออาจเป็นที่หัวเข็มขัด ถึงได้รู้ว่าผมอยู่ปีอ่อนกว่าเขา ที่ผมไม่ตอบไม่ใช่ว่าช็อคอะไรหรอกนะ ช็อคที่คนขอเป็นวอลตันนั่นละ
มาได้ไงว่ะ!!
"ได้ไหม พี่สายแล้ว!"
"คะ ครับ!" ลืมเรื่องหมวกกันน็อคไปแล้วครับ แต่เขาดันพาผมไปทางลัด ที่ไม่ผ่านตำรวจแทน อยู่มาตั้งนานทำไมพึ่งรู้ว่ามีทางนี้ด้วยว่ะ
"ขอบใจนะ"
"คะ ครับ" ผ่านไปเหมือนสายลม นี่ผมฝันไปป่าวว่ะ ไอ้คนที่นั่งซ้อนท้ายผมเมื่อกี้ ใช่วอลตัน คนที่ผมแอบชอบจริงๆใช่ไหม
"เห้ยภีม เมื่อกี้ใครลงจากรถมึงว่ะ กูเห็นไม่ชัด" มาถึงไอ้ฟาวล์ก็ซักถามผมก่อนใครเพื่อนเลยครับ วันนี้ผมมาสาย อันที่จริงผมก็มาสายเกือบทุกครั้ง ถ้ามาเช้าคือจะมาพร้อมไอ้ภาพ
"วอลตัน"
"ห๊ะ!?"
"เออ วอลตัน"
"แม่งงงงงซุ่มนี่หว่า ไม่ธรรมดาๆ" ไม่ธรรมดาห่าไรละ เขาแค่ขอติดรถมาด้วย แต่ผมก็ไม่ได้แก้ตัวอะไรหรอกนะ ถึงบอกไปพวกมันก็ยังแซวผมอยู่ดี เพราะสีหน้าตอนนี้คือ ยิ้มบานเป็นจานกระด้งแล้ว
"ไป! ขึ้นห้อง สายแล้วนะพวกมึง" ผมว่า
"สายก็เพราะมึงไงคร๊าบ!" โอเค ยอม พวกเราพากันขึ้นห้องมา อาจารย์ก็ทำหน้าไม่พอใจคงเอือมพวกเราเเล้วละครับ วันนี้ไม่มีสอบ อ.ให้พักวันเว้นวัน แต่พักในที่นี้คือ มึงต้องมาเรียนนะ ไม่ให้พักอยู่บ้าน
"เอาละ อย่าลืมกลับไปทำรายงานที่ให้ไป จับกลุ่ม3-4คน ห้ามเกิน เลิกคลาสได้!" ช่วงสอบยังมีรายงาน คิดดูครับ อาจารย์จะให้พวกเราได้เกียตินิยมกันทั้งชั้นปีใช่ไหม๊! ผมว่าที่นี่เรียนโหดชิบหาย ...
"เย็นนี้เอาไงว่ะ ไปผับเปิดใหม่กันไหม" อย่าเเปลกใจครับ ที่นี่มีผับมีบาร์เปิดใหม่ทุกวัน(ตามความคิดของไอ้ฟาวล์!) แม่งจะไปก็อ้างว่าเปิดใหม่ตลอด พอไปถึงก็เห็นแม่งเปิดมานานแล้วทุกที่ แรกๆพวกเราก็ท้วง หลังๆคือเอือมอยากพูดไร พูดเลยเพื่อน
"ผมจะไปอ่านหนังสือ" ภาพ
"งั้นกูไปดูไลฟ์วอลตันที่บ้าน"
"โหย งี้ทุกที ไอ้ภาพไม่ไปมึงก็ชิ่งตลอดอ่ะภีม" ปลั๊กอวดครวญอย่างเช่นทุกครั้ง จนผมเคยชินไม่ได้รู้สึกทำให้อยากไปมากขึ้นเลยสักนิด พวกมันก็คงรู้ละ
"เห้ย ไม่ไปจริงอ่ะ กูได้ยินจากเพื่อนนะว่าแก๊งส์พี่ว้ากจะไปเลี้ยงสายรหัสที่นี่ วันนี้!" หะ หูผึ่งขึ้นในระดับนึง ผมรีบหันไปมองหน้าไอ้ภาพทันที
"ไปนะเพื่อนภาพนะ"
"หึ"
ผับเปิดใหม่ที่236ของไอ้ฟาวล์ ผับไนท์แมร์ จริงๆผมเคยมานะที่นี่ ที่ทำงานเก่าผมเอง อย่างที่บอกผมเคยทำงานพาร์ทไทม์ในผับ
"อ้าวภีม!?"
"พี่สหาย ไม่เจอนานนะพี่"
"เออดิ เป็นไงมาไงว่ะ" เขามองเพื่อนด้านหลังจนต้องแนะนำอย่างเป็นทางการ พี่สหายก็พยักหน้ารับตามมารยาท พอมาถึงไอ้ภาพ "หืม ภาพนี่ ไม่เจอนานนะเรา โตขึ้นเยอะเลย"
"ครับ"
"เอาไปๆ เข้าด้านใน มาเที่ยวกันใช่ไหม โต๊ะด้านในว่าง" พี่สหายเขาเป็นเจ้าของผับครับ เปิดมาได้หลายปีละ ช่วงที่ผมทำงาน ไอ้ภาพก็เคยมา เลยรู้จักพี่เขา
"ใครว่ะภีม รู้จักหรอ?"
"พี่สหาย เจ้าของผับ"
"โหยเพื่อนกูไม่ธรรมดา งั้นวันนี้มึงเลี้ยง!" อ้าวเห้ย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้นี่นา ที่มึงบอกว่าจะเลี้ยงน่ะไม่ใช่ให้กูมาเลี้ยง ไอ้เวร
"เพื่อนภีมครับ!" ปลั๊กมันสะกิดยิกๆ ตั้งแต่นั่งกันที่โต๊ะแล้ว ผมหันไปทางที่มันชี้ก็เจอแล้วครับ วอลตันกับผองเพื่อน "น่าจะมาเลี้ยงสายรหัสจริงๆนะ ไอ้ฟาวล์แม่งรู้ได้ไงว่ะ"
"กูเก่งไงครับเพื่อน" ผมมองมันอย่างสงสัย แต่ก็สงสัยได้ไม่นาน เมื่อฟาวล์เดินไปร่วมวง อ๊อออ แม่งเป็นหนึ่งในสายรหัสเพื่อนวอลตันนี่เอง ไอ้เวร ดวงมึงดีไปละ เรื่องกิจกรรมพวกผมก็เข้าบ้างไม่เข้าบ้างตามประสาใจอยาก และผมเองก็มีสายรหัสกับเขาเหมือนกันนะ เพียงแค่ ...
'ปล่อยให้สายรหัสฝึกการใช้ชีวิตรอดอย่างลำพังในรั้วมหาลัยฯเท่านั้นเอง'
"กูไม่เห็นรู้เลยว่าสายรหัสมันเป็นเพื่อนวอลตัน"
"มึงจะรู้อะไรล่ะภีม วันๆมึงสนแต่วอลตันของมึง ไม่ได้สนเพื่อนเขาเลยสักคน" แต่ผมก็จำหน้าเพื่อนเขาทุกคนได้นะ แต่คนนี้อ่ะ ไม่เคยเห็นหน้าไง
"อ้าวงงๆ" ฟาวล์กลับมาโต๊ะเดิมเมื่อทักทายพี่ๆกลุ่มนั้นเรียบร้อย "กูไม่ได้เป็นสายรหัสเขาโว้ย อย่ามองแรง นั่นน่ะเพื่อนมอ.ปลายพี่วอเตอร์เขา แล้วพอดีเป็นรุ่นพี่ในชมรมกู เขาชวนคนในชมรมมาเลี้ยง แค่บอกว่าไม่ได้มีแต่คนในชมรม มีเพื่อนเขามาเลี้ยงสายรหัสด้วยนะ อะไรแบบนี้ หึหึ" มันกลับมาอธิบาย ช่างเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ผมกอดคอมันนั่งลง กางเมนูขึ้นตรงหน้า
"เพื่อนฟาวล์อยากทานอะไร เพื่อนภีมเลี้ยงเองครับ"
"ไอ้!!" มันทำท่าจะด่า ก่อนจะหันไปทางบริกร "จัดมาเลยครับ เมนูที่แพงสุดของร้าน!!" ช่างไม่ปราณีเงินในกระเป๋าเพื่อนเอาเสียเลย ตลอดการนั่งดื่มกับพวกมัน ผมมีอะไรทำฆ่าเวลาแล้วครับ คือการนั่งมองใครคนนั้น วอลตันดูซึมๆไปหลังจากที่เจอกับพี่นาถอะไรนั่น เขาไม่ค่อยไลฟ์เลย ส่วนใหญ่จะอัดเพลงลงยูทูป แบบไม่เห็นหน้าอีกต่างหาก
"นั่งมองเป็นหมาหอนเครื่องบินอีกละ" ปลั๊ก
"ทำไมไม่เข้าไปคุยสักทีละภีม" ภาพ
"กูพาเข้าไปแนะนำได้นะ ไปๆ" และแม่งก็ลากผมมาที่โต๊ะเลยครับ เราสบตากันเพียงชั่วครู่ เหมือนเขาจะจำไม่ได้นะว่าผมคือคนที่เขานั่งซ้อนมอไซต์มาเมื่อเช้า "พี่อาร์ท ผมพาเพื่อนมานั่งด้วยได้ไหมครับ นั่งแยกแล้วเหงา"
"เออ มาดิๆ แดกกันหลายๆคนสนุกดี" คนชื่ออาร์ทตอบ เห็นไอ้ฟาวล์บอกว่า ชมรมมันมีกันสิบกว่าคน แต่มาแดกเหล้าตามคำเชิญมีแค่มันคนเดียว ส่วนวอลตันที่บอกนัดเลี้ยงสายรหัสนั้น "เพื่อนพี่กำลังเซ็งอยู่เลย มันลืมนัดสายรหัส เลยนั่งหงอยอยู่คนเดียว หึ"
"อาร์ท" เสียงทำให้ดูเข้ม จนผมขำในใจ ยอมนั่งร่วมโต๊ะด้วยในที่สุด ทั้งภาพ และปลั๊กต่างก็ย้ายมาโต๊ะเดียวกัน คงกลัวผมเกร็งละมั้ง
"แนะนำตัวกันหน่อยสิ จะว่าไป คณะมึงหมดเลยนี่หว่าไอ้เตอร์" อาร์ทหันไปหาเพื่อน ผมเองก็มองตาม เจ้าตัวดูเหม่อลอยยังไงชอบกล
"น่าจะใช่นะ" เขาตอบพลางไล่สายตามองพวกเราทีละคนจนมาหยุดที่ผม "พวกหนีกิจกรรมน่ะ"
เออ...
วอลตันครับ!!
"โหยพี่ก็พูดเกินไป ถึงไอ้พวกนี้จะไม่เข้าประชุมเชียร์ แต่ผมเข้านะพี่" ฟาวล์มันรีบแก้ตัว จนอาร์ทขำ ส่วนวอลตันทำเพียงแค่ยิ้มๆ และยกน้ำขึ้นดื่ม เเก้วเขาเป็นสีน้ำเงินอมเขียว ไม่รู้สั่งอะไรมา แต่ดูน่าทานชะมัด
"สั่งอะไรมาทานหรอครับ" ปากเจ้ากรรมไม่ได้ป๊อดอย่างร่างกายครับ มันถามก่อนที่ผมจะรู้ตัวเสียอีก พอๆกับมือบอนด์ๆที่ชอบเรียก ชอบถามเขาในไลฟ์ประจำเลย เมื่อเขาหันมองผมเลยได้เเต่ชี้ไปที่เครื่องดื่มสีประหลาด
"อ่อ ม็อคเทลน่ะ บลูฮาวายกับเออ อะไรนะ แอปเปิ้ลมั้ง" เขาตอบพลางมองแก้วในมือไปด้วย เมื่อได้คำตอบผมก็ลุกขึ้นไปยืนหลังเค้าท์เตอร์บาร์ สั่งแบบที่วอลตันสั่งมาลองสักแก้ว
รสชาติมันขมลิ้นจนรู้สึกแย่ ...
"ไม่อร่อยละสิ"
"ครับ" ผมตอบเมื่อกลับมานั่งที่ได้ไม่นาน ยกขึ้นจิบทีไรก็ทำสีหน้าเหยเกทุกที "ทำไมวอล เออ พี่วอเตอร์ถึงดื่มได้ ไม่ขมหรอ?"
"ขมสิ"
"อ้าว?"
"ไม่อยากเมาน่ะเลยสั่งเป็นม็อคเทล และที่เลือกรสชาตินี้ ก็แค่ตอบย้ำตัวเองเบาๆเท่านั้น" ไม่รู้ทำไม คำตอบของเขาทำให้ผมนึกถึงเรื่องเมื่อวาน เรื่องของวอลตันกับพี่นาถอะไรนั่น
"แล้วทำไมพี่ไม่หารสชาติอื่นที่ทำให้รู้สึกดีแทนละครับ" ผมถามเป็นนัยๆ เขาเองก็ยกยิ้มเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างจากคำพูดของผม แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
เวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง อาร์ท ปลั๊ก ตัดสินใจจะกลับ เอาตรงๆก็ไอ้ภาพด้วย มันคงง่วงแล้ว แต่ผมนี่ละที่ยังไม่อยากกลับ เพราะตรงหน้ามีวอลตันกำลังทำหน้าอมทุกข์อยู่
"ไม่ต้องห่วงเว้ย เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง" ไอ้ฟาวล์ว่าอย่างรู้ทัน ผมก็พยักหน้ารับเมื่อได้ข้อสรุปกันเรียบร้อย ฟาวล์จะไปส่งไอ้ภาพให้ ส่วนปลั๊กเดี๋ยวพี่ชายมันมารับ และอาร์ทที่บอกว่าอีกห้านาทีจะมีคนมาหิ้วศพให้ที่ร้าน
"แล้วเราไม่กลับหรือไง" วอลตันหันมาถามผม ผมส่ายหน้า ก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเขายังไงละ เมื่อส่งเพื่อนเสร็จเรียบร้อย ผมก้มานั่งอยู่ตรงที่เดิม ตรงหน้าก็เป็นเขาที่ยังคงทำหน้าอมทุกข์เหมือนเคย
"มีอะไรไม่สบายใจหรอครับ?"
"ดูออกง่ายขนาดนั้น" ผมพยักหน้าเบาๆ เขาก็ถอนหายใจออกมา "ก็ ไม่รู้สินะ เรื่องแฟนเก่าน่ะ"
"ยังรักเขาอยู่หรอ"
"คง เป็นความผูกพันธ์ละมั้ง ถึงพยายามจะตัดก็เหมือนมีอะไรมารั้งตลอด" เขาว่า คนแก้วของตัวเองไปมา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมอีกครั้ง "เคยมีแฟนไหมละ ถ้าเคยก็น่าจะเข้าใจนะ"
"ไม่เคยครับ" มีแต่คนที่ชอบนี่ละ
"หืม พึ่งเคยได้ยินนะ ว่าเด็กมหาลัยฯไม่เคยมีแฟนก็มี" จริงๆแล้วต้องบอกว่าโตจนมีงานมีการทำแล้วยังไม่มีแฟนมากกว่า เฮ้อ
"แต่ผมก็ไม่ได้มองว่าเป็นเรื่องน่าอายนะ"
"ชอบอยู่คนเดียวหรือไง?"
"ไม่มีใครชอบอยู่คนเดียวหรอกครับ แค่แบบว่า ถ้าคนที่อยู่ด้วยมันไม่ใช่ ผมก็ไม่คิดจะมีเท่านั้นเอง"
"คมดีนะ หึ" ไม่ได้พูดให้คมเสียหน่อย พูดให้วอลตันต่างหาก "เฮ้อ พูดถึงไม่ทันไรก็มา นี่ ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม" ผมมองตามเขาไปก็สบเข้ากับแฟนเก่าของเขา คนที่ตามตื้อวอลตันไม่เลิกลาคนนั้น
"?"
"ช่วยเป็นแฟนกันสักห้านาทีได้ไหม"
"หะ"
!!
TBC.
ความคิดเห็น