ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ปิน
เธอไม่เยเลียวามสู
ระทั่ร่วาึระฟ้าไททัน สเ
และเธอบอับัวเอไ้เลยว่า
เธอเลียวามสูเป็นที่สุ!
พื้นเบื้อล่าอีไม่ไล เรียมพร้อมะอัหน้าเธอให้เละ เพียเธอเท่านั้น ที่รู้ว่าพื้นรหน้าือสิ่เสมือนริ มันสามารถำั และยื้อเวลาีวิเธอไป่อ
เธอรีร้อเสียแหลมสู
หลับาปี๋
เธออารอ
หรือไม่รอ็ไ้
แผ่นินเ้ัวลับืนอย่าับแทรมโพลีน ทรวทรนาฬิาทรายลอยละลิ่วสูาพื้นเมรว่า
้าใบหน้าาิ่อนรู้สึเ็บเสียอี
"โอ๊ย!"
เธอร้อ ำปั้นทุบอนรี พื้นใ้ร่าสั่นสะเทือนเล็น้อย
"เ็บเป็นบ้า"
มือสอ้ายันพื้น เท้าเหยียร ถีบส่เธอยืนรไ้มั่น ไม่มีวนเ
ใบหน้าแหนมอฟ้ายามบ่าย เธอรู้ัมันไ้อย่าไร ไม่ยาเลยสำหรับเธอน่ะนะ
หาเป็นน่าสัเ
แ่เธอเป็นน่าสัเว่านั้นมา
หลุพ้นเื้อมมือวามายไ้อย่าปริศนา หวาลัวเินว่าะสรรหาวิธีเอานะ นอาวิ่หนีมันให้เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้
วาเทาีำลับอเธอว่า รหน้าำลัมีบาอย่าหลอลวสายาเธออยู่
พื้นห้อเรือแสสีน้ำเินระเพื่อมไหว ประหนึ่ลื่นน้ำ เธอลิ้หลบเท้ายัษ์หมายะทับเธอให้แบนแ๊แ๋ พุ่หลาวอย่าับระโลน้ำ
สาวเท้ายาววิ่รวเร็ว มือว้าลอนประู เส้นเลือใ้ผิวหนัาวเหลือปูโปน ร้านายอาวุธร้าทะลุปรุโปร่สะท้อนนัยน์าาวเผือ ประูไม่ไ้ล็อไว้
เธอหมุนลูบิ ประูระระแทระิ่ส่เสียบอว่าลู้าเ้าใ้บริาร
มีเพียอาวุธหนึ่ิ้นาทั้หมอร้าน เธอำนาสุ เหมือนเาะมาเพื่อเธอโยเพาะ ระโ้ามเาน์เอร์ ู้ระเาะแน่นบนผนั
ถึเธอะำไม่ไ้ว่าาลรั้หนึ่ เธอเป็นนัีฬายิธนูหมายเลหนึ่อโลหลายปี้อน ัวแทนระับประเทศอเธอเอ นะราวัลเหรียทอทุารแ่ันนับไม่ถ้วน ยัไม่มีใรสามารถโ่นล้มำแหน่หิสายาเหยี่ยวไ้เลยสัน
ารเิบโอเธอบั่นทอนำเยินยอยย่อมามายไ้รับลอีวิ ทำให้เธอเริ่มสัเวามผิปิบาอย่าเ้า ารที่เธอมีวามสามารถเหนือธรรมา รู้สึเป็นนี้โ ้อพึ่พาเล่ห์เหลี่ยมนำไปสู่ัยนะบีบแน่นำมือ มิอาปล่อยหลุ เธอมีวามิอยาะหยุพอแ่นั้น แ่ไม่อาทำไ้ สิ่ที่เ็บำ่อนเร้นปิบัทุนมาโยลอ ะลายเป็นราบาปลทั์เธอทั้ีวิ
มันึไม่ไ้เป็นทั้พรสวรร์เธอไ้รับ หรือพรแสวเพียเธอเพียรบาบั่นทุ่มเทสาหัส
เธอ้อมเหมือนเพื่อไม่ให้าสมุลับารยึธนูและศร
เพียแ่เธอ้อารให้สายาับุเป้ารลาไ้ไม่ยานั วาสีเทาผิธรรมาิ มันะ่อยๆ ีเือบาวสนิท
เธอึเ้าใถ่อแท้ วามเ่ไม่ใ่เพียอย่าที่เธอมี เธอพลัพิเศษในารเพุ่สนใ ะระยะใล้ หรือไล ไม่มีปัหา นอาเธอะทำารหยุใ้ำลัวา ะส่ผลให้เธอเิอาารวิเวียนเล็น้อย นถึั้นอย่าับมีหัวใเ้นแรรมับ ปวหัวรุนแร หน้ามื และหมสิไป
บารั้เธอสามารถมอบาสิ่ไ้อย่าทะลุปรุโปร่ ผ่านารปิั้นอสิ่่อสร้าั่ววูบ แ่นั้น็ทำเธอน้ำาไหลพราอย่าับนเสียใในเรื่อที่ทำให้เ็บปวสุอีวิ โลใบนี้ะมอบให้
เมื่อมือลูบไล้ไปเรื่อย ารไ้สัมผัสันธนู้ามเินอีรั้ เธอรับรู้ไ้ทันที มันืออาวุธประำายหรือู่ใเธอ ไม่เป็นอื่นแน่ ึว้าิมือมาพร้อมับระบอศร หัวศรมีวามแ่าสามอย่า เธอสัเเห็น
หัวลูศรแหลมมปิ ลู่แหลมมปิ พอสวิ์ใ้าน ลายเป็นใบพััร วามเร็ว่อรอบว ทำเธอหวั่นใเอามาๆ เร็วแรเสียนับารเลื่อนไหวแทบไม่เห็น ส่วนนิสุท้าย เธอไม่มั่นใว่าุแะพริบวาบๆ ยอปลายแหลมมอศรนี้ืออะไร หาเธอรีบปิารใ้านทันที ยัไม่ล้าเสี่ยทลอพิสูน์หาสิ่ที่มันทำไ้ สัาาอเธอบอให้เลี่ยมันไ้็เลี่ยไป่อนีที่สุแล้ว
เธอว่ามันสุยอมา
สุยอว่าือวามไม่เ้าใเี่ยวับสิ่ที่ัวเอเป็น
วามเป็นริหรือสิ่ลวหลอันแน่
บรรยาาศรอบัวเียบเียบแปลประหลาพิล ึ่เป็นส่วนหนึ่ับเธอ หาเียบมาเินไปเ่นนี้ เธอลับรู้สึไม่วาใสถานาร์สุาในโลใบนี้ไ้ทั้นั้น
สายาเริ่มวาไปมาระแวระวั วบรวมสมาธิับุเริ่ม้นใหม่ หาทาไป่อ ้นหาวามริอย่าแรสลัสำัที่สุ ะมีใรนอาเธออาศัยอยู่โลร้านี้บ้าไหม หรือมีเพียแ่เธอลำพั
เรียมเ้าสู่ถนนให่ พบรถยน์มามายอายเรียรายเป็นระเบียบเรียบร้อยลอสอ้าทา ลาถนนสอเลน
เท้าลอยสูาพื้นอย่ารวเร็ว เธอไม่พบัวมัน รับรู้ถึสัมผัสแ็แริหนัแนอย่ารเล็บ เ็บแปลบ รู้สึถึอเหลวึมเสื้อัวใน
เธอปัป่ายหาทาหลุพ้น อยู่ๆ ปล่อยเธอร่วหลัระแทหลัารถ าระับวามสู ั้นทำให้หลัหัทับเส้นประสาท
ร้อโอรว
เส้นเลือมับเริ่มปูโปนัเน นัยน์าีาวลืนไปับาาวปลอ ะพลิัวอยู่ในท่าสี่า ่อยๆ เลื่อนเนรบริสุทธิ์สำรวไปรอบๆ ัว
บาอย่าล้ายปลาำพวปลาไหล ยับัวพลิ้วไหวั่ลื่น ราวับมันำลัเลื่อนไหวใ้น้ำ มันำลัลอยัวอยู่บนอาาศ สอาหน้าแบบเียวับอินทรี มันหันหน้ามาทาเธอไ้ไม่รวเร็วเท่าไร
แสสีเียวปรา้าลำัว ลำแสนาเท่าปามันอ้าไ้ พุ่ปรามายัำแหน่เธอ ทิ้ร่าบนถนน รถหลอมละลาย้วยวามร้อนสู เธอรู้สึเหมือนถูอบไปั่วรู่
เธอผุลุนั่ันเ่า้าเียว เธอว้าศรธรรมา รั้ับสายธนู มันะล่อหนไ้ มัน็ยัอยู่ในารมอเห็นอเธออยู่ี
ศรปัลไม่ลึ ้าเิ่ร้าหัวมัน ไม่สลัทิ้
เธอถีบาส่หนีวิถีลำแสเียยอหัวเธอเล็น้อย
เนรบริสุทธิ์มอทะลุถึโรสร้า ระบบลไอมัน
เธอลาน่ำ มันมอหาเธออยู่ ไม่แน่ใว่าุไหนือุอ่อนใ้ทำลาย ัารเสียให้สิ้นราบ อย่าปล่อยเหลือฤทธิ์เแว้ทำร้ายเธอไ้อี
มันยัหาัวเธอไม่เอ เธอเอื้อมมือหยิบศรธรรมา ลุึ้นยืนระมัระวั ไม่ให้เิเสียสัเล็น้อย
ใล้บริเวหน้าท้อ มีวามเปราะบาที่สุ เธอเรียมปล่อยศรทะยานไป
ัหวะนั้น มันยับหัวมาทาเธอพอี รีบทิ้ัวลแนบับ้าประูรถสีน้ำเินเา
เสียสัาันโมยทำานเสียาร
ลำแสสีเียวเียปลายพื้นรอเท้าเล็น้อย รู้สึถึวามร้อนลนฝ่าเท้า
"โถ่เว้ย"
เธอบ่นอุบ
"ให้ายสิ"
เธอยื่นหน้าท้ายรถ
"พลาอี"
เผลอไปว่าวาเปล่า ะมอไม่เห็นัวนอมัน หาไม่ไ้มอผ่านเนรบริสุทธิ์
เธอึเปิ แ่็ยัวบุมารอยู่ไม่ไ้ลอ
มันไม่ะยับไปาุเิมนั เธอวาามอหาำแหน่ เพื่อ้นหาุอ่อนรใหม่อมัน เธอ่อยย่อ่ำ ใ้รถยน์อำพราัว
เธอเรียมธนู หาศรรั้สายธนูนึึ
ารับ้อเป้าหมายเิสูเสียสมาธิับพลัน ระมอ้ารถยน์เบื้อหน้า ไม่ปราเอาสะท้อนร่าเธอ อย่าวระเป็น ้วยอารามประหลาทำใ เผลอไผลไปั่ววูบเียว เรือนร่าเธอ็เ่นัในแผ่นระอีรั้
เธอไม่ทันไ้ั้ัว สีหน้าแื่นสุี ระาสะท้อนแสสว่าวาบ เท้าสอ้าแน่นิ่ไป ถ่วหนั้วยลูุ้มเหล็ยัษ์ทีเียว
วามร้อนปะทะร่า ะเธอหลับาสิ้นหวั ยอมรับร่าลายเป็นผุยผปลิวว่อนไปในอาาศ
เธอยัรู้สึ
วามายมา้า
หรือเป็นเพราะเธอยัไม่าย
ีวินี้ยัเป็นอเธออยู่
เธอระาเปลือาเปิทันวัน
า็อ่อนแรพาร่าอวบทรุฮวบอับพื้น เหื่อาฬุ่มโทั้ัว รอยยิ้มน้อยๆ าเ็สาวผมสีทอแทรเรล็อ รอบัวพวเธอถูรอบ้วยโมสนามพลั
ลำแสสีส้มั่ไฟำลั้านับลำแสสีเียว ไม่มีทีท่าว่าใระยอมแพ้ใร หรือะเอานะให้ใรยอมศิโรราบ
เ็ยืนหยัทนทานวามร้อนแรไ้สัพั ร่าสูโปร่ระเ็นร่วาหลัารถ เาไม่ไ้สลบ แู่อ่อนล้า ใ้ศอยันัวเอลุึ้น
"เา ---"
พวเธอุลีุอ่วยเ็หนุ่ม
"นายเป็นอะไรมาหรือเปล่า"
เธอิว่าเา้อเป็นอะไรร้ายแรมาแน่ๆ ไฟลืนินนถึ้อพับแน รอยแานาหายลับืนสภาพสีผิวเิมอเา เหลือทิ้ไว้เพียวันลอยรุ่น
เธอหิวปีเาหลบหลัรถยน์สีเิน เ็สาวับ้อเ้ามาในวาเธอไม่ละไปไหนอื่น
"เา ---"
เธอใร่น
เ็สาวพยัหน้า ยืนยันในสิ่ที่เธอาะเนะเป็นไปไ้
"ัน็เพิ่เยเห็นน่ะ"
เ็สาวล่าว
"แ่พอะรู้ว่าเาับไฟเป็นอู่ัน"
"นายไม่เป็นไรมาใ่ไหม"
เาพยัหน้ายืนยัน แม้ะัแย้ในสายาเธอ็าม
"นั่นมันัวอะไรัน"
"ใ่"
เ็สาวเสริม
"เธอสู้อยู่ับัวอะไรน่ะ"
"ันรู้แ่ว่ามันล่อหนไ้"
เธอลายวามสสัย ูท่าว่าพวเาะวิหนัว่าเิม
"บ้าไปแล้ว!"
เ็หนุ่มร้อโวย
"ใระเอานะมันไ้ ไม่มีใรเห็นหรือรู้้วย้ำมันอยู่รไหน"
"ัน"
เธอมอหน้าพวเาสลับไปมา พวเา้อเธอเป็นาเียว ยาะเื่อไ้ยินาปาเธอ ระนั้น น้ำเสียเธอหนัแน่นมาพอ ไม่มี้อัานับานี้
"ันเห็นัวมันไ้"
"ยัไัน"
เ็สาวเลิิ้วสู้าหนึ่
"มีเวลามาว่านี้ัน่อยเล่าให้พวเธอฟัทีหลั"
เธอับ้อเาสะท้อนบิเบี้ยวผ่านวามมันเาอรถยน์ใ้หลบ่อน
"เอาเป็นว่าันมอเห็นไ้ทะลุปรุโปร่"
เธอพยัหน้า
"แล้วเธอสู้ับมันยัไัน"
เธอรุ่นิสัพั
"พอมีทาสู้ับมันอยู่"
"วิธีไหน"
เ็สาวโพล่ถาม
"ันอมาร์ำแหน่มันให้ไ้่อน"
"้อพึ่พาุอ่อนอย่าเียว"
เ็หนุ่มยื่นหน้าออไปเล็น้อย ่อนรีบผลุบหน้าเ้ามา
"ันเห็นศรปัอยู่บริเวใ้ท้ออมัน"
เาบอ
"นั่นือำแหน่มันใ่ไหม"
"ใ่"
เธออบ
"แ่ยัไม่ใุ่อ่อนอมัน"
เธอรีบแ้่อนะลายเป็นวามเ้าใผิที่เาะิไปเออเอ
"ุอ่อนอมันอยู่บริเวึ่ลาลำัว ่วรอย่อไม่มีอะไรป้อันภายใน นอาเนื้อเยื่อหนาประมาหนึ่"
"มันะเห็นัวเธอไ้นะ"
เ็สาวล่าวเป็นห่ว
"อบในะ"
เธอล่าวเสียสุึ้
"แ่ไม่้อเป็นห่วไป ันเพีย้อเริ่มมีสมาธิ่อเท่านั้น"
"แล้วันล่ะ"
เาเรียเธอ่อน
เธอหยุะัหันไปหาเา
"นาย้อาระทำอะไร"
"เผา"
เาบอ
"เผามันให้ราบาบ"
"เรื่อที่ันะบอให้นายรู้ไว้่อนนะ"
เธอเริ่น
"มันลอยอยู่เหนือพื้น ไม่สูาพื้นมานั ไม่่อยเลื่อนที่ แ่ประสาทสัมผัสว่อไวีทีเียว มันะพบนายไ้ทุารเลื่อนไหว ันั้น หลบหลีลำแสมันให้ีๆ ล่ะ"
เ็หนุ่มียิ้มร่า
"แน่นอน"
เาึเอาาร
"รอันุำแหน่อมัน่อน--- "
"ันอยเป็นัวล่อวามสนใให้นายไ้"
เธอยื่นมืออาสา
"เธอไ้เห็นแล้วนิ"
เ็สาวล่าวับเธอ
เธอพยัหน้ารับ
สูลมหายใเ้าเ็มปอ ทำใเรียมพร้อมออไปเผิับวามเสี่ยสูอีรั้ วาาวปลอเฝ้ารออยารเลือนราเาสะท้อนพลาสิหุ้มรถ
เธอมั่นใแล้วว่าไม่เห็นเาบิเบี้ยวอเธอ ลุึ้นยืน้าๆ สายาอยับ้อไม่ละไปามัน
มันยัลอยัวอยู่ที่เิม ลำับวามสูเท่าเิม สอส่อมอหาเธอ หรือสิ่มีีวิในเป้าหมายำัทิ้
เธอปล่อยศรพุ่ปรารปัุอ่อนอมันพอีเป๊ะ หัวศรแททะลุเนื้อเยื่อถึ้าในร่าาย
เธอลายพลัล่อหน เพื่อเป็นสัาให้พวเาเพิ่หลุพ้นาอาารื่นาับสิ่ที่หายไป่อหน้า่อาอย่าปริศนา
หัวอมันหันวับมาทาเธอ พุ่ัวหลบลำแสสีเียว ไปหลบอยู่หลัรถยน์อีัน
เ็สาวเผยัว่อนเ็หนุ่ม ทุรั้เธอไ้รับลำแสเาะผ่านม่านสนามพลัไม่ไ้ เธอะไม่สามารถ้านทานแรระแทส่ร่าเธอระเ็นไปไล
มันหันไปสนใารเลื่อนไหวรวเร็วอเ็หนุ่มแทน ึ่เป้าหมายอเาอยู่ไม่ไลนั ลำแสสีเียวามันมัะเล็ทีุ่สุท้ายลอ แ่ละรั้ะอาบลำแสเ็หนุ่ม็ลาเลื่อน
มือลามถึแนลายเป็นสีแ่ำ วันร้อนพวยพุ่เรื่อยๆ เายมือึ้นเหนือหัว เปลวเพลิลุโนามือสอ้าผสานำลััน
เผาไหม้บริเวลาลำัวโ้มน ไฟยิ่โหมระหน่ำ มีพลัรุนแรเาะทะลุเนื้อหนัอี้านถึอี้าน
เธอเห็นวามร้อนมีผล่อลไ และุำเนิ ัเ็บลำแสร่าีวิอมัน เียนะระเบิ
เธอร้อเรีย
"หาที่หลบะ"
เธอมอไม่เห็นเาแล้ว โมสนามพลัาเ็สาวรอบลุม ระหว่าารระเบิแสสว่าวาบสีเียวปลุมโล
หูไ้ยินเสีย่า สะเ็เปลวไฟาารหลอมละลาย และไหม้
เ็หนุ่มทรุัวนั่้าพวเธอ ใบหน้าเปื้อนรอยำปื้นเล็ให่
เธอหัวเราะ
เาหัวเราะ
พวเธอสามนหัวเราะไ้อย่าสบายใเสียที
ระทั่ร่วาึระฟ้าไททัน สเ
และเธอบอับัวเอไ้เลยว่า
เธอเลียวามสูเป็นที่สุ!
พื้นเบื้อล่าอีไม่ไล เรียมพร้อมะอัหน้าเธอให้เละ เพียเธอเท่านั้น ที่รู้ว่าพื้นรหน้าือสิ่เสมือนริ มันสามารถำั และยื้อเวลาีวิเธอไป่อ
เธอรีร้อเสียแหลมสู
หลับาปี๋
เธออารอ
หรือไม่รอ็ไ้
แผ่นินเ้ัวลับืนอย่าับแทรมโพลีน ทรวทรนาฬิาทรายลอยละลิ่วสูาพื้นเมรว่า
้าใบหน้าาิ่อนรู้สึเ็บเสียอี
"โอ๊ย!"
เธอร้อ ำปั้นทุบอนรี พื้นใ้ร่าสั่นสะเทือนเล็น้อย
"เ็บเป็นบ้า"
มือสอ้ายันพื้น เท้าเหยียร ถีบส่เธอยืนรไ้มั่น ไม่มีวนเ
ใบหน้าแหนมอฟ้ายามบ่าย เธอรู้ัมันไ้อย่าไร ไม่ยาเลยสำหรับเธอน่ะนะ
หาเป็นน่าสัเ
แ่เธอเป็นน่าสัเว่านั้นมา
หลุพ้นเื้อมมือวามายไ้อย่าปริศนา หวาลัวเินว่าะสรรหาวิธีเอานะ นอาวิ่หนีมันให้เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้
วาเทาีำลับอเธอว่า รหน้าำลัมีบาอย่าหลอลวสายาเธออยู่
พื้นห้อเรือแสสีน้ำเินระเพื่อมไหว ประหนึ่ลื่นน้ำ เธอลิ้หลบเท้ายัษ์หมายะทับเธอให้แบนแ๊แ๋ พุ่หลาวอย่าับระโลน้ำ
สาวเท้ายาววิ่รวเร็ว มือว้าลอนประู เส้นเลือใ้ผิวหนัาวเหลือปูโปน ร้านายอาวุธร้าทะลุปรุโปร่สะท้อนนัยน์าาวเผือ ประูไม่ไ้ล็อไว้
เธอหมุนลูบิ ประูระระแทระิ่ส่เสียบอว่าลู้าเ้าใ้บริาร
มีเพียอาวุธหนึ่ิ้นาทั้หมอร้าน เธอำนาสุ เหมือนเาะมาเพื่อเธอโยเพาะ ระโ้ามเาน์เอร์ ู้ระเาะแน่นบนผนั
ถึเธอะำไม่ไ้ว่าาลรั้หนึ่ เธอเป็นนัีฬายิธนูหมายเลหนึ่อโลหลายปี้อน ัวแทนระับประเทศอเธอเอ นะราวัลเหรียทอทุารแ่ันนับไม่ถ้วน ยัไม่มีใรสามารถโ่นล้มำแหน่หิสายาเหยี่ยวไ้เลยสัน
ารเิบโอเธอบั่นทอนำเยินยอยย่อมามายไ้รับลอีวิ ทำให้เธอเริ่มสัเวามผิปิบาอย่าเ้า ารที่เธอมีวามสามารถเหนือธรรมา รู้สึเป็นนี้โ ้อพึ่พาเล่ห์เหลี่ยมนำไปสู่ัยนะบีบแน่นำมือ มิอาปล่อยหลุ เธอมีวามิอยาะหยุพอแ่นั้น แ่ไม่อาทำไ้ สิ่ที่เ็บำ่อนเร้นปิบัทุนมาโยลอ ะลายเป็นราบาปลทั์เธอทั้ีวิ
มันึไม่ไ้เป็นทั้พรสวรร์เธอไ้รับ หรือพรแสวเพียเธอเพียรบาบั่นทุ่มเทสาหัส
เธอ้อมเหมือนเพื่อไม่ให้าสมุลับารยึธนูและศร
เพียแ่เธอ้อารให้สายาับุเป้ารลาไ้ไม่ยานั วาสีเทาผิธรรมาิ มันะ่อยๆ ีเือบาวสนิท
เธอึเ้าใถ่อแท้ วามเ่ไม่ใ่เพียอย่าที่เธอมี เธอพลัพิเศษในารเพุ่สนใ ะระยะใล้ หรือไล ไม่มีปัหา นอาเธอะทำารหยุใ้ำลัวา ะส่ผลให้เธอเิอาารวิเวียนเล็น้อย นถึั้นอย่าับมีหัวใเ้นแรรมับ ปวหัวรุนแร หน้ามื และหมสิไป
บารั้เธอสามารถมอบาสิ่ไ้อย่าทะลุปรุโปร่ ผ่านารปิั้นอสิ่่อสร้าั่ววูบ แ่นั้น็ทำเธอน้ำาไหลพราอย่าับนเสียใในเรื่อที่ทำให้เ็บปวสุอีวิ โลใบนี้ะมอบให้
เมื่อมือลูบไล้ไปเรื่อย ารไ้สัมผัสันธนู้ามเินอีรั้ เธอรับรู้ไ้ทันที มันืออาวุธประำายหรือู่ใเธอ ไม่เป็นอื่นแน่ ึว้าิมือมาพร้อมับระบอศร หัวศรมีวามแ่าสามอย่า เธอสัเเห็น
หัวลูศรแหลมมปิ ลู่แหลมมปิ พอสวิ์ใ้าน ลายเป็นใบพััร วามเร็ว่อรอบว ทำเธอหวั่นใเอามาๆ เร็วแรเสียนับารเลื่อนไหวแทบไม่เห็น ส่วนนิสุท้าย เธอไม่มั่นใว่าุแะพริบวาบๆ ยอปลายแหลมมอศรนี้ืออะไร หาเธอรีบปิารใ้านทันที ยัไม่ล้าเสี่ยทลอพิสูน์หาสิ่ที่มันทำไ้ สัาาอเธอบอให้เลี่ยมันไ้็เลี่ยไป่อนีที่สุแล้ว
เธอว่ามันสุยอมา
สุยอว่าือวามไม่เ้าใเี่ยวับสิ่ที่ัวเอเป็น
วามเป็นริหรือสิ่ลวหลอันแน่
บรรยาาศรอบัวเียบเียบแปลประหลาพิล ึ่เป็นส่วนหนึ่ับเธอ หาเียบมาเินไปเ่นนี้ เธอลับรู้สึไม่วาใสถานาร์สุาในโลใบนี้ไ้ทั้นั้น
สายาเริ่มวาไปมาระแวระวั วบรวมสมาธิับุเริ่ม้นใหม่ หาทาไป่อ ้นหาวามริอย่าแรสลัสำัที่สุ ะมีใรนอาเธออาศัยอยู่โลร้านี้บ้าไหม หรือมีเพียแ่เธอลำพั
เรียมเ้าสู่ถนนให่ พบรถยน์มามายอายเรียรายเป็นระเบียบเรียบร้อยลอสอ้าทา ลาถนนสอเลน
เท้าลอยสูาพื้นอย่ารวเร็ว เธอไม่พบัวมัน รับรู้ถึสัมผัสแ็แริหนัแนอย่ารเล็บ เ็บแปลบ รู้สึถึอเหลวึมเสื้อัวใน
เธอปัป่ายหาทาหลุพ้น อยู่ๆ ปล่อยเธอร่วหลัระแทหลัารถ าระับวามสู ั้นทำให้หลัหัทับเส้นประสาท
ร้อโอรว
เส้นเลือมับเริ่มปูโปนัเน นัยน์าีาวลืนไปับาาวปลอ ะพลิัวอยู่ในท่าสี่า ่อยๆ เลื่อนเนรบริสุทธิ์สำรวไปรอบๆ ัว
บาอย่าล้ายปลาำพวปลาไหล ยับัวพลิ้วไหวั่ลื่น ราวับมันำลัเลื่อนไหวใ้น้ำ มันำลัลอยัวอยู่บนอาาศ สอาหน้าแบบเียวับอินทรี มันหันหน้ามาทาเธอไ้ไม่รวเร็วเท่าไร
แสสีเียวปรา้าลำัว ลำแสนาเท่าปามันอ้าไ้ พุ่ปรามายัำแหน่เธอ ทิ้ร่าบนถนน รถหลอมละลาย้วยวามร้อนสู เธอรู้สึเหมือนถูอบไปั่วรู่
เธอผุลุนั่ันเ่า้าเียว เธอว้าศรธรรมา รั้ับสายธนู มันะล่อหนไ้ มัน็ยัอยู่ในารมอเห็นอเธออยู่ี
ศรปัลไม่ลึ ้าเิ่ร้าหัวมัน ไม่สลัทิ้
เธอถีบาส่หนีวิถีลำแสเียยอหัวเธอเล็น้อย
เนรบริสุทธิ์มอทะลุถึโรสร้า ระบบลไอมัน
เธอลาน่ำ มันมอหาเธออยู่ ไม่แน่ใว่าุไหนือุอ่อนใ้ทำลาย ัารเสียให้สิ้นราบ อย่าปล่อยเหลือฤทธิ์เแว้ทำร้ายเธอไ้อี
มันยัหาัวเธอไม่เอ เธอเอื้อมมือหยิบศรธรรมา ลุึ้นยืนระมัระวั ไม่ให้เิเสียสัเล็น้อย
ใล้บริเวหน้าท้อ มีวามเปราะบาที่สุ เธอเรียมปล่อยศรทะยานไป
ัหวะนั้น มันยับหัวมาทาเธอพอี รีบทิ้ัวลแนบับ้าประูรถสีน้ำเินเา
เสียสัาันโมยทำานเสียาร
ลำแสสีเียวเียปลายพื้นรอเท้าเล็น้อย รู้สึถึวามร้อนลนฝ่าเท้า
"โถ่เว้ย"
เธอบ่นอุบ
"ให้ายสิ"
เธอยื่นหน้าท้ายรถ
"พลาอี"
เผลอไปว่าวาเปล่า ะมอไม่เห็นัวนอมัน หาไม่ไ้มอผ่านเนรบริสุทธิ์
เธอึเปิ แ่็ยัวบุมารอยู่ไม่ไ้ลอ
มันไม่ะยับไปาุเิมนั เธอวาามอหาำแหน่ เพื่อ้นหาุอ่อนรใหม่อมัน เธอ่อยย่อ่ำ ใ้รถยน์อำพราัว
เธอเรียมธนู หาศรรั้สายธนูนึึ
ารับ้อเป้าหมายเิสูเสียสมาธิับพลัน ระมอ้ารถยน์เบื้อหน้า ไม่ปราเอาสะท้อนร่าเธอ อย่าวระเป็น ้วยอารามประหลาทำใ เผลอไผลไปั่ววูบเียว เรือนร่าเธอ็เ่นัในแผ่นระอีรั้
เธอไม่ทันไ้ั้ัว สีหน้าแื่นสุี ระาสะท้อนแสสว่าวาบ เท้าสอ้าแน่นิ่ไป ถ่วหนั้วยลูุ้มเหล็ยัษ์ทีเียว
วามร้อนปะทะร่า ะเธอหลับาสิ้นหวั ยอมรับร่าลายเป็นผุยผปลิวว่อนไปในอาาศ
เธอยัรู้สึ
วามายมา้า
หรือเป็นเพราะเธอยัไม่าย
ีวินี้ยัเป็นอเธออยู่
เธอระาเปลือาเปิทันวัน
า็อ่อนแรพาร่าอวบทรุฮวบอับพื้น เหื่อาฬุ่มโทั้ัว รอยยิ้มน้อยๆ าเ็สาวผมสีทอแทรเรล็อ รอบัวพวเธอถูรอบ้วยโมสนามพลั
ลำแสสีส้มั่ไฟำลั้านับลำแสสีเียว ไม่มีทีท่าว่าใระยอมแพ้ใร หรือะเอานะให้ใรยอมศิโรราบ
เ็ยืนหยัทนทานวามร้อนแรไ้สัพั ร่าสูโปร่ระเ็นร่วาหลัารถ เาไม่ไ้สลบ แู่อ่อนล้า ใ้ศอยันัวเอลุึ้น
"เา ---"
พวเธอุลีุอ่วยเ็หนุ่ม
"นายเป็นอะไรมาหรือเปล่า"
เธอิว่าเา้อเป็นอะไรร้ายแรมาแน่ๆ ไฟลืนินนถึ้อพับแน รอยแานาหายลับืนสภาพสีผิวเิมอเา เหลือทิ้ไว้เพียวันลอยรุ่น
เธอหิวปีเาหลบหลัรถยน์สีเิน เ็สาวับ้อเ้ามาในวาเธอไม่ละไปไหนอื่น
"เา ---"
เธอใร่น
เ็สาวพยัหน้า ยืนยันในสิ่ที่เธอาะเนะเป็นไปไ้
"ัน็เพิ่เยเห็นน่ะ"
เ็สาวล่าว
"แ่พอะรู้ว่าเาับไฟเป็นอู่ัน"
"นายไม่เป็นไรมาใ่ไหม"
เาพยัหน้ายืนยัน แม้ะัแย้ในสายาเธอ็าม
"นั่นมันัวอะไรัน"
"ใ่"
เ็สาวเสริม
"เธอสู้อยู่ับัวอะไรน่ะ"
"ันรู้แ่ว่ามันล่อหนไ้"
เธอลายวามสสัย ูท่าว่าพวเาะวิหนัว่าเิม
"บ้าไปแล้ว!"
เ็หนุ่มร้อโวย
"ใระเอานะมันไ้ ไม่มีใรเห็นหรือรู้้วย้ำมันอยู่รไหน"
"ัน"
เธอมอหน้าพวเาสลับไปมา พวเา้อเธอเป็นาเียว ยาะเื่อไ้ยินาปาเธอ ระนั้น น้ำเสียเธอหนัแน่นมาพอ ไม่มี้อัานับานี้
"ันเห็นัวมันไ้"
"ยัไัน"
เ็สาวเลิิ้วสู้าหนึ่
"มีเวลามาว่านี้ัน่อยเล่าให้พวเธอฟัทีหลั"
เธอับ้อเาสะท้อนบิเบี้ยวผ่านวามมันเาอรถยน์ใ้หลบ่อน
"เอาเป็นว่าันมอเห็นไ้ทะลุปรุโปร่"
เธอพยัหน้า
"แล้วเธอสู้ับมันยัไัน"
เธอรุ่นิสัพั
"พอมีทาสู้ับมันอยู่"
"วิธีไหน"
เ็สาวโพล่ถาม
"ันอมาร์ำแหน่มันให้ไ้่อน"
"้อพึ่พาุอ่อนอย่าเียว"
เ็หนุ่มยื่นหน้าออไปเล็น้อย ่อนรีบผลุบหน้าเ้ามา
"ันเห็นศรปัอยู่บริเวใ้ท้ออมัน"
เาบอ
"นั่นือำแหน่มันใ่ไหม"
"ใ่"
เธออบ
"แ่ยัไม่ใุ่อ่อนอมัน"
เธอรีบแ้่อนะลายเป็นวามเ้าใผิที่เาะิไปเออเอ
"ุอ่อนอมันอยู่บริเวึ่ลาลำัว ่วรอย่อไม่มีอะไรป้อันภายใน นอาเนื้อเยื่อหนาประมาหนึ่"
"มันะเห็นัวเธอไ้นะ"
เ็สาวล่าวเป็นห่ว
"อบในะ"
เธอล่าวเสียสุึ้
"แ่ไม่้อเป็นห่วไป ันเพีย้อเริ่มมีสมาธิ่อเท่านั้น"
"แล้วันล่ะ"
เาเรียเธอ่อน
เธอหยุะัหันไปหาเา
"นาย้อาระทำอะไร"
"เผา"
เาบอ
"เผามันให้ราบาบ"
"เรื่อที่ันะบอให้นายรู้ไว้่อนนะ"
เธอเริ่น
"มันลอยอยู่เหนือพื้น ไม่สูาพื้นมานั ไม่่อยเลื่อนที่ แ่ประสาทสัมผัสว่อไวีทีเียว มันะพบนายไ้ทุารเลื่อนไหว ันั้น หลบหลีลำแสมันให้ีๆ ล่ะ"
เ็หนุ่มียิ้มร่า
"แน่นอน"
เาึเอาาร
"รอันุำแหน่อมัน่อน--- "
"ันอยเป็นัวล่อวามสนใให้นายไ้"
เธอยื่นมืออาสา
"เธอไ้เห็นแล้วนิ"
เ็สาวล่าวับเธอ
เธอพยัหน้ารับ
สูลมหายใเ้าเ็มปอ ทำใเรียมพร้อมออไปเผิับวามเสี่ยสูอีรั้ วาาวปลอเฝ้ารออยารเลือนราเาสะท้อนพลาสิหุ้มรถ
เธอมั่นใแล้วว่าไม่เห็นเาบิเบี้ยวอเธอ ลุึ้นยืน้าๆ สายาอยับ้อไม่ละไปามัน
มันยัลอยัวอยู่ที่เิม ลำับวามสูเท่าเิม สอส่อมอหาเธอ หรือสิ่มีีวิในเป้าหมายำัทิ้
เธอปล่อยศรพุ่ปรารปัุอ่อนอมันพอีเป๊ะ หัวศรแททะลุเนื้อเยื่อถึ้าในร่าาย
เธอลายพลัล่อหน เพื่อเป็นสัาให้พวเาเพิ่หลุพ้นาอาารื่นาับสิ่ที่หายไป่อหน้า่อาอย่าปริศนา
หัวอมันหันวับมาทาเธอ พุ่ัวหลบลำแสสีเียว ไปหลบอยู่หลัรถยน์อีัน
เ็สาวเผยัว่อนเ็หนุ่ม ทุรั้เธอไ้รับลำแสเาะผ่านม่านสนามพลัไม่ไ้ เธอะไม่สามารถ้านทานแรระแทส่ร่าเธอระเ็นไปไล
มันหันไปสนใารเลื่อนไหวรวเร็วอเ็หนุ่มแทน ึ่เป้าหมายอเาอยู่ไม่ไลนั ลำแสสีเียวามันมัะเล็ทีุ่สุท้ายลอ แ่ละรั้ะอาบลำแสเ็หนุ่ม็ลาเลื่อน
มือลามถึแนลายเป็นสีแ่ำ วันร้อนพวยพุ่เรื่อยๆ เายมือึ้นเหนือหัว เปลวเพลิลุโนามือสอ้าผสานำลััน
เผาไหม้บริเวลาลำัวโ้มน ไฟยิ่โหมระหน่ำ มีพลัรุนแรเาะทะลุเนื้อหนัอี้านถึอี้าน
เธอเห็นวามร้อนมีผล่อลไ และุำเนิ ัเ็บลำแสร่าีวิอมัน เียนะระเบิ
เธอร้อเรีย
"หาที่หลบะ"
เธอมอไม่เห็นเาแล้ว โมสนามพลัาเ็สาวรอบลุม ระหว่าารระเบิแสสว่าวาบสีเียวปลุมโล
หูไ้ยินเสีย่า สะเ็เปลวไฟาารหลอมละลาย และไหม้
เ็หนุ่มทรุัวนั่้าพวเธอ ใบหน้าเปื้อนรอยำปื้นเล็ให่
เธอหัวเราะ
เาหัวเราะ
พวเธอสามนหัวเราะไ้อย่าสบายใเสียที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น