คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2
ปุยเมาวสใสยามเ้า่อยๆถูเ้า้อนหนุบหนับสีเ้มเลื่อนมาบบัส่อแวววุ่นวายแ่เ้า สายลมที่พัทั้วามเย็นผสมวามื้นทำให้อาาศแห้ผิปริ
สร้าวามวิบัิิบหายให้สรีวัแ่เ้า
“พวเธอไปเ็บผ้าที่าให้เรียบร้อยแล้วรีบามันไปที่ห้ออาหาร่อนที่อ์รัทายาทะทรเส็ เ้าใไหม!”
“เ้า่ะ ุลำวล”
‘ลำวล’ หิวัยห้าสิบในเสื้อแนยาวพอๆสีาว ทับ้วยเรสระโปรยาวสีเียว นอาไม่ไ้เษียยั้อมาุพวนาน้อยๆอี สอาเิน้ำๆไปยัโถรับประทานอาหาร หาไม่เพราะอาาศแสนวุ่นวายหล่อนไม่สายแบบนี้
โถให่สีาวบริสุทธิ์ั้วยผ้าม่านามมุมห้อและพวผ้าปูโ๊ะ เ้าอี้ทรลมทำาไม้หายาั้นีเลือบสีเียวอ่อน เหล่าสนมำนันในุระโปรยาวสีเียวเ้มยืนประำที่รอบโ๊ะยาวในห้อรับประทานอาหารที่แ่อย่าี อาหารบนโ๊ะ็วาเรียรายปิฝารอบ รายละเอียอศาารัวาเป๊ะแบบใ้ไม้บรรทัวั บานยืนสบนิ่ไ้ี บานเริ่มมอทีุ่้มทาเ้า ะเ้ออเลิลั่อย่าับไม่มีใรเห็น
“อประทานอภัยเพะ อ์....” ุลำวลที่เพิ่สาวเท้ามาถึ รีบย่อัวถอนสายบัว ทว่า...เ้าอี้นั่ที่วระมีอ์ายประทับอยู่ลับว่าเปล่า
อรัษ์นสนิทยแนึ้นมอนาฬิา้อมือเรือนโเป็นรอบที่ร้อย ุลำวลที่ปิะถึห้ออาหารพร้อมอ์รัทายาทวันนี้ลับไร้วี่แวว ิ้ววาอ ‘านนท์’ ระุิ้ๆแฝสัาาน
“สายป่านนี้ อ์รัทายาทยัไม่เส็มาห้อเสวย...ุลำวล อ์รัทายาทื่นบรรทมแล้วแน่นะ” อรัษ์นสนิทเอ็
สายานามอไปที่สนมำนัลที่ยืนอยู่ทีละน รอยยิ้มอเหล่านาสนมำนันทำให้ใื้นไ้ไม่นาน ริบมุมปาัวเอลับแทบไม่ทัน เมื่อสายาทุนแห้ยิ่ว่าปลาาแ แถมพาันส่ายหัว
ุลำวลไ้แ่เม้มปาแน่นๆลั้นใอบ
“ื่นแล้วเ้า่ะ เมื่อเ้าอิันไปปลุเอ”
อรัษ์สอนมอหน้าันราวับมีาร่อราล! ทุนรู้ว่าหลัื่นบรรทมอ์รัทายาทใ้เวลาส่วนัวประมาสามสิบนาทีเท่านั้น นร่อเวลาเสียยิ่ว่านาฬิาปลุะมา้าไ้อย่าไร
“หรือะเิเรื่อ”
.
.
.
อรัษ์นสนิทับลูน้ออีน พร้อมทัุ้ลำวลุลีุอไปที่ห้อบรรทมทันที
“อ์รัทายาทออมาหรือยั” อรัษ์นสนิทถามทหารหน้าประูทันทีที่มาถึ น้ำเสียเ้มราวับะสั่ลโทษ ทหารใ้บัับบัาในุเราะรีบยืัวรอบ่อนะวย
“เส็ออไปแล้วอรับ ุานนท์”
“ไปามุลำวลมาไประู” ลูบิถูล็อา้านใน ุลำวลพยายามใ้าสั้นๆวิ่ามมาอย่าเหนื่อยหอบ านนท์หลีทาให้แมัน
“มาแล้ว่ะ อโทษ้วย อิันแ่แล้วหาุแไม่เอเ้า่ะ”
ุแหนึ่ในร้อยอ ไม่รู้อไหนเป็นอไหน ุลำวลร้อนในุมสิแทบไม่อยู่ ยิ่ไมือยิ่สั่นระริ นานนท์้อิุแไปไเอ
ริ๊.
ห้อบรรทมสีาวนวลที่มีเียเป็นสีเียวออ่อนๆ ภายในไม่มีอแ่อื่นในอาั้นวาหนัสือทีู่เยอะเสียนสามารถเปรียบเปรยไ้ว่าที่นี่เป็นห้อสมุนาย่อม
อรัษ์สอนพร้อมุลำวลที่เ้ามา่ามอหาเ้าอห้อที่น่าะทริบาอย่าอยู่ในนี้ แ่ลับไม่พบและไม่มีร่อรอยาร่อสู้ใๆ
ริ้
ุลำวลหยิบุแออาลูบิประูะเ็บลระเป๋าระโปรแ่ันทำพวุแหลุพื้น
“ลอพระบาทที่ทรโปรอพระอ์หายไป”
**ลอพระบาท หมายถึ รอเท้า
“หรือพระอ์ะเส็นอเพระราาน!” ลูน้ออรัษ์เอ่ยเสริม
๊อๆ
ทหารฝ่ายในเาะพนัห้อเป็นสัา ่อนะ้าวเ้ามายืนะเบ๊ะสีหน้าริั
“ทหารทั้ในและรอบรั้วเพระราาน...ไม่มีผู้ใพบเห็นอ์รัทายาทเลยอรับ”
๊อๆ
ทหารอีนายเาะผนัุเิม แ่สีหน้าไม่ีนั เินเ้ามายืน้าๆทหารที่เพิ่รายานบ เาะเบ๊ะทำวามเารพ แล้วยื่นระาษสีาวให้
“พบสิ่นี้เหน็บับรูปปั้นที่โถทาเินไปห้ออาหารอรับ”
อรัษ์หน้าถอสี เบิาโ ุลำวลเม้มปาแน่นสีหน้าแ่ละนไม่สู้ีราวับำลัะอ่านผลรวโร
“อ์รัทายาททรทิ้ลายพระหัถ์ไว้ พระอ์เส็เ้าถ้ำเริภาวนาร้อยวัน”
“ร้อยวัน!” ุลำวลอุทานเ่นนั้น่อนะเป็นลมล้มลไป ทหาร้าๆปรี่เ้ามาประอ
านนท์เอ็็อไม่แพ้ัน แ่เาเป็นอรัษ์นสนิทแน่นอนว่าเารู้ัอ์รัทายาทีว่าใร
านนี้เา้อวาแผนารเสียหน่อย
.......
ความคิดเห็น