[Age Of Offline] ปิดระบบ โค่นโลกออนไลน์

ลำดับตอนที่ #13 : คำสารภาพจากผู้เขียน

คำสารภาพจากผู้เขียน

ไรท์เตอร์คงจะโกหกตัวเองแน่ๆ หากบอกว่าไรท์เตอร์เขียนจดหมายฉบับนี้ด้วยความเสียใจ

บนโลกนี้มีนิยายหลายเรื่องที่เรารักที่จะอ่าน นิยายหลายเรื่องที่เรารักที่จะเขียน ตัวละครหลายตัวที่เราหลงใหล อาคินทร์คือหนึ่งในตัวละครนั้น ตัวละครที่ผมรู้สึกชอบแม้จะรู้ว่าเขาไม่ได้มีตัวตนจริงๆ

แม้จะผ่านมาเพีนงไม่กี่บท บุคลิกของอาคินทร์ในสายตาผู้อ่านคงไม่รู้สึกถึงการพัฒนาเท่าไหร่นัก แต่สำหรับผู้เขียนเอง ผมรู้ว่าอาคินทร์เป็นคนยังไง รู้ว่าเขาผ่านอะไรมา และรู้ล่วงหน้าด้วยว่าเขากำลังจะต้องเจอกับอะไร และไรท์รู้สึกว่าเขาเป็นตัวละครที่กล้าหาญ และอดทนกว่าตัวละครหลักอื่นๆ ที่ไรท์เตอร์เคยเขียน

อีกทั้งชื่อ อาคินทร์ เป็นชื่อที่ไรท์เตอร์ชอบมากๆ จนถึงขั้นที่คิดว่าหากเปลี่ยนชื่อตัวเองได้ ไรท์ก็จะเปลี่ยนชื่อตัวเองเป็นชื่อนี้ (ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน) เพราะฉะนั้น ทุกครั้งที่ไรท์เตอร์แต่งนิยายเรื่องนี้ ไรท์จะคอยย้ำเตือนกับตัวเองเสมอว่าจะทำให้นิยายเรื่องนี้ล่มไม่ได้ เพราะถึงขนาดเอาชื่อที่ตัวเองชอบมาตั้งเป็นชื่อตัวเอกแล้ว ชื่อนี้ก็จะต้องไม่สูญเปล่าสิ!

แต่อย่างที่บอก บนโลกนี้มีเรื่องที่เราอยากจะอ่าน และมีเรื่องที่เราอยากจะเขียน ทว่า นิยายเรื่องนี้กลับเป็นทั้งสองอย่างไม่ได้ จริงอยู่ มันเป็นนิยายเรื่องที่ผมอยากจะเขียน ผมคิดพล็อต วางตัวละคร เหตุการณ์และแกนหลักของเรื่องไว้ และในจินตนาการของผม มันเป็นอะไรที่สุดยอดมากๆ ผมรอไม่ไหวเลยที่จะให้ผู้อ่านรับรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้ คุณจะต้องคิดไม่ถึงแน่ๆ

อย่างไรก็ตาม นิยายเรื่องนี้กลับกลายเป็นนิยายที่ผมไม่อยากเขียน ทุกๆ ครั้งที่คิดว่าตัวเองจะต้องแต่งตอนต่อไป ผมกลับไม่มีแรงกระตุ้นเลยที่จะลุกขึ้นมาเขียนต่อ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทุกๆ ครั้ง ผมมักจะนึกถึงว่าพล็อตของเรามันซ้ำซากจังเลย เหมือนว่าเราทำอะไรซ้ำๆ กับที่คนอื่นเคยทำไปแล้ว ยิ่งทำให้เรากดดันว่าเราเป็นเด็กใหม่ที่เพิ่งแต่งแนวนี้ แล้วยังไปเลือกพล็อตตลาดอีก แบบนี้ทำยังไงก็ไม่มีทางจะแต่งสู้คนอื่นเค้าที่มีประสบการณ์ในการแต่งเเนวแฟนตาซีได้แน่ๆ

ผมค่อนข้างจะยึดคติว่า เวลาแต่งนิยาย ควรจะแต่งอะไรที่มันเป็นไอเดียใหม่ๆ ให้คนอ่านได้อ่านเรื่องใหม่ๆที่เขาไม่เคยอ่านบ้าง เพราะถ้าเอาเรื่องที่มีคนแต่งกันเกร่อแล้วก็หมายความว่าจะหาใครมาแต่งก็ได้ ถ้าเราไม่แต่งสักคน ก็คงไม่มีใครเสียใจอะไร

ประเด็นก็คือ ไรท์หมดไฟในการแต่งเรื่องนี้ต่อครับ และผมคิดว่าทุกคนคงเริ่มสังเกตได้ตั้งแต่ตอนที่ผมเว้นระยะห่างในการลงแต่ละตอนไว้นานขึ้นเรื่อยๆ นั่นก็เป็นเพราะผมไม่มีอารมณ์จะแต่งต่อเลย เพราะผมรู้สึกว่า เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่ผมอยากจะอ่านในฐานะนักอ่าน และนักเขียนที่ไม่รู้สึกอยากอ่านเรื่องที่ตัวเองแต่ง คงจะมีแต่นำพาหายนะเข้ามาสู่นิยายของตัวเอง

ดังนั้น จึงขอประกาศว่าผมจะพักจากการแต่งนิยายเรื่องนี้เป็นการชั่วคราวครับ

อย่าเพิ่งเข้าใจผิด ผมยังคงมีเรื่องราวอีกมากที่อยากจะเล่า มีพล็อตอีกมากที่รออยู่ เรื่องนี้ไม่ได้ถูกทิ้งลงถังขยะ แต่ถูกพับเก็บไว้อย่างดีบนโต๊ะ รอเวลาที่สมควร นิยายเรื่องนี้ก็อาจจะกลับมาโลดเล่นอีกครั้ง เพียงแต่ ณ ขณะนี้คงยังไม่ใช่จังหวะที่มันจะเติบโตและงอกงาม สักวันหนึ่ง เมื่อไรท์เติมน้ำเต็มกระถาง ไรท์ก็จะกลับมารดน้ำให้มันอีกครั้ง

ไรท์ต้องกล่าวขอโทษนักอ่านทุกท่านที่สนับสนุนเรื่องนี้มาโดยตลอด ทั้งนักอ่านเงาที่แอบชื่มชมผลงานของผมอยู่เงียบๆ ราวกับกลุ่มคนในความมืดผู้ต่อสู้กับผู้เก็บเกี่ยวในโลกแห่งความจริง และนักอ่านที่ทั้งคอมเมนต์และช่วยติชมแก้ใขให้นิยายเรื่องนี้ออกมาสมบูรณ์ แไรท์เข้าใจดีว่ามันห่วยขนาดไหน ที่อยู่ๆ ไอ้นักเขียนงี่เง่าคนนึงจะประกาศดองผลงานตัวเอง ทั้งๆที่เราก็ติดตามมาตลอด มันเหมือนไรท์ทิ้งให้ผู้อ่านยืนรออยู่ขอบหน้าผาที่ดูท่าจะตกแหล่มิตกแหล่ แต่ถึงอย่างนั้น ไรท์ก็คงต้องขอพักจากนิยายเรื่องนี้จริงๆ

 

โปรดอย่าคิดว่าไรท์แค่ออกมาบ่นเพราะน้อยใจ หรือเพราะอยากเรียกเมนต์ เปล่าเลยครับ


ไรท์ขอโทษที่มันดูจะกระทันหันไปหน่อย บางคนเพิ่งจะติดตามเรื่องนี้ด้วยซ้ำ และมันก็เป็นไปได้ด้วยดีมาตลอด อยู่ๆมาขอดอง มันก็คงทำใจลำบาก แต่เชื่อเถอะ คนที่รู้สึกแย่ที่สุด คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากตัวไรท์เอง การเริ่มเรื่องบางเรื่อง แล้วไม่สามารถต่อได้ เป็นฝันร้ายที่สุดของไรท์ (ชาตินี้ว่าจะไม่ดองแล้วนะ T_T) ไรท์จึงไม่คิดจะห้ามหากมีใครต้องการจะตำหนิหรือด่าไรท์ สามารถคอมเมนต์มาได้ตามสบาย และในขณะเดียวกับ ไรท์ก็ขอขอบคุณทุกกำลังใจอันมีค่า 

ขอบคุณท่าน blueliking และท่านเสี่ยวหลันที่ช่วยตรวจคำผิดให้นิยายเรื่องนี้ และคอยติดตามผลงานของขาพเจ้ามาตั้งแต่เรื่องก่อนๆ ขอบคุณสำหรับการเป็นนักอ่านในฝันที่นักเขียนคนนึงจะอยากมี

ขอบคุณท่าน Red hood  ที่ช่วยโฆษนานิยายเรื่องนี้ในบอร์ด ทำให้นิยาย(เกือบๆ)ดังขึ้นมา ถ้าไม่มีท่าน นิยายเรื่องนี้คงไม่มีจำนวนคนอ่านเยอะเท่านี้ ขอบคุณครับ

ขอบคุณท่าน Amo i ta ★คิงเดสซึ★ ที่ช่วยคอมเม้นต์ฮาๆ ให้ขาพเจ้าได้คลายเครียด บางครั้งก็แอบมีสาระ(จริงๆนะ) ขาพเจ้าหลงรักการตอบคอมเมนต์ที่ยาวๆ และฟังดูล่องลอยๆ ของท่าน 555


 

ขอบคุณท่าน

El Dorado Bz นักอ่านผู้น่ารักที่คอยคอมเมนต์ให้ทุกตอนแบบไม่ขาดสาย ทำให้ขาพเจ้ามั่นใจได้ว่า จะไม่มีบทไหนที่ถูกปล่อยทิ้งไว้โดยไม่มีคอมเมนต์แน่ๆ ท่านคือนักอ่านที่นักเขียนทุกคนต้องการตัวครับ

กรุณาอย่าเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่การกล่าวลา เป็นเพียงแค่การขออนุญาตเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวก็เท่านั้น

เราจะได้เจอกันอีกแน่ๆ ครับ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่ได้เจอกันแน่ๆ อย่างน้อยๆ ก็อาจจะได้เจอกันในนิยายเรื่องอื่นๆที่ไรท์ขอนอกใจไปแต่ง ซึ่งก็สารภาพว่า ไรท์จะกลับไปแต่งนิยายแนวระทึกขวัญที่ตัวเองรักและถนัดเช่นเดิมครับ แต่ขอแย้มนิดนึงว่าโปรเจ็คต่อไปจะเป็นแนวระทึกขวัญ ไซไฟ (แนวหายากที่คงไม่มีใครอยากเขียน) ซึ่งไรท์จะตั้งใจเขียนอย่างเต็มที่ (และแน่นอนว่าตั้งใจจะไม่ดองด้วย) หากใครยังคิดถึงไรท์ อยากอ่านผลงานของไรท์ ก็ตั้งตารอคอยสักพักนึงนะครับ



 

สำหรับแฟนๆ นิยายซีรีย์ แมต ฟิตซ์ กับฆาตกรรมโหด มันส์ ฮา ที่กำลังรอคอยการกลับมาในภาค 3 ก็อย่าเพิ่งโมโหไป หนูแมตจะกลับมาแน่นอน เพียงแต่ภาค 3 เป็นภาคที่ไรท์วางพล็อตไว้เยอะและยาวมาก จะเป็นภาคที่มีความจริงจังและดาร์กขึ้นด้วย ดังนั้นก็คงต้องใช้เวลาสะสมฝีมือและทักษะพอสมควร เพื่อที่จะให้ภาคนี้ออกมาสมบูรณ์มากที่สุด แม้ภาค 1 จะยังไม่มีที่สิงสู่กับเขาสักที แต่ไรท์ก็ยังคงหาทางสู้ให้มันตีพิมพ์เป็นเล่มให้ได้ครับ



ไรท์ดองไม่นานครับ มากสุดคือ 2 เดือน น้อยสุดคือ 1 เดือน 
และภายในระหว่างดองก็มีโอกาสที่จะเอาตอนใหม่มาลง เพียงแต่มันไม่แน่นอนครับ 
ฉะนั้นอย่าเพิ่งคิดว่าไรท์จะทิ้งนิยายเรื่องนี้นะครับ 
อย่างที่บอก ไรท์ทิ้ง 'อาคินทร์' ไม่ลงจริงๆ

 

สุดท้ายนี้ จะไม่มีการกล่าวลา แต่จะขอกล่าวว่า



 

เฮ้ย แป๊บนึง เดี๋ยวมานะครับ