ห้องพักออริที่'นก'

ลำดับตอนที่ #3 : [ Fic REBORN|KHR] OMEGAVERSE โอเมก้าที่รัก (Yaoi) || โคลด์ เทรย์เวอร์

"หน้าที่ของนายคือนอนอยู่ใต้ร่างฉัน

พร้อมเปล่งเสียงหวานๆนั่นออกมาก็เพียงพอแล้ว :)"

ชื่อ : โคลด์ เทรย์เวอร์ || Colt Trevor

ชื่อเล่น : โคลด์ || Colt [ ทุกคนสามารถเรียกได้ตามปกติ ]

ความหมาย : โคลด์ เทรย์เวอร์ || ผู้ทรงอำนาจอันชาญฉลาด

อายุ : 23 ปี

เพศ : ชาย (รักชาย--/โดนโบก)

สถานะ : อัลฟ่า

รสนิยามทางเพศ : ชาย (เท่านั้นค่--/หลบเกิบที่ลอยมา)

สาย : รุก (ตอบสักนิด--)

สัญชาติ : อังกฤษ

ลักษณะภายนอก : โคลด์ เทรย์เวอร์ ชายหนุ่มวัย 21 ปีผู้เกิดภายใต้สกุลผู้ดีชาวอังกฤษอย่างเทรย์เวอร์ เขานั้นมีรูปร่างโปร่งสูงดุจชายชาตรีทั่วไปที่พึงมี ด้วยส่วนสูง 185 เซนติเมตร นับว่าเป็นคนที่สูงยาวเข่าดีชวนจับจ้องคนหนึ่ง รับกับน้ำหนัก 74 กิโลกรัมได้เป็นอย่างดี โครงหน้าหล่อเหลาจนผู้ที่ผ่านต้องเหลียวมองราวกับเจ้าชายที่หลุดออกมาจากเทพนิยายก็ไม่ปาน ดวงเนตรคมกริบพร้อมเชือดเฉือนผู้ที่มองได้ทุกเมื่อมีสีน้ำตาลเข้มที่มักมีแววประกายแห่งความเจ้าเล่ห์ตลอดเวลา เพิ่มความหล่อเหลาให้ใบหน้าด้วยคิ้วที่โค้งกำลังพอดี จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากที่มักยกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างไม่รู้เบื่อ โครงหร้าวัย 21 ถูกรายล้อมไปด้วยเส้นเกศาสีน้ำตาลไหม้ชสนหลงใหบที่ใกลิ่นหอมอันให้ความรู้สึกเย้ายวนเสียจริง มีความยาวระต้นคอยิ่งช่วยเพิ่มความหล่อเหลาให้ใบหน้าไปอีกขั้น ด้วยการที่เขาออกกำลังกายอยู่เป็นปะจำทำให้บริเวณหน้าท้องมีกล้ามเนื้อที่พร้อมจะกลายเป็นซิกแพคได้ทุกเมื่อน่าจับต้อง นิ้วยาวที่มีเครื่องประดับอย่างแหวนอยู่พอประมาณช่วยเพิ่มความดูเป็นผู้ดีให้เขาอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว ด้วยร่างกายอันสมบูรณ์และเพอร์เฟคนี้ทำให้ไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนหาเขาจำนวนมาก ด้วยใบหน้าหล่อเหลาเอาการและรูปร่างที่สูงยาวเขาดี แต่แปลกนักที่เขากลับไม่เคยพบสิ่งที่เรียกว่า 'คู่แห่งโชคชะตาเลยสักครั้ง'

อาวุธ :

เคียวโซ่

ทางด้านคมเคียวจะถูกห่อหุ้มด้วยไฟธาตุอัศนีเพิ่มความแข็งแกร่ง

อีกด้านหนึ่งจะเป็นคริสตอลที่ใช้สร้างภาพมายาด้วยความสามารถของไฟธาตุหมอก

ผุ้พิทักษ์ /นักฆ่า ธุาตอะไร : นักฆ่า ธาตุ สายหมอก,อัศนี

ลักษณะนิสัย : หากขนานนามถึงชายหนุ่มรูปงามชวนหลงใหลคนหนึ่งนามว่า โคลด์ เทรย์เวอร์ สิ่งที่ท่านจะได้รับรู้ต่อจากนี้ไปคือคำบอกเล่าของบุคคลที่กล่าวถึงเขาในแต่ละมุมซึ่งแตกต่างกันออกไป แน่นอนว่าสิ่งที่จะกล่าวต่อไปนี้ล้วนแต่เป็นคุณสมบัติของผู้ที่เรียกได้ว่า อัลฟ่า

คนที่หนึ่งกล่าวว่า เขานั้นเป็นผู้ที่มีหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งที่ควงสาวหรือโอเมก้าและเบต้าไม่ซ้ำกันในแต่ละวันจนได้รับขนานนามว่า'คาสโนว่าตัวพ่อ' ด้วยรอยยิ้มกระชากใจพร้อมสายตาคมกริบที่ใครสบเข้าก็ต้องละลาย และด้วยความที่เขานั้นควงสาวมาไม่ซ้ำหน้าในแต่ละวันทำให้ถูกมองเป็นคนที่ไม่จริงใจกับใครไปโดยปริยาย ซึ่งมันก็คือความจริง ไม่ว่าจะคบกับใครเขาก็ไม่เคยจริงใจ มองอีกฝ่ายราวกับเป็นเพียงของเล่นฆ่าเวลา พอเบื่อแล้วก็พร้อมโยนทิ้งและหาของเล่นชิ้นใหม่ได้อย่างไม่ยากนัก แต่จะมีใครรู้ไหม ว่าเขานั้นเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของหญิงสาวหรือคนอื่นๆมากเลยต่างหาก การที่ยอมคบด้วยเพราะเห็นว่าฝ่ายหญิงนั้นเหงา จึงพร้อมที่จะยอมเป็นคู่ครองชั่วคราว พอหญิงสาวหายเหงาเขาก็จะกลับมาเป็นเพื่อนหรือคนรู้จักตามเดิม ทำเช่นนี้วนลูปไปมา ถึงแม้ต้องถูกมองเป็นตัวร้ายในสายตาคนอื่นก็ยอม และโดยส่วนตัวแล้วเขาชอบที่คนอื่นมองเขาเป็นคนเจ้าเล่ห์หรือมองในแง่ร้ายๆเพราะมันเปรียบเสมือนกับการทดสอบอย่างหนึ่ง หากคนที่มองเขาในแง่ร้ายมาทำเป็นดีด้วยก็จะตัดความสัมพันธ์ในทันที แต่ถ้าหากอีกฝ่ายแสดงออกมาตรงกับความรู้สึก เขาก็จะเป็นคนดีใส่เพราะถือคติว่าถ้าจริงใจมาก็จริงใจกลับ ทำให้เขานั้นมีเพื่อนอยู่ไม่มาก เพราะส่วนมากจะเป็นศัตรูไปเสียหมด

คนที่สองเสริมว่าเขานั้นเป็นผู้ชายที่เรียกได้ว่าเพอร์เฟค ทั้งรูปร่างหน้าตา ส่วนสูงที่อยู่ในระดับน่าหลงใหล กล้ามเนื้อหน้าท้องที่พร้อมทำให้คนที่มองใจเต้นโดยไม่รู้ตัว อีกทั้งทางด้านกีฬาก็ยังคงเก่งไปหมดเสียทุกอย่าง ไม่เว้นแม้แต่สติปัญญาที่ดีเลิศมีปฏิภาณไหวพริบที่ดี สามารถวิเคราะห์สถานการณ์ต่างๆได้อย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่วินาทีที่มองก็สามารถทำให้พิจารณาได้ว่าสถานการณ์ใดได้เปรียบ และสถานการณ์ใดเสียเปรียบ มักคอยเป็นคนที่บอกเพื่อนร่วมทีมเสมอว่าควรรุกหรือถอยกลับไปตั้งหลัก มีความเป็นผู้นำสูงด้วยผลงานต่างๆที่เคยทำมา ทำให้เขาได้รับความไว้เนื้อเชื่อใจจากเพื่อนร่วมงาน แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นผู้นำเสมอไป ทุกๆคนต่างต้องมีความเป็นผู้นำและผู้ตามในบางเวลา ไม่เพียงเท่านั้น ทั้งทางท่วงท่าในการต่อสู้เขาเองก็เพอร์เฟคเช่นเดียวกัน ด้วยความที่ได้รับการฝึกฝนจากทางบ้านมาเป็นอย่างดี ทำให้เรียกได้ว่าเขาเป็นคนมีฝีมือดีเยี่ยมคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ แต่ส่วนมากมักงัดความสามารถด้านนี้ออกมาใช้เมื่อยามจำเป็นเท่านั้น เพราะถ้าหากแสดงความป่าเถื่อนออกมาประจักษ์ต่อหน้าคู่ควงมันอาจจะทำให้อีกฝ่ายกลัวเขาก็เป็นได้

คนที่สามกล่าวต่อจากคนที่สองว่าเขานั้นเป็นคนที่คาดเดาความคิดได้ยาก ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้เลยว่าภายใต้ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้นกำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่กันแน่ เพราะเขาเป็นพวกที่ไม่ชอบแสดงอารมณ์ออกมาทางสีหน้าทำให้จับผิดได้ยาก แม้กระทั้งสถานการณ์ที่กำลังโกหก เขาสามารถโกหกได้อย่างแนบเนียน ไม่มีใครสามารถจับผิดได้ เพราะเหตุนี้งานที่เขาได้รับส่วนใหญ่มักเป็นการสวมบทบาทต่างๆ เพราะไม่ว่าใครก็ไม่สามารถจับได้ว่าคือเขา ถนัดในด้านการปลอมตัว อีกทั้งยังพลางตัวให้เข้ากับสถานที่ต่างๆได้อย่างแนบเนียน ทำให้งานส่วนใหญ่ของเขานั้นผ่านลุล่วงไปได้ด้วยดีเสมอ

คนที่สี่กล่าวตามมาติดๆว่ายามที่เขาโกรธนั้นเป็นอะไรที่น่ากลัวพอๆกับการซ่อนเงินแล้วเมียหาเจอ(?) การโกรธของเขาจะไม่ใช่หน้านิ่วคิ้วขมวด แค่จะเป็นรอยยิ้มที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ต้องขนลุกและเสียวสันหลังวาบ อาจมีการเผลอด่าออกมาโดยไม่สนว่าจะดีเด่นหรือใหญ่มาจากไหน แต่การด่าของเขาจะมีสเต็ป(?) และผู้ฟังจะเจ็บแบบมีสไตล์(?) ในการด่าจะไม่ใช่คำหยาบแต่จะด่าแบบผู้ดี(?) สามารถแทงทะลุถึงหัวใจผู้ฟังได้อย่างไม่ยากนัก บางรายอาจร้องไห้ และบางรายอาจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่เขาก็ไม่ใช่คนที่โกรธใครพร่ำเพรื่อ หากอีกฝ่ายไม่มาสะกิดต่อมน้ำโห(?) โดยเฉพาะเรื่องครอบครัว แต่ถ้าหากคุณขอโทษจากใจจริงก็ไม่ใช่การยากเลยที่เขาจะหายโกรธ

คนที่ห้าเอ่ยแย้งว่า นิสัยเบื้องลึกของเขานั้นอ่อนนุ่มละมุนละไม(?)กว่าที่ใครหลายๆคนคิด เขานั้นเป็นคนที่จะโอนอ่อนให้เด็กหรือสัตว์เสียส่วนใหญ่ เรียกง่ายๆว่ารักสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ แต่ก็ไม่ใช่พี่หมี(?)แต่อย่างใด เป็นเพียงความเอ็นดูส่วนตัวที่ไม่ค่อยเปิดเผยให้ผู้ใดได้เห็น อีกมุมหนึ่งที่รับรองว่าหาดูได้ยากคือโคลด์ในยามเศร้า เพราะโดยปกติแล้วเขาเป็นคนที่เก็บอารมณ์ต่างๆไว้ถายใต้ใบหน้าที่ยิ้มเจ้าเล่ห์เสมอ ทำให้ไม่แปลกเลยที่ใครๆต่างก็ดูไม่ออก ถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้บอบช้ำใจอย่างหนักเขาจะปลีกตัวไปอยู่คนเดียว จะไม่ยอมเผยความอ่อนแอออกมาให้ใครเห็นเป็นอันขาด แต่ถ้ามันไม่หนักหนาสาหัสสากรรณอะไรเขาก็จะพยายามเก็บมันไว้ใต้รอยยิ้มดังเดิม

ประวัติ : หากกล่าวถึงชายหนุ่มรูปงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยายปรัมปรา คงคิดเป็นใครอื่นไม่ได้เลยนอกเสียจาก โคลด์ เทรย์เวอร์ บุตรชายคนที่สองของตระกูลนักฆ่าที่สืบทอดวิชาต่อสู้กันมาจากรุ่นสู่รุ่น เอาล่ะ หากคุณอยากรู้เรื่องราวของเขาคนนี้ ฉันจะเล่าให้ฟัง แต่ช่วยเก็บเป็นความลับที่จะตายไปพร้อมๆกับคุณด้วยล่ะเข้าใจไหม :)

เรื่องเล่าจากเด็กสาว - การถือกำเนิดของผู้มีพรสวรรค์

รุ่งอรุณของวันสิ้นปี ได้มีเสียงใสเปล่งออกมาจากปากของเด็กทารกตัวน้อยๆที่ได้ถือกำเนิดขึ้นภายใต้สกุลของเทรย์เวอร์ ตระกูลของนักฆ่าที่ทำงานให้องค์กรมาเฟียอย่างวองโกเล่มาอย่างช้านาน บัดนี้ ผู้นำตระกูลอย่าง โลคาซันเดอร์ และ เอลล่า ได้ให้กำเนิดบุตรชายคนที่สองขึ้นด้วยความปลื้มปิติยินดี สำหรับเราแล้วนักฆ่าก็เปรียบเสมือนกับความมืด แต่เขาคนนี้กลับเปรียบดั่งแสงสว่างดวงน้อยๆในหมู่วายร้าย ผู้เป็นบุพการีขนานนามให้แก่เด็กน้อยคนนี้ว่า โคลด์

บัดนี้แสงสว่างดวงน้อยๆในวันวานได้เติบโตขึ้นเป็นเด็กหนุ่มวัย 14 ผู้ที่มีรอยยิ้มดุจดวงตะวัน แต่กลับมีสิ่งหนึ่งที่ช่างย้อนแย้งกับแสงสว่างนั่นก็คือความมืด ตัวของเขานั้นเรียกได้ว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ในด้านต่างๆมาตั้งแต่กำเนิดเพราะสายเลือดของอัลฟ่า ไม่ว่าจะด้านการเรียน หรือต่อสู้เขาสามารถทำได้ทุกสิ่ง แต่ตัวของโคลด์นั้นไม่ได้อยากที่จะมีพรสวรรค์ในด้านการต่อสู้เลยแม้แต่น้อย เพราะมันเปรียบเสมือนความมืดที่ช่างต่างกับตัวตนดุจแสงสว่างเช่นเขา ตั้งแต่วัยเยาว์จนถึงปัจจุบันนี้ เด็กหนุ่มวัย 14 ได้รับการดูแลอย่างดี ต่างกับพี่ชายที่อายุราวๆ 16 ปีที่ไม่ได้รับการดูแลเท่าที่ควร เพียงเพราะเขาเป็นโอเมก้า ไม่ใช่อัลฟ่าอย่างที่บิดามารดาหวัง การที่เขาเกิดมาแบบนี้ก็เหมือนตอกย้ำเรืองปมด้อยของผู้เป็นพี่ทำให้ใจนั้นรู้สึกผิดตลอดมา แต่ถึงกระนั้น...พี่ก็ไม่เคยเกลียดอะไรเขาเลย...กลับกันที่โลเวลมองเขาเป็นน้องที่น่ารักคนหนึ่ง ไม่เคยคิดอิจฉาที่น้องเป็นอัลฟ่า ไม่เคยเลยแม้แต่วินาทีเดียว...

เรื่องเล่าจากเด็กสาว - บทอำลาจากฟากฟ้า | ความรู้สึกทีไม่อาจสื่อถึง

วันเวลาผ่านล่วงเลยมาหลายปี จากเด็กหนุ่มวัย 14 กลับกลายเป็นชายหนุ่มวัย 18 ผู้มีทุกอย่างเพรียบพร้อมทั้งหน้าตาและความสามารถ ด้วยเพราะช่วงนั้นติดเพื่อนมากทำให้นิสัยของเขาเปลี่ยนไป จากคนที่เคยอบอุ่นแปรเปลี่ยนเป็นคาสโนว่าตัวพ่อที่ไม่ดีในสายตาของคนอื่น แต่ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงสายตาของครอบครัวที่มองมาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว จากเด็กสู่วัยรุ่นเขาอยู่กับพี่ชายหรือโลเวลที่บ้านพักตากอากาศมาโดยตลอด นานๆครั้งถึงจะกลับไปหาบุพการี เพราะความเป็นห่วงพี่ชายมากกว่าสิ่งอื่นใดทำให้เลือกที่จะอยู่กับอีกฝ่าย เผื่อมีอันตรายอะไรจะได้สามารถปกป้องเขาได้อย่างทันท่วงที แต่วันนี้..เขากลับถูกเรียกตัวกระทันหัน ทำให้ต้องกลับบ้านไปอย่างช่วยไม่ได้

"พี่ ดูแลตัวเองด้วย มีอะไรไม่ชอบมาพากลรีบโทรหาผมเลยนะ"

"พี่โตกว่าแกตั้งกี่ปี ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกน่า"

"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงกัน ดูสิเนี่ย โตกว่าผมตั้งสองปีแต่ส่วนสูงนี่เทียบไม่ได้เลยนะ"

"เอาเรื่องอะไรมาเทียบก็ได้ ที่ไม่ใช่ส่วนสูงจะดีกว่านะ^^*"

"หึๆ ล้อเล่นน่า เอาเป็นว่ามีอะไรให้รีบโทรบอกแล้วกัน เดี๋ยวผมจะรีบมาเลย"

หลังจากกล่าวอำลาเสร็จสรรพผู้เป็นน้องจึงเดินทางกลับบ้านทันที โดยที่ไม่อาจล่วงรู้ได้เลยว่าได้มีอันตรายค่อยๆคืบคลานเข้ามาหาบุคคลอันมีค่ามากที่สุดสำหรับเขาในขณะนี้

เวลาผ่านไปนับวัน ในใจโหยหาแต่ผู้เป็นพี่ อยากกลับไปหาจนใจแทบขาด อันที่จริงเขาเพิ่งมารู้สึกตัวก็ตอนที่บิดาพูดถึงเรื่องคู่ครอง ที่ผ่านมาเขาอยู่กับพี่ ทำดีกับพี่ ทำอะไรทุกๆอย่างเพื่อพี่ไม่ใช่ความรู้สึกในฐานะน้อง แต่เป็นความรู้สึกที่มากกว่านั้น...

เมื่อได้โอกาสเขารีบกลับไปยังบ้านพักของพี่ทันที ด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นในใจ อยากจะบอกคำๆนี้ออกไปให้พี่ชายได้รับรู้เหลือเกิน ถึงแม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คู่แห่งโชคชะตา แต่แปลกที่ใจกลับโหยหาเพียงนี้ เมื่อมาถึงจุดหมายกลับพบแต่ความมืดมิดและเงียบสงัดพาลทำให้หัวใจสั่นคลอนขึ้นมา ไม่รอช้าเขารีบเข้าไปในบ้านพร้อมเปิดไฟทุกดวง มองหาร่างของผู้เป็นพี่แต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา จนกระทั่งพบกับโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ แต่สิ่งที่ทำให้เขารีบหยิบมันขึ้นมาคือการไลฟ์สดที่มีพี่ของเขาอยู่ในนั่นด้วย ที่สำคัญ..รู้สึกจะมีแต่เขาคนเดียวที่เห็นสิ่งๆนี้

"พี่!!"

`โอ๊ะโอ~ น้องมันมาแล้วว่ะ` เสียงของชายที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้หัวใจเขาหยุดเต้นไปชั่วขณะ เมื่อกล้องซูมออกทำให้เห็นสภาพของพี่ชายตัวเองที่ไร้อาภรณ์ใดๆ มีรอยแดงเป็นจ้ำๆทั่วตัว มันเป็นภาพที่ทำให้หัวใจของเขาเจ็บเหมือนโดนเข็มนับพันเล่มทิ่มแทง เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นเบอร์ของชายแปลกหน้าพวกนี้ โคลด์รีบกดรับสายแล้วแนบหูทันที

"แกทำอะไรพี่ฉัน!! ไอ้พวกเว*!!"

'หึ! ดูก็น่าจะรู้แล้วไม่ใช่เหรอ ?'

"แกต้องการอะไร"

'บอกไปแล้วแกจะยอมไหมล่ะ??'

"ไม่มีอะไรที่มีค่ามากไปกว่าพี่อีกแล้ว!! บอกมาต้องการอะไร!!"

'ต้องการให้แกลิ้มรสกับความเจ็บปวดทรมานยังไงล่ะ บังอาจมาจู๋จี๋กับแฟนพวกเรา คิดว่าจะยอมง่ายๆเรอะ!!'

จู๋จี๋กับแฟนพวกมัน? อ-อะไรกัน..หรือว่า..ผู้หญิงคนนั้น ฝ่ายนั้นเข้ามาอ่อยก่อนไม่ใช่รึไง!! แล้วเราก็ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วย!! ไอ้พวกบ้า!!!

'เรามาเล่นสนุกกับมันกันดีกว่า หึๆ' เสียงหัวเราะอันสะใจดังขึ้นก่อนที่มันจะลงมือทำอะไรต่อมิอะไรโลเวลทั้งๆที่ภาพยังคงประจักษ์ตาอยู่แบบนั้น ตอนนั้นหัวใจแทบสลาย จะไปช่วยก็ไปไม่ได้ ทำได้แต่เพียงมองสิ่งเลวๆที่พวกนี้มันทำ

'โคลด์..'

"พี่! ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนรีบบอกผมมา!!"

'อึก..! อ๊า...ปิดโทรศัพท์ไป..มองมากกว่านี้ก็ทำให้นายเจ็บหัวใจเปล่าๆ..อึก! ฮ้า..'

"พี่จะให้ผมทำแบบนั้นได้ยังไง?!!"

'หึๆๆ สะใจจริงเว้ย!!' สิ้นเสียงนั้นสัญญาณถูกตัดขาดไปยิ่งทำให้หัวใจของเขาเจ็บมากกว่าเก่า กำมือแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้

ไอ้พวกบ้านี่..ฉันจะไม่มีวัน..ยกโทษให้พวกแก!!!

หลังจากผ่านเหตุการณ์ในวันนั้นเขาพยายามตามหาผู้เป็นพี่ชายทุกหนแห่ง แต่ก็ไม่เจอแม้แต่วี่แวว เปลวเทียนชีวิตเริ่มที่จะดับแหล่มิดับแหล่ จนในที่สุดก็ได้พบข่าวว่าพี่ชายของเขานั้น...ได้ฆ่าตัวตายไปแล้ว

พี่...

เปลวเทียนแห่งชีวิตดับวูบลงไปทันที น้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตาอีกครั้ง ความรู้สึกของเขาไม่อาจส่งไปถึงคนที่รักได้ อยากบอกเหลือเกิน..

ผมรักพี่..รัก...มากกว่าคำว่าพี่ชาย...

เรื่องเล่าจากเด็กสาว - อารัมบทแห่งแสงสว่างดวงใหม่

โคลด์พยายามทำใจอยู่นานเรื่องพี่ชายจนไม่เป็นอันจะทำอะไร ชายหนุ่มวัย 23 ได้ถูกทางบุพการีส่งไปทำหน้าที่เป็นนักฆ่าในวองโกเล่ ซึ่งเขาก็ไม่ได้ขัดอะไร พออยู่ไปสักพักเขาก็กลับกลายมาเป็นคนเดิม ถึงแม้จะยังตัดพี่ออกไปจากหัวใจไม่ได้ แต่เขาก็พยายามที่จะไม่จมปลักอยู่กับอดีต โลเวลเองก็คงจะหวังให้เป็นเช่นนี้เหมือนกัน

"หือ? ร้านขายสัตว์เลี้ยง?"

'ใช่ๆ ไปด้วยกันนะ' เสียงปลายสายจากเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งดังขึ้นเรื่องชวนไปร้านสัตว์เลี้ยง เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา ไม่รู้ว่าจะให้อะไรเลยจะให้เป็นสัตว์เลี้ยงแทน

"มันก็ได้อยู่นะ ร้านนั้นใช่มะ? กี่โมงดี"

`ตอนนี้เลย!`

"เฮ้ๆ ให้มันน้อยๆหน่อย รถฉันยังซ่อมไม่เสร็จจะไปได้ยัง...." พูดยังไม่ทันจบประโยค รถสีดำคันหรูก็จอดประจักษ์ด้านหน้าเขา ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นรถของปลายสายนั่นเอง เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ตั้งใจมารับจริงๆนั้นทำให้เขาเดินขึ้นรถอย่างเสียไม่ได้

"นายนี่รีบร้อนไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"

"ถ้าไปสายเดี๋ยวของดีก็รอนานกันพอดีสิ"

"ของดี?"

"น่าๆ ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง ฉันให้ทางร้านทำ'เจ้าสิ่งนั้น'เป็นของขวัญให้นายแล้วล่ะ" โคลด์ทำได้แค่เพียงเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ในใจพร้อมนั่งรถต่อไปเงียบๆ เมื่อมาถึงร้านสัตว์เลี้ยงดังกล่าวเขาก็ลงจากรถเดินตามเพื่อนหนุ่มไป จนไปเจอเข้ากับชายหนุ่มก็ไม่ใช่ เด็กหนุ่มก็ไม่เชิง นั่งอยู่บนเก้าอี้ในสภาพหันหลังให้ ผมสีดำรัตติาลนั้นถูกมัดด้วยโบว์ราวกับกล่องของขวัญก็ไม่ปาน

"เล่นอะไรของแกเนี่ย สัตว์เลี้ยงฉันล่ะ= =*"

"ก็นี่ไง~ เอ้าๆ หันไปให้เจ้าของดูหน้าหน่อยเร็ว" สิ้นเสียงของเพื่อน ชายผมสีดำคนดังกล่าวก็ค่อยๆหันมา วินาทีแรกที่ได้เห็นโครงหน้านั้นมันทำให้เขาหยุดหายใจไปชั่วขณะ เหมือน...เหมือนมากจริงๆ...โลเวล..

"เฮ้ๆ~ หยุดหายใจเลยเหรอ~"

"ขอบคุณสำหรับของขวัญ ลาล่ะ(?)' ว่าแล้วเขาก็อุ้มของขวัญน้อย(?)พาดบ่าพร้อมเรียกให้คนขับรถมารับทันที โดยที่ของขวัญน้อยนั้นมีอาการขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงเขาได้

"เฮ้ย!! โคลด์!! ทิ้งกันแบบนี้เลยเหรอ?!!!"

ตอนรี้เขาได้หาสนใจเสียงเพื่อนหนุ่มไม่ แต่สนใจของขวัญน้อยเพียงอย่างเดียว เพียงสบตาวินาทีแรกก็ทำให้เขารู้สึกอยากปกป้อง..อยากดูแล..อยากอยู่ข้างๆ..อยากครอบครองไว้แต่เพียงผู้เดียว..นี่สินะ คู่แห่งโชคชะตา

END

ของที่ชอบ : กาแฟ - [ เพราะเขานั้นต้องทำงานจนดึกดื่นเป็นประจำ จึงต้องมีกาแฟไว้แก้ง่วง รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นว่าชอบกาแฟไปเสียแล้ว ]

อากาศสบายๆ - [ โดยเฉพาะอย่างยิ่งวันฝนตก เพราะอากาศกำลังดีไม่ร้อนหรือไม่หนาวเกินไป จะทำให้เขาสบายตัวเป็นอย่างมาก ]

ดวงดาว - [ เพราะมันเปรียบเสมือนยานอนหลับดีๆของเขา ยามใดที่นอนไม่หลับก็จะมาดูดาว ไม่นานหลังจากนั้นก็เริ่มง่วงเอง ]

ออกกำลังกาย - [ เพราะมันทำให้เขาแข็งแรง แต่การออกกำลังกายที่ชอบมากที่สุด คงเป็นกีฬาในร่-- แค่ก! ]

ของที่เกลียด : อากาศหนาว - [ เพราะมันจะทำให้มือและเท้าชาไปหมด ]

ยามเช้า - [ เพราะเป็นคนความดันต่ำทำให้เกลียดเป็นอย่างมากัยการตื่นเช้า ]

คำโกหก - [ เพราะเหมือนไม่จริงใจต่อกัน ]

กลัว / แพ้ : กลัวการสูญเสียคนสำคัญ

แพ้ดาเมจ(?)น่ารักๆ

คู่ : ฮิบาริ เคียวยะ (โอเมก้า)

สถานการณ์การพูดของตัวละคร : โคลด์ เป็นคนที่มีน้ำเสียงนุ่มทั้มต่ำน่าฟัง เพียงได้ฟังเสียงก็แทบทำให้ละลายกลายเป็นน้ำ(?) มักแทนตัวเองว่าฉันกับคนรอบข้าง แทนคนอื่นว่าเธอ,นาย แทนคนไม่ชอบหน้าว่าแก ในครอบครัวจะแทนตัวเองว่าผม

สถานการณ์ที่ 1 ยามปกติ

"ว่าไงสาวๆ วันนี้ไปเที่ยวที่ไหนกันดีล่ะ?"

"อย่ามาเกาะแกะน่า วันนี้ได้รับงานไปตัดหัวคนๆนึงนะ เดี๋ยวก็ได้ทดลองกับนายเป็นคนแรกเลยนี่" (?)

"ของขวัญ" ว่าพร้อมแบมือขอ(?)เนื่องในโอกาสวันเกิด(?)

สถานการณ์ที่ 2 ยามโกรธ

"บนหน้านั่นแป้งหรือปูนกัน?"

"เก็บปากไว้กินข้าวเถอะนะ.."

"สมองมีหัดใช้บ้างก็ได้นะ เดี๋ยวมันจะฝ่อเอา"

สถานการณ์ที่ 3 ยามเศร้าและเพ้อ(?)

"รู้ไหม? ว่านายน่ะ คล้ายกับคนๆหนึ่งมาก..จนเผลอคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน.."

"จะห้ามใจตัวเองได้ไหมนะ..ก็นายน่ารักขนาดนี้นี่ เหมือนคนๆนั้นไม่มีผิด.."

"แค่อยู่คนเดียวสักพัก เดี๋ยวก็เป็นเหมือนเดิมเอง"

เพิ่มเติม : - โคลด์ เกิดวันที่ 31 ธันวาคม กรุ๊ป A

- พี่ชายเพียงคนเดียวของเขา โลเวล เทรเวอร์

  

Talk บอสวองโกเล่รุ่นที่ 10 ในเรื่อง

'งายยย.....คุณผู้พิทักษ์และนักฆ่าของโผมมม'เสียงทุ่มนุ่มน่าฟังชวนผ่อนคลายเอ่ยถามผู้พิทักษ์และนักฆ่าทั้งหลายในห้องโถงนั่งเล่นอย่างร่าเริง

: "ไง สวัสดี" เสียงนุ่มทุ้มต่ำชวนฟังถูกเอ่ยออกมาจากชายผู้มีใบหน้าหล่อเหลา ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นราวกับรู้ว่ากำลังจะมี'เรื่องสนุก'มาเยือนในไม่ช้า

' เอ้า! ฮึบ!' กระโดดนั่งลงเก้าอี้อย่างสนุกสนานแล้วยิ้มให้ 

: เขาใช้ดวงเนตรสีเปลือกไท้มองอีกฝ่ายที่ส่งยิ้มมาอย่างอ่อนโยน ย้ำว่าอ่อนโยนจริง ก่อนคลี่ยิ้มให้มากกว่าเก่า แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์เสียเหลือเกิน

"มีอะไรล่ะ? รอยยิ้มแบบนั้นของนายมันยิ่งทำให้ฉันอยากรู้นะ"

'อ่าๆ ใจเย็นๆนะทุกคน ก็วันนี้ผมก็มีเรื่องจะคุยด้วยละนะ' เท้าคางมองแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ 

: "แหม ดูท่าทางก็รู้แล้วล่ะ" ว่าพลางกอดอกพร้อมมองเข้าไปในดวงตาอีกฝ่ายราวกับหมาป่าที่กำลังมองเหยื่อ (เฮ้ยๆเดี๋ยววว)

' พวกเรานะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราก็แก่ขึ้นเรื่อยๆแล้ว ทำไมเรา...'

เสียงพูดที่ชวนผ่อนคลายก่อนหน้านี้ได้หายไปพร้อมกับเสียงที่ทำให้ทั้งห้องนั้นเงียบและกดดันขึ้น

: "ร่างกายนายน่ะไม่แก่หรอก จะแก่ก็ตรงคำพูดเนี่ยแหละ" เสียงพึมพำดังขึ้นแน่นอนว่าด้วยระยะห่างเพียงเท่านี้ ไม่แปลกใจเลยที่อีกฝ่ายจะได้ยิน แต่คงไม่แสดงอาการออกมาเสียมากกว่า

"น่าๆ เริ่มเข้าเรื่องเถอะ"

' อะๆๆ...ผมไม่พูดอ้อมไปแล้วมากๆแล้วสินะ เฮ้อ..... งั้นฟังคำสั่งของผมให้ดี'

ใบหน้าที่ยิ้มอย่างรอยยิ้มอย่างร่าเริงหายไปพร้อม กับมีหน้าเรียบเฉยและรอยแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

: 'โอ๊ะโอ..รอยยิ้มแบบนั้น ไม่ออกมาให้เห็นบ่อยๆนะ' คิดกับตนเองในใจแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ทำแต่เพียงนั่งรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูดต่อเงียบๆ

'จงไปหา โอเมก้าของคุณให้พร้อมก่อน 1 เดือนที่จะถึงงานเต้นรำ ถ้าหาไม่เจอพวกคุณเตรียมตัวรับบทลงโทษจากผมได้เลย หึๆ555555+' เสียงขำชวนขนลุกได้หายไปพร้อมกับหมอกของผู้พิทักษ์สายหมอก เมฆาและบอสของพร้อมเขา และกลับมีกระดาษวางอยู่บนโต๊ะ

: "อะไรกันน่ะเสียงหัวเราะแบบนั้น" พึมพำขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้จะรู้สึกตงิดๆใจที่จู่ๆก็ดันมาบอกให้หาโอเมก้าของตัวเอง ทั้งๆที่เขาอยู่เฉยๆ โอเมก้าทั้งหลายก็พุ่งเข้าใส่ราวกับซอมบี้เจอเนื้อชิ้นดี แต่แปลก..ที่กลับไม่เคยเจอสิ่งที่เรียกว่า'คู่แห่งโชคชะตา'ลยสักครั้ง มือหนาหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดูอย่างนึกสนใจ

(ในกระดาษเขียนว่า)/ ถ้าหาไม่ได้ผมจะส่งพวกคุณไปทำโทษที่แดนทมิฬ (เป็นที่ฝึกที่มืดมิดและเป็นที่ทำโทษของวองโกเล่ของโลกนี้)/พร้อมกับมีเสียงสยองลอยมาตามลม

: "เจ้าเล่ห์สมเป็นสายหมอกจริงๆ" รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้น ก่อนที่ร่างกายจะหายไปพร้อมกับสายหมอกอันบางเบา

Talk  naki 

สวัสดีจ้าาาาา ชื่ออะไรจ๊ะ? : ชื่ออายะค่าาา ถ้าเรียกชื่อไม่ถนัดจะเรียกที่รักก็ได้น้าา//-//

จ้าๆ แล้วคิดว่าตัวท่านจะนกไหม? : โฮะๆๆ(?) ระดับนี้-- นกแน่นอนค่ะ!(?)

อยากบอกอะไรกับไรท์ไม่จ๊ะ? : ความฝันที่จะได้เห็นขุ่นฮิเคะของเราจะเป็นจริงใช่มั้ยคะไรท์--/ส่งสายตาวิ้งๆ

ทำไมถึงมาสมัครของไรท์ละ? : ส่วนตัวแล้วชอบพวก ABO อยู่พอตัวเลยค่ะ! แล้วก็...อยากเห็นขุ่นฮิเคะ-- //-// (ยังไม่จบ--)

สุดท้ายนี้อยากบอกอะไรลูกๆของท่าน? : ถ้าไม่ติดก็กลับมาซบแม่นะลูกกก/อ้าแขนรอรับเต็มที่(?)

จ้าๆ นั้นก็โชคดีนะ! : สาธุ~!

B
E
R
L
I
N
❀