ตัวละครจ้า

ลำดับตอนที่ #11 : Saint Eutopia [Yaoi]

Application [Student]

(*เราจะขอเปลี่ยนดาเรย์นิดหน่อยนะคะ จริงๆเราไม่ค่อยรู้เรื่องพลังด้วยค่ะ ถ้าไรท์สามารถแก้หรือเพิ่มเติมให้ได้ก็ขอความกรุณาด้วยค่ะ

**ส่วนมากเราจะเขียนแก้ไขไว้ที่อื่นๆนะคะ)

"เราเป็นของเราแบบนี้ แล้วเจ้าจะทำไม..."

ชื่อ/นามสกุล : ดาเวียน่า เรกราวิล / Daviana Regravill

ชื่อเล่น: ดาเรย์ / Daray

บท: นักเรียนช่วงอายุ 10-15 ปี , อะไรก็ได้

 

อายุ: 15 ปี

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

ระดับขั้น: ปีกอินทรี

จำนวนปีก: 2 ปีก

รูปร่างลักษณะ : มีผมยาวระต้นคอสีเทาประกายฟ้า ดวงตาคมสีฟ้าซีด คิ้วเรียว ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อน ผิวเนียนสีขาวซีด สูง 160 หนัก 58 มักทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่สนใจอะไร

อุปนิสัย: นิสัย : ดูเป็นคนเงียบๆ นิ่งๆ

เป็นคนที่ชอบทำตัวเงียบๆ นิ่งๆ ยิ่งเวลาที่ตัวเองอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยจะยิ่งเงียบ เพราะไม่ชิน ตอนแรกจะมองไปรอบๆตัวคล้ายๆตื่นที่แต่มองนิ่งๆไม่ได้แสดงอาการอะไรมาก และที่สำคัญจะเริ่มกอดอกเพราะเป็นคล้ายๆสัญชาตญาณที่ต้องปกป้องตัวเอง และจะปล่อยรังสีไม่น่าเข้าใกล้ทำให้ไม่ค่อยมีคนทัก

เป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ดี

ถึงจะดูเงียบๆและไม่น่าเข้าใกล้ แต่ถ้าได้ไปทักตอนแรกก็อาจจะได้ดวงตาแข็งกร้าวกลับมาพร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเบาๆ และถึงตอนแรกจะดูหน้ากลัวแต่ถ้าเข้าหาด้วยรอยยิ้มก็จะทำให้เบาใจ และเริ่มคุยด้วยปกติ แต่ถ้าอยู่ด้วยกันจนสนิทใจได้แล้วก็จะยิ้มให้ หัวเราะให้ปกติ เฮฮาบ้าบอกันไป และที่สำคัญชอบกวนตี*เพื่อนมาก

กระเพาะหลุมดำ

เป็นคนที่กินเยอะมาก แต่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วนและกินได้ตลอดเวลา ไปไหนมาไหนจะถ้าไม่มีขนมจะพกลูกอมไว้กับตัว ถ้าเวลาไหนที่จู่ๆก็กินได้น้อยลงแปลว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกไปดีสุดๆ

เป็นคนเก็บอาการเก่ง

เก็บอาการเก่งมากจนแทบไม่มีใครมองออก ยกเว้นว่าคนคนนั้นจะช่างสังเกตจริงๆ ถ้ามีเรื่องไม่ค่อยจะบอกใคร แต่จะบอกกับคนที่ไว้ใจสุดๆเท่านั้น ซึ่งก็ไม่ค่อยจะมีอะนะ… ถ้าโดนว่าแรงๆหรือโดนแทงใจดำมากๆเข้า ก็จะทำหน้านิ่งๆและตอกกลับคนที่ว่าด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่ว่าเวลาอยู่คนเดียวก็จะกลับไปร้องไห้คนเดียว ที่จริงเป็นคนที่น้ำตาไหลง่ายนะ แต่จะไหลกับเรื่องไม่เป็นเรื่องมากกว่า แบบถ้าลองอ่านนิยายดราม่าถึงฉากเรียกน้ำตา น้ำตาก็จะไหลเป็นเขื่อนแตกทันที และน้ำตาจะไหลให้กับคนที่สำคัญเท่านั้น(*ส่วนการโดนว่าหรือแทงใจดำ ต้องเป็นคนที่เริ่มสนิทหรือสนิทค่ะ ถ้าไม่สนิทอะไรมากดาเรย์จะไม่รู้สึกอะไรเลย)

เป็นคนง่ายๆ

เป็นคนที่อยู่ง่าย กินง่าย ถ้ามันกินได้ก็กินไม่เรื่องมาก ใครให้ทำอะไรก็ทำแต่ก็ดูด้วยว่างานนั้นตัวเองทำได้หรือเปล่า ถ้าทำได้ก็ไม่เกื่ยง

เป็นคนที่ค่อนข้างซื่อ และหลอกง่าย

ถ้ามีคนทำหน้าจริงจังมาแล้วพูดว่าอาจารย์ให้เตรียมอะไรก็จะเตรียม(เพราะว่าเอาอาจารย์มาอ้างยังไงก็ต้องเชื่อไว้ก่อน)ถึงสุดท้ายจะมีคนบอกว่าล้อเล่น ก็แค่มองแบบงงๆแล้วก็เก็บของที่ไว้เงียบๆ แต่ที่จริงก็ไม่ได้ซื่อหรือหลอกง่ายหรอก ถ้าเรื่องนั้นมันดูน่าเชื่อถือจริงๆก็จะเชื่อ และอีกกรณีหนึ่งคือกำลังเบลอๆ

เป็นคนที่สติหลุดง่าย ใจลอย

ใจลอยง่ายมาก บางทีแค่เพ่งมองอะไรสักอย่างอยู่ๆก็ใจลอยไปเลย ถ้าเรียกเฉยไม่หันกลับมาแน่ๆต้องลงไม้ลงมือ--//แค่กๆ ต้องเขย่าแขนหรือสะกิดถึงจะหันมา แล้วก็มองคนเรียกแบบงงๆ

เป็นคนเบื่อง่าย

เป็นคนที่สนใจอะไรง่ายๆแต่ก็เบื่อง่ายเหมือนกันถ้าสิ่งนั้นเริ่มไม่น่าสนใจก็จะเมินทันที และสิ่งเดียวที่ทำเวลาเบื่อสุดๆคือนอน

ดูเป็นคนใจเย็น

มักจะทำอะไรอย่างใจเย็น ไม่รีบร้อน ทำช้าๆ เรื่อยๆ เอื่อยๆ(?) สบายๆ(?) ถึงจะดูนิ่งเป็นผู้ใหญ่แต่จริงๆหัวช้า คิดอะไรค่อนข้างช้าและอาจใช่เวลาคิดนานกว่าจะเข้าใจ บางครั้งใครถามอะไรยากๆก็อาจจะแค่เออออตอบไป เพราะคิดตามไม่ทัน

ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องตัวเอง

ถึงจะเป็นคนที่ค่อนข้างอารมณ์ดี แต่ก็ไม่ชอบให้มีใครมายุ่งเรื่องตัวเองโดนเฉพาะคนที่ไม่สนิท แต่ถึงจะสนิทก็ใช่ว่าจะให้ยุ่ง เป็นคนที่มีกำแพงตลอดเวลา ถึงจะเปิดเผยแต่ก็ยังดูเข้าถึงยาก

มีมารยาท ปรับตัวเก่ง

จะมีมารยาทกับผู้ที่อาวุโสกว่า และทำตัวเรียบร้อยสงบเสงี่ยม รู้จักการวางตัว และปรับตัวเก่งมากไหลไปตามน้ำ(?)ได้ดีสุดๆ

ประวัติ: ดาเรย์เกิดในตระกูลผู้ดีตระกูลหนึ่ง ท่านพ่อกับท่านแม่ของเขาไม่ได้ใส่ใจอะไรเขามากนัก จะใส่ใจน้องชายมากกว่า มีครั้งหนึ่งที่เขาเล่นกับน้องแล้วเผลอตีน้องทำให้น้องร้องไห้ พอท่านพ่อรู้เข้าก็ลงโทษเขาที่ทำให้น้องร้อง หลังจากนั้นเค้าก็ไม่เคยทำอะไรกับน้องอีกเลย พอเวลาผ่านไปน้องเริ่มโตขึ้นหลายครั้งที่น้องมักจะแกล้งเขา แต่เขาก็ไม่กล้าทำร้ายกลับเพราะฝังใจ หลังจากที่โดนแกล้งบ่อยๆดาเรย์ก็กลายเป็นคนเก็บตัว ท่านพ่อกับท่านแม่ที่ไม่ค่อยสนใจเขามากก็เลยผลักไสให้เขาไปเรียนที่เซนต์ยูโทเปีย ซึ่งเขาก็ไม่สามารถขัดแย่งได้เลยเข้าไปเรียนที่โรงเรียนแห่งนั้น แต่ถึงดาเรย์จะรู้ว่าท่านพ่อกับท่านแม่ไม่สนใจเขาขนาดไหนเขาก็ยังรักพวกท่าน และก็ยังหวังว่าพวกท่านจะหันมาสนใจบ้าง

ความสามารถพิเศษ: ร้องเพลง(ร้องเวลาเหงาๆ) การต่อสู้ระยะไกล(อยู่ในระดับที่ดี)

พลัง/รูปแบบพลัง: ธาตุลม  จะควบคุมลมเพื่อใช่ในการเพิ่มความเร็วของสิ่งต่างๆ เช่น ใช่ลมพยุงตัวให้เคลื่อนที่เร็วขึ้น ใช่เพิ่มความเร็วและแรงของลูกธนู และสามารถควบคุมลมรอบตัวให้มีความคมเหมือนใบมีดได้

อาวุธ: ธนูที่มีสีดำสนิท

สัตว์เลี้ยง: -

ทาสรับใช้: -

จุดแข็ง: การต่อสู้ระยะไกล ประสาทสัมผัสไว(เวลาที่จริงจังหรือยามคับขันจะมีการตอบสนองที่เร็วมาก) การตัดสินใจที่เฉียบขาด

จุดอ่อน: สติหลุด,ใจลอยง่าย ไม่กล้าทำร้ายใครตรงๆ เช่น ต่อย เตะ ตบ(?) ค่ะ(เพราะงั้นเลยเลือกต่อสู้ระยะไกลไงล่ะ)

สิ่งที่ชอบ : ขนม สัตว์ตัวเล็กๆ การนอน ที่ที่สงบ ชอบสีโทนมืดและที่มืดๆ

สิ่งที่เกลียด : แมลงทุกชนิด ที่ที่วุ่นวายมาก คนไม่รักษาสัญญา(ตอนเด็กๆท่าพพ่อเคยบอกว่าจะซื้อตุ๊กตาให้ แต่ก็ซื้อให้แต่น้องไม่ได้ซื้อให้ดาเรย์ด้วย) ที่ที่สว่างมาก(เพราะเป็นคนเก็บตัวเลยไม่ค่อยชินกับแสงสว่างเท่าไหร่)

สิ่งที่กลัว : งู // เวลาเจอใกล้ๆจะตัวแข็งเกร็ง เหงื่อออก หัวใจเต้นแรง กลั้นหายใจ และตัวสั่น แต่ถ้าเห็นห่างๆจะมีอาการพวกนี้น้อย และเมื่อมันไปก็จะทรุดตัวลงไปหอบหายใจกับพื้น(กรณีที่มันอยู่ใกล้มาก)

สเปค : ถ้ามีใครที่รักจริง และสามารถดูแลดาเรย์ได้(อย่างน้อยก็ช่วยดูเผื่อสติบิน.. หาอาหารให้กินบ่อยๆ สายเปย์ก็เอา....)

อื่นๆ: - ที่ไม่มีสัตว์เลี้ยงเพราะไม่อยากเลี้ยงค่ะ ...เอาตัวเองยังจะไม่รอดเลย//แค่กๆๆ

- คือว่าขอให้ลักษณะการพูดของดาเรย์ แทนตัวเองว่า'เรา'ได้มั้ยค่ะ ถ้าไม่ได้ก็บอกนะคะ

- ดาเรย์เป็นคนที่เขินง่ายค่ะ และเวลา ชั่งใจ ประหม่าหรือเขินจะเม้มปาก

- ที่กลัวงูเพราะมีครั้งหนึ่งที่น้องแกล้งดาเรย์แรงสุด คือขังดาเรย์ไว้ในห้องที่มีงูเยอะๆถึงจะเป็นงูที่ไม่มีพิษ แต่มันก็ยังน่ากลัวมากๆอยู่ดี ขังไว้หนึ่งวันเต็มและหลังจากนั้นดาเรย์ก็กลายเป็นคนเก็บตัว

- ดาเรย์เข้าเรียนที่เซนต์ยูโทเปียตั้งแต่อายุ 11 ค่ะและเริ่มฝึกยิงธนูในตอนที่เข้าเรียน

- ถ้าจะให้แก้ไขอะไรบอกเลยนะคะ เพราะเราก็ลองมาอ่านคอมเม้นท์แล้วเพิ่มอะไรหลายๆอย่างดูแล้วค่ะ

- การทำร้ายกันตรงๆของดาเรย์คือ การที่ใช่ร่างกายไม่ว่าส่วนใดก็ตาม ทำร้ายคนอื่นค่ะ เช่น มือ ขา อะไรประมาณนี้ ยกตัวอย่างก็ ถ้าเกิดจะเตะหัวคนคนนึงก็จะตวัดขาอย่างรวดเร็ว แต่ก็จะหยุดเอาไว้เมื่อเกือบจะโดนประมาณซักสามสี่เซนฯ อะไรประมาณนี้ค่ะ อยากทำร้ายแต่ก็เหมือนมีอะไรรั้งไว้ตลอด ซึ่งดาเรย์ก็ค่อนข้างหงุดหงิดตัวเองในเรื่องนี้ค่ะ ไม่เชิงว่าไม่กล้าแต่ทำไม่ได้ค่ะ ไม่ทำร้ายน้องเลยกลายเป็นนิสัยไป

- ถึงดาเรย์จะเขินง่าย แต่ไม่ใช่คนที่จะหวั่นไหวง่ายค่ะ และเป็นคนที่ไม่ค่อยเปิดใจให้ใครมากอยู่แล้วด้วยต้องทำตัวให้ดาเรย์เชื่อใจจริงๆเท่านั้นซึ่งดาเรย์ก็เป็นพวกที่จับความรู้สึกได้ดีพอตัว ถ้าจะเข้าหาจริงๆก็ต้องเอาความจริงเข้าหา

- ดาเรย์ไม่ชอบน้องตัวเองจริงๆค่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

- ดาเรย์เป็นคนที่ชอบพูดตรงๆค่ะ ไม่ค่อยเก็บหรือพูดทิ้งเงื่อนให้คนอื่นมากมายถ้าจะบอกอะไรก็บอกตรงๆ แต่อาจจะบอกไม่หมดบ้างถ้าไม่สนิทกันมาก

- ดาเรย์กล้าที่จะฆ่าคนค่ะ ก็ถ้ามันจำเป็นก็ฆ่าได้อย่างไม่ลังเล เป็นคนที่ตัดสินใจอะไรค่อนข้างเฉียบขาด แต่อาจจะละคนที่พอสนิทไว้อาจจะลังเลนิดหน่อย แต่ถ้าต้องฆ่าคนคนนั้นจริงๆก็จะฆ่าเหมือนเดิม แต่อาจจะมีการกล่าวขอโทษอะไรประมาณนี้

- เป็นคนที่ไม่ห่วงศักดิ์ศรีของตัวเองค่ะ รักตัวเองมากกว่า ใครจะยังไงก็ช่างหยามศักดิ์ศรีก็หยามไปไม่สน เพราะการมีเรื่องสำหรับดาเรย์มันไม่คุ้มที่จะเสี่ยง และก็รู้ว่าตัวเองไม่ได้แข็งแกร่งด้วย

- เหตุผลที่พ่อกับแม่ไม่สนใจดาเรย์เพราะดาเรย์เป็นข้อผิดพลาดค่ะ เกิดมาไม่เหมือนคนในตระกูล เพราะคนในตระกูลจะมี ผมสีดำและดวงตาสีน้ำตาลซะส่วนใหญ่ ที่โดนเมินก็เพราะเกิดมาพันธุ์กรรมบกพร่องค่ะ (แม่ไม่ได้มีชู้นะ---)

ช่วงตอบคำถาม(สวมบทบาทตัวละครด้วยค่ะ)

Chapter one 

ภายในห้องสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ ดาเรย์ ตื่นขึ้นมาก่อนหรี่ตาลงอย่างฉัับพลันให้กับแสงสว่างโดยรอบ เมื่อปรับสภาพได้แล้วก็รับรู้ว่าตนไม่ได้อยู่เพียงคนเดียวในห้องนี้ เบื้องหน้าของ ดาเรย์ เด็กชายผู้มีเรือนผมสีดำกำลังนั่งหันหลังให้ พร้อมกับฮัมเพลงเบาๆเป็นจังหวะเนิบช้า

-ดาเรย์ขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเรียบปนหวาดระแวง "เจ้าคือใคร..."

เด็กชายตรงหน้าค่อยๆหันกลับมามอง ดาเรย์ ใบหน้าของร่างเล็กมีหน้ากากสีขาวคลุมทับทั้งหน้า เด็กชายเอียงคอสำรวจก่อนจะหัวเราะเสียงใส
"หลงมาหรอ?"


- ดาเรย์มองรอบๆก่อนจะมาหยุดอยู่ที่เด็กชาย เขาทำหน้าครุ้นคิดก่อนจะเม้มปากแล้วพยักหน้าเบาๆ "น่าจะใช่.."


เด็กชายหัวเราะอีกครั้ง ก่อนยันตัวลุกขึ้นเดินไปหา ดาเรย์

"ชอบมั้ย?ที่นี้น่ะ"

- เขาชั่งใจกับคำถาม ก่อนจะตัดสินใจส่ายหน้าน้อยๆ "ไม่..."


"ฮะ ฮะ ฮะ งั้นหรอๆ งั้นเราเดินไปด้วยกันมั้ย?"

ไม่รอคำตอบเด็กชายจูงมือ ดาเรย์ออกเดินไปด้วยกันทันที แถมยังแรงเยอะกว่าที่คิดด้วย

"สีขาวกับดำ ชอบอะไรมากกว่ากันหรอ?"เด็กชายถาม


-เมื่อได้ยินคำถาม ดาเรย์หลับตาลงแล้วพูดเสียงเรียบ "เราชอบสีดำ.."

"เห...งั้นหรอ"

เด็กชายยังคงพาคนข้างตัวเดินไปอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั้งห้องสีขาวค่อยๆแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ


-เขามองสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างตกตะลึง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เริ่มไม่มั่นใจ "มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ"



หลังจากที่พื้นห้องสีขาวมลายหายไปสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าหมู่บ้านเล็กๆที่ปกคลุมด้วยป่าไม้นานาพันธุ์ดูเงียบสงบ

"แล้วที่นี่ล่ะชอบรึเปล่า?"


-ดาเรย์มองบรรยากาศอันเงียบสงบตรงหน้าแล้วเผลอยิ้มบางๆ เขาพยักหน้าลงเบาๆก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูสบายใจ "อืม..ชอบมากเลยล่ะ"

"ว่าแต่...ข้ายังไม่รู้ชื่อเจ้าเลยนี่นา ข้า... ยินดีที่ได้รู้จัก"
เสียงพูดชื่ออีกฝ่ายช่างพร่ามัวจนจับใจความไม่ได้


-เขามองไปที่ผู้ถาม ก่อนจะเม้มปากอย่างชั่งใจว่าควรจะบอกหรือไม่ "เรามีนามว่า ดาเวียน่า เรกราวิล" เขาตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา

ทั้งคู่เดินมาถึงต้นไม่ต้นหนึ่งที่มีโขดหินสูงใหญ่พอที่ร่างเล็กของเด็กชายจะนั่งได้ เขาปีนขึ้นนั่งบนโขดหินก่อนจะดึงหน้ากากสองสีวางตรงหน้า เป็นหน้ากากสีขาวและหน้ากากสีดำ
"อยากได้อันไหนเลือกเลย ข้าให้เจ้า"เด็กชายหัวเราะร่า


-เขาตัดสินใจที่จะหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนเปลือกตาสีซีดจะเปิดเผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าซีด "เราขอเลือกสีดำ" เขาตอบแล้วรับหน้ากากนั้นมาจากเด็กชาย

เด็กชายนิ่งงั้นมองการกระทำของคนตรงหน้า จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากโขดหินพร้อมกับจูงมือ ดาเรย์ไปอีกทาง
"ไปกันเถอะ เราเสียเวลามานานมากแล้ว"


-เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูดคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากัน "เสียเวลา.. เสียเวลาอะไรกัน" เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ

ทั้งคู่หยุดยืนตรงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่ประตูมีสองบานเป็นสีขาวและดำ เด็กชายเคาะประตูสีขาวหนึ่งครั้งก่อนยืนนิ่ง ผ่านไปครู่หนึ่งเขาเดินไปหยุดหน้าบานประตูสีดำ เด็กชายเคาะประตูสองครั้ง ก่อนถอยออกมายืนข้างๆดาเรย์
"เข้าไปสิ ในนั้นคือทางที่เจ้าต้องไปต่อ"
น้ำเสียงของเด็กชายนั้นแปลกไปจากเดิม มันก้องกังวาลและเปี่ยมด้วยมนต์บางอย่าง... รู้ตัวอีกทีร่างของเด็กชายก็หายไปเสียแล้ว แถมยังได้ยินเสียงปิดประตูก่อนที่จะรู้สึกตัวเพียงเสี้ยววิอีกตังหาก


-เขาคิดถึงเรื่องราวที่พึ่งผ่านไปอย่างไม่เข้าใจ "มันคือเรื่องอะไรกัน..." เขาถามตัวเองอย่างมึนงง และเลือกเดินเข้าไปในประตูสีดำ


Chapter two  [Loading...]

*chapter two จะส่งทางข้อความลับค่ะ*

พูดคุยกับผปค.


ผู้ปกครองชื่ออะไรค่ะ ไรท์เตอร์ชื่ออาย๊า เรียกย๊าก็ไ้ค่ะ

- เก้าค่ะ จะเรียกเราว่าคิวซังก็ได้ค่ะ
ทำไมมาสมัครเอ่ย
- เพราะเนื้อเรื่องน่าสนใจมากเลยค่ะ และเราอยากลองสมัครดูด้วยแหละค่ะ แฮะๆ
อย่าลืมติดตามลูกตัวเองด้วยนะคะ
- รับทราบค่ะ
เรื่องนี่มีโอกาสตายแน่ๆ รับได้นะคะ
- ค่ะ..
ขอให้ลูกโชคดีค่ะ จุ๊บ!

- ขอบคุณค่ะ//โค้ง