ตัวประกอบแสนรักของวายร้ายอันดับหนึ่ง

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : เหม่ยเหม่ยสู้ชีวิต แต่ชีวิตสู้กลับ!!!

       เหม่ยเหม่ย เชฟขนมหวานคนสวยจากโรงแรมชื่อดังที่เพิ่งเลิกงานกำลังเดินทางกลับคอนโด ท่าเรือโดยสารยังคงแออัดเหมือนทุกวัน หญิงสาวนั่งอ่านนิยายเรื่องโปรดในมือถือ

      ลมเย็นโชยพัด เสียงน้ำซัดกระทบฝั่งเป็นจังหวะ… หญิงสาวลุกขึ้นยืนเพื่อรอขึ้นเรือที่กำลังเทียบท่า แล้วทันใดนั้น—

      โครม! เด็กน้อยด้านหลังเสียหลักชนเธอเต็มแรง!

      ร่างบางถลาไปด้านหน้าหัวกระแทกเข้ากับขอบเรือที่ยังจอดไม่สนิท ทุกอย่างหมุนคว้าง ความเจ็บปวดพุ่งแล่นขึ้นศีรษะ ก่อนที่เธอจะตกลงไปในน้ำ!

      เสียงโวยวายดังขึ้นรอบตัว สายน้ำเย็นยะเยือกโอบล้อมร่าง เธอพยายามจะกรีดร้องแต่ทำได้เพียงอ้าปาก น้ำสีดำทะลักเข้าคอ ลมหายใจสะดุดกึก 

      แม้จะพยายามตะเกียกตะกายคว้าอากาศที่ไกลเกินเอื้อม หัวใจเต้นรัว ร่างของเชฟสาวถูกฉุดให้จมลงลึกเรื่อยๆ—ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นดึงรั้งไว้ 

      แสงจากผิวน้ำเลือนรางลงเรื่อยลง…เธอกำลังจมน้ำ… สมองเริ่มพร่าเลือน แล้วจากนั้น—

พลั่ก!

      เหม่ยเหม่ยสะดุ้งเฮือก ร่างกระแทกลงบนพื้นแข็ง ความเย็นของโคลนเฉอะแฉะซึมเข้าสู่ผิว กลิ่นดินชื้นตีขึ้นจมูก

     “แค่ก… แค่ก” เธอสำลักน้ำอย่างหนัก หอบหายใจถี่รัว ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหนาว สองมือไขว่คว้าสิ่งของรอบกายเพื่อพยุงตัวขึ้น 

     แต่สิ่งที่ทำให้เธอช็อกยิ่งกว่าความตายเฉียดฉิวเมื่อครู่—

     คือสถานที่แห่งนี้! ดวงตาของเหม่ยเหม่ยเบิกกว้าง ที่นี่ไม่ใช่ริมคลองแสนแสบ!

     เบื้องหน้าคือป่ากว้างสุดลูกหูลูกตา ต้นไม้สูงชะลูดทอดเงาลงบนพื้นดิน แม่น้ำที่เธอเพิ่งปีนขึ้นมาใสจนมองเห็นก้อนหินด้านล่าง ไม่ใช่น้ำขุ่นดำเหมือนที่เธอจมลงไปเมื่อครู่

     “นี่มัน…”เหม่ยเหม่ยเหลือบมองตัวเอง—จากเสื้อยืดกางเกงยีนส์ กลับกลายเป็นชุดจีนโบราณสีชมพูอ่อน เนื้อผ้าหนาและชุ่มน้ำ 

     “นี่มัน…เรื่องบ้าอะไรกัน!”มือสั่นเทาแตะเส้นผมที่ถูกเกล้าเป็นทรงซับซ้อน เสียงของเธอสั่นเครือ ในหัวมีแต่คำถามว่าทำไม

     ทันใดนั้น—

     มือเรียวกุมขมับ ความปวดแล่นริ้วขึ้นสมอง ก่อนที่ความทรงจำไม่คุ้นเคยจะไหลทะลักเข้ามา…

      ชิงหรูเหมย—บุตรสาวคนเดียวของตระกูลชิง คหบดีอันดับหนึ่งของเมืองหลวง นางถูกรักและเลี้ยงดูมาอย่างดี แต่ในสายตาของชนชั้นสูง นางเป็นเพียงลูกคหบดีต่ำศักดิ์

      คุณหนูจวนคหบดีใฝ่ฝันอยากก้าวสู่สังคมชั้นสูง…และเพราะความทะเยอทะยาน นางจึงพาตัวเองเข้าสู่เส้นทางหายนะ

      เมื่อได้พบองค์ชายสาม… บุรุษที่หลอกใช้ความรักของนางเพื่อสร้างผลงาน หวังช่วงชิงตำแหน่งรัชทายาทกับสัญญาลมปากเลื่อนลอย

      แต่เมื่อวันนั้นมาถึง หรูเหมยถูกเขาสลัดทิ้งเหมือนขยะไร้ค่า บิดาและพี่ชายถูกข้อหาฉ้อโกงกักตุนสินค้า เนรเทศออกจากเมืองหลวงไปอยู่แดนใต้แสนทุรกันดานครอบครัวสูญสิ้นทุกอย่าง 

     เคราะห์ซ้ำกรรมซัดถูกปล้นระหว่างทางจนไม่มีใครรอดชีวิต…

     เป็นตัวละครที่เหม่ยเหม่ยนั่งอ่านแล้วด่าซ้ำๆด้วยความหงุดหงิดใจในบ้าผู้ชาย

    แล้วตอนนี้…เหม่ยเหม่ย กลายเป็นชิงหรูเหมยเสียเอง!

    สติของเหม่ยเหม่ยแทบแตก เมื่อจำได้ว่าตอนนี้ ชิงหรูเหมยกำลังเดินทางกลับเมืองหลวงและอีกไม่นานองค์ชายสามจะปรากฏตัว!

     ไม่! เธอจะไม่เดินตามเส้นเรื่องนี้เด็ดขาด!

    “ต้องหนี” แม้ร่างกายจะอ่อนล้า แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดทำให้เหม่ยเหม่ยพยายามลากขาตัวเองเข้าไปในป่า หวังจะหลบหนีจากจุดเริ่มต้นของชะตากรรมที่ต้องพบเจอองค์ชายสาม

    ใบไม้แห้งแตกกระจายใต้ฝ่าเท้า ลมหายใจหญิงสาวหอบถี่ เสียงหัวใจเต้นกระหน่ำอยู่ในอก ขณะที่ร่างบางวิ่งฝ่าต้นไม้รกเรื้อโดยไม่เหลียวหลัง

    ต้องหนีให้ไกลที่สุด!

    เธอไม่รู้ทิศทาง ไม่รู้ว่าข้างหน้าเป็นอะไร แต่ยังดีกว่ารอให้ ‘เรื่องราว’ เกิดขึ้นซ้ำรอยเดิม

     “อ้ะ” กิ่งไม้แหลมตวัดโดนแขน เกิดเป็นรอยขีดข่วน แต่ความกลัวรุนแรงกว่าความเจ็บปวด เธอไม่อาจหยุดวิ่งได้!

      เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นในพงหญ้า…เธอชะงักกึก ใจหล่นวูบ สายลมเย็นเฉียบพัดผ่านลำคอ 

      ความรู้สึกเหมือนมีบางสิ่ง… จับจ้องอยู่ หรือพวกโจรป่า?!

      เธอกัดฟัน พยายามก้าวเท้าต่อไป—ไม่ได้มองทางด้านหน้า…

     “โอ๊ย! เจ็บชะมัด…” แรงกระแทกส่งร่างบางถลาไปข้างหน้า เหม่ยเหม่ยรู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งชนกำแพงหินที่แข็งแกร่งจนสมองสั่นคลอน

      เธอเงยหน้าขึ้น มือกุมหน้าผากที่โดนกระแทกอย่างแรง พลางสบถอยู่ในใจ—

      แต่ทันทีที่สายตาของเธอกวาดมองหยกพกของคนที่ตนพุ่งชนเข้าเต็มแรงหัวใจเธอก็แทบหยุดเต้น

      แม่ทัพปีศาจ ฉู่หมิงเซียน…!!

      ชายร่างสูงสง่ากำลังยืนตระหง่านตรงหน้า เกราะเหล็กสีดำขลับสะท้อนแสงแดดดุดัน ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยพลังอำนาจอย่างห้ามไม่ได้ แผ่นหลังกว้าง ไหล่ทรงพลัง มือข้างหนึ่งกำดาบยาวที่ห้อยอยู่ข้างเอว ผ้าคลุมสีเข้มสะบัดไหวไปตามสายลม…

      แต่สิ่งที่ทำให้เธอแทบขาดใจ—คือดวงตาของเขา

      นัยน์ตาสีดำสนิท ทรงอำนาจ และเยียบเย็นราวกับสัตว์นักล่า จ้องตรงมาที่เธอ ราวกับกำลังตัดสินว่าเธอควรมีชีวิตต่อไปหรือไม่

      เหม่ยเหม่ยตัวแข็งทื่อ ความกลัววิ่งพล่านไปทั่วร่าง มือเย็นเฉียบเหมือนโดนแช่แข็ง แม้แต่ลมหายใจก็ยังติดขัดในลำคอ

ตายแน่!

ตายแน่ๆ!!

      ซวยซ้ำซวยซ้อน หนีจากองค์ชายสามที่เป็นไอ้ผู้ชายเฮงซวยได้สำเร็จ แต่ดันมาเจอ แม่ทัพปีศาจที่ขึ้นชื่อว่าเลือดเย็นที่สุดในแผ่นดินแทน

      นี่มันจากเสือปะจระเข้ชัดๆ!!หัวของเหม่ยเหม่อยขาวโพลน สมองแทบจะเด้งออกจากกะโหลกเพราะความเครียดสุดขีด ก่อนที่ร่างสูงใหญ่ตรงหน้าจะขยับตัว

     เขาก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว

     เหม่ยเหม่ยสะดุ้งเฮือก!ถอยหลังโดยอัตโนมัติ แต่ยังไม่ทันจะก้าวไปไหน เท้าของเธอก็ดันไปสะดุดเข้ากับรากไม้ที่โผล่พ้นดิน

     “เหวอออ—!” ร่างบางเสียหลักล้มหน้าคว่ำ! แต่สัญชาตญาณเอาตัวรอดก็ทำงานเต็มกำลัง มือขาวคว้าเอาสิ่งใกล้ตัวที่สุดเพื่อพยุงร่างตัวเองไว้กำแน่น หวังว่ามันจะช่วยพยุงให้ไม่ล้ม…

     แต่แล้ว… “ฟึ่บ!”

     อากาศรอบตัวพลันเย็นยะเยือก ราวกับเวลาหยุดลง 

     เหม่ยเหม่ยชะงัก นิ่งค้างเหมือนรูปปั้น ก่อนจะกวาดสายตามองดูสิ่งที่มือของเธอ กำแน่นอยู่

     …ผ้า!

     เนื้อผ้าหนา สีดำ…กางเกงของแม่ทัพ!!

     ”!!!!!!!!!!!” เธอเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน ตะลึงงันเป็นที่สุด สมองประมวลผลภาพตรงหน้าช้าไปสามวินาที ก่อนที่ความเป็นจริงจะกระแทกเข้าสู่สติของเธออย่างรุนแรง

      เธอ…คว้า…กางเกงของแม่ทัพฉู่หมิงเซียน…!!และมัน…หลุด 

      หลุดแบบที่ไม่เหลืออะไรปกปิดเลยสักนิดเดียว!!!

      “กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!”เสียงกรีดร้องของเหม่ยเหม่ยดังสนั่นป่า

       “ปล่อย” เสียงทุ้มต่ำเย็นเยียบดังขึ้นจากเหนือศีรษะ ราวกับสายฟ้าที่ฟาดลงมากลางกะโหลก

       เหม่ยเหม่ยตัวแข็งทื่อ แต่ยังไม่ทันจะปล่อยมือที่กำกางเกงของเขาอยู่—

       พลั่ก!

       ท่านแม่ทัพสะบัดตัวถอยหลังเพื่อจัดการผูกกางเกงตัวเองให้เข้าที่ ร่างของเธอที่ยังจับกางเกงไว้แน่นปลิวไปตามแรงสะบัด แล้วกลิ้งลงไปกองกับพื้นดินอีกครั้ง

      “โอ๊ย! ฮืออออ” เธอร้องไห้อย่างหมดฟอร์ม หน้าแทบมุดลงดิน ชีวิตเธอมันบัดซบเกินไปแล้ว!!!

       จากเชฟขนมหวาน กลายเป็นตัวประกอบในนิยายที่ต้องถูกหลอกใช้จนพาตระกูลล่มจม พยายามหนีจากองค์ชายสามที่เป็นตัวซวย กลัวจะโดนหลอกใช้จนพินาศซ้ำรอยเดิม

      แต่แทนที่จะรอดพ้น เธอกลับดึงกางเกงของแม่ทัพปีศาจหลุดต่อหน้าต่อตาแบบนี้!!!

      เหม่ยเหม่ยเคยไปเหยียยียบเท้าเทพองค์ใดเหตุใดถึงส่งเธอมาทรมานแบบนี้

     เหม่ยเหม่ยยกมือขึ้นปิดหน้า สั่นสะท้านด้วยความอับอายแทบมอดไหม้ไปกับพื้น ขณะที่บรรยากาศรอบตัวเงียบลงอย่างน่าขนลุก

     …เธอสัมผัสได้ถึงรังสีสังหาร ต้องทำอะไรบางอย่าง ไม่งั้น—เธอตายแน่!!!

      ทำยังไงดี ขอโทษเหรอ หรือ หรือว่า… หนีเลย ร่างบางกลืนน้ำลายเฮือก ก่อนจะค่อย เงยหน้าขึ้นมองท่านแม่ทัพอย่างหวาดๆอีกครั้ง

      ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม… แต่สายตาของเขากำลังมองเธอ เหมือนมองแมลงตัวจ้อยที่รอถูกขยี้ให้แหลกคามือ

    บรรยากาศหนักอึ้ง และเสียงลมหายใจของเธอก็ดังเป็นอย่างเดียวในความเงียบ

    “จับตัวนางกลับไปที่ค่ายทหาร”เสียงของท่านแม่ทัพปีศาจที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น สั่งทหารคนสนิทที่เดินเข้ามาตั้งแต่ได้ยินเสียงกรีดร้อง

      เหม่ยเหม่ยสะดุ้งเฮือก! นี่มันแย่หนักกว่าเดิมอีก! กรีดร้องในใจ 

      ฮืออออ ซวยแล้ว!!!