เกิดใหม่เป็นตัวประกอบในโลกเวทมนตร์ [bl]

กรุบ กรุบ กรุบ

เสียงเคี้ยวขนมอย่างเมามันส์ ตาแก่วัย30หมาดๆใช้ชีวิตโสดๆด้วยการอ่านนิยายเกย์และกินขนมกรุบกรอบไปวันๆ ชีวิตเขาไม่ต้องการอะไรมาก ขอแค่มีนิยายให้อ่านเป็นพอ

และตอนนี้เขากำลังติดนิยายที่ชื่อว่า"หนทางการขึ้นเป็นนักเวทอันดันหนึ่ง"นิยายวายแฟนตาซีที่ตัวดำเนินเรื่องคือพระเอก ที่อนาคตจะต้องขึ้นเป็นนักเวทอันดับหนึ่งผู้โด่งดังอย่างแน่นอน

"เหอๆๆ พล็อตเดาง่ายชะมัด นายจะตีมอนสเตอร์และช่วยเด็กหนุ่มที่โดนจับไป แล้วเด็กคนนั้นก็จะตกหลุมรักนายอย่างไม่ต้องสงสัย" เขาออกปากบ่นพล็อตนิยายสมัยนี้น่าเบื่อเกินไปแล้ว เดาออกง่ายไปไหม แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อ่านมาจนจะครึ่งเรื่องแล้วเห็นพัฒนาการของพระเอกแล้วก็อดจะภูมิใจไม่ได้

ระหว่างที่เขากำลังอ่านนิยายพร้อมกับหยิบขนมเข้าปาก พลันจังหวะการเคี้ยวสดุดเพราะเผลอกัดลิ้นตัวเอง ทำให้สำลักนํ้าลายแบบช่วยไม่ได้

แค่กๆๆ แค่กๆๆ

เขาโขลกไออย่างเอาเป็นเอาตายพยายามทุบหน้าอกตัวเองอย่างสุดความสามารถ ความรู้สึกเหมือนจะขาดใจตายให้ได้เป็นยังไง ตอนนี้เขารู้ซึ้งแล้ว

แต่ความพยายามของเขาเหมือนจะไม่เป็นผล เมื่อเขาได้ขาดใจตายคาหนังสือนิยายเล่มนั้นที่เขายังอ่านไม่จบ...

***

เฮือก!!

เขาสะดุ้งตื่นรุนแรงพลางหอบหายใจ'แฮ่กๆๆ'เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ผมกินขนมแล้วติดคอ? สำลักเหมือนจะตาย? แต่ก็รอดมาได้หนิ ใช่มะ ชายหนุ่มคิดดังนั้นก้มมองมือตนเองที่ดูจะ...เล็กลง 

"ห๋าาา ว้อท!!"

เขารีบจับรีบคลำใบหน้าเล็กๆของตนเอง สัมผัสถึงใบหน้าและผมที่ยาวลงมาถึงกลางหลัง

"ขุนพระ ฉันตัดผมสั้นมาตลอดทั้งชีวิต!!"

เป็นไปไม่ได้ เขาสำรวจสิ่งแวดรอบที่ดูเปลี่ยนไปแทนที่จะเป็นห้องรูหนูของเขา กลับเป็นห้องของใครก็ไม่รู้ สังเกตุเห็นกระจกตรงมุมห้องเขารีบวิ่งไปส่อง ได้พบกับใบหน้าเล็กที่น่าตกตะลึงชวนอึ้ง เด็กหนุ่มในกระจกอายุราวๆ17-18ใบหน้างดงาม ปากนิด จมูกหน่อย ดวงตากลมโตสีทองรับเข้ากันได้อย่างดี ข้างแก้มคลอเคลียไปด้วยเส้นผมสีคาราเมลยาวลงถึงกลางหลัง ราวกับสวรรค์บรรจงสร้างมันขึ้นมาโดยเฉพาะ

น่าเหลือเชื่อ!! คนเราสามารถสวยได้ขนาดนี้เลยเรอะ!!

เทียบกับใบหน้าก่อนที่ผมภูมิใจนักภูมิใจหนาดูธรรมดาไปเลย.. แต่เดี๋ยวนะ นี่หมายความว่าผมมาอยู่ร่างของใครที่ไหนก็ไม่รู้ แปลว่าชาติก่อนตายแล้วจริงๆเหรอ.. แถมตายอนาถซะด้วย ขนมติดคอเนี่ยนะ? รู้ถึงไหนอายถึงนั้น จะบ้าตาย

ระหว่างที่เขากำลังเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมีเสียงเปิดประตูดัง'ปัง'จนเขาอดสะดุ้งไม่ได้หันไปมองตามเสียงพบกับหญิงสาววัยกลางคนสีหน้าตื่น ก่อนจะวิ่งมากอดเขา

"บาเบลหลานย่า เจ้าตื่นเสียที ข้านึกว่าจะเสียเจ้าไปแล้ว"เขากระพริบตาปริบๆงุนงงอย่างบอกไม่ถูก 'บาเบล'ชื่อของเด็กคนนี้งั้นเหรอ หลานย่า?หญิงสาวคนนี้คงเป็นย่าเขาสินะ แล้วอะไรคือภาษาที่ฟังดูโบราณอย่างนั้น ข้าเจ้าอะไรกัน?นี่คงไม่ได้ย้อนยุคมาสมัยอยุธยาใช่ไหม?

คุณย่าคลายอ้อมกอดออก มองดูเด็กหนุ่มตรงหน้าที่มีสีหน้างุนงง "วันที่เจ้าไปสอบเข้าโรงเรียนไวท์ซาร์ด เจ้าโดนดักทำร้ายอย่างไรเล่า จำมิได้รึ"

"โรงเรียนไวท์ซาร์ดงั้นเหรอ?!" ชื่อคุ้นๆแหะ แต่ก่อนที่เขาจะได้หาคำตอบ อาการปวดหัวตุ้บๆจิ๊ดขึ้นสมอง ความทรงจำมากมายพลั่งพลูเข้ามา จนเขาต้องหลับตายกมือขึ้นกุมขมับ

"เป็นอะไร ปวดหัวรึ ไปๆๆ ไปนอนก่อน"คุณย่ากล่าวพร้อมดันหลังเขาไปที่เตียง ห่มผ้าให้เสร็จสรรพ

"เจ้าไม่ต้องกังวลไป หลานย่าเก่งที่สุด อย่างไรเสีย เจ้าก็สอบได้อยู่แล้ว พักผ่อนเถิด" คุณย่ากล่าวพร้อมลูบศีรษะเขาไปพลางๆ ก่อนขอตัวออกจากห้องไปเตรียมอาหาร 

ความทรงจำมากมายที่พลั่งพลูเข้ามาในหัวทำให้เขารู้ว่านี่คือเรื่องราวของเด็กหนุ่มชื่อบาเบล นับตั้งแต่เด็กจนโตเด็กคนนี้อาศัยอยู่แถบชนบทกับคุณย่า พ่อแม่ของบาเบลเสียชีวิตในป่าถูกมอนสเตอร์ฆ่าและนี่เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มทะเยอทะยานอยากเป็นนักเวท เพราะอยากกำจัดมอนสเตอร์ทั้งหลายแหล่ เด็กหนุ่มมีความตั้งใจอยากเข้าโรงเรียนสอนเวทมนตร์ชื่อดังอย่างไวท์ซาร์ด เตรียมตัวไปสอบอย่างดี จนกระทั่งหลังจากสอบเสร็จถูกกลุ่มเด็กเกเรรุมด่าทอและทำร้ายร่างกาย จนเสียชีวิต..และผมก็เข้ามาแทน

เฮ้ออ ชีวิตน่าสงสารจริงๆเด็กนั่นตายทั้งๆที่ยังไม่รู้ผลสอบของตัวเองด้วยซ้ำไป 

แต่เดี๋ยวนะ?! นี่โลกเวทมนตร์งั้นเหรอ 

ผมควรเอะใจตั้งแต่ชื่อโรงเรียนแล้ว ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะนั่นมันโรงเรียนเวทมนตร์ที่พระเอกในนิยายที่ผมอ่านเรียนอยู่นะซิ!

โรงเรียนไวท์ซาร์ดคือโรงเรียนที่โด่งดังเป็นอันดับหนึ่งของโลกเวทมนตร์เลยล่ะ ตัวละครในเรื่องก็เรียนที่นั่นกันทั้งนั้น

แต่ชื่อบาเบลนี่ไม่คุ้นเลยสักนิด คงเป็นตัวประกอบหนึ่ง ตัวประกอบสอง ล่ะสิท่า

แต่ไม่เป็นไร ผมจะไม่ทำให้ความพยายามของเด็กคนนั้นสูญเปล่า ผลสอบจะประกาศในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ผมจะเข้าโรงเรียนเวทมนตร์แทนบาเบลตัวจริงเอง รอหน่อยเถอะ!