ร้าน ณ ดินเเดนโบราณ

ลำดับตอนที่ #9 : ปลาย่าง

“ปลาย่างจ้า ปลาย่างร้อนๆ...” เสียงเรียกลูกค้าดังเเทรกความดังของผู้คนกลางตลาด เรียกความสนใจจากชาวบ้านให้มุ่งดูได้ไม่น้อย เเม่ค้าเเปลกหน้ากับของกินเเปลกตา ถามว่าปลาทำไมผู้คนถึงรุมล้อม เมื่อปลาไม่มีใครไม่เคยเห็น เเต่ที่ชอบกลนักก็คือ ปลาเสียบไม้ย่างบนไฟของเธอผู้นี้

ปลาย่างหอมกรุ่นบนตระเเกรงไม้ ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนน้ำลาย ชาวบ้านต่างสอบถามเรียงเข้ามาอุดหนุน

ภายหลังที่เธอได้ปลามาอย่างไม่ต้องกังวลเรื่องจำนวน จึงนำมาย่างขายในตลาดเเห่งนี้ได้แบบหมดห่วง พอดีกับไม้ตระเเกรงและฟืนหาเอาได้จากป่าโปร่งข้างลำธาร เป็นการง่ายที่เธอจะเปิดกิจการค้าปลา ซึ่งปลาที่เธอนำมาก็ได้ทำการย่างมาก่อนเเล้วเล็กน้อย เพื่อให้สะดวกต่อการขนย้าย แม้ระยะทางจะไม่ไกลจนเกินกำลังก็ตาม

“เเม่หนู ปลาหมดหรือยังจ้ะ กลิ่นหอมและวิธีการเช่นนี้ข้ามิเคยเห็นมาก่อน ข้าอยากจะลิ้มลองสักหน่อย” ลูกค้าคนที่เจ็ดของวันนี้เป็นป้าท่าทางยากไร้ผู้หนึ่ง สังเกตได้จากการแต่งกายด้วยชุดซอมซอ และรอยปะชุนตามแนวผ้าหลายเเห่ง แม้เธอจะไม่ได้ร่ำรวยเช่นเดียวกัน เเต่เธอก็คิดว่าโชคดีเท่าไรเเล้วที่ยังพอมีอาชีพเลี้ยงตนเอง หากเเต่ป้าท่านนี้น่าสงสารยิ่งนัก 

“มีอีกจ้า ท่านป้าจะเอาเท่าไรเจ้าค่ะ ข้าจะเเบ่งให้” เธอกำลังจะสับปลาเป็นสองท่อนเพื่อเเบ่งให้ท่านป้าได้ชิม 

“เเม่หนู ข้ามีเพียงสามเหวิน พอซื้อได้เท่าใดกันหรือ” ท่านป้ากล่าวถามพร้อมกับยืนเงินสามเหรียญมาตรงหน้าเธอด้วยมืออันสั่นเทิ้ม ซึ่งที่จริงปลาของเธอนั่นขายไม่แพง เพราะเธอไม่รู้ค่าเงินของที่นี่ขนาดนั้น อาศัยสอบถามจากเถ้าแก่เนี่ยร้านหมั่นโถวข้างๆ ที่ขายเพียงลูกละสองเหวิน กอปรกับเพิงขายปลาย่างของเธอ ก็ได้มาจากความอนุเคราะห์ของเถ้าแก่เนี่ย จึงคิดว่าปลาของเธอขายสักสามเหวินคงกำลังดี เเต่กระนั่นจากการที่เห็นท่านป้าด้วยเพียงเงินสามเหรียญ ก็ทำให้เธอไม่อาจตัดใจขายด้วยราคานี้ได้

“หนึ่งเหวินเท่านั้นจ้ะป้า เอากี่ตัวดีจ้ะ” เธอเอ่ยถามท่านป้าอย่างยิ้มแย้ม เสน่ห์ลักยิ้มและประกายตาดั่งหยดน้ำใสได้สะท้อนเข้ากลางครรลองสายตาของชายผู้หนึ่งโดยบังเอิญ

“ซ่งหลิง สืบมา” คนที่ชายผู้นั้นเอ่ยนามได้หันสายตาตามนายของตน กระทั่งหยุดอยู่ที่ร่างเเม่นางนางหนึ่งที่ซึ่งให้ความรู้สึกคุ้นตายิ่งนัก

“ขอรับ” เมื่อรับรู้เป้าหมาย เขาจึงได้ล่าถอยไปทำภารกิจโดยเร็วไม่จำเป็นต้องรอคำสั่งอื่นใด มือขวาอันดับหนึ่งอย่างเขามีหน้าที่คอยสืบข่าวอยู่ตลอดเวลา จึงพอจะคาดเดาได้ ซึ่งเขายืนตำแหน่งนี้มานานไม่มีผู้ใดกล้ายืนสอง นอกเสียจากมันผู้นั้นคิดอยากจะหายไปจากหน่วยหลงจิ้ง

เวลานี้จึงเหลือเพียงบุรุษผู้ซึ่งออกคำสั่งยืนมองนางอยู่ยังจุดเดิมด้วยความอาลัยอาวรณ์ที่ซ่อนเร้นภายใต้สายตาและใบหน้าอันเรียบเฉย

คนติดตามแม้จะสงสัยเพียงใดต่อท่าทีของนายท่าน ก็ทำได้เพียงก้มหน้ารอรับคำสั่งเท่านั้น เรื่องของเจ้านายบ่าวไพร่อย่างเขามิอาจเข้าใจ

เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าเที่ยงวัน ปลาของเธอก็ขายหมดพอดี เป็นเพราะการค้าที่ไม่มีใครเหมือน กอปรกับเป็นเจ้าเดียวที่ขายเช่นนี้ ปลาย่างจึงได้รับการตอบรับจากชาวบ้าน กระทั่งมีการสั่งปลาของเธอเพิ่มอีกในเช้าวันพรุ่ง

รวมๆ เเล้วตอนนี้น้ำหนักถุงเงินของเธอเพิ่มขึ้นมาราวสามสิบสองเหวินจากความว่างเปล่า ซึ่งน่าจะมากพอสำหรับการหาซื้อเกลือและเมล็ดพันธุ์พืชอย่างพริกมาหว่านเพื่อเป็นวัตถุดิบ หากปลาของเธอบวกกับน้ำจิ้มสูตรพิเศษ คงจะแซ่บอย่าบอกใคร คิดเเล้วก็น้ำลายไหล เธอทำท่าทางปาดน้ำลายที่ไม่มีอยู่จริง 

หลังจากเก็บร้านเป็นที่เรียบร้อย ก่อนกลับเธอจึงได้บอกกล่าวแก่เถ้าแก่เนี่ย^[1] ร้านหมั่นโถวเล็กน้อย “ป้าลู่จ้ะ ข้าเก็บร้านเสร็จแล้วคงต้องกลับก่อนนะจ้ะ นี่จะปลา ข้าเเบ่งไว้ให้ป้า ถือเสียว่าเป็นค่าตอบเเทนเรื่องที่ขายนะจ้ะ” เธอยืนปลาแก่ป้าลู่ร้านซาลาเปาที่อุตส่าห์เเบ่งที่ทางให้เธอทำมาหากิน 

“ที่จริงไม่ต้องหรอกนะ เจ้าน่ะป้ารู้สึกถูกชะตา ขยันหาเลี้ยงตัวเองเช่นนี้ ป้าสนับสนุน” ป้าลู่กล่าวอย่างใจดี

“ขอบใจจ้ะป้า เเต่ว่ายังไงก็ถือเสียว่าข้าเลี้ยงล่ะกันนะ ไปก่อนนะจ้ะป้า” เธอดึงมือป้าลู่มารับปลาเอาไว้ จากนั้นจึงรีบบอกลาและเดินจากมาอย่างรวดเร็วก่อนที่ป้าจะนำมันส่งคืนแก่เธออีกครั้ง

---

[1] 老板娘 ：เหลาปานเหนียง / เถ้าเเก่เนี่ย ，老板 : เหลาปาน / เถ้าเเก่