ร้าน ณ ดินเเดนโบราณ

ลำดับตอนที่ #7 : ปลากับผี

รอกระทั่งตะวันขึ้นเหนือหัวเป็นอันถึงเวลา หากแสงอาทิตย์ส่งแสงแรงกล้าขนาดนี้ ผีคงไม่กล้าหลอกเธออีกแน่นอน

“หึ หึ !” เธอยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผีก็ผีเถอะน่า เจอเเสงจ้าเผ่าขนเเบบนี้ไป คงจะกลัวหัวหดแล้วล่ะ เพ่ยรับประกันด้วยเกียรติของเนตรนารีฝึกหัดเลยเอ้า 

เเต่เพื่อความชัวร์ ป้องกันไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย “อุปกรณ์ๆ เอิ่ม เอาอะไรดี” เธอหันซ้ายเเลขวาพอดีกับสายตาชัดไปเห็นไม้ด้ามยาวเหมาะมืออันหนึ่งเข้า จับดูแล้วเหมาะเหม็ง ทว่ามันจะพอหรอ เธอครุ่นคิดเล็กน้อย เอาฝาโอ่งไปด้วยดีไหมนะ กันเพื่อไว้ก่อนก็ไม่เลว “หึ !! ลองโผล่มาสิ ยัยเผ่ยคนนี้แหละจะฟาดด้วยของพวกนี้ให้ เอาให้ลืมไปเลยว่าเป็นผีอยู่บ้านไหน”

“ว่ะฮ่า ๆ ๆ” ท่าทางและน้ำเสียงหัวเราะที่ในมือถือทั้งไม้บวกฝาโอ่ง ทำให้ชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาเกิดอาการขวัญผวา รีบเร่งเดินหนีห่างโดยไว ซึ่งภายหลังเกิดข่าวลือตามมาหนาหูเรื่องผีสางนางไม้ออกมาหัวเราะกันให้เห็นกลางวันแสกๆ จนผู้คนหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้ที่นี้ไปอย่างพรั่นพรึง หากเธอรู้สักนิดว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้ อาจจะทำไปตั้งนานแล้วก็เป็นได้

หากเวลานี้คนสร้างวีรกรรม กลับกำลังมุ่งหน้าตรงไปยังลำธารผีสิงด้วยความขึงขังเต็มร้อย

“มาเเล้วสินะ มนุษย์สาว” ตั้งเเต่ยามเช้าที่นางหนีไป เขายังคงเฝ้ารออยู่ที่นี้ตลอด เขาคิดว่าอย่างไรเเล้ว นางอาจจะกลับมานำเจ้าสิ่งของเหล่านี้กลับไป และก็เป็นเช่นนั่นจริงๆ

นางที่เขาไม่เคยเห็นจากสตรีใด ท่าทางห้าวหาญเเต่หวาดหวั่น ประกายตาอันสดใสเมื่อทอดมองก็สะท้อนสิ่งที่คิดได้ง่ายดาย มิอาจกล่าวได้ว่างดงามล่มเมือง เเต่กระนั้นก็มองได้อย่างไม่รู้เบื่อ รอยยิ้มส่งประกายสู่ดวงตาปรากฏบนใบหน้าอันผ่อนคลายของเขายามนี้ 

จิตวิญญาณเเห่งป่าเช่นข้า กำลังมีความสุขเช่นนั่นหรือ นั่นด้วยสายลมที่กวัดเเกว่งสัมผัสถึงอารมณ์ของผู้เป็นนายแปรเปลี่ยนสู่ความเย็นฉ่ำดั่งแรกอรุณ

“นางอาจเป็นสหายมนุษย์คนเเรกของข้าก็เป็นได้” เขาคิดเช่นนั้น

“ยู่ฮู้ มีใครอยู่ไหม เจ้าอยู่ใช่ไหม เอ่อ ทะ...ท่านเมื่อเช้านะ” เสียงตะโกนถามของนางปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์

“บรื๋อ หนาวจัง นี้เที่ยงเเล้วนะ หรือว่า อ่า ! ได้ยินข้าใช่ไหม ไม่ต้องออกมานะ คะ...คือ ข้าเพียงมาเอาของคืน” คิดว่าคงเป็นการส่งเสียงเรียกของเธอเป็นแน่ อากาศเเบบนี้

 “ข้าอยากจะถามเฉยๆ เพียงเท่านั้น ไม่ต้องออกมาหรอก” เธอยกมือขึ้นมาพนมพร้อมด้วยตะโกนออกไปอีกครั้ง

อ่า ! อีกเรื่อง เอาไงดีๆ ปลาล่ะ ปลา ท่องไว้ๆ “เอ่อ...คือ เรามาทำข้อตกลงกันไหม ข้าคิดว่าท่านคงต้องการปลาเช่นกัน เอาอย่างนี้ดีหรือไม่ ข้าจะนำปลาไปเป็นอาหาร เเล้วข้าจะเเบ่งปลามาย่างให้ท่านทุกครั้งที่ข้าเอามันไป ดีหรือไม่” เธอทึกทักเอาเองว่าผีอาจจะหิว และมาแย่งปลาของเขาหรือเปล่า ซึ่งอาจจะต้องใช้สันติวิธีกันได้ก่อนลงไม้ลงมือ เผื่อว่าเธอจะได้คนเฝ้าปลาแถม เเค่คิดก็เห็นกำไรเหนาะๆ  รอยยิ้มด้วยเลศนัยปรากฎขึ้น

จนเขาอดรู้สึกขนลุกไม่ได้ คล้ายกำลังจะตกเป็นเหยื่อเช่นไรเช่นนั้น ทว่าคงคิดมากไป นางเป็นผู้หญิงบอบบาง แถมมีจิตใจที่ดีคิดเเบ่งปลาให้เขาอีกด้วย จึงเอ่ยตอบรับไป “ถ้าเช่นนั้น ข้าก็มิขัดน้ำใจอันดีของเจ้า”

อยู่จริงๆ ด้วยสินะ “เป็นอันว่าตกลง เเต่ข้าเกรงว่าปลาพวกนี้จะถูกชาวบ้านแถวนี้เอาไปหมดซะก่อน จนไม่มีเหลือให้ท่าน หะ..หากท่าน...” เธอพูดไปก้มหน้าไปพยายามชี้ให้เห็นด้วยท่าทางคำพูดว่า เฝ้ามันซะๆ เดี๋ยวนี้ 

“อันใดกัน ไม่มีเหลือให้ข้าหรือ ชาวบ้านพวกนั่นจะขโมยปลาของข้าหรือไร หากเป็นเช่นนั้นข้าจะจัดการด้วยตนเอง”

โอ้ย ! ยัง ยังไม่รู้ตัวอีก “เอ่อ คือว่า หากท่านผู้เป็นผู้ปกปักดูเเลพวกปลาที่ลำธารเเห่งนี้ เกรงว่าจะไม่มีใครกล้าแย่งไปแน่เเท้เจ้าค่ะ” เธอใส่ลูกยอและความนอบน้อมลงไปนิดหน่อย เพื่อหย่อนเบ็ดตกปลาอีกครั้ง

“เช่นนั่นรึ ข้าก็คิดเยี่ยงนั่น คงไม่มีผู้ใดมิเกรงกลัวข้าเป็นแน่ อืมๆ ข้าจะดูเเลให้ เเต่เจ้าอย่าลืมที่ให้สัญญาไว้ล่ะ เอาตัวอวบๆ อ้วนๆ ให้ข้า” เขากล่าวเน้นย้ำอย่างจริงจัง

เหยื่อกินเบ็ดเเล้ว เเต่พอได้ยินผีลำธารกล่าวจบ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าที่เเท้ก็เห็นแก่กินนี้เอง เเต่ก็ยังดีไม่มีการเสียเลือดเสียเนื้อ ของที่อุตส่าห์หิ้วมาเป็นหมันซะเเล้ว ฮ่าๆ ๆ  ไม่เป็นไรๆ ในเมื่อตอนนี้เธอมีความสุขยิ่ง เจ้าปลาจ้า ข้ามาเเล้ว...