ร้าน ณ ดินเเดนโบราณ

ลำดับตอนที่ #6 : ผีลำธาร

เมื่อการเรียกที่ไม่เป็นผล เธอจึงหันกลับมาคิดหาหนทางการใช้ชีวิตต่อไปในในที่นี้ โดยไร้เงื่อนไขและพรใดๆ อย่างที่ควรจะเป็น 

เช้าที่อากาศสดใสปลอดโปร่งเช่นนี้ เธอควรจะตกปลาดีไหมนะ ลำธารข้างหลังอาจจะมีปลาให้ตกอยู่บ้าง ไปสำรวจดูอาจจะเป็นเเหล่งอาหารอีกที่สำหรับเธอก็เป็นได้ เมื่อคิดเเบบนั้น จึงรีบผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า พร้อมนำชุดชุ่มน้ำเมื่อคืนไปด้วย ริมลำธารอากาศเป็นใจในการซักผ้ายิ่ง สายลมพัดโชยเบาๆ นำพาความเย็นกระทบผิวหน้า 

“อ้า ! อากาศสดชื่นจังเลย” เธอชูมือขึ้นบิดตัวเล็กน้อยวอร์มร่างกายตอนเช้า “อ้าว ฮึบ ฮึบ ! ! หนึ่ง สอง หนึ่ง สอง” ผ่านไปไม่นานบนหน้าผากก็มีเหงื่อให้ได้เห็นเบาบาง เธอจึงละจากการออกกำลังกาย หันไปรีบซักผ้าให้เสร็จก่อน เพื่อหาปลาเป็นอาหารมื้อแรก

เธอเดินเข้าใกล้ลำธารมากพอที่จะนั่งลงบนโขดหินและหยิบไม้รูปร่างราวกระบองย่อส่วนที่อยู่ในอ่างมาตีผ้าบนกระดานไม้เก่าได้ เสียงตีผ้าดังสะท้อนพื้นน้ำ ตุ้บๆ ตุ้บๆ “ซักเเบบนี้จะสะอาดไหมนะเนี่ย คิดถึงผงซักฝอกจัง” ผ่านไปครึ่งเค่อในที่สุดผ้าหนึ่งชุดก็ซักเสร็จเรียบร้อย เมื่อเธอนำขึ้นพลิกดูไปมาดูโดยรวมก็ถือว่าสะอาดพอใช้ ทว่าไม่มั่นใจมากนัก

“จุ่มผ่านน้ำรอบสุดท้ายล่ะกัน” หลังจากนั้นเธอก็ได้นำไปตากยังราวไม้ข้างกระท่อม

เมื่อตากผ้าเสร็จ เธอจึงได้นำกระบวยขนาดใหญ่กว่ากำปั้นทั้งสองติดมือมาด้วย เมื่อก่อนลุงเคยเล่าให้ฟังคลองไหนที่ไร้คนตกปลา พวกมันจะเชื่องเป็นพิเศษและเธอพอเดาได้ว่าที่นี้คงตักได้ง่ายจนแทบไม่ต้องตกแน่นอน เพราะเธออยู่มาสองวันเเล้ว ไม่เห็นจะมีใครมาใช้ลำธารเเห่งนี้เลยสักคน ราวกับสระน้ำส่วนตัวของเธอเลยล่ะนะ บ้านพร้อมสระน้ำขนาดใหญ่ ฟังดูไม่เลว

ลำธารใสแจ๋วเบื้องหน้าจนสามารถมองทะลุเห็นกระทั่งก้อนหินน้อยใหญ่ใต้พื้นน้ำ เมื่อลองสังเกตดูรอบๆ ก็จะเห็นเหล่าปลาที่แหวกว่ายอยู่กลางธารน้ำชัดเจน เหมาะมากในการใช้กระบวยตักขึ้นมา ฮ่าๆ ๆ เจ้าปลาน้อย วันนี้เป็นปลาย่างให้ฉันเถอะนะ เธอหัวเราะอย่างครึมอกครึมใจ ดวงตากลมโตเป็นประกายสะท้อนเเสงน้ำจ้องมองจดจ่ออยู่บนฝูงปลาที่กำลังแหวกว่ายและจะตกเป็นเหยื่อในเร็วๆ นี้

“มาม่ะๆ มาให้ยัยเพ่ยคนนี้ตักซะดีๆ” เธอกล่าวด้วยรอยยิ้มลึกเจ้าเล่ห์ปรากฎคมเขี้ยวเล็กอันเป็นเอกลักษณ์ของตัวเธอตั้งเเต่เด็ก ป้าเคยบอกว่าเธอหน้าเหมือนเเม่โดยเฉพาะเขี้ยวซีเล็กๆ นั่น เเม่ของเธอก็มีมันเช่นเดียวกัน ถึงจะไม่เคยเห็นหน้าเเม่มาก่อน เเต่ป้ามักจะเล่าเรื่องของท่านให้ฟังเสมอ และเธอก็เคารพป้าดั่งเเม่ผู้เลี้ยงดู พูดแล้วให้คิดถึง หากเธอพยายามสลัดความคิดออกไป ตบหน้าตนเองเพื่อเรียกสติและโฟกัสไปยังฝูงปลาตรงหน้าอีกครั้ง

ซึ่งในตอนที่เธอกำลังย่องเข้าไปใกล้กลางลำธารมากขึ้น เสียงปริศนาสายหนึ่งจู่ๆ ก็ลอยกระทบโสตประสาทหูให้ได้ยิน “เจ้า กำลังทำอันใดหรือ”

เธอสะดุ้งสุดตัว มองหาต้นเสียงเเต่ก็ไม่พบใคร “เเปลกๆ ชอบกล หรือจะหูแว่วไปเองนะเราคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ช่างเหอะ ตักปลาต่อดีกว่า” ทว่าในตอนที่เธอหันกลับไป เหล่าปลาทั้งหลายอยู่ๆ ได้หายวับไปอย่างน่าฉงน

“เฮ้ย ! ! ปลา ปลา ไหนปลาล่ะ หายไปไหนหมด” เธอลงน้ำหนักเท้าแรงไปหรือไงนะ ปลาก็เลยรู้ตัวหรอ เธอพยายามค้นหาเหตุผล

หากเสียงปริศนาดังขึ้นอีกครา “ฮ่ะ ฮ่าๆ ก็เจ้าเล่นจ้องเสียเช่นนั้น หากไม่รู้คงเเปลกนัก”

“ใคร ใครที่พูด ออกมานะ แน่จริงอย่าหลบสิ ยัยเพ่ยคนนี้ไม่กลัวหรอกนะ” เธอตะโกนออกไปด้วยท่าทางห้าวหาญพร้อมถลกเเขนเสื้อเตรียมต่อยตี แม้จะยังไม่เห็นกระทั่งเงา

“ฮ่าๆ ๆ ท่าทางเจ้านี่ตลกเสียจริง” เสียงปริศนาที่หาต้นตอไม่ได้ยังคงกล่าวต่อไปพร้อมทั้งหัวเราะขบขันในท่าทีของเธอ

“ผีหรือเปล่าเนี้ย บรื๋อ... ไม่เอาเเล้ว” ฝีเท้าวิ่งห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ของทุกอย่างถูกโยนทิ้งทันทีที่เอ่ยจบ ไม่มีการเหลียวหลังไปมองแม้เพียงนิด 

“จากไปเสียแล้วหรือ ข้าอยากพบนางอีกครา” เสียงปริศนากล่าวคล้อยหลังเธอไปเเต่เธอคงไม่ได้ยินมัน มีเพียงสายลมอันหยุดนิ่งที่เกิดพริ้วไหวคล้ายกับกำลังตอบรับความปรารถนาของชายผู้นี้

เฮ้อ ! มาถึงจนได้ แฮกๆ เธอวิ่งหนีมาถึงกระท่อมอย่างเหนื่อยหอบ และเพิ่งคิดได้ว่าได้เมื่อกี้รีบเกินจนลืมทิ้งกระบวยไว้ที่นั้น กำเเล้ว !! และที่นี่จะกลับไปเอายังไงล่ะเนี้ย เพ่ยเอ๋ย ใจหนึ่งก็กลัวเเต่ใจหนึ่งก็ยังเสียดายทั้งของและปลาที่จะนำมาย่างให้หอมกรุ่น เธอกำลังจะได้กินมัน เเค่คิดก็น้ำลายไหลเเล้ว เอาไงดี

ถึงยังไงเธอก็ต้องเอาปลาพวกนั้นกลับมาให้ได้ เเหล่งอาหารที่สองของเธอเชียวนะ ไม่แน่วันหน้าอาจจะเป็นบ่อเงินของเธอก็ได้ หากเธอนำปลามาเลี้ยงขยาย เธอก็จะมีอาหารทุกมื้อและเงินจากการค้าไว้ใช้หนี้อีกด้วย

ผีงั้นหรือ ความจนน่ากลัวกว่ากันนะ ยัยเผ่ย ท่องไว้ๆ ฉันจะต้องเอาปลามาให้ได้  เย้ ! เธอทำท่าทางตั้งมั่นกับตัวเอง