ร้าน ณ ดินเเดนโบราณ

ลำดับตอนที่ #5 : เป็นใครกัน

เวลาผ่านไปพอสมควร ครั้นทำอาหารและกินจนอิ่มท้อง ประจวบเหมาะกับแสงสว่างที่เลือนหายจากฝากฟ้าพอดี ได้เวลาอาบน้ำเข้านอนเพื่อพักผ่อนเอาแรง น้ำที่เธอหาบมาไว้ในโอ่งยังพอมีสำหรับเธอได้ใช้ชำระกายในคืนนี้

“อ่า ! หนาวจัง นุ่งกระโจมอกแบบนี้ไม่ชินเลยจริงๆ บรื๋อ !! น้ำเย็นเฉียบ” เธอเอามือจุ่มน้ำเล็กน้อยเพื่อทดสอบความเย็น ทว่ากลับทำให้ความตั้งใจในการอาบน้ำตอนแรกสั่นคลอนไปมาก

วิ่งผ่านน้ำนี้ได้ไหมนะ คิดว่าคงไม่มีใครรู้หรอก แต่ว่าคงไม่ดีหรอกมั้ง จนเกิดความคิดตีกันภายในหัว ก่อนที่มือขาวผ่องจะตักน้ำขึ้นมาพร้อมด้วยเสียงกลั้นใจราดน้ำลงบนร่างกาย หนึ่งสอง สาม ฮึบ ! “อ้าย ! หนาวๆ” ความเย็นของน้ำแทรกผ่านทุกอณูขุมขนเรียกความหนาวสั่น เธอจำต้องตัดใจหันซ้ายเเลขวา เมื่อไม่มีใครจึงรีบวิ่งเข้าไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยเร็ว ก่อนหน้าที่จะนำเสื้อผ้าเปียกน้ำใส่แยกอ่างเล็กไว้นำซักที่ลำธารในวันพรุ่ง 

เธอค่อยๆ เรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตตามพื้นเรื่องไป เสื้อผ้าเสื้อผ่อนยังดีที่เจ้าของเดิมไม่ใจร้ายนัก เหลือทิ้งให้เธอได้ใส่สองสามชุด ถึงจะหยาบระคายผิวไปสักหน่อยก็ตาม 

บางครั้งเธอก็ชักไม่แน่ใจว่าตัวเองนั้น เป็นวิญญาณเข้าร่างใครรึเปล่า ทุกอย่างคล้ายมีคนดำเนินเรื่องอยู่ก่อนเเล้ว จากคำพูดของพวกป้าๆ บ้านใกล้เรือนเคียง เพียงตัวเธอมาอาศัยร่างเขาอยู่หรือยังไง เเต่ก็น่าแปลกที่หน้าตาไม่ต่างกัน หรือจะมีสองภพขนาน เอิ่ม ! ก็อาจจะเป็นไปได้ตามสัณนิฐาน เเต่ตอนนี้ควรนอนก่อน เธอล้มตัวลงนอนบนเตียงไม้อย่างทุลักทุเลเล็กน้อย กระทั่งเสื้อผ้าสวมอย่างลวกๆ เกิดหลุดลุ่ย กระนั้นเพียงไม่นานเธอก็หลับไปด้วยความเพลีย

กอกเเกรก กอกเเกรก เสียงเปิดประตูยามดึกดังขึ้นโดยที่เจ้าของบ้านกำลังหลับสนิท และเสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาได้ย่างกายเข้ามายังร่างที่นอนอยู่บนเตียงช้าๆ เเต่กลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น มีเพียงมือใหญ่ที่บรรจงปัดปอยผมข้างๆ ให้เธอพร้อมด้วยฝ่ามือที่วางลงบนผ้าห่มผืนเล็กก่อนจะดึงขึ้นปกปิดสิ่งที่ปรากฎต่อสายตาเสมือนแมลงปอร่อนลงผิวน้ำทั้งเบาบางและนุ่มนวล เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนร่างที่หลับไหล

จิ๊บๆ จิ๊บๆ เสียงนกร้องบอกเช้าอรุณแห่งวันใหม่มาเยือน

อ่า ! หลับสบายจังเลย เธอบิดตัวน้อยๆ บนเตียงเช่นเคยก่อนจะลุกขึ้นนั่ง สายตากวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาสิ่งเปลี่ยนแปลง “ยังคงอยู่ที่นี่สินะ” ทว่าเธอยังคงอยู่ในกระท่อมหรือบ้านหลังเดิม เป็นอีกวันที่เธอต้องใช้ชีวิตรอดในที่เเห่งนี้ ไหนจะเงินที่ไม่มีจ่ายเขาอีก ลำพังเอาตัวรอดไปวันๆ ก็เต็มกลืน 

ส่วนมากที่เจอนางเอกเขาต้องหลงมาเป็นคุณหนูกัน หรือไม่ก็ให้มีเงินใช้สักหน่อย พรอะไรๆ ที่สามารถขอได้ ตัวเธอกลับไม่มีสักอย่าง เฮ้อ ! คิดฟุ้งซ่านอีกแล้วเพ่ยเอ่ย หรือจะลองขอดี อาจจะช้าไปหนึ่งวัน เเต่ก็น่าลอง เพื่อท่านเทพหรืออะไรที่ส่งมาจะทำงานช้าไปนิดหนึ่งอะไรงี้

เอาล่ะนะ ท่านเทพ อยู่ไหม อยู่ที่นี้หรือเปล่า ท่านทำคนตกหล่นนะ จะมารับกลับหน่อยไหม

เงียบ~ เงียบ ~ และก็มีเเต่ความเงียบ ~ เอ่อ! คงไม่มีสินะ ฮ่า ฮ่าๆ เธอหัวเราะให้กับความบ้าบอของตัวเอง