คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เอ๊ะ ！ขุมทรัพย์ ？
ผ่านไปสักพัก หลังจากประนีประนอมหนี้ที่ตนเองไม่รู้ว่าไปก่อเอาตอนไหนได้สำเร็จจากสกิลแม่ค้าเก่า เธอจึงเดินสำรวจข้าวของภายในบ้านดูเพื่อจะพอถูไถแก้ขัดไปได้บ้าง แต่ก็ไร้สิ่งที่เรียกว่าเงินแม้แต่ตำลึงเดียว
เฮ้อ! ยัยเพ่ยเเกหลุดมิติมายากจนไปไหมเนี้ย อะไรจะนิยายขนาดนี้ บ้านชั้นเดียวที่ค่อนข้างจะซอมซ่อ เอิ่ม ! บริเวณบ้านยังดีที่มีรั้วไม้ล้อมถึงจะดูไม่ค่อยเเข็งแรงเท่าไรก็เถอะ เมื่อเดินดูโดยรอบก็ถือว่าพออยู่รอดไปวันๆ ได้ไม่ใช่ปัญหา ภายในบ้านมีเตียงไม้ โต๊ะ ตู้ ถือว่ายังไม่ได้ใจร้ายกับเธอจนเกินไป ทว่าเรื่องที่สำคัญกว่านั้น วันนี้จะเอาอะไรกิน ปากท้องมันสำคัญมากนะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ตอนตายเธอไม่ได้กินข้าวสักเม็ด เพราะมัวแต่นอนจนตื่นสาย แล้วทีนี่จะทำยังไง
ทฤษฎีเอาตัวรอดฉบับที่หนึ่งถูกงัดขึ้นมาใช้โดยฉับพลัน อันดับ เเรกต้องหาสิ่งที่พอประทังชีวิตได้ชั่วคราว สองคือค่อยคิดหาวิธีทำเงินเพื่อประทังชีวิตในระยะยาว หากกลับไปไม่ได้จริงๆ และจำนนต่อชะตากรรม
ส่วนเรื่องที่มาโผล่ได้ยังไงเอาที่นี้ก็ค่อยว่าล่ะกัน ถึงยังไงก็มาอยู่ซะแล้ว จะกลับไปก็ไม่รู้ว่าต้องทำเเบบไหน วิ่งให้รถชนหรอ เหอะ ! คงจะบ้า เพราะดูจากภาพการณ์แล้วที่นี้จะเอารถมาจากไหนกัน อันนี้ตัดไปได้เลย หากลองเดินมองตามแนวถนนเอาก่อนดีกว่า ค้นหาของที่พอทำกินได้ พอดีกับในส่วนหลังบ้านนั้นมีเพิงครัวเล็กๆ ให้ได้ทำอาหารได้อยู่
และในตอนนี้เองเธอได้เดินลัดเลาะตามแนวป่าขึ้นเขาเพื่อหาผลไม้หรืออะไรก็ได้ที่พบเห็น เพราะบังเอิญเจอชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่ดูคล้ายพรานป่ากำลังไปที่ไหนสักเเห่งจึงแอบย่องตามมา และก็เป็นไปแบบที่ทุกคนคิด เมื่อขึ้นเขาก็ต้องมีของป่า สัตว์หายาก หรือการเก็บเห็ด ฮ่าๆ มีของกินแน่แล้วงานนี้ยัยเพ่ย ครั้นมองไปทางไหนก็มีเเต่ต้นไม้ พุ่มไม้และก็รากไม้ ยัยเพ่ยงานเขา
“ไหนล่ะ ของป่า ไหนล่ะ สัตว์หายาก เเล้วเห็ดที่เก็บได้อีก อยู่ไหนกันหมด หรือฉันไม่ใช่อย่างตัวเอกหนังจีนกัน ว่าเเล้วเชียว อะไรมันจะไปง่ายดายขนาดนั้น คนเขียนบทหลอกลวงกันชัดๆ เลย ”
การขึ้นเขาที่แสนรันทดของเธอเริ่มแรกมันไม่ควรเป็นเเบบนี้สิ เเล้วที่นี่จะเอาอะไรกิน เอาว่ะ ลองเดินต่อไปเรื่อยๆ ก็เเล้วกัน เพื่อเจอเเร์ไอเท็มกลางทาง ยังไงก็มัวมองหาของกินจนพลาดสายตากับพวกพรานไปแล้ว คงต้องขึ้นไปสำรวจให้ถึงที่สุดมันเลยละกัน เดิมพันด้วยกระเพาะน้อยๆ ของฉันคนนี้
ก้าวที่สามร้อยยี่สิบเอ็ด ก้าวที่สามร้อยยี่สิบสอง ก้าวที่สามร้อยยี่สิบสาม “เฮ้อ…ตุ๊บ !! ไม่ไหวเเล้วนะ นั่งมันซะตรงนี้ล่ะ เดินมาจนเหมื่อยขาเเล้วเนี้ย อะไรมันจะว่างเปล่าขนาดนี้”
จ๊อกๆ จ๊อก เสียงท้องน้อยๆ ของเธอเริ่มประท้วงขึ้นมาให้ได้ยิน นี่เธอไม่ได้กินอะไรตั้งเเต่เช้าจนจะบ่ายเข้าไปเเล้ว หรือว่าต้องอดตายอีกรอบกัน มันอาจจะทำให้เธอกลับบ้านก็เป็นได้ ป่านนี้ป้ากับยัยมลและเด็กแก๊งจะรู้ข่าวหรือยังนะ ถึงเธอจะหลอกตัวเองยังไงว่าแค่ฝัน เเต่เธอก็จำได้แม่นยำ ร่างของเธอถูกย้อมไปด้วยเลือด
เอ๊ะ ! ขณะที่กำลังฟุ้งซ่านอยู่นั้น เผอิญสายตาได้เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้าโดยบังเอิญ “อะไรกัน” เดินไปดูหน่อยดีกว่า ยังไงก็คงไม่เหนื่อยไปกว่านี้อีกเเล้ว เมื่อคิดได้เช่นนั้น สองเท้าได้มุ่งตรงไปด้านหน้าและขยับเข้าไปใกล้เป้าหมายมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเจ้าสิ่งนั้นได้ปรากฎชัดต่อสายตา
“เฮ้ย ! นั่นมัน กลุ่มกระต่ายป่า[1]นี่น่า มันมาทำอะไรตรงนี้กัน” เธอด้อมๆ มองๆ อยู่พักใหญ่หลังพงหญ้าทึบเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะเอาสิ่งที่อยู่ตรงหน้านั้นมาได้ มื้ออาหารเย็นของวันนี้คงอร่อยดีพิลึก เอาว่ะ ! ดีกว่าอดตายล่ะกัน ต่อชีวิตได้ตั้งหนึ่งวันเชียวนะ หรืออาจนานเป็นสัปดาห์ก็ได้
[1] 兔子 ???? ทู้จึ / กระต่าย ส่วนกระต่ายป่า คือ 野兔 [เย่ทู้ ] ซึ่ง 野 ในที่นี่ใช้ได้กับสิ่งที่อยู่ในป่าทั้งสัตว์และพืช เเต่หากใช้กับคน 野人 [เหริ๋น] จะเเปลได้สองความหมายคือ คนป่าที่อยู่ในป่าไพรจริง ๆ และคำที่มีความหมายเชิงลบ เช่น คนป่าเถื่อน คนหยาบคาย หรืออื่น ๆ
ความคิดเห็น