คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เลือกหา
คล้อยหลังมาเธอได้แวะเวียนเข้าบรรดาร้านค้าเพื่อเลือกหาวัตถุดิบสำหรับน้ำจิ้มซีฟู้ดสูตรเด็ด แม้จะเป็นเวลาเที่ยงวัน เเต่ตัวตลาดยังคงคึกคักไปด้วยผู้คน ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะเเสงอาทิตย์สาดส่องก็จริงอยู่ ทว่าสายลมเย็นๆ มักพัดพาไอเย็นห้อมล้อมอยู่เสมอ
น่าแปลกนักหลายร้านที่เธอเวียนแวะ ครั้นก็ไร้เศษเลี้ยวของเกลือที่ต้องการ แม้ผลึกเกลือฝนเองก็ไม่มีขาย หรือว่าเกลือจะเป็นสินค้าควบคุมเช่นที่เถ้าแก่ร้านกล่าว และที่นี่จะใช้อะไรดีละ เพื่อให้รสเค็ม เผ่ย คิดสิคิด เธอเดินไปเดินมาอยู่ครู่ใหญ่พยายามเค้นสมองน้อยนิดที่มี
อันนี้ดีไหมน้า ไม่เอาๆ อันนี้ล่ะ ไม่ได้ๆ ตกลงใช้อะไรดี อืม...
“อ่ะ ใช่เเล้ว เกี๊ยวทอด น้ำซอสจิ๊กโฉ่วไงล่ะ” จิ๊กโฉ่วทำมาจากถั่วเหลืองหมักและมีรสเค็ม หากเป็นสิ่งนั้นเธอเจอมาหลายร้านนัก มิหนำซ้ำเเทบทุกร้านเรียกได้ว่าคือส่วนประกอบราคาถูก เพียงชั่งละหนึ่งเหวิน
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงมุ่งตรงไปยังร้านขายโต้วเจียง [1]ที่ตั้งอยู่เยื้องร้านบะหมี่สดด้านหน้าทันที เพื่อขอซื้อกากที่เหลือจากการบดมาหมักไหเป็นจิ๊กโฉ่วต่อไป ซึ่งเธอได้มาในราคาต่ำกว่าการซื้อเมล็ดถั่วเหลืองเสียอีก คราเเรกเถ้าแก่ไม่คิดจะขายให้เด็ดขาด เพราะเกรงว่าจะใช้ประโยชน์อันใดไม่ได้ ทว่าเมื่อทำการค้าเช่นไรก็ต้องเห็นเม็ดเงิน เธอจะเอามาเปล่าๆ ก็อันใดอยู่ จึงได้หว่านล้อมและตกลงกันในราคาสิบชั่งต่อห้าเหวิน
และตอนนี้ก็เหลือเพียงรสหวานและความเผ็ด ที่หาได้จากร้านตรงข้าม ป้ายร้านเซียงเลี่ยวเด่นเป็นสง่า ร้านขนาดกลางที่ครบเครื่องเรื่องเครื่องปรุงของย่านตลาดตามคำบอกกล่าวของคนขายโต้วเจียง
เธอเข้ามาภายในร้านประจวบกับเวลาพักของเสี่ยวเอ้อพอดี จึงเหลือเพียงหลงจู๊เฝ้าหน้าร้าน ซึ่งเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาเธอไม่ได้เดินเลือกหาอย่างที่เป็น เเต่เลือกที่จะเอ่ยถามออกไปขณะที่เขากำลังยืนคิดบัญชีอยู่หลังโต๊ะสูง “ท่านหลงจู๊ น้ำตาลกับพริกขายเช่นไรหรือเจ้าคะ”
“ชั่งละสิบเหวิน” แม้จะกล่าวตอบมา หากเเต่เขายังคงก้มหน้าพลิกกระดาษบัญชีไปมากอปรกับมือที่ดีดบนลูกคิดอยู่เนืองๆ ไม่แม้เเต่เหลือบมองลูกค้าเช่นเธอ
“ห๊า ! ! เเพงชิบ” เธอตกใจจนสบถดังทั่วร้าน เป็นผลให้มือที่ขยับขึ้นลงตลอดเวลาหยุดชะงัก พร้อมด้วยใบหน้าที่เงยขึ้นมาตามเสียง กระทั่งแววตาดุๆ ได้จ้องเขม็งมายังเธอ ซึ่งคงอ่านได้ว่าจะซื้อหรือไม่หากไม่ซื้อก็ออกไป เกะกะเสียงดัง รบกวน มันต้องเป็นเช่นนั้นแน่นอน ดูจากสายตาก็พอจะคาดเดา
“เอ่อ ! งั้นข้าเอาอย่างละครึ่งชั่งเเล้วกันเจ้าค่ะ” เเห่ะ เเห่ะ ! ! เธอยิ้มเเห้งๆ อย่างกระดากอาย พยายามทำตัวลีบเล็กที่สุด หวังว่าเขาจะมองข้ามไป ทำไงได้ ก็มันแพงนี่นา เธอซื้อเมล็ดพันธุ์ไปหว่านๆ แบบเรื่องอื่น น่าจะคุ้มกว่าเสียอีก แม้จะบ่นอยู่ภายในใจ เเต่เมื่อมาเเล้วก็ควรที่จะติดมือติดไม้กลับไปนิดหน่อย หากคราหน้าเธออยากเฉียดใกล้ร้านนี้อีก
สรุปแล้ววันนี้เธอได้ของมาหลายชั่งรวมกัน ทำให้กากถั่วเหลือง น้ำตาล และพริกเเห้งทั้งหมดจ่ายด้วยจำนวนเงินสิบห้าเหวิน “จะว่ามากไปหรือน้อยไปดีล่ะ เอิ่ม !” เหลือเพียงสิบเจ็ดเหวิน เเล้วหนี้ที่เธอมีอย่างสามตำลึงเงิน...มันห่างไกลอีกเท่าไรกัน
เวลานี้เธอรู้เพียงว่าเงินในมือเป็นมูลค่าอันพอเหมาะต่อฐานะของเธอตอนนี้เป็นอย่างมาก หากไม่มีหนี้สินติดตัวที่จำต้องเร่งหาเงินล่ะก็
เนื่องด้วยภายหลังจากการเดินหาซื้อเกลือ ทำให้เธอได้เรียนรู้สิ่งหนึ่งคือ เหวินเป็นค่าเงินที่ย่อมเยาที่สุดของที่นี้ และหากสูงขึ้นมาอีกขั้นนั่นคือหนึ่งพันเหวิน เพราะมันเทียบเท่าการซื้อบะหมี่ได้หลายร้อยถ้วย เรียกได้ว่า หนึ่งกว้าน[2] ใช้เชือกห้อยเเบบที่เห็นได้ทั่วไป ด้วยขึ้นอยู่กับการกำหนดของร้านค้าเเต่ละแห่งนอกเหนือสินค้าควบคุมที่ทางการถ่วงดุลปริมาณอย่างเกลือทะเล ซึ่งก็คงมีเพียงจวนขุนนาง เหล่าคหบดีหรือพวกพ่อค้าอันร่ำรวยที่จะเอื้อมถึง
และนี้เธอจะต้องมีสักอีกกี่เหวินกันล่ะ...เผ่ยเอ่ย !! ถึงจะเพียงพอต่อหนี้สินที่เธอไม่รู้ว่าหยิบยืมไปตอนไหน
[1] 豆浆 ：โต้วเจียง / น้ำเต้าหู้
[2] 贯/吊 ： [กว้าน/เตี้ยว] เป็นคำใช้เรียกค่าเงินเมื่อครบ 1 พันเหวิน (文）หรือที่เรียกกันว่าอีเเปะ โดยจะมีการร้อยโดยเชือกผ่านรูตรงกลาง เพื่อในการใช้จ่ายที่ง่ายและสะดวก ซึ่ง 1 เชือกร้อย จะมี 1 พันเหวิน และมีการเปลี่ยนแปลงจำนวนเหรียญที่ไส่ตามแต่ราชวงศ์นั้นๆ
ความคิดเห็น