รักได้ไหมคุณชายรองหลาน|Mo Dao Zu Shi × oc |Fic Mo Dao Zu Shi

สวัสดีคะเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่แต่งคะ เนื้อหาบ้างส่วนอิงมาจากในอนิเมะ

บ้างคะ ช่วย เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ (ถ้าพิมพ์ตกก็ขออภัยด้วยคะ)

                บทนำ+แนะนำตัวละคร

                แนะนำตัวละคร

   เจียงเยี่ยเลี่ยง นามรองเหมยลี่

(Cr.นะคะ พอดียังไม่ได้วาดมาเลยขอยืมรูปจากคนอื่นมาก่อนนะคะ)

เพศ:หญิง

นิสัย:ใจดี อ่อนโยน มีความเป็นผู้นำ เข้ากับคนง่าย

ลักษณะ:ชอบทำตัวแหกกฎบ้างครั้ง ชอบปกป้องคนอื่น ก่อน ตัวเองเสมอ

เป็นที่รักของทุกคน เป็นพี่น้องร่วมกับเจียงเฉิง ศิษย์พี่ เว่ยอิง ถูกประมุข

เจียงเก็บมาเลี้ยงพร้อมกับเว่ยอิงเลี้ยงดูเหมือนลูกในไส้ รู้ตัวทีหลังว่าตัวเองแอบชอบหลานจ้าน

      เจียงเฉิง นามรองหวั่นอิ๋น

เพศ:ชาย

นิสัย:อารมณ์ร้อนง่าย เป็นห่วงคนที่ตัวเองรักเสมอ

ลักษณะ:เป็นลูกของประมุขเจียงชอบห่วงพี่สาวตัวเอง เป็นพี่น้องร่วมกับ

ศิษย์พี่ เว่ยอิง เหมยลี่

เจียงเยี่ยนหลี่

เพศ:หญิง

นิสัย:อ่อนโยน ใจดี เข็มแข็ง

ลักษณะ:เป็นห่วงน้องๆของเธอตลอด เป็นพี่น้องกับเจียงเฉิง เว่ยอิง เหมยลี่ เป็นคู่หมั่น

กับจินจื่อเซวียน

เว่ยอิง นามรอง อู๋เซี่ยน

เพศ:ชาย

นิสัย:ซุกซน ขี้อ้อน อ่อนโยน

ลักษณะ:ชอบทำตัวแหกกฎ ชอบปกป้องคนอื่น เป็นพี่น้องร่วมกับ เจียงเฉิง ศิษย์พี่ เหมยลี่

หลานจ้าน นามรอง วั่งจี สมญานาม หานกวงจิน

นิสัย:เย็นชา เป็นคนไม่ค่อยพูด รักษากฎระเบียบ

ลักษณะ:เป็นคนเงียบๆ เป็นหยกคู่สกุลหลาน เป็นพี่น้องกับหลานซีเฉิน ปกป้องคนที่ตนเองรักที่สุด

เห็นคนที่ตนเองรักเจ็บแต่ตนเองเจ็บกว่า รูู้้ตัวที่คือหลงรักเหมยลี่ไปแล้ว

หลานฮวั่น นามรอง ซีเฉิน (ใช่ รึป่าว ไม่รู้จำไม่ได้แล้ว)

นิสัย:ใจดี อ่อนโยน เข้ากับคนอื่นง่าย

ลักษณะ:เป็นประมุขตระกูลหลาน เป็นพี่น้องกับหลานวั่งจี จุดเด่นคือการพูดการจาที่ไม่มีความเหยียดหยาม

ผู้อื่น มีรอยยิ้มที่เป็นจุดเด่น

ฮูหยินอวี๋

เจียงเฟิงเหมียน

จินจื่อเซวียน

เนี่ยหวายซัง

เวินหนิง

เวินฉิง

                                        บทนำ

‘…ลี่..’  ‘เหมยลี่!’ มีเสียงใครบ้างคนกำลังเรียกข้าอยู่

‘ใครกัน’ข้า เพียงแคคิดอยู่ว่านั้นคือเสียงของใคร 

“อาเหมย..เจ้าขึ้นมาเร็วเข้า ไม่งั้นเราจะไปจองที่พักไม่ทันนะ!”นั้นมัน เสียงของเว่ยอิงนี่…จากนั้นข้าก็ลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า 

“ข้าตื่นแล้วจะขึ้นเดี๋ยวนี้และ”ข้าพูดพร้อมกับลุกขึ้นจากเรือ

“นี่ข้าหลับไปนานเลยหรอเนี่ย…อาเฉิง..อาเซี่ยน เราไปหาที่พักกันเถอะ" ข้าพูดพร้อมกับเดินนำพวกเขาไป

ผ่านไปสักพักเราก็มาถึงที่พักของพวกเราแล้วแต่..

“ข้าขออภัยด้วยขอรับ คือที่พักของพวกเรามันเต็มแล้วนะขอรับ” คนในโรงเตี๊ยมพูดขึ้น

“นี่..นี่ แต่พวกข้ามาก่อนนะ..ทำไมถึงได้เต็มหมดเลยละ”เว่ยอิงพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าทีไม่พอใจ

“ใช่..พวกข้ามาก่อนก็ต้องได้ก่อน”อาเฉิงพูดสนับสนุนอีกคน

“คือโรงเตี๊ยมของพวกเรามันเต็มแล้วจริงๆขอรับ..ขอให้พวกท่านทั้งหลายไปหา โรงเตี๊ยมที่อื่นเถอะนะขอรับ”คนในโรงเตี๊ยมพูดขึ้นมาทำท่าอย่างช่วยไม่ได้

“เฒ่าแก่..แต่ข้าว่าโรงเตี๊ยมที่อื่นมันน่าจะเต็มแล้วนะ..แล้วมันก็เหลือแค่ที่นี้ด้วยนะเฒ่าแก่”ข้าพูดขึ้นทำท่าขอร้องเฒ่าแก่

“ก็คุณชายของเราไม่อยากจะยุ่งยามกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนในตระกลู”เสียงหญิงสาวปริศนาดังขึ้นพวกข้าจึงหันมามอง

ขออภัยนะคะเรื่องนี้เป็นแรกที่แต่งคะ  ถ้้้าไม่สนุกก็กดออกไปเลยนะคะ