Blinding way สู่เส้นทางอันมืดมิด

6 P.M. 

“ London ”

ท้องฟ้าที่เริ่มหม่นลง แสงสีแดงส้มส่องประกายบนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ บนถนนผู้คนต่างเดินกันขวักไขว่ บ้างซื้อของเข้าบ้าน บ้างออกมาสวนสาธารณะ 

“ เห้ออ … ” เสียงถอนหายใจของใจของร่างบางที่เพิ่งเดินออกมาจากร้านอาหารแห่งหนึ่ง คนตัวเล็กสวมฮูดสีเขียวหม่นๆตัวโปรด ที่แทบจะไม่ได้ช่วยป้องกันความหนาวเย็นในช่วงเวลานี้ให้แก่ตนได้เลย ทั้งรองเท้าผ้าใบทำงานซึ่งมีเพิ่งคู่เดียวของตน และยังต้องใช้มันไปอีกนาน

“ ฟองฟ้าา ! ” เสียงเรียกจากด้านหลัง ทำให้คนตัวเล็กที่กำลังจะก้าวออกไปจากหน้าร้านต้องชะงักปลายเท้าทันที พอหันกลับไปก็เจอกับ “ ไนส์ " เพื่อนร่วมงานพาร์ทไทม์ของฟองฟ้านั่นเอง จริง ๆ หากจะว่าเป็นเพื่อนร่วมงานก็ไม่เชิง ต้องว่าน้องร่วมงานหรือเปล่านะ เพราะเด็กนั่น เด็กกว่าฟองฟ้าเองตั้ง 3 ปีแน่ะ แต่กลับแทบไม่เคยเรียกฟองฟ้าว่าพี่เลยสักครั้ง แถมชอบแกล้งตลอดด้วย ไม่รู้ว่าโกธรแค้นอะไรฟองฟ้านักหนา ว่าแต่เพิ่งแยกกันมีอะไรรึเปล่านะ เรียกซะเสียงดังเลย คนตัวเล็กเดินกลับไปยืนตรงหน้า " ไนส์มีอะไรหรือเปล่า เรียกซะดังตกใจหมด” 

คนตัวโตกว่าจับแก้มคนพี่ที่ตัวเล็กกว่าแล้วบีบไปครั้งนึง “ไหนพี่ฟองว่า ถ้าผมสอบเข้า xx ไฮสคูลของที่นี่ได้จะเลี้ยงข้าวผม หรือว่าลืมไปแล้วครับเนี่ย " คนตัวสูงโน้มตัวลงมาจ้องตาคนที่ตัวเล็กกว่า พร้อมมองใบหน้าสวย ปนน่ารักของพี่ที่ตัวเล็กกว่าตน ผิวขาวเนียนละเอียด ปากอวบอิ่ม แววตาไร้เดียงสานั่นทำให้ไนส์แทบบ้า (จะไม่ให้แกล้งบ่อย ๆ ได้ยังไงล่ะ พอโกรธแล้วยิ่งน่ารักไปกว่าเดิมอีก) คนตัวสูงคิดในใจแล้วโน้มตัวออก เพราะคนตัวเล็กเริ่มหน้ายู่อีกแล้ว 

พอคิด ๆ ไปก็เคยรับปากไว้กับไนส์จริง ๆ นี่นาฟองฟ้าครุ่นคิดพักนึง  

“ งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง ” คนพี่ตัวเล็กเอ่ยปากชวนคนน้องตัวโตให้เดินตามตนไป คนตัวเล็กกำลังหันหลังกลับ ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไป ไนส์ได้จับแขนคนตัวเล็กไว้ 

“ ถ้าผมจะขอเปลี่ยนจากที่พี่เลี้ยงข้าว เป็นให้พี่ยอมเปิดใจคุยกับผมบ้างในแบบที่ไม่ใช่น้องชายจะได้ไหมครับ ” ไนส์กลั้นใจถามออกไป แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไนส์เคยถามฟองฟ้าแบบนี้ แล้วก็ได้รับคำปฏิเสธมาแล้วหลายครั้ง แต่ใจก็ไม่เข็ดหลาบเลยสักครั้ง แถมยังลุ้นทุกครั้งเผื่อคำตอบจะไม่เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

“ ไนส์รู้ใช่ไหม ว่าพี่รอใครคนหนึ่งอยู่ตลอดมา พี่ไม่อยากให้ไนส์ต้องมารอพี่ พี่เข้าใจว่าการเป็นคนต้องรอมันทรมาณแค่ไหน อย่าให้ตัวเองต้องมาลำบากเลยนะ พี่ขอโทษด้วย” ฟองฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าปนรู้สึกผิด ทั้งที่รู้ว่าไนส์เป็นคนที่หวังดีกับตนมาตลอด ทั้งหางานให้ ให้อยู่ที่พักฟรี ๆ มาทำงานเป็นเพื่อนเพราะกลัวว่าฟองฟ้าจะอยู่ไม่ได้เพราะไม่รู้จักใคร เป็นห่วงและดูแลเขาดีขนาดนี้ แค่ยอมรับความรักของไนส์ตนกลับทำไม่ได้

“ ผมเข้าใจครับ ไม่เป็นไร พี่ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ” ไนส์บอกคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่ตรงนั้น 

“ ไปหาอะไรกินกันดีกว่าพี่ฟอง ผมจะเลี้ยงพี่เอง ! แล้วก็เลิกทำหน้าเครียดแบบนั้นได้แล้ว ไม่สวยนะครับ ” ไนส์ลูบหัวคนตัวเล็กกว่า แล้วขว้าแขนคนพี่ให้รีบเดินตามตนไป

ทำไมผมจะไม่รู้ว่าตลอดเวลาตั้งแต่เจอกันมา ฟองฟ้าก็เอาแต่ร้องไห้คิดถึง ไอ้คนที่ชื่อ “พี่ดิน” นั่นตลอด แต่กลับไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟังเลย ชักอยากจะรู้แล้วสิว่าทำไมทำให้พี่ฟองฟ้าของผมเสียใจได้ถึงขนาดนี้  ..

ข้อความจาก Lemon writer : อันยองงง ขอบคุณทุกคนมากๆที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ ถ้าเรื่องโดนใจใครก็ฝากกดใจกดติดตามไว้เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ เพิ่งเปิดเรื่องแรกตื่นเต้นมากกกกกกก ผิดพลาดตรงไหนขออภัยล่วงหน้ามา ณ ที่นี้ค้าบบ