รักโดยสมัครใจ

“ผู้โดยสารที่เดินทางพร้อมเด็กเล็ก เรียนเชิญขึ้นเครื่องได้เลยนะครับ
สิ้นเสียงแจ้งเตือนจากพนักงานสายการบิน มือที่กำลังเปิดอ่านหนังสือก็ปิดลง เงยหน้าขึ้นมองไปตามเสียง บิดตัวเล็กน้อยขับไล่ความเมื่อย จากการต้องตื่นขึ้นมารอขึ้นเครื่องแต่เช้า เมื่อวานเพิ่งบินกลับมาจากต่างประทศ ก็ต้องเดินทางมาทำธุระน่อที่ต่างจังหวัดทันทีที่ทำได้
กลับเมืองไทยมาคราวนี้ ตั้งใจจะมาทำเรื่องโอนที่ดินที่บิดามอบให้ แล้วจะรีบกลับไปทำงานต่อ
ไปอยู่ต่างประเทศเกือบ 10 ปี กลับมาคราวนี้ อะไรๆ ก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปไม่น้อย อย่างเช่นตอนนี้เหมือนมีใครบางคนก็มีการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต ทำให้โผล่หน้ามาให้เห็นโดยที่เจ้าตัวเองไม่ต้องพยายาม และไม่รู้เลยว่าได้ปลุกอะไรบางอย่างในใจของคนที่เพิ่งเหยียบเมืองไทย ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ผมกำลังพูดถึงป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ภายในสนามบิน คนยิ่งลืมยากก็ยิ่งเสนอหน้ามาให้เห็น และดูเหมือนว่า 10 กว่าปีนี้ไม่ได้ช่วยให้ความรู้สึกดีขึ้นได้เลย อืมม ก็อาจจะดีขึ้นนะ ถ้าไม่ต้องเจอหน้ากันอีก
ป้ายโฆษณา บิลบอร์ดขนาดใหญ่ ทำให้คนดูในภาพน่าสนใจ มีเสน่ห์ดึงดูดความสนใจของใครบางคนไปไม่น้อย ตอนนั้นที่เรายังไม่แยกกัน เขาไม่ดูมีเสน่ห์ขนาดนี้ แค่ไม่กี่ปีที่ไม่เจอ บวกกับความเป็นดาราทำให้ ออร่า ฟุ้งกระจายได้ขนาดนี้ จากสิงห์ ตัวน้อย กลายเป็นสิงห์หนุ่ม ที่ดูยังไง หนทางที่เราจะกลับมาบรรจบกันยิ่งยากขึ้นทุกที
สิงห์ตอน ม.ปลาย กับตอนนี้ ช่างต่างกันจริงๆ
มองดูคนในภาพก็ได้แต่บอกตัวเองว่าเป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว
เอาเถอะ รีบทำธุระให้เสร็จแล้วรีบกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองดีกว่า
"จิน ทางนี้" ผมหันไปมองตามเสียงเรียก หลังเดินลงมาทางออกสนามบิน นาที เพื่อนรักของผมเอง ที่มารอรับ หลังจากไม่เจอกันมานาน แต่ความสัมพันธ์ของเรายังไม่เปลี่ยน ถามไถ่ข่าวคราวกันอยู่เรื่อยๆ คงมีนาที และ ตะวัน เพื่อนอีกคนที่คอยคิดถึงกันอยู่ ผมดีใจที่มีมัน 2 คนเป็นเพื่อน
"นะ กูกวนมึงหรือเปล่า" ผมยิ้มให้ขณะก้าวขึ้นรถของเพื่อน นาทีเป็นนายแพทย์ เรียนจบแล้วก็กลับมาทำงานใช้ทุนที่บ้านเกิด รู้ว่างานหมอคงยุ่งแต่พอเพื่อนมาก็รีบแลกเวรเพื่อมารอรับ ส่วนตะวันเพื่อนอีกคน ขานั้น จบวิศวะ แล้วมาสานต่อธุรกิจก่อสร้างที่บ้าน รับทำบ้านจัดสรร ส่วนผม จบเศรษฐศาสตร์ การเงิน อืม เรียกง่ายๆแบบนี้แหละ ทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านการเงินให้บริษัทต่างๆ ดูเส้นทางเพื่อนรักเรา 3 คน ไปคนละทาง แต่ก็ยังคบหากันได้มาตลอด
"ไม่หรอก กูลางานไว้แล้ว ไม่เจอกันนานทำไมยังเหมือนเดิมเลยนะ"  นาทีแอบแซว แต่ก็คงจะจริงอย่างเพื่อนว่า ผมเองก็รู้สึกว่า ตัวไม่ได้สูงขึ้นเลย ไหนใครบอกว่าไปเจอนมเจอ ขนมปังฝรั่งแล้วจะสูง นี่อะไร ยังเตี้ยเหมือนเดิมเลย T T ผมสูงตั้ง 175 นะ 
"อืม กูก็คิดว่ามึงก็เหมือนเดิมนะ ฮ่า ฮ่า" ผมผู้ยอมใครง่ายๆอยู่แล้ว เพื่อนกันต่อให้ไม่เจอนานแค่ไหนก็ต่อกันติด
"ไม่คิดจะกลับมาอยู่เลยเหรอ เพื่อนๆถามถึงมึงอยู่นะ แล้วก็เย็นนี้พวกนั้นก็จะมากินข้าวด้วย ตั้งแต่ม.5 มึงก็หายหน้าไป พวกไอ้กฤต มาถามถึงมึง แต่ก็อย่างที่บอก มึงไม่ให้บอก กูก็ไม่บอก แต่ไอ้ตะวันไม่รู้มันพูดหรือเปล่า เพราะมันไปเรียนคณะเดียวกันกับพวกนั้น"
"อืม กูบอกตะวันไปละ ไอ้จ้อยนั่นคงไม่ปากโป้งไปหรอก" ผมเรียกฉายาไอ้เพื่อนรักอีกคนที่กำลังพูดถึงและคิดว่าไว้ใจได้พอสมควร
"รอบนี้กูมาธุระ คงอยู่ 3-4 วัน โอนที่เสร็จกูก็จะกลับ" 
"ตามนั้น" นาที หมอหนุ่มปรายตามองเพื่อน
พอสิ้นสุดการสนทนา ภายในรถก็กลับมาเงียบ ต่างจากบรรยากาศนอกรถที่ผู้คนจอแจ รถติดเป็นทางยาว แม้ว่าจะเป็นต่างจังหวัดหัวเมืองก็ตาม
"เดี๋ยวนี้ บ้านเรารถเยอะขนาดนี้เลยเหรอ อย่างกับกรุงเทพฯ" ผมเอ่ยถาม เพราะเส้นทางที่ไป โรงแรมที่พักดูเหมือนรถจะติดยาวจนถึงทางเข้า
"ปกติก็ไม่เยอะหรอก พอดีมีนักร้องมาเปิดคอนเสิร์ต" นาที ตอบเสียงเบา ตายังจ้องมองไปบนท้องถนน ไม่ให้รถไปเฉี่ยวรถคันอื่น
"อ่อ แล้วก็พักโรงแรมเดียวกับกูด้วย แฟนคลับคงตรึม รถเยอะขนาดนี้กูจะเข้าออกโรงแรม ได้หรือเปล่าเนี่ย" พูดไปพร้อมกับหัวเราะให้กับความเหนื่อยล้า ยิ่งอยากรีบพัก ก็ยิ่งล่าช้า มันเป็นยังไงนะ ชีวิตไม่เคยง่ายเลยจริงๆ
กว่าจะฝ่ารถติดเข้าที่พักได้ก็จวนจะบ่าย เพื่อนก็รีบกลับไปเคลียร์งาน เห็นว่าโดนตามไปทำผ่าตัดเคสด่วน เลยไม่ได้อยู่คุย พอเข้าห้องพักได้ ผมก็นอนยาว เพราะคืนนี้ยังอีกยาวไกล แต่ก็ยังพอได้ยินเสียงกรี๊ดดังแว่วๆ มาเป็นระยะ นักร้องดังคนนั้นคงมาถึง โรงแรมที่พักแล้วสินะ