ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2-ที่ตลาด [99%]
เมืองพรอนเทอเรียในวันนี้ดูคึกคักเป็นพิเศษเพราะว่าพรุ่งนี้เป็นวันสอบเข้าโรงเรียนอาร์มเมอร์คิง กลุ่มของมอรีสที่ประกอบไปด้วย มอรีสกับแม็กเน็ต ฟิลโดรา พี่น้องจากเมืองคอริเทีย และ ลีโอ แอมเบอร์ไนท์ อัศวินหนุ่มจากเมืองไกล กำลังเดินอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เดินกันขวักไขว่บนท้องถนน เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายข้ามไปข้ามมา ซึ่งบรรยากาศแสนวุ่นวายนี้คงจะมีให้เห็นไม่บ่อยนัก
เมื่อเดินมาเรื่อยๆ แม็กเน็ตก็พาเข้ามาในร้านขายอาวุธร้านหนึ่ง
ข้างในร้านนี้ถึงคนจะมากอยู่แต่ก็ดีกว่าทางเดินข้างนอกที่เต็มไปด้วยฝูงคน โชคดีที่แม็กเน็ตรู้ถึงความพลุกพล่านนี้ดีจากประสบการณ์ที่อยู่โรงเรียนนี้มาก่อน เขาจึงพาออกเดินทางมาเร็วไม่เช่นนั้นป่านนี้ก็คงต้องไปยืนอัดอยู่หน้าโรงเรียนเหมือนกับคนอื่นๆเป็นแน่
"เดินดูของในนี้กันไปก่อนนะ ฉันไปทำธุระข้างนอกก่อน" แม็กเน็ตกล่าวก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
ภายในร้านขายอาวุธร้านนี้เต็มไปด้วยอาวุธต่างๆมากมายทั้งอาวุธธรรมดา ที่กองยู่ที่กระบะกลางร้านจนสูงท่วมหัว หรือเหล่าอาวุธหายาก อาวุธในตำนาน และที่วางอยู่บนแผงของร้านที่ดูแล้วน่าจะได้รับการดูแลอย่างดีทีเดียว อย่างเช่นไม้คฑาต่างๆก็ถูกขัดซะจนหัวคฑาเงาวับ หรือมีทั้งดาบ มีดสั้น ธนู มอริสเดินดูไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับมีดเล่มหนึ่งที่มีสัดส่วนโค้งเว้าแปลกประหลาด มอริสคิดว่าคงไว้ใช้ในการพลิกแพลงในการต่อสู้ มอรีสลองหยิบขึ้นมากะน้ำหนักดู ดูแล้วมีน้ำหนักพอดีมือ จับแล้วกระชับ จึงตัดสินใจเอาไปจ่ายเงิน เพราะคิดว่าซักวันคงมีโอกาสได้ใช้อย่างแน่นอน เสร็จแล้วจึงเดินไปหาลีโอที่ยืนดูดาบอยู่
"ไง ได้อะไรมาละ" ลีโอถามเพราะเห็นมอริสถือถุงมาด้วย
"มีด รูปร่างมันแปลกดี มันคงใช้พลิกแพลงการต่อสู้ได้มั้ง" มอริสวิเคราะห์พลางหยิบมีดออกมาควงเล่นอย่างคล่องมือ
แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกขึ้นหน้าร้าน มอริสมองออกไปนอกร้านก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนล้อมชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่พื้น มอริสและลีโอจึงออกไปดูเหตุการณ์ข้างนอกบ้างเช่นเดียวกับคนในบริเวณนั้นที่มาบืนอยู่เต็มไปหมด
"เฮ้ย แกเดินชนฉันแล้วไม่ขอโทษหรอวะ!!!" ชายคนหนึ่งดูท่าทางเป็นหัวหน้านักเลงกำลังยืนอยู่หน้าของชายคนที่นั่งตั่วสั่นด้วยความกลัวพูดขึ้น
"ผะ ผมขอโทษครับ" ชายคนที่นั่งอยู่พูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่
"ขอโทษแล้วมันหายหรอวะฮะ!!!" ชายคนนั้นตวาดแล้วเข้าไปเตะชายคนที่นั่งอยู่จนกลิ้งไปไกล
"โห มันเล่นกันแรงเนอะ" มอริสพูดแล้วหันไปมองลีโอ
แต่ลีโอไม่อยู่แล้ว
"อ้าว! เฮ้ยลีโอ! ลีโอ! อยู่ไหนอะ!!" มอริสพูดแล้วมองหาลีโอรอบๆตัว
"เฮ้ย! แกเป็นใครวะ" เสียงของนักเลงคนนั้นพูดขึ้นจนทำให้มอริสกลับมาสนใจนักเลง แล้วจึงเห็นชายคนหนึ่งกำลังเข้าไปช่วยชายคนที่ถูกผลักล้มอยู่ มอริสเพ่งมองอยู่นานรู้สึกคุ้นๆ พอเห็นหน้าแล้วมอรีสจึงรูว่าเป็นใคร ชายคนนั้นก็คือ ลีโอ!
"อ้าว! เฮ้ยแส่หาเรื่องแล้วมั้ยละเนี่ย" มอริสพูดพลางเดินเข้าไปหาลีโอเพื่อที่จะลากลีโอออกมา
"เฮ้ย ลีโอ อย่าไปยุ่งเรื่องของเค้าเลย" มอริสเดินเข้าไปแล้วพยายามลากลีโออกมา
"ไม่ให้ยุ่งได้ไง! ดูมันทำดิ คนเค้าขอโทษแล้วยังจะมาทำร้ายอีก โคตรเลวเลยว่ะ" ลีโอว่าแล้วชี้หน้าของนักเลงคนนั้น
"อ้าว!! พูดงี้อยากลองดีใช่มั้ย" นักเลงพูดแล้วชักมีดออกมา ทำให้คนที่มุงดูอยู่แถวนั้นแตกกระจายออกไป
"เฮ้ย ไม่ต้องยุ่ง" นักเลงคนนั้นพูดเมื่อเห็นพวกนักเลงที่เหลือหยิบมีดออกมา แล้วพุ่งเข้าใส่ลีโอทันที ส่วนนักเลงที่เหลือก็ยืนคุมเชิงเอาไว้
"มอริส ดูแลนายคนนี้ไว้นะ" ลีโอพูดแล้วพยักเพยิดไปทางชายคนที่นอนอยู่ที่พื้น
พอนักเลงเอามีดจ้วงเข้าใส่ลีโอที่ท้องลีโอก็จับที่ข้อมือของนักเลงไว้อย่างแม่นยำแล้วบิดข้อมืออย่างชำนาญจนมีดของนักเลงคนนั้นหลุดมือไปแล้วเอาสันมือตีเข้าที่ท้ายทอยของนักเลงจนเซถลาไปข้างหน้า ลีโอเตะมีดออกไป นักเลงพุ่งเข้าใส่ลีโออีกครั้ง แล้วก็ต่อยไม่ยั้งแต่ก็ต่อยได้เพียงลมเท่านั้น ลีโอเตะวาดขาของนักเลง นักเลงก็กระโดดหลบได้ แต่ลีโอกะไว้แล้วจึงชกเข้าไปที่ปลายคางที่เป็นจุดศูนย์รวมของประสาทอย่างแรงจนนักเลงคนนั้นสลบเหมือดไป พวกนักเลงที่เหลือ4คนเห็นดังนั้นจึงเข้ารุมทันที คนหนึ่งโดนมอริสสกัดขาแล้วฟันสันมือเข้าที่ท้ายทอยสลบไปนึ่งคน เหลืออีก3คนเข้าไปหาลีโอ ลีโอจึงยกดาบขึ้นมาขู่ไว้ แล้วก็ได้ผล นักเลงพวกนั้นหยุดชะงักแล้วก็ช่วยกันอุ้มนักเลงที่สลบอยู่สองคนหนีไป
พอเหตุการณ์สงบลงคนที่ยืนดูอยู่ก็กระจายออกไปตามปกติ ลีโอกับมอริสก็เข้าไปพยุงชายคนนั้นขึ้นมาแล้วพาไปนั่งหลบอยู่ข้างทาง
"ขอบคุณครับที่ช่วยผม ขอบคุณจริงๆ" ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเพราะยังกลัวอยู่
ชายคนนี้เป็นคนที่รูปร่างเล็ก ผมสีทอง ตาสีเทานั้นแสดงถึงความกลัวที่มีอยู่เต็มที่ ใส่ชุดสีขาวทั้งตัวที่ตอนนี้เลอะไปหมดแล้ว ดูเป็นคนไม่สู้คนและเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าแสดงออก
"ฉันชื่อ ลีโอ แอมเบอร์ไนท์ แล้วก็หมอนี่ มอริส ฟิลโดรา" ลีโอแนะนำตัวเมื่อพามาหลบอยู่ที่ข้างร้านขายอาวุธ
"ผมชื่อ ฮิลลีส คอร์นูทัส ยินดีที่ได้ที่ได้รู้จักครับ" ฮิลลิสตอบแล้วยื่นมือมาจับกับลีโอและมอริส
"นายเป็นคนที่นี่รึเปล่า" มอริสถาม
"เปล่าครับ ผมจะมาสมัครเข้าโรงเรียนอาร์มเมอร์คิงครับ " ฮิลลิส
บอก
"แล้วนายจะเอาอะไรไปสู้กับเค้าละเนี่ย"ลีโอสงสัยเพราะห็นว่าฮิลลิสเป็นคนไม่สู้คน
"ผมเป็นสายเวทย์ขาวครับ" ฮิลลิสบอกในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น
"จะไปไหนละ" มอริสถามเมื่อเห็นฮิลลิสกำลังลุกขึ้น
"ผมยังไม่ได้ไปสมัครเลยครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้" ก้มหัวขอบคุณแล้วเดินจากไป พอดีกับที่แม็กเน็ตเดินมาพอดี
"โอเค ดูของเสร็จกันรึยัง จะได้ไปหาอะไรกิน หิวแล้ว" แม็กเน็ตพูดพลางลูบท้องของตัวเองไปมา
"อืม เสร็จแล้ว ไปดิหิวเหมือนกัน" มอริสพูด เพราะตัวเองก็หิวเหมือนกัน
"แล้วนี่ไปทำอะไรมาเนี่ย" แม็กเน็ตหันไปถามลีโอที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ไปกันเถอะ" ลีโอพูดตัดแล้วเดินนำออกไป
ระหว่างทางที่มอริสกำลังจะเดินไปกินข้าว ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านไป ผู้คนที่ยืนอยู่ต่างก็หลบทางให้เพราะกลุ่มคนเหล่านี้ดูน่าเกรงขาม ประกอบไปด้วยคนที่น่าจะเป็นทหารเดินคุมหน้าคุมหลัง ชายคนหนึ่งที่อายุน่าจะใกล้เคียงกับมอริส ชายคนนี้มีผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าดูเย็นชา ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นพวกลูกคนมีเงินอย่างแน่นอน ด้วยร่างกายที่สูงใหญ่ แต่ไม่ได้มีกล้ามเป็นมัดๆแบบลีโอ ดูแล้วน่าจะเป็นนักเวทย์ แต่มอริสก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเพราะมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า คือวันพรุ่งนี้ที่เป็นวันสอบวัดความสามารถในการที่จะข้าโรงเรียน คิริวมัส มอริสตื่นเต้นว่าพรุ่งนี้จะใช้วิธีใดในการทดสอบ แล้วจะสอบได้รึเปล่า เพราะถ้าสอบไม่ได้ต้องโดนพ่อด่าแย่เลย
++++++++++
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นจากขอบฟ้า สัตว์ต่างๆมากมายก็เริ่มออกหากิน คนก็เริ่มวันใหม่เหมือนที่เคยทำมาทั้งชีวิต แต่วันนี้ ที่เมืองพรอนเทอเรียกลับไม่เหมือนเดิม ผู้คนตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เพราะว่าวันนี้คือ วันสอบเข้าโรงเรียนอาร์มเมอร์คิง
"มอริสตื่น" เสียงที่ฟังคุ้นหูดังขึ้น
"มอริส"
โครม!!!
"โอ๊ย เจ็บนะโว้ย!ไอ้พี่บ้า ปลุกดีๆไม่เป็นใช่มั้ยเนี่ย" คนขี้เซาโวยวายเป็นการใหญ่ แล้วหันไปมองเจ้าคนปลุกที่ตอนนี้ยืนยิ้มแป้นอยู่ที่เดิม แต่ไม่ใช่คนเดิม
"เฮ้ย แกก็เป็นอีกคนหรอเนี่ย ไอ้ลีโอ!" มอริสพูดด้วยอาการตะลึง เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่แม็กเน็ต แต่กลับเป็นลีโอไปซะได้
"เปล่า ก็พี่แกเค้าสอนว่าถ้าแกไม่ยอมตื่น ก็ให้ปลุกแบบเนี้ย" ลีโอบอกในขณะที่กำลังแต่งตัว
"อ้าว แล้วไอ้พี่บ้านั่นไปไหนอะ" มอริสเพิ่งสังเกตเห็นว่าแม็กเน็ตไม่อยู่จึงถามเจ้าลูกศิษย์ของพี่
"พี่เค้าบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว มีธุระที่บ้านต้องรีบกลับ ถ้าแกสอบไม่ติดก็ให้กลับบ้านเองถือว่าเป็นการลงโทษ" ลีโอบอกในขณะที่พยายามกลั้นหัวเราะในความบ้าบิ่นของทั้งสองพี่น้อง
"เออ ตลกนักหนิ ขำเข้าไป" มอริสบ่นพลางลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปสอบ
++++++++++
เมื่อเดินมาเรื่อยๆ แม็กเน็ตก็พาเข้ามาในร้านขายอาวุธร้านหนึ่ง
ข้างในร้านนี้ถึงคนจะมากอยู่แต่ก็ดีกว่าทางเดินข้างนอกที่เต็มไปด้วยฝูงคน โชคดีที่แม็กเน็ตรู้ถึงความพลุกพล่านนี้ดีจากประสบการณ์ที่อยู่โรงเรียนนี้มาก่อน เขาจึงพาออกเดินทางมาเร็วไม่เช่นนั้นป่านนี้ก็คงต้องไปยืนอัดอยู่หน้าโรงเรียนเหมือนกับคนอื่นๆเป็นแน่
"เดินดูของในนี้กันไปก่อนนะ ฉันไปทำธุระข้างนอกก่อน" แม็กเน็ตกล่าวก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
ภายในร้านขายอาวุธร้านนี้เต็มไปด้วยอาวุธต่างๆมากมายทั้งอาวุธธรรมดา ที่กองยู่ที่กระบะกลางร้านจนสูงท่วมหัว หรือเหล่าอาวุธหายาก อาวุธในตำนาน และที่วางอยู่บนแผงของร้านที่ดูแล้วน่าจะได้รับการดูแลอย่างดีทีเดียว อย่างเช่นไม้คฑาต่างๆก็ถูกขัดซะจนหัวคฑาเงาวับ หรือมีทั้งดาบ มีดสั้น ธนู มอริสเดินดูไปเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับมีดเล่มหนึ่งที่มีสัดส่วนโค้งเว้าแปลกประหลาด มอริสคิดว่าคงไว้ใช้ในการพลิกแพลงในการต่อสู้ มอรีสลองหยิบขึ้นมากะน้ำหนักดู ดูแล้วมีน้ำหนักพอดีมือ จับแล้วกระชับ จึงตัดสินใจเอาไปจ่ายเงิน เพราะคิดว่าซักวันคงมีโอกาสได้ใช้อย่างแน่นอน เสร็จแล้วจึงเดินไปหาลีโอที่ยืนดูดาบอยู่
"ไง ได้อะไรมาละ" ลีโอถามเพราะเห็นมอริสถือถุงมาด้วย
"มีด รูปร่างมันแปลกดี มันคงใช้พลิกแพลงการต่อสู้ได้มั้ง" มอริสวิเคราะห์พลางหยิบมีดออกมาควงเล่นอย่างคล่องมือ
แต่แล้วก็มีเสียงตะโกนโหวกเหวกขึ้นหน้าร้าน มอริสมองออกไปนอกร้านก็เห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนล้อมชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่พื้น มอริสและลีโอจึงออกไปดูเหตุการณ์ข้างนอกบ้างเช่นเดียวกับคนในบริเวณนั้นที่มาบืนอยู่เต็มไปหมด
"เฮ้ย แกเดินชนฉันแล้วไม่ขอโทษหรอวะ!!!" ชายคนหนึ่งดูท่าทางเป็นหัวหน้านักเลงกำลังยืนอยู่หน้าของชายคนที่นั่งตั่วสั่นด้วยความกลัวพูดขึ้น
"ผะ ผมขอโทษครับ" ชายคนที่นั่งอยู่พูดออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่
"ขอโทษแล้วมันหายหรอวะฮะ!!!" ชายคนนั้นตวาดแล้วเข้าไปเตะชายคนที่นั่งอยู่จนกลิ้งไปไกล
"โห มันเล่นกันแรงเนอะ" มอริสพูดแล้วหันไปมองลีโอ
แต่ลีโอไม่อยู่แล้ว
"อ้าว! เฮ้ยลีโอ! ลีโอ! อยู่ไหนอะ!!" มอริสพูดแล้วมองหาลีโอรอบๆตัว
"เฮ้ย! แกเป็นใครวะ" เสียงของนักเลงคนนั้นพูดขึ้นจนทำให้มอริสกลับมาสนใจนักเลง แล้วจึงเห็นชายคนหนึ่งกำลังเข้าไปช่วยชายคนที่ถูกผลักล้มอยู่ มอริสเพ่งมองอยู่นานรู้สึกคุ้นๆ พอเห็นหน้าแล้วมอรีสจึงรูว่าเป็นใคร ชายคนนั้นก็คือ ลีโอ!
"อ้าว! เฮ้ยแส่หาเรื่องแล้วมั้ยละเนี่ย" มอริสพูดพลางเดินเข้าไปหาลีโอเพื่อที่จะลากลีโอออกมา
"เฮ้ย ลีโอ อย่าไปยุ่งเรื่องของเค้าเลย" มอริสเดินเข้าไปแล้วพยายามลากลีโออกมา
"ไม่ให้ยุ่งได้ไง! ดูมันทำดิ คนเค้าขอโทษแล้วยังจะมาทำร้ายอีก โคตรเลวเลยว่ะ" ลีโอว่าแล้วชี้หน้าของนักเลงคนนั้น
"อ้าว!! พูดงี้อยากลองดีใช่มั้ย" นักเลงพูดแล้วชักมีดออกมา ทำให้คนที่มุงดูอยู่แถวนั้นแตกกระจายออกไป
"เฮ้ย ไม่ต้องยุ่ง" นักเลงคนนั้นพูดเมื่อเห็นพวกนักเลงที่เหลือหยิบมีดออกมา แล้วพุ่งเข้าใส่ลีโอทันที ส่วนนักเลงที่เหลือก็ยืนคุมเชิงเอาไว้
"มอริส ดูแลนายคนนี้ไว้นะ" ลีโอพูดแล้วพยักเพยิดไปทางชายคนที่นอนอยู่ที่พื้น
พอนักเลงเอามีดจ้วงเข้าใส่ลีโอที่ท้องลีโอก็จับที่ข้อมือของนักเลงไว้อย่างแม่นยำแล้วบิดข้อมืออย่างชำนาญจนมีดของนักเลงคนนั้นหลุดมือไปแล้วเอาสันมือตีเข้าที่ท้ายทอยของนักเลงจนเซถลาไปข้างหน้า ลีโอเตะมีดออกไป นักเลงพุ่งเข้าใส่ลีโออีกครั้ง แล้วก็ต่อยไม่ยั้งแต่ก็ต่อยได้เพียงลมเท่านั้น ลีโอเตะวาดขาของนักเลง นักเลงก็กระโดดหลบได้ แต่ลีโอกะไว้แล้วจึงชกเข้าไปที่ปลายคางที่เป็นจุดศูนย์รวมของประสาทอย่างแรงจนนักเลงคนนั้นสลบเหมือดไป พวกนักเลงที่เหลือ4คนเห็นดังนั้นจึงเข้ารุมทันที คนหนึ่งโดนมอริสสกัดขาแล้วฟันสันมือเข้าที่ท้ายทอยสลบไปนึ่งคน เหลืออีก3คนเข้าไปหาลีโอ ลีโอจึงยกดาบขึ้นมาขู่ไว้ แล้วก็ได้ผล นักเลงพวกนั้นหยุดชะงักแล้วก็ช่วยกันอุ้มนักเลงที่สลบอยู่สองคนหนีไป
พอเหตุการณ์สงบลงคนที่ยืนดูอยู่ก็กระจายออกไปตามปกติ ลีโอกับมอริสก็เข้าไปพยุงชายคนนั้นขึ้นมาแล้วพาไปนั่งหลบอยู่ข้างทาง
"ขอบคุณครับที่ช่วยผม ขอบคุณจริงๆ" ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเพราะยังกลัวอยู่
ชายคนนี้เป็นคนที่รูปร่างเล็ก ผมสีทอง ตาสีเทานั้นแสดงถึงความกลัวที่มีอยู่เต็มที่ ใส่ชุดสีขาวทั้งตัวที่ตอนนี้เลอะไปหมดแล้ว ดูเป็นคนไม่สู้คนและเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าแสดงออก
"ฉันชื่อ ลีโอ แอมเบอร์ไนท์ แล้วก็หมอนี่ มอริส ฟิลโดรา" ลีโอแนะนำตัวเมื่อพามาหลบอยู่ที่ข้างร้านขายอาวุธ
"ผมชื่อ ฮิลลีส คอร์นูทัส ยินดีที่ได้ที่ได้รู้จักครับ" ฮิลลิสตอบแล้วยื่นมือมาจับกับลีโอและมอริส
"นายเป็นคนที่นี่รึเปล่า" มอริสถาม
"เปล่าครับ ผมจะมาสมัครเข้าโรงเรียนอาร์มเมอร์คิงครับ " ฮิลลิส
บอก
"แล้วนายจะเอาอะไรไปสู้กับเค้าละเนี่ย"ลีโอสงสัยเพราะห็นว่าฮิลลิสเป็นคนไม่สู้คน
"ผมเป็นสายเวทย์ขาวครับ" ฮิลลิสบอกในขณะที่กำลังจะลุกขึ้น
"จะไปไหนละ" มอริสถามเมื่อเห็นฮิลลิสกำลังลุกขึ้น
"ผมยังไม่ได้ไปสมัครเลยครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้" ก้มหัวขอบคุณแล้วเดินจากไป พอดีกับที่แม็กเน็ตเดินมาพอดี
"โอเค ดูของเสร็จกันรึยัง จะได้ไปหาอะไรกิน หิวแล้ว" แม็กเน็ตพูดพลางลูบท้องของตัวเองไปมา
"อืม เสร็จแล้ว ไปดิหิวเหมือนกัน" มอริสพูด เพราะตัวเองก็หิวเหมือนกัน
"แล้วนี่ไปทำอะไรมาเนี่ย" แม็กเน็ตหันไปถามลีโอที่ตอนนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ไปกันเถอะ" ลีโอพูดตัดแล้วเดินนำออกไป
ระหว่างทางที่มอริสกำลังจะเดินไปกินข้าว ก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านไป ผู้คนที่ยืนอยู่ต่างก็หลบทางให้เพราะกลุ่มคนเหล่านี้ดูน่าเกรงขาม ประกอบไปด้วยคนที่น่าจะเป็นทหารเดินคุมหน้าคุมหลัง ชายคนหนึ่งที่อายุน่าจะใกล้เคียงกับมอริส ชายคนนี้มีผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าดูเย็นชา ดูจากการแต่งตัวแล้วน่าจะเป็นพวกลูกคนมีเงินอย่างแน่นอน ด้วยร่างกายที่สูงใหญ่ แต่ไม่ได้มีกล้ามเป็นมัดๆแบบลีโอ ดูแล้วน่าจะเป็นนักเวทย์ แต่มอริสก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเพราะมีสิ่งที่น่าสนใจมากกว่า คือวันพรุ่งนี้ที่เป็นวันสอบวัดความสามารถในการที่จะข้าโรงเรียน คิริวมัส มอริสตื่นเต้นว่าพรุ่งนี้จะใช้วิธีใดในการทดสอบ แล้วจะสอบได้รึเปล่า เพราะถ้าสอบไม่ได้ต้องโดนพ่อด่าแย่เลย
++++++++++
เมื่อพระอาทิตย์โผล่พ้นจากขอบฟ้า สัตว์ต่างๆมากมายก็เริ่มออกหากิน คนก็เริ่มวันใหม่เหมือนที่เคยทำมาทั้งชีวิต แต่วันนี้ ที่เมืองพรอนเทอเรียกลับไม่เหมือนเดิม ผู้คนตื่นขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เพราะว่าวันนี้คือ วันสอบเข้าโรงเรียนอาร์มเมอร์คิง
"มอริสตื่น" เสียงที่ฟังคุ้นหูดังขึ้น
"มอริส"
โครม!!!
"โอ๊ย เจ็บนะโว้ย!ไอ้พี่บ้า ปลุกดีๆไม่เป็นใช่มั้ยเนี่ย" คนขี้เซาโวยวายเป็นการใหญ่ แล้วหันไปมองเจ้าคนปลุกที่ตอนนี้ยืนยิ้มแป้นอยู่ที่เดิม แต่ไม่ใช่คนเดิม
"เฮ้ย แกก็เป็นอีกคนหรอเนี่ย ไอ้ลีโอ!" มอริสพูดด้วยอาการตะลึง เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่ไม่ใช่แม็กเน็ต แต่กลับเป็นลีโอไปซะได้
"เปล่า ก็พี่แกเค้าสอนว่าถ้าแกไม่ยอมตื่น ก็ให้ปลุกแบบเนี้ย" ลีโอบอกในขณะที่กำลังแต่งตัว
"อ้าว แล้วไอ้พี่บ้านั่นไปไหนอะ" มอริสเพิ่งสังเกตเห็นว่าแม็กเน็ตไม่อยู่จึงถามเจ้าลูกศิษย์ของพี่
"พี่เค้าบอกว่าจะกลับบ้านแล้ว มีธุระที่บ้านต้องรีบกลับ ถ้าแกสอบไม่ติดก็ให้กลับบ้านเองถือว่าเป็นการลงโทษ" ลีโอบอกในขณะที่พยายามกลั้นหัวเราะในความบ้าบิ่นของทั้งสองพี่น้อง
"เออ ตลกนักหนิ ขำเข้าไป" มอริสบ่นพลางลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปสอบ
++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น