คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Ruby Of Fire :: Fifth Genesis : Race III
Genesisภาค Ruby of Fire
Fifth Genesis : Race III
“มี๊ศูนย์ ทำอะไรอยู่น่ะ” เสียงน้องสาวตัวดีที่แสนเจื้อยแจ้วถามขึ้นอย่างสดใสร่าเริ่งเมื่อเห็นพี่ชายกำลังนั่งกุมขมับหน้าโต๊ะคอม
“เซียม ระหว่างเพื่อนกับคนที่แค้น ถ้าเซียมต้องไปจัดการกับคนที่เซียมแค้นแต่เซียมต้องตัดโอกาสเพื่อน เซียมจะทำไหม” ศูนย์หันมาถามน้องสาวด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆที่หาได้ยากจากคนอย่างศูนย์
“มี๊ศูนย์หนูว่า........” เซียมทำท่าครุ่นคิดคิ้วเล็กๆของเด็กสาวขมวดเข้าหากันเป็นโบว์กลางหน้าผาก
“ว่า.......”
“ว่าไงเซียม” ศูนย์จับไหล่บางๆของเด็กน้อยไว้เพื่อเค้นหาคำตอบ
“ว่า หนูไม่รู้เรื่องที่ มี๊ศูนย์พูดซักกะติ๊ดนึงเลยอะ” เซียมตอบตรงๆทำให้ความหวังเล็กๆของศูนย์ทลายลง แต่ทว่าเด็กสาวตัวน้อยก็ยังพยายามทำความเข้าใจกับคำพูดของศูนย์ต่อไป
“โถ่เอ่ย” ศูนย์สบถ อุตส่าห์รอฟัง อุตส่าห์ลุ้น สุดท้ายก็ไม่ได้คำตอบอะไรที่พอจะช่วยได้บ้างเลยจากน้องสาวตัวเล็กๆที่เป็นเพียงความหวังเดียวของเขา เขาจึงตัดสินใจหันกลับไปหน้าคอมต่อ
+Ryu_Ryo+ : พี่ศูนย์ฆ่าผมเถอะ -_-*
คำพูดในช่องคำพูดถูกส่งขึ้นมาซ้ำกันด้วยคำนี้หลาย10รอบแล้ว และนี่ล่ะสิ่งที่ทำให้ศูนย์กำลังกลุ้มใจอยู่ตอนนี้
Sero : จะให้พี่ทำอย่างนั้นได้ไงล่ะเรียว ToT”
+Ryu_Ryo+ : พี่ศูนย์ก็เวอร์ไป
+Ryu_Ryo+ : เวลาจะหมดแล้วนะครับ
เห็นอย่างนั้นศูนย์จึงหันไปมองเวลาที่มุมขวาล่างของหน้าจอที่แสดงว่าตอนนี้มีคนอยู่ในสถานที่นี้เพียงแค่ 2 คน นั่นก็คือเขากับเรียวน้องในกิลที่รักยิ่งชีพ และเวลาที่เหลืออีก 20 นาทีเท่านั้น
Sero : ไม่เอาอะเรียว ToT” นายช่วยพี่นะ
+Ryu_Ryo+ : ไม่เห็นเป็นไรเลยครับ ผมไม่ได้ไอดีซื้อเอาก็ได้ ^_^”
Sero : พี่ก็จะซื้อเอา ToT”
+Ryu_Ryo+ : กึ๋ย พี่ศูนย์
+Ryu_Ryo+ : พี่ต้องไปเจอกับแคสเก็ตไม่ใช่เหรอครับ
Sero : ให้ตัดโอกาสนายแล้วไปพี่ทำไม่ได้ T_T”
+Ryu_Ryo+ : พี่ศูนย์อะ
+Ryu_Ryo+ : ฆ่าผมเถอะพี่ศูนย์ -_-*
Sero : ไม่เอา~~~~TOT/
ศูนย์ยังไม่ยอมฆ่ารุ่นน้องในกิลตัวเองทั้งที่อีกฝ่ายบอกให้จัดการเขาซักทีเพื่อที่ว่าศูนย์จะได้เข้ารอบ แต่ด้วยความที่เกรงใจสุดๆแถมไอ้น้องคนนี้ยังเป็นมือสองของศูนย์อยู่ตลอดเวลาจะตัดโอกาสมันให้อดได้ไอดี Genesis เพราะท้าแคสเก็ตไว้ก็ใช่เรื่อง คนดีๆอย่างศูนย์มีรึจะยอมทำ!!
+Ryu_Ryo+ : โถ่พี่ศูนย์
Sero : ……..T..T~
+Ryu_Ryo+ : = * =
เรียวรู้สึกตัวเองค่อนข้างคิดผิดเล็กน้อยที่เข้ามาช่วยศูนย์ ถ้าโจมตีไปซะตั้งแต่แรกฝ่ายโน้นอาจโจมตีกลับมา แล้วค่อยทำเป็นแพ้ก็ยังได้ แต่ตอนนี้ไม่ไหว คิดๆไปก็นับถือในความซื่อตรงจนแทบจะซื่อบื่อของหัวหน้ากิลคนนี้จริงๆ ถึงจะเคารพเอามากๆด้วยก็เถอะ
เหลือเวลาอีก 10 นาที........
+Ryu_Ryo+ : งั้นก็ต้องวิธีสุดท้ายล่ะนะพี่ศูนย์
+Ryu_Ryo+ : ผมล็อคออฟล่ะ
Sero : เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
Sero : อย่าดิ ล็อคออฟมันตัด EXP ให้เลเวล ลดลงเหลือครึ่งเดียวเลยนะ ยึดของที่เอาเข้ามาด้วยอะ
+Ryu_Ryo+ : ก็พี่ไม่ฆ่าผมซะทีอะ -_-*
Sero : ก็มันทำไม่ลงอะ
+Ryu_Ryo+ : งั้นเอางี้พี่ศูนย์
+Ryu_Ryo+ : ถือว่าคราวนี้พี่ศูนย์ติดหนี้ผม โอเคไหม
+Ryu_Ryo+ : แล้วมะรืนนี้ไปเลี้ยงไอติมผมแทน
Sero : มันแทนกันไม่ได้~~~ ToT
+Ryu_Ryo+ : .................
+Ryu_Ryo+ Log off
“เฮ้ย ม้ายยยยยยยย” ศูนย์ตะโกนดังลั่นห้อง เมื่อเห็นคนที่เขารักยังกับน้องชายแท้ๆของตัวเองเสียสละไปต่อหน้าต่อตา แต่คาดว่าคงมีแค่ฝ่ายศูนย์คนเดียวที่ทึกทักไปเอง ฝ่ายโน้นคงจะหายรำคาญไม่น้อยที่ไม่ต้องมานั่งเฉยๆในเกมไม่มีอะไรทำแบบนี้
“มี๊ศูนย์เสียงดังอีกแล้ว” เซียมหันมาเตือนจากหน้าทีวี แต่ศูนย์ไม่มีอารมณ์มาเถียงกับน้องรักซักเท่าไหร่ เมื่อนี่คือการเสียสละอย่างยิ่งของลูกผู้ชายที่ชื่อว่าเรียว
อีก 5 นาที จะหมดเวลาการแข่งขัน แต่ตอนนี้การแข่งขันรอบแรกได้ผู้ชนะมาครบทุกสายแล้ว จึงมีผู้เข้ารอบสองตามสาย A-Z ทั้งหมด 26 คนด้วยกัน
GM_00 : !!ประกาศนะครับประกาศ!!
‘กติกาการแข่งในรอบ2จะต่างจากรอบแรก คือ รอบ2เราจะให้ทุกคนเข้าไปรวมกันใน1 แม๊พแล้วฆ่าคนอื่นให้ได้เยอะที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยที่ ถ้าตัวเองตายจะสามารถแรนดอมเกิดตรงไหนก็ได้ในแม็พ และเราจะมีเงินให้ 200,000 ดาร์ฟ สำหรับซื้อไอเทมในแต่ล่ะครั้งที่ตาย ถ้าฆ่าคนอื่นได้ จะได้แต้ม Kill หนึ่งแต้ม แต่ถ้าใครตายจะได้แต้ม Death สองแต้ม สรุปคะแนนโดยนำแต้ม Kill มาลบกับแต้ม Death นะครับ อันดับทั้ง 13 อันดับจะเรียงตามแต้มของทุกคนนะครับ ขอบคุณครับ’
Casket : ไงรอดมาได้นะ เซโร่
หลังจากจบคำประกาศสีฟ้าของGM_00 พีซจึงตัดสินใจพิมพ์ข้อความกระซิบทักไปยังศูนย์ที่ผ่านการทดสอบรอบแรกมาได้
Sero : ชั้นต้องชนะแกให้ได้คอยดูเถอะแคสเก็ต
Sero : เพื่อหน่อมแน๊มจูเนียร์ บันซายยยยย
Casket : อะไรของนายน่ะ =[]=;;;
Sero : ก็อย่างที่บอกนั่นล่ะ
Sero : ชั้นจะชนะแกให้ได้ ตอบแทนเรียวที่สละ Lv ครึ่งนึงเพื่อชั้น~ ToT~
Casket : = =;;;
พีซที่กำลังนั่งอึนอยู่หน้าคอมดูเพื่อรักที่กำลังพล่ามอะไรซักอย่าง ถ้าตอนนี้ตัวมันมานั่งอยู่ข้างๆล่ะก็มันต้องพูดราวกับตัวเองเป็นพระเอกการ์ตูนที่เพื่อนยอมตายให้มันไปปราบตัวร้ายแน่ๆ แต่ที่สำคัญที่สุด ถ้าทุกคนหรือแม้แต่ศูนย์จะลืมไปคือ นิยายเรื่องนี้ เขาเป็นพระเอกไม่ใช่ตัวร้ายและศูนย์ก็เป็นเพื่อนพระเอกไม่ใช่พระเอกนะเฮ้ย.......
+---------------------------------------------------------------+
ระหว่างที่รอการแข่งขันจะเริ่มในรอบบ่าย พิซซ่าที่แพรโทรสั่งไว้ก็มาส่งที่บ้านพร้อมกับเสียงแผดร้องโวยวายของพีซเมื่อเปิดกล่องพิซซ่าขึ้นมาเตรียมตัวที่จะกินเต็มที่
“แพร!!!!!!ทำไมสั่งสไปซี่!!!!!!!!!!!!!”
ผู้เป็นพี่มองน้องสาวด้วยสายตาอาฆาตแค้น รู้ทั้งรู้ว่าพี่มันไม่กินเผ็ดยังจะสั่งมาอีก มันน่าฆ่าให้ตายซะจริง ถึงอย่างนั้นก็จะไม่บ่นอะไรเลยถ้าพิซซ่าถาดนี้คนออกตังค์ไม่ใช่เขา! แต่นี่! พิซซ่าถาดนี้!!
เขาเป็นคนออกเงินแท้ๆ!!!
“ก็พี่ลิ้นแมวเองนะ โทษแพรไม่ได้ อีกอย่างแพรก็ถามแล้วด้วยว่าพี่จะเอาหน้าอะไร พี่พีซก็ไม่ตอบเอง” แพรแก้ตัวไปได้น้ำขุ่นๆแล้วฉวยพิซซ่าชิ้นหนึ่งไปใส่พริก กับซอสพริกเพิ่มรสชาติที่จัดจ้านซะใจ
“ราฟเอ๊ย” พีซสบถก่อนจะหยิบพิซซ่า ขึ้นมาใส่ซอสมะเขือเทศไป2ซองเพื่อกลบรสเผ็ดของสไปซี่ฮาวายเอี้ยนที่เขาแสนเกลียดชัง
อีกไม่กี่นาทีการแข่งขันรอบสองจะเริ่มขึ้นแล้ว ทั้งที่เป็นแค่เกมแต่ดูเหมือนแต่ล่ะคนตั้งใจกันมากเป็นพิเศษ หรือบางทีไอ้คำว่าก็แค่เกม นี่อาจทำให้ทุกคนติดไปแล้วก็ได้ มันไม่ใช่แค่เกมในคำพูดของพวกผู้ใหญ่แต่เป็น ทั้งเพื่อน เป็นทั้งสังคมเล็กๆของเด็กที่จะได้เจอกัน พูดคุยกัน แข่งขันกัน ผ่านหน้าจอสี่เหลี่ยมเล็กๆในบ้าน
“พี่จะออมมือให้พี่ศูนย์ไหมตอนแข่งชิงIDน่ะ”
“ชั้นจะชนะแกให้ได้ ตอบแทนเรียวที่สละ Lv ครึ่งนึงเพื่อชั้น~ ToT~”
‘แล้วทำไมเราถึงอยากชนะกันนะ.........ทั้งที่ไม่เคยคิดจะจริงจังกับการเล่นเกมพวกนี้ตั้งแต่แรกแท้ๆ’ พีซคิดถึงคำพูดของน้องสาวและศูนย์ที่อยู่ดีๆก็แว๊บเข้ามาในสมอง ก่อนที่จะมีอีกคำถามที่หาคำตอบไม่ได้ผุดขึ้นมาในสมองของเขา
‘แล้วเขาล่ะต้องการอะไรจากเกมนี้กันแน่’
ความสนุกสนาน?
ความผ่อนคลาย?
.....
..
.
หรือแค่เพื่อน?
“พี่พีซ!”
เสียงของน้องสาวร้องเรียกแทรกเข้าผ่านโสตประสาทของพีซ ทำให้เข้าสะดุ้งก่อนจะหันมาทางน้องสาวที่ยืนหน้ามุ่ยท้าวเอวอยู่ข้างบันไดทางขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
“มีอะไรเหรอแพร” พีซถามพลางกัดพิซซ่าในมือตาม
“แพรเรียกพี่เป็น10 รอบแล้วนะเหม่ออะไรอยู่ได้ หรือมันเผ็ดจนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว” แพรถามกลับอย่างหัวเสีย
“โทษทีพอดีคิดอะไรเพลินๆ” พีซพูดแล้วลุกขึ้นยืน เขากัดพิซซ่าต่ออีกคำก่อนจะเดินไปทางที่น้องสาวยืนอยู่ “ตกลงมีไรอะแพร”
“จะมาบอกว่ามันใกล้เริ่มแล้วนะ การแข่งของพี่อะ รีบไปเถอะ” แพรบอกเหตุผลที่เรียกแล้วเดินสวนกับพีซไปหยิบพิซซ่าอีกชิ้นที่โต๊ะติดมือมา ตามพีซขึ้นไปข้างบนด้วย
พีซทิ้งตัวลงบนเก้าอี้กำมะหยี่สีแดงหน้าโต๊ะคอมแล้วทอดสายตามองหน้าจอที่วุ่นวายไปด้วยคนที่แข่งและคนที่มาดูเล่นเฉยๆ มือเรียวๆที่ยากจะเป็นมือของผู้ชายจับลงบนเมาส์ข้างคีย์บอร์ดก่อนจะขยับไปมาเล็กน้อยเพื่อให้เมาส์กระชับกับฝ่ามือ พีซคลิกที่ NPC ทหารหน้าลานแข่งขัน NPC ทหารขึ้นกรอบคำพูดให้ลงทะเบียนยืนยัน พีซเลยปล่อยมือจากเมาส์มาพิมพ์ชื่อของตัวเองลงในกล่องข้อความด้วยมือขวาเพียงข้างเดียว ด้วยเพราะมือซ้ายกำลังส่งพิซซ่าคำสุดท้ายเข้าปากไปนั่นเอง
“อืมมมมม~” พีซส่งเสียงอืมในลำคออย่างครุ่นคิด เอามือที่เปื้อนพิซซ่าเช็ดกับผ้าเช็ดหน้าของแพร ที่มาลืมไว้บนโต๊ะของเขาอย่างถือสิทธิ
“เฮ้ยพี่พีซ ผ้าเช็ดหน้าแพร” แพรร้องลั่นเมื่อเห็นพี่ชายเอามือเปื้อนซอสเช็ดเข้าเต็มๆที่ผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานแหววของเธอที่นัทแฟนหนุ่มซื้อให้ตอนไปเที่ยวด้วยกัน
แต่คนอย่างพีซน่ะเหรอจะสนใจลมปากของน้องสาว....
เวลาแข่งจะเริ่ม 14.00น. จากตอนนี้ก็เหลือเวลาอีก 10 กว่านาทีก่อนที่การแข่งจะเริ่มขึ้น พีซเลยตัดสินใจเอื้อมมือไปที่ชั้นหนังสือข้างคอมคว้าเอานิยายที่อ่านค้างไว้มาอ่านต่อ นิ้วมือเรียวยาวกรีดหน้าหนังสือเบาๆหาหน้าที่คั้นไว้ หากใครเห็นแต่มือ ไม่สิถ้าพีซไม่ทำหน้าบึ้ง พูดจาขวานผ่าซาก แล้วล่ะก็คนที่พบเห็นครั้งแรกคงต้องสงสัยเป็นแน่ว่าไอ้หมอนี่มันผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่ เพราะใบหน้าหวานที่ได้รับมาจากผู้เป็นแม่เต็มๆแถมพีซไว้ผมยาวประบ่าทรงเดียวกับพวกเด็กผู้หญิงที่ซอยผมอีกด้วย (ถึงมันจะยุ่งเพราะไม่ได้หวีก็เถอะนะ) เขาอยู่โรงเรียนเอกชนด้วยเหตุผลที่ว่าจะไม่ตัดผมเด็ดขาด จนสุดท้ายก็ดื่อแพ่งจนได้อยู่จนได้
“พี่อ่านอะไรน่ะ” แพรที่กำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าลายหมีสีชมพูที่ถูกพีซเช็ดซอสไปเต็มๆเมื่อกี้มาดูนั้น หันมาถามพีซที่ท่าทางสบายอารมณ์กว่าที่ควรจะเป็น
“เรื่องแคสเก็ต เล่ม 5 น่ะ หึ.....” พีซตอบทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาหาคนถาม
“อ๋อ นิยายบ้าๆบอๆที่พระเอกฉลาดแกมโกงยังกับตัวร้าย เรียกโลงศพออกมาชุบชีวิตคนที่ตายแล้วมาเป็นสมุนน่ะนะ แพรเดาได้เลยว่าตอนจบพระเอกมันต้องบ้าตาย” แพรตัดพ้องด้วยความไม่ชอบใจ พระเอกนิยายในนิยามของแพรจะต้องเป็นเจ้าชายรูปหล่อนิสัยดี เพอร์เฟค ตังหากไม่ใช่ หล่อ เลว บ้า แบบนี้
“พระเอกโง่ๆจะทำอะไรกินล่ะแพร” พีซหัวเราะในลำคอ นี่เป็นนิยายที่เขาเอาชื่อไปตั้งเป็นชื่อตัวละครในเกม ศูนย์เองก็ไม่ค่อยชอบนิยายเรื่องนี้ซักเท่าไหร่เพราะตัวร้ายในเรื่องนี้นั้นชื่อ.............
........
Zero ไงล่ะ........
ความคิดเห็น