คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ruby Of Fire :: Second Genesis : Casket
Genesisภาค Ruby of Fire
/> /> /> Second Genesis : Casket
‘ฮ่าๆ ไอ้ศูนย์มันเอาจริงแฮะ บอกให้ไปฝึกแต่กลับมาท้าสู้ อ่อนหัดๆ’ พีซหัวเราะคิกคักอย่างได้ใจ ก่อนจะลองส่งข้อความไปดูว่าอีกฝ่ายยังออนอยู่รึเปล่า
Casket : ไงเซโร่ ลมอะไรกันที่ทำให้นายอยากสู้กับชั้นขึ้นมา
พีซรัวคีย์บอร์ดทักไปยังเพื่อนสนิทที่ยังไม่รู้ว่าที่จริงแล้วไอ้คนที่มันหมั่นไส้นักหมั่นไส้หนานั่นน่ะอยู่ใกล้ตัวแค่นี้เองแท้ๆ
Sero : แคสเก็ตกว่าจะออนได้นะ รอแกตั้งกะบ่ายโมงเก็บเลเวลขึ้นไป2เลเวลแล้วเนี่ย
Sero : ก็อย่างที่บอกแหละ เกมนี้อยู่ในรายการแข่งขันที่จะได้ไอดีด้วย อย่างแกคงลงใช่ไหมล่ะ ชั้นก็ไม่พลาดหรอกเฟ้ย
Casket : ถ้างั้นนายก็อย่าหวัง ID ระดับ S Class เลย
Sero : จะดูถูกกันเกินไปละ
Casket : เรื่องจริงตังหากล่ะ
Sero : อุรุไซ!!!!!!!!
Casket : อุรุไซ!?
Casket : อะไรของนาย
Sero : ไม่รู้จักเหรอไง “หุบปาก” ไงล่ะ
Sero : มาสู้กันตัวต่อตัวดีกว่า
Casket : จัดไป เอาเมืองไหน.........
Sero : กราสวิล บลีช!!!!!!!!!!!
Casket : O.K.
+---------------------------------------------------------------+
เช้าวันรุ่งขึ้น แสงสีทองของแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามายังห้องนอนของเด็กหนุ่มร่างบางที่นอนเหยียดกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา แสงแดดนั้นสาดเข้ากระทบเปลือกตาทำให้ร่างของเด็กหนุ่มลืมตาสะลืมสะลือตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย
“กี่โมงแล้วเนี่ย......” พีชถามตัวเองเบาๆพลางยื่นมือไปหยิบนาฬิกาบนหัวนอนมาดูเวลา ตัวเลขดิจิตอลบนหน้าจอนาฬิกาบอกเวลา ‘08.53 a.m.’ เขาวางมันกลับที่เดิมก่อนจะลุกไปอาบน้ำอย่างเสียไม่ได้
ไม่นานหลังจากที่เจ้าของห้องเข้าห้องน้ำไป เสียงเปิดประตูห้องก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของเด็กสาวคนตัวเล็กๆคนหนึ่งเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“พี่พีซ ตื่นยัง~” เสียงใสตะโกนถามพี่ชายอย่างเช่นทุกวัน
“พี่อยู่ในห้องน้ำ” พีซตอบกลับออกไป
“อ๋อเหรอ เพิ่งตื่นสิท่า........”
“ก็ไม่เชิง”
“เอ๋ เมื่อวานพี่ชนะพี่ศูนย์อีกแล้วเหรอเนี่ย” แพรถามขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นกระดานไวท์บอร์ดเล็กๆที่ติดอยู่ข้างคอม ถูกขีดเส้นสีน้ำเงินขึ้นอีกเส้น
“แล้วงี้เมื่อไหร่พี่ศูนย์จะได้รู้ล่ะเนี่ยว่าที่จริงแล้วแคสเก็ตก็คือพี่พีซน่ะ”
“ฮ่าๆ วันที่มันชนะพี่ได้น่ะสิ ไม่ก็วันที่มันฉลาดกว่านี้อีกซักหน่อย” พีซหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี อันที่จริงที่เขามาเล่นเกมนี้ก็เพราะเพื่อนรักของเขามาโม้ให้ฟังบ่อยๆเกี่ยวกับพวกเกมออนไลน์ทั้งหลายแหล่ว่าชนะบ้างล่ะ ว่าตัวเองเก่งบ้างล่ะ และที่ชนะอยู่ตลอดนี้ก็เพราะฝึกไปแค่อยากเห็นเพื่อนตัวดีจอมขี้โม้นั่น ทำหน้าเหยเกตอนที่มาเล่าให้ฟังว่าไปแพ้คนๆหนึ่งในเกมมาก็เท่านั้น
“พี่นี่น้า~ ถ้าแพรเป็นพี่ศูนย์รู้ความจริงทีนี่ โกรธตาย”
“ถ้าเธอไม่พูดพี่ไม่พูดใครจะรู้ล่ะ”
“แหงะ....แล้วทำไมคนอย่างแพรถึงต้องไปช่วยพี่โกหกพี่ศูนย์ด้วยเล่า” แพรบ่นอุบอิบ แต่ถึงจะว่าอย่างนั้นเธอที่เป็นคนเดียวที่รู้ว่าพีซก็เล่นเกมออนไลน์กับเขาด้วย ก็ไม่เคยปริปากให้ใครรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเว้นก็แต่แฟนหนุ่มของตัวเองที่มักจะเป็นที่ระบายอารมณ์ของแพรฟังแพรบ่นอยู่เสมอไป
“พีซ แพร กินข้าวจ๊ะลูก!!!”
เสียงของหญิงสาววัยกลางคนตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างของบ้านขัดจังหวะการสนทนาของสองศรีพี่น้องที่กำลังตีกันอย่างออกรส
“ค่ะม๊า เดี่ยวแพรลงไป” แพรตะโกนตอบกลับไป ก่อนจะหันมาตะโกนผ่านประตูห้องน้ำเป็นประโยคสุดท้าย “ไม่สนพี่พีซล่ะ แพรเตือนก็ไม่เชื่อ”
แล้วเด็กสาวก็วิ่งตึกๆๆ ลงบันไดไม้ไปยังห้องครัวที่คุณแม่ยังสาวในชุดผ้ากันเปื้อนจัดอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
“ว้าว~น่ากินจัง” แพรร้องอย่างดีใจ วิ่งรี่ไปยังเก้าอี้ที่โต๊ะกินข้าวทันที
“ใจเย็นๆแพร เดี่ยวก็สะดุดหรอก แล้วพี่พีซล่ะ” แม่ของแพรถามถึงลูกชายคนโตที่แพรขึ้นไปตามแล้วแต่กลับไม่ได้ลงมาพร้อมกัน
“อาบน้ำอยู่น่ะค่ะ” แพรตอบ ในมือจับช้อนส้อมมั่นเตรียมตัวจะกินอาหารเช้าจานโปรดฝีมือแม่
“ไม่รอพี่เขาก่อนล่ะแพร” คนเป็นแม่เอ่ยขัด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะม๊า” แพรลงมือตักกับข้าวก่อนเพราะรู้ว่าถ้าขืนรอกินพร้อมกันล่ะก็ พี่ชายตัวดีต้องแย่งปลานิลทอดกรอบตัวงามฝีมือแม่ไปแน่ๆ
+---------------------------------------------------------------+
‘เมื่อวานก็แพ้........อีกแล้ว’
เด็กหนุ่มสูงราวๆ180 คลิกตีมอสเตอร์ในเกมอย่างเบื่อหน่าย ทั้งที่ไม่เคยจะแพ้ใครเลยแท้ๆ มีอย่างมากก็พลัดกันแพ้พลัดกันชนะไปเรี่อย แต่พอตัวละครที่ชื่อ แคสเก็ตนั่นเข้ามา ก็กลายเป็นว่าแพ้หมอนั่นอย่างช่วยไม่ได้ตลอด ไม่ว่าจะเปลี่ยนอาชีพที่ไปสู้หรือยังไงก็ยังแพ้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไม
‘ยอมเปลี่ยนเกมที่จะแข่งซะดีไหมนะ’ ความคิดที่จะยอมแพ้เริ่มเข้ามาในหัวของศูนย์ เขาสู้กับแคสเก็ต เป็นสิบรอบก็ไม่เคยชนะซักทีแน่นอนเลยว่าวันที่แข่งชิง ID ก็คงต้องแพ้อีกแน่ๆล่ะ
‘แต่ถ้าทำแบบนั้นต้องโดนหาว่าป็อดแน่ๆ’ สมองของศูนย์เริ่มตีกันเองในขณะที่ใจก็อยากจะได้ ID S Class แต่อีกใจก็ไม่อยากโดนหาว่าป็อดหนีไปแข่งเกมอื่น
“เอาไงดีว้า~~~~~~~~~~”
ศูนย์ตะโกนดังลั่น มือสองข้างกุมขมับบีดตัวไปมาเหมือนเด็กๆอยากได้ของเล่นแต่ผู้ปกครองไม่ซื้อให้อย่างไงอย่างงั้น
“มี๊ศูนย์ อย่าเจียงดังจิก๊ะ” เด็กหญิงตัวเล็กๆวัยราว 9-10ขวบหันมาบอกศูนย์ที่อยู่ดีๆก็ตะโกนลั่นออกมา บ้านศูนย์เป็นบ้านที่มีคอมอยู่แค่ในห้องรับแขกรวมด้านล่างไม่ได้เอาไปไว้บนห้องตัวเอง ฉะนั้นเวลาจะเล่นก็จะมีน้องสาวมานั่งอยู่ข้างๆตลอดเวลา
“ไปอยู่ที่อื่นสิเซียม”
“ก็หนูจาดูการ์ตูนนี่หน่า” เด็กหญิงแลบลิ้นใส่พี่ชายแล้วหันไปนั่งดูการ์ตูนต่อ “อย่างเจียงดังด้วย”
คำพูดแก่แดดแก่ลมที่ดูเหมือนจะเป็นคำสั่งจากปากของน้องสาวที่อายุน้อยกว่าเกือบ10ปี ทำเอาศูนย์ถึงกับเส้นเลือดในสมองเดือดปุดๆอย่างไม่มีเหตุผล
มันแลบลิ้นใส่ตู มันแลบลิ้นล้อตู!!!!!!!!!!!! จ๊าดหง่าว
โอ๊ยชีวิต น้องก็กวน เพื่อนก็ไม่เล่นเกม แถมยังเล่นเกมแพ้แคสเก็ตมันอีก
อยากบ้าตาย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ระหว่างที่ศูนย์กำลังพร่ำด่าโชคชะตาโง่ๆของเขาที่ถูกกำหนดโดยพระเจ้าเฮ็งซวย ว่าทำไมมันช่างซวยบัลลัยโลกแบบนี้นั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
‘Fly me to the moon~ and let me play among the s…… ตื้ด’ ศูนย์คว้ามือถือมากดรับสายแล้วกรอกเสียงเข้าไปตามปกติ “ศูนย์คร้าบ”
“อ๊ะ น้องแพร มีอะไรเหรอ” ศูนย์ถามเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาไม่ใช่คนอื่นคนคนไกลที่ไหนแต่เป็นน้องสาวของเพื่อนรัก น้องแพรของไอ้พีซมันนั่นเอง
“กิ๊กเหยอมี๊ศูนย์” เชียมพูดขึ้นมาแซวเล่นเมื่อเห็นศูนย์รับโทรศัพท์ แต่แล้วก็โดนศูนย์ทำหน้ายักษ์ใส่ตามระเบียบ
“ห๊า อะไรนะแพร มันเลื่อนการแข่งมาพรุ่งนี้เหรอ” ศูนย์โว้ยวายอย่างตกใจเมื่อปลายสายบอกถึงเรื่องที่โทรมาหาแต่เช้า
“ใช่ค่ะพี่ศูนย์” แพรตอบย้ำความมั่นใจ พีซเพิ่งบอกเธอเมื่อกี้นี้เองเกี่ยวกับการเลื่อนเวลาการแข่งขันเพื่อหาสุดยอดเกมเมอร์ของทุกเกม
“ค่ะ งั้นแค่นี้นะคะ” ฝ่ายศูนย์ขอตัวไปเช็คและตัดสินใจอะไรนิดหน่อย แพรเลยบอกขอวางสายไป แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความที่ตัวเองก็รู้อยู่ว่าศูนย์กังวลเรื่องอะไร
“ไงแพร จะโทรไปบอกศูนย์มันเหรอ” พีซที่เดินมาจากครัวด้วยมือขวาที่ถือนมสดแก้วโตไว้ ถามขึ้นเมื่อเห็นน้องสาวถือโทรศัพท์มือถืออยู่ในมือ
“บอกไปแล้วล่ะ” แพรเก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงแล้วหันมาถามพี่ชายด้วยสีหน้าจริงจังผิดปกติ “พี่จะออมมือให้พี่ศูนย์ไหมตอนแข่งชิงID”
“...........”
พีซหยุดกระดกนมในแก้วแล้วมองมาทางแพรก่อนจะถามขึ้น “มีอะไรเหรอ”
“ก็แพรคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลย พี่ชนะพี่ศูนย์ไปก็ไม่ได้คิดสนใจจะเล่น Genesis อยู่แล้ว”
“ใครบอกว่าพี่ไม่สนใจจะเล่นล่ะ มันก็น่าสนใจดีไม่ใช่เหรอเห็นตื่นเต้นกันใหญ่” พูดจบพีซก็ยกแก้วนมสดซดต่อจนหมดแก้ว “ฮ้า นมนี้อร่อยจริงๆ”
“พี่เนี่ยนะ” แพรท้วงแต่ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อพีซก็แทรกขึ้นมาก่อน
“เอาเถอะน่า ศูนย์มันเล่นตั้งหลายเกม เก่งๆทั้งนั้นเดี๋ยวมันก็ได้เองแหละ” พีซหันหลังกลับจะเอาแก้วใส่นมไปล้างที่ซิงก์ในครัว “อีกอย่างนะแพร อย่ามองพี่ร้ายกาจขนาดนั้นสิ มันก็แค่เกมเองนะ”
“เฮ้อ........แพรล่ะสงสารพี่ศูนย์มีเพื่อนแบบพี่จริงจริ๊ง”
“เกินไปแล้วเว้ยแพร”
+---------------------------------------------------------------+
เช้าวันแข่งขันสุดยอดเกมเมอร์ออนไลน์แห่งประเทศไทย
‘เอาไงดีฟร่ะตู จะแข่งเกมอะไรดี!!!~’ ศูนย์ก็ยังคิดไม่ตกตั้งแต่เมื่อวานว่าจะเอายังไงกับการแข่งดี การแข่งของทุกเกมจัดเริ่มขึ้นพร้อมกัน ดูก็รู้เลยว่าคนจัดต้องการการตัดสินใจที่เฉียบขาดขนาดไหน เพราะไม่มีเกมเมอร์คนไหนเล่นเกมแค่เกมเดียวหรอก อย่างมากก็แค่ ไม่ถึง 2-3% ด้วยซ้ำไปที่จะเล่นเกมใดเกมหนึ่งเกมเดียวเท่านั้น
ในขณะเดียวกันในระหว่างที่ศูนย์ยังคิดไม่ตกว่าจะทำยังไงพีซก็กำลังสบายใจสนุกสนานกับการรอดูสถานการณ์ การตัดสินใจของเพื่อนรักที่น่าแกล้งที่สุดในโลกของเขา
‘ศูนย์มันจะเอาไงของมันนะ’
“ซีนๆ เขาปิดเซิร์ฟเวอร์เกมจนถึงเวลาแข่งเหรอ” แพรที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่เพราะเซิร์ฟเวอร์เกมปิดนั้นเอ่ยถามปลายสายถึงสาเหตุการปิดเซิร์ฟเวอร์ครั้งนี้
“อืมๆ งั้นก็อีก2ช.ม.สิน๊า~ พวกเราสองคนจะชนะการแข่งรึปล่านะ”
‘/ไม่รู้สิ.....แต่เกมของเรานับที่1 ตั้ง3คนแหนะ\’
“เอ๋ จริงอะไหงงั้น” แพรถามกลับไปอย่างตื่นเต้น เธอยังไม่ได้เข้าเว็บของเกมที่เธอเล่นอยู่ประจำ เลยยังไม่รู้เรื่องที่ว่าจะมีสิทธิได้ที่1ถึง3คน
‘/อืมใช่ มันแบ่งเป็นแบบคู่กับแบบเดี่ยวน่ะ\’ ซีนเด็กสาวปลายสายอธิบายอย่างคร่าวๆ ‘/แต่ก็ใช่ว่าจะดีกว่าเกมอื่นเท่าไหร่หรอกนะ ที่1สายเดี่ยว ที่1สายคู่ได้ S Class ทั้งคู่ก็เถอะ แต่สายคู่ได้เงินครึ่งเดียวต่อคน แถมยังยกที่ 2 กับ 3 ออกด้วย คือแบบว่าทั้ง2สายจะมีแค่ที่1 กับรางวัลที่เหลืออีกสายเดี่ยว5คน สายคู่2 คู่ เท่านั้นแหละ\’
“อ๊า แบบนี้ก็แย่สิ เราก็ต้องเลือกสินะว่าจะแข่งสายไหน” แพรเริ่มท้วง ถึงเธอจะถนัดเกมนี้ที่สุดในบรรดาเกมที่เธอเล่นแต่ก็ใช่ว่าเธอจะได้อยู่ในอันดับต้นๆไม่กี่อันดับนั้นซักหน่อย
‘/ฉันว่าจะลงแบบเดี่ยวล่ะ แล้วแพรจะลงคู่กับนัทหรือลงเดี่ยวล่ะ\’
“กลัวทำนัทแพ้จังเลย~” แพรเริ่มงอแงใส่เพื่อนสาวเพราะกลัวว่าถ้าลงแบบคู่แล้วตัวเองจะทำแฟนหนุ่มสุดที่รักแพ้เอาได้
‘/โถ่ๆ นัทรึจะกล้าว่าอะไรแพร\’ ซีนแซวเพื่อนสาวเล่น นัทนี่กลัวแฟนขนานแท้ใครๆในห้องนอกห้องต่างก็รู้ๆกันหมดทั้งนั้น
“อะไรกันไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย งั้นแค่นี้ก่อนนะซีน ว่าจะโทรไปบอกนัทอะ” แพรบอกวางสายซีนเพื่อจะโทรไปถามแฟนหนุ่มเรื่องการแข่งครั้งนี้
“คิดมากอะไรนักหนาแพร ดูพี่สิ ที่1ของตาย หึหึ” พีซหัวเราะในลำคอแล้วลุกขึ้นจากโซฟาในห้องรับแขกก่อนจะหยักไหล่เบาๆประมาณว่าสบายมาก “งั้นพี่ไปรอเซิร์ฟเวอร์เกมเปิดดีกว่าแฮะ”
“ค๊า คุณชายคนเก่ง” แพรออกปากประชดประชันก่อนจะกดโทรศัพท์คีย์ลัดโทรไปหานัทสุดที่รักของเธอ “ฮัลโหลนัทเหรอ.....แพรว่า...”
พีซหันมาดูน้องสาวคุยกับแฟนกะหนุงกะหนิงแล้วส่ายหน้าเบาๆอย่างเหนื่อยๆ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป
แล้วเมื่อไหร่กันนะ.............
......................
..............
.........
เมื่อไหร่กัน
......
..
‘ตูถึงจะมีแฟนกับเขาซักที’
ความเศร้าถาโถมเข้ากระทบจิตใจของพีซฉับพลันรุนแรง ตัวเองก็ไม่ใช่คนหน้าตาแย่ ออกจะเข้าขั้นหนาตาดีด้วยซ้ำไม่ได้โกหกจริงๆ ผู้หญิงก็มีมาชอบไม่น้อยหรอกนะ แต่ปัญหาก็คือมันมีแต่พวก แอ๊บๆนี่แหละนะ แอ๊บแบ๊ว แอ๊บแมน แอ๊บนอมอล ไม่ถูกใจซักกะคน ผู้หญิงน่ารักๆ อ่อนโยน ใจดี ในสมัยนี้จะยังมีอยู่บ้างไหมนะ!!~~~
พีซกดเปิดคอมด้วยจิตใจอ่อนแรงแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ประจำหน้าโต๊ะคอม
“สมัยนี้หาผู้หญิงหวานๆยากเย็นจริงๆ เฮ้อออออออ” เสียงพึมพำบ่นอุบอิบดังมาจากปากของเด็กหนุ่มที่ว่าหล่อเริด เพอร์เฟคในโรงเรียนแต่กลับไม่มีแฟนกับเขาซักที บ่นออกมาอย่างอดไม่ได้
+--------------------------------------------------+
รีไรท์ตอน2ครับผม
ขอบคุณมากครับผมที่อ่าน
**โค้งๆๆๆ
ความคิดเห็น