คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : คฤหาสน์แวร์วูล์ฟ
Bloody Vampire : รักสุดใจเจ้าชายแวมไพร์[Yaoi / NC.17]
บทที่ 1 : คฤหาสน์แวร์วูล์ฟ
"พี่ครับอย่าทำแบบนี้สิครับ.............อ๊า......." เด็กหนุ่มผมสีเงินเป็นประกายยาวประบ่ากำลังพยายามผลักพี่ชายที่กำลังซุกไซร้ซอกคอของเขาให้ออกจากตัว แต่ร่างกายที่ไม่เหลือเรี่ยวแรงของเขาไม่สามารถผลักผู้เป็นพี่ออกไปได้เลยแม้แต่น้อย
"ไม่ชอบเหรอไงกันรีฟ" น้ำเสียงนุ่มลึกนั้นกระซิบเข้าที่หูของเด็กหนุ่มเบาๆอย่างนิ่มนวล ทำเอาหนุ่มน้อยหน้าแดงเรืองไปถึงใบหู
"อ๊า...อย่า...." รีเฟลดิ้นพยายามดันตัวพี่ชายออกเมื่อมือของพี่ชายล้วงเข้ามาถึงด้านในของกางเกงชั้นใน แล้วกำส่วนกลางของร่างกายเขาไว้ "อ๊า.......อุ๊บ"
ริมฝีปากของพี่ชายประกบเข้าที่ปากขององค์ชายองค์น้องก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เขาสอดลิ้นลงไปในปากของน้องชายราวกับจะกลืนกินความหวานในปากของน้องชายคนงามให้หมดสิ้น รีเฟลเริ่มหายใจไม่ทัน เซเอลผู้เป็นพี่ถอดปากที่ประกบออกเพื่อพักหายใจ
"ท่านรีฟเจ้าค่ะ......ยูลดร้าขอเข้าไปนะเจ้าค่ะ"
เสียงไม่พึ่งประสงค์ของเด็กสาวผู้เป็นเด็กรับใช้ประจำตัวรีเฟลก็ดังขึ้น ทำเอาเด็กหนุ่มทั้งสองคนที่ทำเรื่องต้องห้ามสะดุ้งโหย่งด้วยกันทั้งคู่โดยเฉพาะรีเฟล เพราะที่นี้มันเป็นห้องนอนของเขาเอง
"หึ....." แล้วเจ้าชายเซเอลตัวดีก็คิดอะไรแผลงๆออก เขาดึงตัวเขาเองเข้าไปใต้ผ้าห่มแล้วเอาผ้าห่มคลุมท่อนล่างของรีเฟลไว้ก่อนจะจับส่วนกลางของร่างกายรีเฟลรูดขึ้นรูดลงเบาๆเป็นจังหวะ
"ปะ.....ปล่อย........อ๊า.......อย่า ตรงนั้น........." รีเฟลพยายามขัดขืนแต่มือของเขาทั้งสองข้างถูกรวบไว้ข้างหลังด้วยมือเพียงข้างเดียวของพี่ชายที่มีแรงมากกว่าเขา2มือเป็นสิบเท่า
"ท่านรีฟค่ะ นายท่านให้มาถามว่าวันนี้จะลงไปทานข้าวรึเปล่าน่ะเจ้าค่ะ" ยูลดร้าเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วยิ้มถามองค์ชายองค์น้องที่ตอนนี้หน้าแดงระเรื่องเพราะการกระทำของพี่ชาย
"ถ้านายทำเสียงมีพิรุธยายนั้นต้องจับได้แน่......." เสียงกระซิบเบาๆลอดออกมาจากใต้ผ้าห่มที่บังด้วยม่านของเตียงอีกทีทำให้สาวใช้ตัวน้อยไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติบางอย่าง รีเฟลตัวสั่นเขาไม่รู้จะทำยังไงดีถึงตอนนี้มือสองข้างของเขาจะเป็นอิสระแล้วแต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้ด้วยสถาณะการณ์ตรงหน้ามันบังคับ
"มะ.......ไม่ครับ......" รีเฟลพยายามตอบยูลดร้ากลับไปแบบไม่ให้มีเสียงครางรอดออกมา ด้วยความอยากลำบาก“ผมไม่.....ค่อยสบาย.....น่ะ”
"หึ.....เด็กดีของข้า น่ารักจริงๆ" เซเอลเริ่มนึกสนุกอยากแกล้งรีเฟลมากขึ้นไปอีก เขาใช้ปากของเขาอมส่วนนั้นของรีเฟลไว้ ทำให้ร่างบางๆของรีเฟลสะดุ้งเฮือก แต่ก็พยายามอดกลั้นเสียงเอาไว้ให้ถึงที่สุด
"ท่านรีฟไม่เป็นอะไรมากนะเจ้าค่ะ" ยูลดร้าที่เห็นท่าทีของรีเฟลไม่ค่อยจะสู้ดีนักจึงถามขึ้นแล้วทำท่าทีว่าจะเดินมาดูอาการขององค์ชาย
"ออกไป!!!!!!!!.........ได้แล้ว......ครับ" รีเฟลตะโกนดังลั่น ทำเอายูลดร้าผงะถอยหลังและไม่กล้าเดินเข้ามาใกล้เขา ก่อนที่เขาจะลดระดับเสียงลง "ผม.....อื้อ อ๊า...ไม่ได้เป็น...อ๊ะ ..ไร แค่คลื่น..ไส้........"
"มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะค่ะ" ยูลดร้ายังจ้องรีเฟลอยู่สักพัก เมื่อเห็นเจ้าชายน้อยไม่ตอบสิ่งใดกลับมา หล่อจึงเดินออกไปเงียบๆ โดยคิดไปว่าตัวเองคงทำอะไรไม่ดีที่ทำให้รีเฟลโกรธเป็นแน่
ปึก.......
เสียงประตูบานใหญ่ของห้องนอนประจำตัวรีเฟลปิดลง พร้อมกับจุดสิ้นสุดความอดกลั้นทั้งหมดของรีเฟล
"อ๊า..............." ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเปรอะเต็มเตียงสีขาวที่แสนอันอ่อนนุ่ม รีเฟลเอามือยันตัวเองไว้กับเตียงไม่ให้ล้ม เซเอลที่นอนยิ้มเป็นสุขใต้ผ้าห่มยื้นหน้าออกมายิ้มให้กับรีเฟลแบบขำๆในท่าทีของน้องชายที่ตอนนี้เบือนหน้าหนีพี่ชายแทบจะไม่ทัน
"เป็นไงบ้างรีฟ สนุกไหม" เซเอลเอามือยันเตียงไว้แล้วก้มหน้ามองส่วนนั้นของรีเฟลที่มีของเหลวสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนเต็มไปหมดแล้วยิ้ม ก่อนจะเอาอีกมือจับส่วนนั้นยกขึ้นเบาๆ
"ไม่......พอเถอะ พี่ครับ....." รีเฟลมองหน้าเซเอลอย่างขอร้อง แต่มันกลับยิ่งดูยั่วยวนยิ่งขึ้นไปอีกในสายตาของเซเอล
"นายทำหน้าเหมือนยังไม่อยากพอซะมากกว่าอีกนะ รีฟ........" เซเอลเอานิ้วสอดเข้าไปในตัวของรีเฟลช้าๆ ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น
"อ๊า..............."
ฟรุบ!!!!!!!
ร่างบางสะดุ้งขึ้นจากเตียง มือกำที่หน้าอกไว้แน่น แล้วหอบแฮกๆราวกับขาดอากาศหายใจมานาน
..ฝันงั้นเหรอ....... นี้เราฝันถึงตอนนั้นอีกแล้ว....งั้นเหรอ....เมื่อเริ่มจับสติได้รีเฟลก็หันมองสภาพรอบกาย ไม่ใช้ห้องนอนที่คุ้นตา ที่นี้ไม่ใช่ห้องนอนของเขา ไม่ใช่ห้องนอนของเซเอล และที่สำคัญมันไม่ใช่ปราสาทกลางเวหาของเผ่าแวมไพร์เลยเสียด้วยซ้ำไป
"ไงตื่นแล้วเหรอ......." เสียงของชายแปลกหน้าคนหนึ่งเอ่ยทักรีเฟลที่กำลังสับสนกับทั้งสถานที่ทั้งเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเขา "นายนอนไปตั้ง2วันเต็มๆเลยล่ะ"
"เอ๋.......เออ คือ" รีเฟลมีคำถามมากมายวนอยู่ภายในหัวจนไม่รู้จะถามอะไรก่อนดี ชายคนนั้นยิ้มขำๆกับท่าทีของเจ้าชายแวมไพร์ตัวน้อยตรงหน้าที่กำลังงุนงงราวกับลูกหมาตัวน้อย
"เอาแบบนี้ดีกว่าก่อนที่จะรู้อะไร นายหิวรึยัง" หนุ่มนิรนามถามรีเฟลที่กำลังนั่งงง ทั้งที่เจ้าชายน้อยเกรงใจและมีคำถามมากมายในหัวอยากจะตรัสถามบุรุษเพศตรงหน้า แต่กระเพาะเจ้ากรรมอันแสนจะซื่อสัตย์กว่าดันตอบรับแทนหนุ่มน้อยก่อนเจ้าตัวเสียอีก มันส่งเสียงโครกครากเป็นสัญญาณว่าหิวแบบสุดๆเลยทีเดียว
"ฮ่าๆ นายนี่ดูง่ายจริงๆ กินนี่ก่อนสิข้าวต้มน่ะ อย่าบอกนะว่าแวมไพร์อย่างพวกนายกินไม่เป็น"
"อ๊า.......เป็นครับ" รีเฟลรับชามข้าวต้มมาเอ๋อๆก่อนจะตักมันเข้าปากอย่างช่วยไม่ได้ ‘ยังไงกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้องกินซะก่อนแล้วค่อยถามคงจะไม่เป็นไร’
"เอางี้นะ ชั้นชื่อ โครวเฟียร์ เป็นแวร์วูล์ฟ" ชายหนุ่มนั่งลงเก้าอี้ข้างๆกับเตียงของรีเฟล เขาขยับแว่นพอประมาณแล้วยิ้มให้กับร่างบางๆงามราวกับสตรีที่นั่งกินข้าวต้มอยู่บนเตียง ผมสีนิลดูเป็นประกาย และตาสีม่วงอเมทิสต์ซึ่งเป็นสีที่รีเฟลชอบทำให้เขารู้สึกเป็นมิตรกับคนๆนี้อย่างแปลกประหลาด
"แวร์วูล์ฟ.....พวกหมาป่าสินะ......" รีเฟลทวนอย่างครุ่นคิดทั้งที่พี่ชายเคยบอกเสมอว่าพวกหมาป่าน่ากลัวไว้ใจไม่ได้ และโหดเหี้ยม แต่ทำไมเขาเองถึงไม่รู้สึกกลัวผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย มันดูแตกต่างจากสิ่งที่เขาจินตนาการณ์ไว้อย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับแวร์วูล์ฟ ชนเผ่าปรปักษ์ทางตะวันตกนับจากเมืองของเขา
"ใช่ แต่ที่เมืองนี้ไม่ได้มีแต่แวร์วูล์ฟยังมีเนะโกะมิมิอีกด้วย แล้วที่นี่ก็คือวังของฉันเองผู้ปกครองดินแดนนี้ไง" โครวเฟียร์ตอบในทุกอย่างที่รีเฟลอยากรู้ ราวกับว่าเขาสามารถอ่านความคิดของรีเฟลออกได้ก็ไม่ปราน "นายหลงมาในเขตเมืองนี้เลยโดนพวกในป่าทำร้ายเอาน่ะ ฉันผ่านไปพอดีก็เลยพานายมาที่นี่ แล้วต่อไปตานายเล่าบ้างแล้ว แวมไพร์อย่างนายมาทำอะไรที่เขตของฉัน"
"ผม........" รีเฟลชี้ไปที่ตัวเองอย่างงงๆในคำพูดของโครวเฟียร์ จึงเงยหน้ามองโครวเฟียร์ประมาณว่าต้องการให้แนะนำตัวเหรอ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถาม โครวเฟียร์ก็พยักหน้าให้เขา "อา....ครับผม รีเฟล เป็นองค์ชายคนน้องของดินแดนแวมไพร์ ผมต้องมาตรวจตราเมืองฝั่งตะวันตกแล้วเผลอเดินเลยมาหน่อยก็เลย...."
"รีเฟลเหรอ........" โครวเฟียร์หัวเราะคิกคักไม่วายที่แขวะใส่รีเฟลอีกนิดตามนิสัยของเขา "องค์ชายของดินแดนแวมไพร์อย่างนายเนี่ยนะจะว่าไปฝันอะไรทะลึ่งชะมัดเลยแฮะ"
"ห๋า........?" รีเฟลมองอย่างงงๆประจวบกับเคืองนิดๆ เป็นคนที่เพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆมาพูดเอาแบบนี้
"ก็ตอนที่นายฝันน่ะสิ นายครางออกมาสะลั่นเลยแถมไอ้นั้นยังแข็งอีก" โครวเฟียร์พูดหน้าตาเฉยราวกับนี้เป็นเรื่องปกติ แล้วเหล่ตามองจุดกึ่งกลางของร่างกายของรีเฟลอย่างมีความหมาย
"พรวดดดดดดด" รีเฟลสำลักข้าวต้มดังพลัก ใบหน้าสีขาวนวลกลายเป็นสีแดงเรืองราวกับลูกมะเขือเทศ ทั้งโกรธทั้งอายผสมปนเปกันไปหมด "จะบ้าเหรอไงนายนิโรคจิตรึเปล่ามาหาว่าคนอื่นคิดเรื่องลามกน่ะ"
"ฮ่าๆ นายนิน่ารักจัง ตรงไปตรงมาดีนะลูกคุณท่านหลานเทอที่เป็นคนน้องก็แบบนี้ล่ะนะ" กษัตริย์แห่งชนเผ่าแวร์วูล์ฟนั่งจ้องใบหน้าสวยขององค์ชายแวมไพร์ที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำไปถึงใบหูอย่างไม่ละสายตา
"จะเป็นอะไรไหมถ้าผมจะบอกว่า คุณเลิกจ้องผมซะทีเถอะ" รีเฟลจ้องตาโครวเฟียร์อย่างเคืองๆ มาจ้องกันแบบนี้จะให้ทำท่าทียังไง มันวางตัวยากนะ ยิ่งคิดแบบนั้นหน้าสวยยิ่งบูดเข้าไปอีก ทำให้เป็นที่หน้าขบขันของโครวเฟียร์ขึ้นไปอีกอย่างไม่รู้ตัว
"อ๊า นั้นสินะ ขอโทษทีที่เสียมารยาท" โครวเฟียร์ลุกขึ้นยืนแล้วขยี้หัวรีเฟลแบบที่เซเอลเคยทำ
เพี๊ยะ....... รีเฟลปัดมือของโครวเฟียร์ออกด้วยความตกใจ ทำเอาราชาแวร์วูล์ฟงงไปกับการกระทำของแวมไพร์หนุ่มน้อยที่ตบมือเขาเขาออกอย่างแรง กับอีแค่ขยี้ผมเบาๆ
"อ๊ะ...เออ ขอโทษ.....ผมไม่ค่อยชอบน่ะ" รีเฟลหลบสายตาทำท่าทีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วก้มกินข้าวต้มต่อ "เออ ว่าแต่นายบอกว่า นอนไป2วันเต็มงั้นสิ แล้วรู้บ้างรึเปล่าว่าที่ปราสาทของผมเป็นไงบ้างน่ะ"
"อือ ก็ประกาศหาตัวนายกันให้ควักน่ะสิ เอาไว้หายดีแล้วฉันจะพานายไปส่ง ก็แล้วกัน" โครวเฟียร์พูดก่อนจะหันหลังเดินไปยังประตูห้องอย่างว่าง่ายเกินคาด
"อะ.....อืม ขอบใจนะ" ได้ยินดังนั้นรีเฟลก็ดีใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด จะได้กลับบ้านแล้วสินะ...........รู้สึกนานเหลือเกิน........รีเฟลยิ้มหวานให้โครวเฟียร์ ทำเอาราชาแวร์วูล์ฟอึ้งไปในรอยยิ้มอันแสนหวานราวเทพธิดาซาตานปีกสีดำตรงหน้า
"อะ....อืม ไปล่ะ มีอะไรเรียกสาวใช้ข้างนอกล่ะกันนะ" โครวเฟียร์เปิดประตูไม้สีน้ำตาลบานใหญ่แล้วตอบโดยไม่หันมามองใบหน้าหวานขององค์ชายรูปงาม ที่อาจทำเขาหวั่นไหวได้
‘ทางนั้นจะเป็นยังไงบ้างนะ.......ท่านพ่อ ท่านแม่......พี่เซ............. ผมทำเรื่องให้ปวดหัวอีกแล้วงั้นสิ ไม่น่าเลยแท้ๆเพราะพี่เคยเตือนแต่เรากลับไม่ฟัง
........เด็กดื้อ.........
....... ผมไม่ใช่เด็กดื้อนะ’ รีเฟลคิดเองเออเองปกป้องตัวเอง ก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างผ่านทุ่งหิมะขาวโพลนไปยังป่าที่เขาหลงมา
‘อีกฟากหนึ่งของที่นี้คงเป็นห่วง ผมมากสินะครับ.....ขอโทษครับ’
"พี่ครับๆ" เสียงขัดจังหวะความคิดแล้นเข้าผ่านโสตประสาทของรีเฟล ทำเอาองค์ชายตัวน้อยสะดุ้งเฮือกหันกลับไปยังต้นเสียงทันทีทันใด พลันนัยน์ตาสีแดงเพลิงก็พาลพบกับเด็กหนุ่มผมสีขาวที่มีหูแมวและหางแมวสีเดียวกับผม.....
‘นี้ คงเป็น เนะโกะมิมิ สินะ’
"มีอะไรเหรอครับ......" รีเฟลถามผู้มาเยือนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามปกติสุข
"พี่......ชื่ออะไรเหรอครับ ผม บริทจิส เป็น เจ้าชายของที่นี้..." เด็กน้อยเนะโกะมิมิแนะนำตัวพลางวิ่งเตาะแตะมากระโดดขึ้นบนเตียงของรีเฟล ราวกับว่าจะอ้อนขอเล่นด้วย
"พี่ชื่อรีเฟล เป็นเจ้าชายเผ่าแวมไพร์น่ะ บริทจิสเป็นเจ้าชายแบบนี้ก็คงจะเป็นน้องของโครวเฟียร์สินะ" รีเฟลลูบหัวบริทจิสเบาๆอย่างเอ็นดู พลางคิดไปว่าทำไมคนป่าเถื่อนอย่างโครวเฟียร์ถึงได้มีน้องชายน่ารักน่าเอ็นดูปานนี้ได้ เด็กน้อยส่ายหางตวัดไปมาอย่างเชื่องๆยิ่งทำให้ดูเป็นมิตรมากเข้าไปใหญ่
"เปล่าครับ ผมเป็นลูกของป๊ะป๊าต่างหาก" บริทจิสยิ้มร่าแล้วโผเข้ากอดรีเฟลเอาดื้อๆ "พี่หน้าเหมือนม๊ะม๊าผมเลยล่ะ"
"ห๋า....... ลูกของโครวเฟียร์งั้นเหรอ เขามีลูกแล้วเหรอเนี่ย" รีเฟลถามเด็กน้อยในอ้อมกอดแบบงงๆ ทั้งที่หมอนั้นดูเหมือนพวกกะล่อน ตามแบบฉบับเจ้าชายที่รับตำแหน่งราชาใหม่ๆแต่นี้กลับกลายเป็นว่าเป็นคนมีครอบครัวแล้วหรอกเหรอเนี่ย
"อืมฮะ....แต่ม๊ะม๊าผมไม่อยู่แล้วล่ะฮะ พี่รีเฟล หน้าตาเหมือนม๊ะม๊าผมเลยล่ะ" บริทจิสลูบแก้มของรีเฟลเบาๆพลางกล่าวเทียบด้วยน้ำเสียงอันนุ่มนวล "ทั้งผิวพรรณ ทั้งเส้นผมสีเงินเป็นประกาย ทั้งนิสัยหรือแม้แต่รูปร่าง หน้าตา เหมือนกับม๊ะม๊าไม่มีผิด จะมีก็แต่สีตานี้ล่ะน๊า~"
"เอ๋เหมือนขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย" รีเฟลถามเล่นๆเพราะไม่ได้จริงจังอะไรมากมายไปกับคำพูดของเด็กๆอย่างบริทจิสอยู่แล้ว
"เหมือนมากเลยล่ะฮะแต่ม๊ะม๊าของผมตาสีดำ......”
"แล้วแม่ของบริทจิสไปไหนซะล่ะหืม?" รีเฟลถามเปรยๆ
“ป๊ะป๊าบอกว่าม๊ะม๊าโดนฆ่าตาย บอกว่าป๊ะป๊ากำลังตามหาคนที่ฆ่าม๊ะม๊าอยู่ด้วยล่ะฮะ" บริทจิสเอื้อมตัวหยิบน้ำบริการให้รีเฟล อาจจะเป็นเพราะรีเฟลเหมือนแม่กระมั่ง ทำให้บริทจิสถูกอกถูกใจมากถึงเพียงนี้
"งั้นพี่เสียใจด้วยนะ บริทจิสน่าสงสารแย่เลย" รีเฟลลูบหัวบริทจิสอย่างทะนุถนอม แล้วก้มลงจุ๊บที่หน้าผากขององค์ชายเนะโกะมิมิตรงหน้าเบาๆ "ขอให้พระเจ้าทรงคุ้มครอง ซาตานจงปกป้องเจ้า แทนในส่วนของแม่เจ้าด้วยเถิด"
"พี่รีเฟลใจดีเหมือนม๊ะม๊าจริงๆด้วย ผมชินแล้วล่ะที่จะไม่มีแม่ แต่ว่า......." บริทจิสเอามือจุ๊ที่ปากราวกับว่ากำลังจะครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"มีอะไรเหรอบริทจิส" รีเฟลถามด้วยท่าทีงงๆ แล้วยื้นหน้าไปถามองค์ชายตัวน้อยใกล้ๆ
"พี่รีฟมาเป็นม๊ะม๊าให้ผมหน่อยสิฮะ" บริทจิสยิ้มร่าแล้วโดดหอมแก้มรีเฟล ทำเอาร่างบางๆถึงกับอึ้งไปพักใหญ่กับคำพูดที่ดูท่าว่าจะกึ่งเล่นกึ่งจริงของบริทจิส
"จะ........จะบ้าเหรอ พี่เป็นผู้ชายนะ" กำปั้นเจ้ากรรมของรีเฟลไวยิ่งกว่าลมปาก เขกเอาเข้าที่หัวของบริทจิสไปอย่างเต็มแรง ที่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น
"โอ้ย เจ็บๆๆ พี่รีเฟลอ๊า ผมพูดจริงๆนะฮะ" บริทจิสเอามือกุมหัวที่โดนเขกจากหนุ่มน้อยหน้าหวานแสนจะใจดี๊ใจดีแล้วบ่นอุบอิบอย่างงอนๆ
"ความคิดของบริทจิสก็น่าสนใจดีนิ" เสียงส่งเสริมดังมาจากทางประตูห้องที่รีเฟลนอนอยู่ ร่างสูงเดินเข้ามาลูบหัวบริทจิสอย่างเอ็นดู ผมสีดำขลับ และนัยน์ตาสีม่วงอเมทิสต์นั้น ถึงจะรู้จักกันไม่นานแต่รีเฟลก็จำได้ดี เขาแทบจะถ่อสังขารลุกไปตั้นหน้าหล่อๆของไอ้ราชาปากหมาคนนี้ซะทีหนึ่งที่มาเห็นด้วยกับเรื่องอะไรบ้าๆแบบนี้
"จะบ้าเหรอเปล่า ผมไม่ใช่พวก โฮโมนะ" รีเฟลตะคอกใส่ราชาหนุ่มแห่งเผ่าแวร์วูล์ฟ อย่างเสียอารมณ์ สุดๆ
"งั้นเหรอ ชั้นว่าไม่นะ........ มาเป็ภรรยาชั้นแล้วอยู่ที่นี้ดีกว่ารีเฟล ดีกว่าที่นายจะต้องนอนฝันถึงรักรวมสายเลือดแบบนั้น" โครวเฟียร์เดินเข้ามากระซิบข้างหูรีเฟลเบาๆ ถึงสิ่งที่เขาได้ยินตอนที่รีเฟลละเมอออกมา
เมื่อถูกจี้จุดตายแบบนั้น หน้าขาวสวยที่กำลังหงุดหงิดก็พลันอารมณ์เสียขึ้นมาทันใด อย่าให้มีแรงมากกว่านี้ซักหน่อยเถอะนะ ไอ้หน้าหล่อๆของราชาแวร์วูล์ฟจะต้องไม่มีวันได้กลับมาหล่อได้อีกเลยเป็นแน่
"......นะ.....นาย.......จะ......จะบ้าเหรอไง......ฝันบ้าอะไร รักร่วมสายเลือดอะไรกัน......ไม่เห็นจะรู้เรื่อง!!!!" รีเฟลฉุนเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ก็หาอะไรเถียงกลับไม่ได้ เมื่อความฝันที่หน้าอับอายถูกคนอื่นรู้จนหมดไส้หมดพุง โดยเฉพาะคนที่รู้เป็นโครวเฟียร์นี้รู้สึกจะแย่กว่าปกติเสียหลายเท่า
TBC.
--+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+--
ความคิดเห็น