จุดเริ่มต้น

"ตื่น!! ตื่นได้เเล้วค่ะ ได้โปรดตื่นเถอะนะค่ะ"
ผมได้ยินเสียงนี้มาสักพัก เสียงผู้หญิงเรียกให้ผมตื่น ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเเม่ต้องปลุกผมเเถมพูดเพราะอีกต่างหากไม่เหมือนเเม่เลยสักกะนิด หรือว่าจะใช้ไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อไม่น้าา
"โถ่~ เเม่วันนี้ผมหยุดนะให้ผมนอนเถอะ ยังไม่เต็มอิ่มเลย"
"พล่ามบ้าอะไรของนาย ลุกเดี๋ยวนี้!! ก่อนที่ชั้นจะโยนนายลงไป"
เสียงตะโกนของชายคนหนึ่ง ผมลืมตาในทันทีด้วยความตกใจ
"ดี ตื่นขึ้นมาได้ก็ดี ตอนนี้เกิดเรื่องเเล้วต้องเพิ่งนาย"
เสียงจากชายคนเดิมที่ทำผมเกือบหูแตกเมื่อครู่
อ้อ เเล้วยังมีสาวสวยอีกคนนะ ยืนมองผมอยู่ที่ปลายเตียง เเต่เธอไม่ใช่เเม่ หรือจะเป็นเเม่ตอนสาวข้ามเวลามา บ้าไปแล้วคงไม่ใช่เพราะเธอผมเเดงแปร๊ดดดดด เเม่ผม ผมเธอสีดำสนิทผมก็งงๆอยู่เลยตัดสินใจพูดอะไรสักหน่อย
"เอ่ออออ คือว่า พวกคุณ เป็นใครหรอคับ
เอ่อออ เเล้วผมอยู่ที่ไหน"
ผมยังคงมึนๆงงๆ หรือฝันเพราะมันไม่ใช่ห้องของผมนี่นา เเต่ถ้านี่เป็นฝันก็คงเป็นฝันที่ดีทีเดียวได้เจอสาวสวย เเต่ดีก็มีร้ายดั๊นมีตาลุงหนวดยืนอยู่ถัดไปจาก สาวสวยเซ็งฉะมัด
"จะตลกอีกนานมั๊ย ผู้พัน เวลาเรามีไม่มากหรอกนะ"
เเหม่ๆ เป็นทหารนี่เองส่วนผมก็เป็นด้วยหรอ ยศสูงเชียวผู้พันเเหนะ เเต่ขอตัดไปตอนจุ็บกับสาวผมแดงเลยได้มั๊ยเนี้ยยย ลุงน่ากลัวชะมัด
"ผู้พันหรอ"
ผมจับคางเเล้วพูดเบาๆ
"นี่ลุง ไปเอากาแฟให้ผมหน่อยสิ"
"เเล้วคุณ ผู้หญิงจะดื่มอะไรมั๊ยคับ"
เป็นผู้พันทั้งที ฝันดีแบบนี้ต้องตักตวง
"เอ่อ คือชั้นว่า ว่าผู้พันไม่ควร จะ.."
"ถ้าเห็นชั้นเป็นเพื่อนเล่น นายก็กระโดดลงไปจากเครื่องเเล้วอย่ามาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ไปสิ"
ตาลุงพูดเเทรกสาวผมแดงด้วยเสียงที่เย็นชาจนขนลุกไปหมด ฝันอะไรกันเหมือนจริงจนอยากจะตื่น
"ขอโทษด้วยครับลุง"
ทำไมผมต้องขอโทษตัวละครในฝันของ
ตัวเองด้วยเนี้ยยยย บ้าเอ้ยย!
"ท่าน เหมือนคุณ จะลืมคำนี้นะผู้พัน"
เอ๋าา ลุงหนวดนี่ยศเยอะกว่าผมซะงั้น
ปัง! ปัง! ปัง!
"ตื่นได้เเล้วไอ่ลูกเวร ไปซื้อแป้งกับน้ำตาลให้ชั้นหน่อยซิ!!"
นี่สิเเม่ผม เสียงที่คุ้นหู
"อ่าๆ ได้ยินเเล้ว กำลังไปคราบบบบ"
เสียงเเม่ทำผมตื่น จากลุงหนวดขอบคุณเสียงสวรรค์ตากแม่ ผมลุกขึ้นจากที่นอนยางพาราเดินไปตามทาง ระยะทางครึ่งเมตร
"เห้อออ ห้องนี้มันเเคบจริงๆน้าาาา"
ผมหยุดอยู่หน้ากระจกเงา สะท้อนรูปลักของชายผอมแห้ง หัวฟู มีคาบน้ำลายติดที่เเก้ม
"นี่หรอผู้พัน ฮ่าๆๆๆๆ เเต่ก็หล่อนะเนี้ย"
นั่นแหละฮะตัวผม~~~~