forget it [ลืมมัน]

"เลิกกันเถอะ"ประโยคหนึ่งที่หลุดจากปากชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลา
"ว....ว่าไงนะ"เป็นประโยคคำถามจากหนุ่มน้อยหน้าใสแก้มยุ้ยใส่แว่นตาหนาเตอะ
"........."
"ผ...ผมถามว่าพี่พูดอะไร"คำถามนี้หลุดจากปากอีกครั้งเมื่อชายหนุ่มตรงหน้าไม่ตอบคำถามของเขา
"ก็บอกว่าเลิกกันไง" ชายหนุ่มพูดเสียงเย็นชา
"พี่รู้ตัวไหมว่าพูดอะไรออกมา"
"ฉันรู้"
"ผมไม่เข้าใจ"
"เลิกก็คือเลิกไงนายไม่เข้าใจตรงไหนกัน"
"ผมทำอะไรผิด"น้ำตาเริ่มคลอเบ้าของคนตัวเล็ก
"เปล่า ฉันเเค่......ไม่ได้รักนายแล้วก็เท่านั้น"
น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบเเก้มของคนตัวเล็ก ร่างสูงหันหลังกลับเพื่อ ที่จะเดินหนีแต่ร่างเล็กวิ่งเข้าไปกอดจากด้านหลัง ทำให้เขาต้องหนุดเดิน
"ผมขอร้อง.....ฮึก....อย่าไปเลยนะ....ฮึก....ผมรักพี่มาร์คนะ..."ร่างเล็กพูดพร้อมกับร้องไห้สะอื้นร่างสูงแกะมือร่างเล็กออกแล้วเดินไปอย่างไม่ใยดีทำให้ร่างเล็กทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับร้องไห้
-ทำไม ทำไมกันทั้งที่วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีที่คบกันแท้ๆแต่ทำไมเค้าถึงบอกเลิกผมแบบไม่ใยดีเลยสักนิด แย่ แย่จริงๆ เค้านัดผมมาเพื่อบอกเลิกงั้นหรอ แทนที่วันนี้จะเป็นวันที่มีความสุขด้วยกันแท้ๆ แต่มันกลับเป้นวันที่ทุกข์ที่สุดสำหรับผม

คุยกับไรท์
เรื่องนี้แต่งเรื่องแรก ไม่รู้รีดจะชอบไม่แต่ถ้าผิดพลาดยังไงบอกไรท์ได้นะค่ะจะได้ปรับปรุง