(Azur Lane) เรือปลดประจำการในโลกสาวเรือ(รีไรท์)

ลำดับตอนที่ #1 : โลกใหม่ของเรือปลดประจำการ

คลื่นนนน~~~~

คลื่นทะเลได้กระทบเข้ากับร่างมนุษย์เพศชายรูปร่างผอมสูงผิวออกซีด ผมสีแดงสด สวมใส่เสื้อเชิ้ตสีดำและเสื้อกั๊กสีขาวตัวยาวและเน็กไทขนาดกว้างสีดำประดับอัญมณีสีแดง เสื้อคลุมหนาสีน้ำตาลเข้มและประดับด้วยลายและพู่สีทองส่วนท้ายเป็นขนสีดำ กางเกงขายาวสีดำประดับด้วยโซ่ที่ต้นขาขวา พร้อมกับรองเท้าบู๊ตสีน้ำตาลเข้มที่มีเข็มขัดรองเท้าอยู่หลายอัน ที่ยังสวมถุงมือสีดำได้นอนอยู่หาดทรายพร้อมคลื่นกระทบร่างนั้นที่นอนไร้สติที่หาดที่รอบกายมีเพียงหาดทรายและคลื่นทะเลเท่านั้น

"อ่า อืมม"

ร่างๆนั้นมีการขยับเกิดขึ้นพร้อมเปลือกตาเปิดออกเผยให้เห็นนันตาสีแดงละกษณะเดียวสีผมและได้เอามือทั้ง 2 ข้างคล้ำยันตัวเองขึ้นมาจนมาอยู่ท่าคุกเข่า

"นี้มันเกิดอะไรขึ้น"

ร่างนั้นได้พูดพร้อมเอามือกุมที่หัวตัวเองเพราะปวดหัวจากอะไรบางอย่างแต่ทว่า...

(นี้มันอะไรกัน...มืองั้นเหรอ)

ร่างนั้นงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองด้วยความประหลาดใจเพราะสิ่งที่เขากุมหัวตัวเองคือมือมนุษย์ และพอเวลาที่มีคลื่นทะเลซัดเข้ามาเขาเห็นตัวเองที่เป็นใบหน้าของมนุษย์เพศชายไว้ผมหางม้าแทนที่จะเป็นผมสั้น

มิหนำซ้ำตัวเองยังใส่ชุดอะไรก็ไม่รู้คล้ายกับชุดชุดนาง ชุดนายทหารในอนิเมะ เกมแนวต่างโลกแถมยังมีหน้าตาที่หล่อเหลา

แต่ถ้าถามว่าทำไม..

ตู้ม!!!!!

จู่ๆเสียงระเบิดดังขึ้น ที่ไม่ใช่เสียงระเบิดเกิดจากจรวดหรือการต่อสู้แต่มันคือเสียงในหัวของเขาพร้อมกับภาพในอดีต มันคือภาพตัวเขาที่กำลังลอยลำอยู่ที่ไหนซักแห่งที่มีพายุที่บ้าคลั่ง

แต่ทว่ากลับมาเรือลำหนึ่งที่กำลังยืนยันอยู่ท่ามกลางพายุคลั่งแต่ในวินาทีต่อมาได้มีวัตถุบางอย่างบินเข้ามาชนด้วยความเร็วสูงจนเกิดระเบิดขึ้นและภาพกลับมาปัจจุบัน

ชายหนุ่มพอได้สติกลับคืนจากอาการตื่นตกใจเบาเองและมองที่เอวของเขาที่มีรอยช่ำเหมือนโดนอะไรบางอย่างรุนแรงจนมีรอยแดงและเลือดซึมนิดหน่อย

"อื้ม"

ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไรและถกเสื้อนั้นลงปกปิดรอยนั้นและดันตัวเองขึ้นยืน เขากวาดสายตามองไปรอบๆจนกระทั้ง...

"อยู่นั้นเองสินะ"

ชายหนุ่มเห็นสิ่งนั้นอยู่ใกล้ๆนั้นคือซากเรือรบแต่จริงๆแล้วมันคือเรือบรรทุกอากาศยาน CVN-65 Enterprise เรือบรรทุกเครื่องบินที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นความภาคภูมิใจของประเทศและโศก..

"ฮึก~"

ชายหนุ่มรู้สึกแบบนั้นอีกครั้งแค่ครั้งนี้มีเสียงกรีดร้องของเหล่าทหารบนเรือและกองไฟที่กำลังลุกพร้อมกับควันดำ

"อื้ม มันอีกแล้วเหรอ..."

มันคือสิ่งที่ตามติดกับเขาไปตลอดจนไม่สามารถลบมันออกไปได้ มันคือความผิดพลาดที่ส่วนใหญ่โทษลูกเรือแต่ตัวเขาหรือเปล่านะ

แม้มันจะดูแปลกๆก็ตามแต่เขารู้ตัวดีว่าเขาเป็นใคร

ชายหนุ่มเดินอย่างช้าๆไปที่เรือลำนั้นจนมาถึงใต้ท้องของเรือและเอามือสัมผัสมันและเอาหัวชน..

"We are Legend Ready on Arrival The First, the Finest Eight Reactors, None Faster"

ใช่ เขาคือเรือลำนี้ เอ็นเตอร์ไพรส์ รหัส CVN-65 แห่งกองทัพเรือสหรัฐ สิ่งที่พูดเมื่อกี้คือคำขวัญประจำตัวของเรือเอ็นเตอร์ไพรส์หรือก็คือเขานั้นเอง

"หืม..."

แต่ทันทีที่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มันมีสิ่งแปลกๆขึ้นมันเหมือนจอหน้าต่างเกมที่มีระบบต่าง ๆขึ้นมาบ่งบอกค่าสถานะอาวุธที่จะใช้ จำนวนปืนบนเรือ เครื่องบินรบพร้อมใช้งานแต่ไม่มีพลังชีวิตบอกให้ทราบ

ด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะตอนนี้เขากำลังทำความเข้าใจเพราะตั้งแต่ที่เกิดมาจนถึงวันปลดประจำการในปี 2017 ก็ได้เหล่าลูกเรือเล่นสิ่งที่เรียกว่าเกม แม้จะไม่เข้าใจนักแต่พอรู้ว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร

"...มารับที..."

ไพรส์พูดที่เรียกบางสิ่งมารับแต่ที่ตอบกลับมานั้นคือความเงียบงับพร้อมเสียงโยกของตัวเรือ

พับ!ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ภายในเวลาไม่นานก็มีเสียงใบพัดดังขึ้นอยู่เหนือเขาที่ต้นเสียงมันเกิดขึ้นยอดบนคาดเป็นด่านฟ้าของเรือ และก็เป็นอย่างที่คิดภายในเวลาไม่ถึงนาทีได้มีเฮลิคอปเตอร์ UH-60 ที่ติดปืนกลแกสลิ่งและจรวดหลายลูกบินออกจากเรือมาหาไพรส์ที่ยืนมองแบบเงียบๆจนมันไปจอดไม่ไดลจากเขาที่ไม่จอดใกล้คงเป็นเพราะที่ไม่พอมั่งเลยไปจอดตรงนั้น

ไพรส์ก็เดินไปหาฮอลำนั้นจนกระทั่งมันเปิดประตูออกเองที่มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยเพราะ UH-60 เป็นฮอเก่าอายุปาไป 60-70 ปีจากปีปัจจุบันที่เขากลับมาล่องทะเล

แต่ที่แปลกบริเวณห้องขับนักบินไม่มีใครอยู่เลยจึงเป็นเรื่องที่แปลกที่มันจะบินเองเว้นเสียจะมีระบบบินเองอัตโนมัติ ไพรส์เดินไปมองรอบๆกลับเห็นที่ระบบที่เป็นแบบอนาล็อกทำงานด้วยตัวมันเองเหมือนมีคนควบคุม

ไพรส์ชั่งใจอยู่นานก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปนั่งและคิดเป้าหมายที่จะไปและทันทีที่คิดเสร็จประตูฮอปิดลงและยกตัวขึ้นบินสูงและไปลงจอดที่ลานจอดเฮลิคอปเตอร์

ไพรส์ลงจากฮอที่เมื่อลงมาบนนี้ก็ไม่มีใครอีกเช่นเคยมีเพียงเครื่องบินรบที่ไม่คุ้นเคยเสียเท่าไร แต่มีสิ่งหนึ่งอยากเช็กให้แน่ใจ

ไพรส์ยืนนิ่งอยู่นานและสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวอาวุธต่อต้านอากาศยาน ป้อมปืนพลังงานหมุนไปหมุนมาและที่มันทำแบบนั้นเพราะไพรส์คิดออกคำสั่งให้มันทำเองจนแน่ใจอีกขั้นว่าทั้งตัวเขา คือเรือลำนี้

จุดที่ยืนอยู่ คือตรงอกไม่ก็ท้องน้อยเขา แต่คำถามและจะพาซึ่งคำตอบเขาที่อยากจะได้ในตอนนี้ เขามาอยู่ในร่างนี้ทำไม เป้าหมายมันคืออะไรถึงมาอยู่ที่นี้

"...หืม"

ในขณะที่ไพรส์กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่นั้นเองจู่ๆได้เสียงเข้ามาในหัวอีกครั้งและภาพเข้ามาในหัวอีกครั้งซึ่งในครัังนี้

พรึ่บๆๆๆๆ

ภาพที่เห็นครั้งนี้มันสลับไปมาและสิ่งที่เห็นภาพของเหล่าหญิงสาวมามายที่ติดอุปกรณ์มากมายสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่กลางมหาสมุทร ชุดที่พวกเธอใส่เองก็เป็นเอกลักษณ์แต่พวกเธอมีเหมือนกันหรือสิ่งที่คล้ายอาวุธอยู่ข้างๆหรือติดอยู่บริเวณเอว ก่อนที่ภาพสุดท้ายจะเป็นสาวผมสีขาวตาสีเทา

"...งื้ม ต้องรีบไป"

เหมือนสัญชาตญาณเขาบอกเองในสิ่งที่ต้องทำคืออะไร พวกนั้นเป็นใครก็ไม่รู้แต่เขาต้องไปช่วย

คลื่น~~~~

คิดไม่ทันไรได้มีแรงสั่นสะเทือนคล้ายดับแผ่นดินไหวแต่มันไม่ใช่ มันเป็นเรือลำนี้กำลังแล่นลงทะเลเองอย่างน่าประหลาดทั้งๆที่มันไม่สามารถเคลื่อนได้แท้ๆ

แม้จะไม่เข้าทำแบบนั้นได้อย่างไง คงไม่ใช่เจ้าปูที่มีกระดองคล้ายหินหลายตัวพาเรือลำมหึมาลงทะเลหลอกนะ

ไพรส์เดินมาส่วนหน้าเรือมองดูทะเลสีฟ้าครามและท้องฟ้าอันสดใสนี้และมุ่งหน้าไปหาคำตอบโลกใบนี้

***

จบ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะครับ