คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยินดีต้อนรับสู่โลกเมโทร
มอสโก, รัสเซีย 2033
อากาศที่หนาวเหน็บเย็นยะเยือกในดินแดนรกร้างพร้อมซากอาคารตึกสูงที่เสื่อมสภาพจากนิวเคลียร์ในมหาสงครามทำลายทุกสิ่งจนบนพื้นผิวไม่สามารถอาศัยอยู่ได้ สัตว์กลายพันธุ์เกิดจากกลายพันธุ์ต่อรังสีนิวเคลียร์ปกครองพื้นผิวแทนมนุษย์ ส่วนมนุษย์หนีไปใช้ชีวิตอยู่ใต้ดินเอาชีวิตรอดทุกทางจนเกิดเป็นสังคมใต้ดินเป็นของตัวเอง
และท่ามกลางฤดูหนาวติดลบนี้มีร่างชายคนหนึ่งนอนก่อนที่ชายคนนั้นจะสะดุ้งตื่นขึ้นมา
"หึก!!!! หาย หายใจไม่ออก"
สิ่งแรกที่ชายคนนั้นตื่นขึ้นไม่ใช่อากาศที่สดใสแต่ว่าเป็นสภาพอากาศที่หนาวเย็นจับใจกับอาการหายใจไม่ออกจนดิ้นทุรนทุราย
'เกิดอะไรขึ้น ใช่นี้น่าจะอยู่เมโทรแล้วนี้หว่า หนาว หน้ากาก'
ชายหนุ่มพยายามตั้งสติแบร์มือก่อนจะมีอะไรบ้างอย่างเสกออกมาจากมือและมันคือหน้ากากป้องกันใส่หน้าเขาแต่ก็ยังหายใจไม่ออกจนเขาคิดขึ้นมาได้เลยรีบเสกที่กรองออกซิเจนใส่หน้ากากของเขา
"รอดตายแล้ว"
ชายหนุ่มพูดก่อนจะลากตัวเองออกจากตรงนั้นไปหลบซ่อนข้างอาคารแหล่งหนึ่งท้้งตัวลงนั่งพร้อมอาการแปลกๆเริ่มเห็นภาพหลอนบ้างอย่าง
"ชิบหายแล้ว ต้องใช้ไอ้นั้น"
หวัดดีผมคือมาคาลอฟที่เปลี่ยนใหม่ในโลกนี้และเป็นคนที่ได้เกิดใหม่ในโลกของเกมส์ Metro ที่ผมชื่นชอบมากในกสรเอาชีวิตในโลกหลังสงครามนิวเคลียร์ที่ทุกอย่างรอบตัวฆ่าเราได้ตอยนี้เหมือนกัน ด้วยตอนนี้ผมนั้นมีเพียงหน้ากากหายใจได้แต่ตัวผมนั่นมีเพียงเสื้อผ้าตัวเก่าโลกเดิม ร่างกายที่ไม่เคยสัมผัสอากาศหนาวจัดทำให้ตัวสั่นเทาด้วยความหนาว
(หน้ากาก)
"จะบ้าหรือไงว่ะ พึ่งมาถึงกุจะตายแล้วหรือไง"
มาตารอฟเสกขวดยาหนึ่งออกมาพร้อมอุปกรณ์ฉีดมา ด้วยความจากลำบากของร่างกายที่หนักขึ้นกว่าเขาจะใส่ขวดยาและฉีดเข้าที่แขนเขาทันที
เวลาผ่านไปพักหนึ่งตัวยาทำงานทำให้ภาพหลอนหายไปพร้อมที่สติกลับมาพร้อมอาการที่หมดแรงแต่เขาจะมาหลับตอนนี้ไม่ได้
"ต้องรีบเอาเสื้อผ้าก่อน"
มาคาลอฟลุกขึ้นรีบเสกเอาเสื้อผ้าหนาๆพร้อมที่มีคุณสมบัติป้องกันรังสีได้เสกออกมาจนชุดวางกองไว้ตรงหน้า มาคาลอฟได้รีบใส่เสื้อผ้าเหล่านั้นทับเสื้อผ้าตัวเก่าจนในที่สุดแล้วตัวของเขาถูกปิดมิดชิดป้องกันทั้งความหนาวและรังสีบนพื้นผิวได้สำเร็จ
มาคาลอฟได้เดินเข้ามาหลบภายในตัวอาคารมาที่ห้องๆหนึ่งที่กำแพงพังมีโซฟามีทีวีที่พังจากสงคราม มาคาลอฟเดินมานั่งที่โซฟามองดูรอบๆที่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว
"เอาล่ะ ไหนดูสิว่าสามารถเสกอะไรได้บ้าง"
มาคาลอฟยืดเส้นยืดสายสักพักแล้วเริ่มเสกปืน Bastard ที่เป็นปืนกลมือพื้นฐานของเกมส์และในข้อมูลบอกว่าปืนนี้เป็นปืนที่ทุกคนในเมโทรถือครองกันได้เพราะผลิตง่าย ราคาถูกแต่ประสิทธิภาพต่ำ ยิงไปยิงมากระบอกลำกล้องร้อนแต่มันคือปืนที่ใช้ป้องกันตัวโลกนี้ถือว่าดีกว่าไม่มีอะไรเลย แต่พอเอาชื่อมันแปลเป็นไทยก็ไม่แปลกใจเท่าไร
แต่ปืน Bastard ที่มาคาลอฟเสกออกมานั้นคือเป็นปืนจากภาคอพยพที่ใส่อุปกรณ์ครบหมดแล้วซองกระสุนประมาณ 40-50 นัด กล้องสโคปติดเลเซอร์สีแดงส่วนกระสุนสำรองไม่เป็นห่วงเพราะว่าเขาสามารถเสกขึ้นมาได้เรื่อยๆแต่จะลองเปิดสูตรกระสุนไม่จำกัดที่มักใช้ดี
จากนั้นผมได้เสกปืนพกออกมาซึ่งมันคือปืนที่ในเกมส์ภาคอพยพเนื้อเรื่องของแซมที่มันเป็นปืนที่ผมชอบมากดีกว่าไอ้ลูกโม่นั้นอีก
(Bastard)
(ปืนพก)
"ก่อนอื่นเลย แล้วไอ้ความสามารถฟื้นฟูนี้มันใช้อย่างไงหว่า"
แน่นอนว่าสิ่งที่ผมอยากรู้ต่อมาคือสกิลฟื้นฟูที่ผมไม่แน่ใจว่ามันคือฟื้นฟูนี้มันฟื้นฟูอะไร
ผมเดินมาที่ทีวีจับๆคล่ำๆทีวีเครื่องนั้นพยายามใช้สกิลฟื้นฟูเขาได้มาจากพระเจ้า
"นี้มัน...."
ผมถึงขั้นยิ้มหน้าบานหลังมีมีความเปลี่ยนเพราะทีวีเครื่องนั้นสั่นเหมือนกำลังระเบิดแต่ว่ามันกำลังเร่งฟื้นฟูจนทีวีเครื่องนั้นกลับมาในสภาพใหม่แต่ก็ไม่สามารถเปิดได้เพราะไม่มีไฟฟ้า
"ไหนลองดูนี่ดิ"
ผมยื่นมือไปที่กำปฝแพงและผลมันเป็นไปตามคากเมื่อกำแพงที่พังเป็นรูได้ฟื้นสภาพกลับมาเหมือนเดิม
"หึ ถ้างั้นอันนี้มันคือพระเจ้าชัดๆเลย"
ผมทั้งภาคภูมิใจกับดีใจที่ฝันของเขาเป็นจริงที่อยากจะโกงเกมส์สร้างบ้านสร้างเมืองในโลกล่มสลาย
ผมได้ลองเสกสิ่งจำเป็นอื่นๆเช่นตัววัดรังสีนิวเคลียร์กับแผนที่ในจุดที่ตัวเองอยู่
"เอาล่ะ ถ้างั้นคงต้องไปนี้นี่ก่อนเลย"
ผมมองที่แผนที่ที่สถานีหนึ่งในเขตปกครองพวกนีโอนาซีใช้ชื่อเดอะฟอไรช์หรือไรช์ที่ภายในเกมส์เป็นฝ่ายที่ไม่เป็นมิตรตัวเอกแถมเป็นพวกที่คัดแยกคนโดยไม่มองชาวรัสเซียหรืออารยันแบบนาซีแต่จะมองความสมบูรณ์มนุษย์ที่ใครมีกระโหลกศีรษะผิดรูปพวกนี้มันยิงทิ้งหมด
ทำไมผมไม่ไปสปาตันโอเนอร์หรือสถานีอื่นๆล่ะ นั้นเพราะพวกนาซีมันเท่แถมผมชื่นชอบฝ่ายนี้โดยเฉพาะแม้ว่าจะมีคนไม่ชอบทางเลือกนี้แต่ผมมาในโลกพระเจ้าอยู่แล้วถ้าผู้นำฟูเรอร์ฆ่าคนแบบผมน่ะผมก็ไม่สนหรอก
"ได้เวลาเดินทาง"
ผมกระโดดออกจากตึกที่อยู่และเดินไปตามทางที่เต็มไปด้วยเศษซากรถ รถถัง ตึกที่พังถล่มและกองซากศพกระดูกนอนเกลื่อนกลาดทั่วเมือง
"สยองชิบหายเลย"
ผมเดินมาพักหนึ่งก็มาถึงอาคารแห่งหนึ่งที่ภายในเนื้อเรื่องในเกมส์มันคืออาณานิคมของพวกนาซีที่ภายใต้ฐานที่มั่นคือทางเข้าสถานีพวกนาซีที่ตอนนี้พายุไม่เข้าทำให้ผมพอจะเข้าคุยดีๆได้ไม่ต้องยิงกัน
*
*
*
หลายนาทีต่อมา
"โอ้ยยยย"
"ห่ะ นั้นใคร!!!"
แน่นอนว่าผมเดินเข้ามาหาพวกทหารนาซีที่แน่นอนว่าได้รับการต้อนรับโดยกระบอกปืน ผมยกปืนขึ้นเหนือหัวเดินเข้ามาทหารนาซีโดยพวกนั้นก็ให้ความสนใจเดินมาควบคุมตัวเขา
"ใจเย็นๆสหาย ผมไม่ใช่พวกเรดไลท์หรือพวกกลายพันธุ์ ผมอยากเข้าร่วมพวกคุณ"
โปรดติดตามตอนต่อไป
***
จบ
ก็นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ผมเขียนขึ้นมาเล่นๆตามจินตนาการของผมเท่านั้นที่อยากโกงๆบางแต่ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
ความคิดเห็น