เฌอสิค กับเรื่องราวเหนือธรรมชาติ

เช้าวันหนึ่ง ฟ้าครึ่้ม ราวกับฝนจะตก หญิงสาวผมดำขลำสวย ตื่นมานั่งที่ขอบหน้าต่างของห้องตนเอง 'เฌอปราง' มองดูท้องฟ้าที่ครึ้มสนิท ไม่มีแม้แต่แสงอาทิตย์สอดส่องมา 

" วันหยุดสินะ.. ทำไมมันเงียบแบบนี้เนี่ย.. แล้วจะทำอะไรดีนะ.. " เฌอปรางบ่นพึมพำคนเดียวตามสเต็ป พร้อมกับมองออกไปสุดสายตาจากหน้าต่างชั้น20

กริ๊ง.. กริ๊ง... มีคนโทรมาคะ

เฌอปรางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พร้อมกับอมยิ้ม..

" เจ้าสิค.. โทรมาหาแต่เช้าเลย คิดถึงเราหรือเปล่านะ..? " กัปตันวงที่เอาแต่นอนตื่นสาย แต่วันนี้ดูตื่นเช้ามากเป็นพิเศษ ทำให้รับสายมิวสิคทัน

' รับสาย '

" พี่เฌอ.. ตืื่นรึยัง?? ตื่นเลยนะ เช้าแล้ว ไหนสัญญาวาจะพามิวนิคไปซื้อของไง " เสียงเล็กๆเป็นที่คุ้นหูของทุกๆคน ทำให้กัปตันของเราถึงกับตื่นขึ้นมาในทันที

" ตื่นแล้ว กำลังจะไปอาบน้ำค่ะ รีบมากปะเนี่ย?.. "

" ไม่ได้รีบคะ แค่จะโทรมาปลุกย้ำเฉยๆ ช่วงนี้พี่เบลอบ่อยนะคะ กลัวจะลืม "

" จะลืมได้ยังไงละ เราก็ย้ำพี่มาตั้ง 1 อาทิตแล้ว ทำไมพี่จะจำไม่ได้ "

" ก็เพราะจำไม่ได้ไงคะ มันเลยถึง 1 อาทิตไง " 

"  ยังจะมาเถียงอีก เราอะอาบน้ำหรือยัง? "

" ยัง.. เลยคะ.. เดี๋ยวก็ไปอาบแล้วแหละะ พี่เฌอหนะไปอาบเลย "

" บอกคนอื่น เราเองก็ยังไม่อาบ ไปอาบเลย อาบเสร็จโทรมาหาด้วยนะ "

 สิ้นสุดการสนทนา เฌอปรางหันกลับไปมองที่หน้าต่างอีกรอบ มองท้ายเมืองที่เป็นวิวทิวทัศน์ของภูเขา ใช่ มันดูเงียบ สงบ เฌอปรางคิดและเหมือนจะรับรู้ได้ถึงบริเวณนั้นของภูเขา 

" อยากลองไปสักครั้งจังเลย.. " 

ตั้งแต่ร่วมวงมา โอกาสไปเที่ยวแบบนั้นน้อยมาก มันแทบไม่มีโอกาสเลย งานก็เยอะ เฌอปรางเองก็ปฎิเสธการรับงานไม่ได้เลยสักครั้ง ทำให้มีงานมากกว่าใคร ต่างจากเมมเบอร์คนอื่น ที่ 1 สัปดาห์ มีวันหยุด 2-3 ครั้ง ทั้งๆที่ตัวเธอเองมีวันหยุดแค่ 1 วัน แล้วเธอก็มัวเอาแต่ปั่นงานที่วิทลัย เพราะกลัวจะไม่ทันเรื่องการเรียน เวลาออกไปข้างนอกจึงน้อยจริงๆ แต่คราวนี้เธอเคลียทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงมีเวลาว่างทั้งวัน

" เอางี้ดีกว่าเฌอ.. เราพาสิคกับมิวนิคไปซื้อของ แล้วก็เอาของกลับมาไว้ที่บ้าน แล้วก็ออกไปสูดอากาศที่ภูเขา น่าจะเวิร์ค "

เฌอปรางจัดแจงเรื่องทั้งหมดไว้ด้วยตัวเองโดยไม่ถามความคิดคนหรือความสมัครใจอื่นเลย

ผ่านไป 2 ชั่วโมง

" กลับบ้านกัน.. เย่!!~~ "

" พี่เฌอ ทำไมวันนี้พี่ตื่นเช้าจังเลยคะ? เพราะสิคโทรไปปลุกรึเปล่า? "

" อืม.. ใช่แหละ วันนี้พี่ตื่นเช้าเพราะเราเลยนะสิค "

" มันอาจจะรบกวนเวลานอนพี่หน่อย ขอโทษนะคะ. " 

" ไม่เป็นไรๆ แต่ว่านะ.. ทำไมวันนี้คนในมาร์ทน้อย ตามแถวเมืองก็ไม่ค่อยมีคน "

กุกกัก..

" อยู่ไหนอะ ขนม.."

" ขนมหรอ หาดูอยุู่ท้ายถุงนะมิวนิค แถวใต้ๆถุง "

" อยู่ไหน.. อยู่ไหน!!! " 

" อย่าตะโกนสิคะ !! จะตะโกนทำไม!! "

เฌอปรางหันมาดุมิวนิค แต่ผิดคาด มิวนิคนั่งมองหน้าเฌอปราง ด้วยสายตาดุร้าย เลือดไหลออกจากตาราวกับเป็นปีศาจ

" อยู่ไหน เอามาเดี๋ยวนี้้้!!!!!!!!! " มิวนิคกระโจนเข้าใส่เฌอปราง

" กรี๊ดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "

.

.

.

.

" เฮื้ออกกกกกกกกกกกก!!! แฮก.. แฮก.. "

" พี่เฌอ.. ไหวรึเปล่าคะ? "

" อ้ะ.. ห้ะ? สิค.. พี่หลับหรอ? "

" ไม่นะ พี่ก็คุยกับสิคอยู่ดีๆ แล้วพี่ก็เหม่อ แล้วก็สะดุ้งโหยงเลยอ้ะ.. "

" พี่คงจะนอนน้อยไปหน่อยอะ เลยเพลีย.. ปะ กลับกัน "

เฌอปรางหันไปมองมิวนิคอย่างช้าๆ เพราะคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องคิดไปเอง แต่ก็ต้องยอมรับ เพราะเห็นแค่น้องนั่งเล่นมือถือ พร้อมกับกินขนมไป

" เราคงคิดไปเองจริงๆด้วย คนในเมืองก็เยอะเป็นปกติดีนี่นา.. "

-------------------------------------------------------

มาแนวระทึกแบบนี้ครั้งแรก อาจจะดูเพี้ยนๆไปหน่อยนะ แต่ก็พยายามสุดๆแล้ว ให้มันได้แนวที่แปลกใหม่ออกไป

ฝากติดตามต่อด้วยน้าา