@~ภาษาและกลอน~@

ลำดับตอนที่ #15 : คำคม

ถ้าคุณพยายามทำให้ทุกคนพอใจ    คุณจะทำให้ใครพอใจไม่ได้เลย

แพ้หรือชนะ   อยู่ที่จิตใจจะสะทกสะท้านหรือไม่สะทกสะท้าน



ความหวานของวาจา   ช่วยถนอมน้ำใจซึ่งกันและกัน        
 ความเย็นของจิตใจ   ช่วยถนอมมิตรภาพให้ยืนยาว

บทเรียนแห่งความหวัง

บ่อยครั้งที่เราเรียนรู้ได้มากที่สุด

จากจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิต

ช่วงเวลาที่ตกต่ำที่สุดเหล่านี้คือ

ช่วงเวลาที่มหัศจรรย์

ช่วงเวลาเหล่านี้คือ......

การเริ่มต้นแห่งการเดินทางของเรา

“ อะไรที่มันยังมาไม่ถึงก็อย่าเพิ่งไปคิดถึงมัน   อะไรที่มันมาถึงแล้วก็พยายามทำอย่างดีที่สุด และ

เมื่อมันล่วงเลยเป็นอดีตไปแล้ว  เวลามองย้อนมาข้างหลัง  ก็อย่าไปเสียดายมัน หรือเสียใจว่า...รู้ยังงี้..รู้ยังงี้..  เราต้องคิดเสียว่า  เราทำดีที่สุดแล้ว  ก็แล้วกัน   ผลจะออกมายังไง เราก็รับมันเสียแต่โดยดี”

( ร่มฉัตร   ของ ทมยันตี)

การกังวลถึงสิ่งที่ตัดสินใจไปแล้ว  เป็นเครื่องบั่นทอนความเตรียมพร้อมต่อสิ่งที่จะเผชิญในกาลข้างหน้า

บางทีการทำอะไรอย่างพยายามหรือตั้งใจจนเกินไปนั้น  
ผลของมันอาจกลายเป็นตรงกันข้าม

“....ชีวิตคือทางเดินเส้นหนึ่ง  ราบเรียบในบางแห่ง  ขรุขระในบางตอน  บางทีก็เต็มไปด้วยหนาม   บางทีก็เต็มไปด้วยรุกขชาติอันมีดอกหอมตลบและสวยงาม   เราเดินไปตามเส้นทางนี้  เดินไป...เดินไป  ถ้าโชคดีเราก็ได้ทางราบเรียบเป็นส่วนมาก  ถ้าโชคร้ายเราก็ต้องลุยเลนตมและบุกป่าฝ่าหนามเป็นส่วนใหญ่  แต่ว่าเส้นทางนี้ใครจะเดินก็ตาม  ย่อมจะไปจบลงในที่อันเดียวกัน  คือที่ซึ่งมีความเสมอภาค ไม่มีไพร่  ไม่มีทาส  ไม่มีรวย  ที่นั้นคือหลุมฝังศพและเชิงตะกอน..”

          (จาก   ปักกิ่งนครแห่งความหลัง”ของ  สด กูรมะโรหิต)