ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : (*＾◇^)/ﾟ:*【พบกันที่....หอสมุด】*:ﾟ\(-◎_◎-) ( level 9 )
(*＾◇^)/ﾟ:*【พบันที่....หอสมุ】*:ﾟ(-◎_◎-) ( level 9 : 28/06/11 )
หลัานายอบฟ้าเรียร้อวามสนใ ื้อแล้วื้อเล่า...พู้ำ
พูาเรื่อเพื่อนผีรอหูนายหมื่นเพื่อนเลอ หลายั่วโม ผ่าน
ไป
ในที่สุีวามรำาอสิบพัน...หนั้อ
หนุ่มแว่นพ่ายแพ้่อวามมุ่มั่นแบบเปล่าประโยน์อไอ้อบน
ไ้ เลยยอมเปลือน้ำมันเรื่อ ับแมะไ์ไปหอสมุเป็น
เพื่อนัวแสบอีรอบในอนาลับบ้าน
ริๆ ็นับว่าเป็นารหลอหลอนที่เนียนมา สุยอ...ไม่มีอะไร
ให้ับผิ าเนสมเป็นผีีระับวุิารศึษาปริารีันะ
หลอแบบเรียบริบ
สิบพันเอ่ยมเพื่อนผีหน้าาเย
ะับมอเอร์ไ์ระเทยสีน้ำเินสใส ให้อบฟ้า้อนท้าย วิ่
เอื่อยามถนนสายร ทาเอไปหอสมุ
อย่าลบหลู่สิฟะ ไอ้หมื่นปาหมา เี๋ยวพี่ท่านแ้น...โผล่มา๊ะเอ๋
ลาทา ใรรับผิอบ
อบฟ้า่ารา
พลาเอาศอระแทหลันาย่าอมหาวามวยสู่ีวิ...แร
นสิบพันร้ออุ๊บส์ รถเเบี้ยว...ั่วรู่
ับีๆ หน่อยิ อย่ามัวเหล่สาว
นายอบบ่น...ระหว่าทา เห็นสาวๆ นิสิ่าะ หันมอพว
เาเหลียวหลัอยู่พอวร
อิา...เพื่อนหมื่น แอบ...ฮอท แบบเียบๆ แ่ท่าทาเ้าัวไม่
สนใทอสะพานเอาะเลย เป็นไอ้อบหน่อยไม่ไ้ ะสร้า
ฮาเร็มย่อมๆ ให้ไม่แพ้ ี บ่อน้ำมันเลย อยู
นายว่าาเนแ้น? แ่เา่าัวายเอนะ ถ้ายัไม่อยา
าย...สมวรแ้นไ้แ่ัวเอเท่านั้นแหละ
สิบพันออวามเห็น เย็นา...ไร้เยื่อใย
อบฟ้าอยาเถียลับสัำ แ่...อึ้ ปิเสธวามริที่หนุ่มแว่น
บอไม่ไ้
หมอนั่นเรียบร้อย...หลอยัหลอแบบยั้ิ มีสุลรุนาิ
ไม่เห็นแหไส้ หัวหลุ ัวเละ น้ำเหลือน้ำเลือไหลย้อย ริๆ
เรื่อ่าัวาย ันยัว่าไม่น่าเป็นไปไ้เลย มันล้าหาเินแบบ
แผนีวิาเนปิ
ไอ้อบบรรยายวามสมศัิ์ศรีเ็อัษร เลิศะ...นายหมื่น เห็น
ภาพารหลอนอผีเ็มั้น
ในในาย่าแว่นนึลัวแว่บ...แ่พยายามทำใลืมๆ ินนาาร
บรรเิน่าเ็ยา
บาทีนะ
สิบพันพึมพำ...ับเทียบแมะไ์ เ้าออในที่ว่า ้าน
หลัอึหอสมุอย่าำนิำนา
ลอถาม...ผู้ร่วมเหุาร์ อาไ้รู้เรื่อเพื่อนเราเพิ่มบ้า
ู่ๆ พวเธออยารู้เรื่อเ่าๆ ทำไม?
อาารย์สาวโสเยหน้าาอเอสาร หลัเาน์เอร์ไม้สำหรับยืมหนัสือ...มอสอหนุ่มเม็
ไม่แปลที่อาารย์แพรวพราวนึสสัย...แม้แ่ัวอบฟ้าเอยัไม่มีบทสรุปสำหรับเรื่อนี้
เหมือนเป็นวามรู้สึอึอัแบบว้าๆ ไม่เาะั ยา่อารอธิบาย...แ่มแ้
อีไม่นานเินั่วโม หอสมุะปิทำาร
อบฟ้าับสิบพันเหลือเวลาสนทนาับอาารย์บรรารัษ์ไม่มานั
มันาใน่ะ อาารย์รับ...ถ้าอาารย์ไม่เล่า ืนนี้้อมีบานนอนา้า เอามือ่ายหน้าผานเ้า
สิบพันพูพลาออ ถอนใยาว...
ส่วนอบฟ้าหันวับมอเพื่อนาเียวปี๋ อยายันโรม...ามน้ำ
สัเปรี้ย
บรรารัษ์สาวโสลี่ยิ้มน้อยๆ ่อน่อยเปิปาเล่าวามหลั
รั้ยัวัยรุ่น
เรื่อเิึ้นเร็วมา ไม่มีใรรู้ว่าแรันแบบไหน...ทำให้น
เรียบร้อยอย่าเา้อ่าัวาย?
าเน...ผูอายเอริๆ หรือรับ?
ำถามอนายหมื่น...สะุหูอบฟ้าอย่าั เล่นเอา...หนุ่มผมสี
แระัั่วรู่
ไม่รู้สิ ไม่มีร่อรอยาร่อสู้ ไม่มีพยานรู้เห็น
วันที่พบศพเา มีอาารย์เวรหอสมุท่านนึลับมาเอาอ แ
เินึ้นบันไมาเห็นเ้าพอี แพทย์ันสูรศพรายานว่าาเน
สิ้นลม...่อนอาารย์ท่านนั้น ลับมาเอ แ่ประมาสั 15-20
นาที
รั้นอาารย์แพรวพราวพูบประโย...
ทั้สาม่าน่านิ่เียบพร้อมัน วามเศร้าึม...หม่นหนั
่อัวในั้นบรรยาาศรอบายให้สัมผัสไ้
หลัาเนาย มีใรเยเห็นเา...เหมือนพวผมบ้าไหม?
อบฟ้าลอเลียบเียถาม้วยอยารู้
มีบ้า...อนเิเรื่อแรๆ แ่เี๋ยวนี้ไม่่อยมีแล้วล่ะ พวเธอ
สอนเป็นผู้โีรายล่าสุ
อาารย์แพรวพราวแล้สัพยอ ย้ำเือนวามเฮนิพิเศษทีู่่
หูู่ัไม่เย้อาร
หล่อนัวนหนุ่มนิสิทั้สอ เ้ามานัุ่ยัน้าหลั
เาน์เอร์...
เนื่อาเล็เห็นารสนทนาทำท่าว่ายาวนาน
าเนเป็นนแบบไหนรับ?
อบฟ้าั เาเลือนั่้าอาารย์สาวโส ส่วนสิบพันนั่ลบน
เ้าอี้พลาสิอีัวรัน้าม
“เาเป็นผู้ายที่ีมาๆ เรียบร้อย...อย่าที่พวเธอรู้ รูุยับเา
รั้แรที่หอสมุนี้แหละ”
อาารย์แพรวพราวพู้วยวาหวานเยิ้มเลิ้มฝัน ล้ายำลั
ย้อนอีลับไปยั่ววัยหวาน ู่หูแอบสบาันโยไม่ไ้นั
หมาย
“เาเป็น...แฟน’ารย์นี่เอ” อบฟ้าลาเสียล้อ หัวเราะ
ิัเ้าเล่ห์
สิบพันุ๊ปาเือนเพื่อนอมเเรเป็นเิอย่าทำเสียเรื่อและหยุ
เสียมารยาท
อาารย์สาว (เหลือน้อยแล้ว) หน้าแเรื่อราวสาวรุ่น เอียอาย
พัลวัน
“ไม่ๆ ไม่ใ่แฟน เาเป็นเพื่อนนพิเศษ”
หนุ่มผมสีแรฟัอาารย์บรรารัษ์ปิเสธพลาพยัหน้าหึ
หั...
มาว่าเพื่อน แถมไม่ใ่แฟน สรุปือ ิ๊...
อบฟ้าลอบหลิ่วาพยัเพยิให้เพื่อนหนุ่มแว่นที่นั่อีฝั่
ทว่าสิบพันีหน้าเ้ม เไมอทาอื่น ทำเป็นไม่เห็นไม่สนใ...
“่อนเิเรื่อร้ายแร าเนป่วยหนั ้อเ้าโรพยาบาลแถวๆ
บ้านอเา”
“ใ้ึโรพยาบาลนั้นนะ...มีรอเท้าแะแพราเมือีน
น่ารัมาเลย วาแผายอยู่ รูเห็นอนไปเยี่ยมเานั่น
แหละ แ่ว่าไม่ไ้ื้อมา รูเลยอให้าเนื้อฝา แ่น
แล้วนรอ เา็ไม่ไ้ื้อมา เพราะว่าวุ่นๆ เรื่อรายานอยู่
เราเออยู่นละะัน เวลารันน้อย”
อาารย์บรรารัษ์พรั่พรูำพู...อีรั้ที่สอหนุ่มลอบสบา
ูเหมือน...สำหรับอาารย์แพรวพราว ทั้หม...ัเน ุเพิ่
เิึ้นเมื่อวาน
ัหวะพอีับ เสียนาฬิาเรือนให่...ีบอเวลาหโมเย็น อัน
เป็นเวลาปิหอสมุ
อาารย์แพรวพราวเผลอน ลุยืนึ้นโยอัโนมัิ
สิบพันเ้าใแทบทันที...
ว่าหล่อนิธุระ ้อสะสาานามหน้าที่เ้าพนัานหอสมุ ึ
ลุึ้นยืนหมายล่าวอำลาามมารยาท
อบฟ้าหมุนอมอ้ายทีวาที สัเิริยานทั้สออย่า
ๆ...แ่็ลุึ้นยืน้วยเ่นัน แบบสมอว่าเปล่า
“อบุรับอาารย์” สิบพันล่าวสั้นๆ ้อมายยมือไหว้ผู้สูวัยว่า อบฟ้ารีบทำามเ้อๆ
“...เสียใ้วยนะรับ” หนุ่มผมสีแรบอวามรู้สึอัวเอามร...
อาารย์แพรวพราวนิ่ันรู่หนึ่ ่อนใ้มือบีบ้นแนอบฟ้าเบาๆ...เหมือน้อารปลอบใ
“มันผ่านไปนานแล้ว...”
หล่อนเผยยิ้มบา อบฟ้ามอรอยยิ้มว่าเปล่านั้นแล้ว ปวปลาบในอไม่ทราบสาเหุ
โศเศร้า...แ่มิสามารถ หวนืนวันเ่า
นายไม่อาฟื้น วััรธรรมาิ ที่เินพลัอมนุษย์
ฝืนเปลี่ยนแปล...
...อาารย์แพรวพราวเ้าใทุอย่า
สิ่ที่ทำไ้...มีแ่ละทิ้วามอาลัยแ่หนหลั
้าวเิน่อไป้าหน้า...้วยนเอ และหัวใมั่นว่าเิม
“ที่ริ รูมาเป็นบรรารัษ์ที่หอสมุแห่นี้ ็หวัว่าะเห็นเาสั
รั้ แ่สุท้ายนป่านนี้ รูยัไม่เยเห็นเาเลยแม้แ่หนเียว
ถึาเนเป็นที่รัอเพื่อนทุน แ่ัวเาเอ ลับมีเพื่อน
สนิทน้อย...ที่มาุยับพวเธอ อาะ...”
อาารย์...หยุพูระทันหัน ้มหน้ามอพื้น...
แม้หล่อนเอามือป้อหน้าไว้
อบฟ้ายัลอบเห็นหยาน้ำใสหยเล็เอ่อริมอบาเ้มหนา้วย
เรื่อประทินโม
“อาารย์รับ ผมอยาอยืม...ุแหอสมุหน่อยไ้ไหม?”
สิบพันเอ่ยทำลายวามเียบัน...วนอึอั
“...เอ๊ะ แ่ว่า” อาารย์แพรวพราวูลาแลแปลใ...
ุแสถานที่สำั ไม่ใ่อเล่นสำหรับนัศึษาหยิบยืมโย่าย
สิบพันแสนลา...น่าะระหนัีอยู่
ไม่ใ่เพียอาารย์นเียว นายอบเอ็นึสสัย้วยเ่นัน
เพื่อนหมื่นอเา...ล้ายอยู่ในห้วำนึ บิลอ
เวลา...มาสัพัหนึ่แล้ว ิริยา่าาเิมอสิบพัน หารอพ้น
สายานัล่าเหยื่ออนายอบไม่
“แ่วันนี้วันเียว็ไ้”
สิบพันเอ่ยสั้นๆ...ำอออนานาย่า เล่นเอาหนุ่มผมสีั
าโ...ยิ่ว่าใส่อนแทเลนส์เาหลี
อาารย์สาวโสหยุไร่รอไม่นาน...่อนหันไปเปิระเป๋าถือ
ลายหนัูบนโ๊ะทำาน้าๆ
หยิบพวุแ...สีเินวาว วาแปะบนมือให่อสิบพัน
“ถ้าเอเาอี...วนเาุยเยอะๆ ล่ะ อนทำบุ...็อย่าลืมทำ
เผื่อ าเน”
อาารย์บรรารัษ์ว่า พร้อมหัวเราะน้อยๆ วาทั้สออ
หล่อนแ่ำ...
“อาารย์ไปทำบุ้วยันับพวผมสิรับ แ่ว่า..็ว่าเถอะ...”
หนุ่มผมสีั้านล่าวเว้นระยะ
“าเนเป็นเพื่อนนเียวที่ผมไม่อยาะ...เออนลาืนเลย
พับผ่าเถอะ ’ารย์...”
เนหลับาปี๋ บอเสียสั่นเทา พลาลูบเนื้อลูบัว...แสอาาร
หวาผวาออนอหน้า
นับรั้ไ้...ที่อบฟ้าพูแล้ว สิบพันะเห็นพ้อ้อันแบบไร้้อ
โ้แย้
อาารย์แพรวพราว..หัวเราะสั่ลาอีหน
่อนบบ่าายหนุ่มทั้สออย่าเอ็นู ่อนแยาไปทำานาม
ิวัรอหล่อน
นายหมื่นเินเื่อยทอน่อ...
โยนพวุแห้อสมุ ึ้นลาอาาศ แล้วใ้มือวัรับ...ไม่มี
พลาพลัุ้แ เสียเิเท่ ท่าทาเพลิเพลินไม่หยออ
ฝ่ายนั้น...ทำให้นายอบอนึหมั่นไส้ไม่ไ้
“นายะทำอะไร?”
อบฟ้าออปาถาม ะยับาเินามหนุ่มแว่นระับำนาน
มาิๆ...
“นายลับไปหอนาย อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย”
สิบพันสั่ พร้อมวัาี่มอเอร์ไ์ระเทย้วยท่าทาทะมั
ทะแม
รั้นเห็น...ัวแสบยัยืนอึ้ไม่ไหวิ เป็นเสาสัามือถือลา
ทุ่นบท...นายหมื่นเลย้อพูยายวาม้ำยำอีำรบ
“ืนนี้...เราะ้าที่หอสมุัน”
ใระาิ...แ่ประโยเรียบเยธรรมาโล
ะทำเอาหนุ่มผมสีแรัวแ็ าเหลือ...นลุู่
พาลเป็นลมเป็นแล้...ลไ้ บัเี๋ยวนั้น
ฮือ..... ปื๊..(อนาถ เเท้นลนิยาย อ่านี่รั้็ยั น้ำาไหลพรา) สวัสี่ะอบุนอ่าน นเมนท์เลเะนที่เเวะ้ามามนะะ อนนี้บาเรื่อลี่ลายเเ่บาเรื่อ็ยัหนัใอยู่เลย โยธรรมา าย ับ าย วนัน้าเราะ ระี๊ระ๊า เเ่มาอนนี้มิล้าเลยเียว เิามสบายเลย๊ะ ัวเธอว์ เเละอนนี้เเอบมีพันา อิอิ อให้มีวามสุับน้ออบนะะ เอันอนหน้า่ะ
ปล. ุ 8813 เรื่อนี้รวมเล่มเเน่นอน่ะ ับ สำนัไร้รอบ่ะ ิาม่าวราววามเลื่อนไหวไ้เลย่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น