คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ~ Happy Family ~ 8 ( 100%)
“ ลูกหมีคร๊าบ บ บ คุณพ่อกลับมาแล้วคร๊าบ บ บ “ เสียงที่ดังมาก่อนตัวทำให้ชองยูนาที่กำลังนั่งอ่านนิตยาสารอยู่ในห้องนั่งเล่นต้องเงยหน้าขึ้นมาดูพร้อมกับส่งสายตาตำหนิให้พ่อหมีตัวโตเพราะตอนนี้มุนบินกำลังหลับอยู่ “ อ้าว หลับอยู่เหรอครับ “
“ ก็ใช่น่ะสิ เสียงดังโวยวายเดี๋ยวลูกก็ตื่นกันพอดี “
“ แหะ ๆ ก็ผมไม่รู้นี่ฮะ “ ยุนโฮยิ้มเจื่อนให้กับมารดาก่อนจะก้มลงสูดความหอมจากแก้มนุ่มของลูกชายที่หลับสนิท “ แล้วแจจุงล่ะฮะ “ เพิ่งสังเกตว่าภายในห้องนั่งเล่นตอนนี้มีเพียงมารดาและเจ้าตัวเล็กเท่านั้นร่างสูงจึงเอ่ยถามหาภรรยาคนสวย
“ อยู่บนห้องน่ะ เอาเสื้อผ้าเจ้าตัวเล็กไปเก็บ “
“ งั้นผมขอตัวขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ “ ร่างสูงพยักหน้ารับทราบก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกะว่าจะขึ้นไปอาบน้ำเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าที่เกิดจากการทำงานมาทั้งวันสักหน่อย
“ อืม “ ยูนาพยักหน้ารับก่อนจะหันกลับไปสนใจนิตยาสารที่อยู่ในมือต่อ
รถยนต์สีขาวที่ขับมาจอดสนิทที่หน้าบ้านตระกูลชองนั้นเรียกความสนใจจากหญิงวัยกลางคนอีกครั้ง เนื่องจากเป็นเสียงรถที่ไม่คุ้นเคยทำให้ยูนาต้องลุกออกมาดูเพราะเกรงว่าอาจจะเป็นแขกของสามี แต่แล้วเธอก็ต้องระบายยิ้มออกมาเมื่อพบว่าคนที่มาเยือนนั้นไม่ใช่ใครอื่นเลยเป็นยูชอนกับจุนซูนั่นเอง
“ สวัสดีครับ “ ทั้งสองทักทายผู้ที่อาวุโสกว่าก่อนจะได้รอยยิ้มอ่อนโยนจากหญิงชรากลับมา
“ ไปไงมาไงล่ะถึงได้แวะมาที่นี่ได้ “
“ ผมคิดถึงคุณป้าก็เลยมาเยี่ยมนะครับ “ ปากหวานตั้งแต่เริ่มเลยนะปาร์คยูชอน
“ มาทำเป็นปากหวานอย่ามาหลอกให้คนแก่ดีใจหหน่อยเลย “ ยูนาเหย้าเพื่อนรักของลูกชาย ยูชอนเป็นคนปากหวานแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วข้อนี้ยูนารู้ดี
“ ผมพูดจริงๆนะครับ “
“ จ๊ะ พูดจริงก็พูดจริง “ หญิงชราขำน้อยๆก่อนจะชวนคนทั้งสองเข้าไปคุยกันต่อในบ้านเพราะนึกขึ้นได้ว่าทิ้งมุนบินเอาไว้ในห้องนั่งเล่นคนเดียวเกิดตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใครมีหวังได้งอแงลั่นบ้านแน่นอน
“ แล้วนี่มุนบินกับแจจุงไม่อยู่เหรอฮะ “ เพราะรู้สึกว่าบ้านมันเงียบๆจุนซูเลยอดที่จะถามถึงเจ้าตัวเล็กไม่ได้ ปกติน่าจะมาทำตัวน่ารักๆให้เห็นนี่นา
“ มุนบินหลับอยู่น่ะ ส่วนแจจุงเก็บของอยู่บนห้อง “ ยูนาตอบคำถามของร่างเล็กพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มีลูกหมีนอนหลับปุ๋ยอยู่
“ ว๊า เสียดายจังกะว่าจะมาเล่นกับลูกหมีซะหน่อย แล้วคุณลุงไม่อยู่เหรอฮะ “ ยูชอนเอ่ยด้วยความเสียดายก่อนจะถามหาประมุขของบ้านเพราะนับตั้งแต่ฮยอนบินมอบอำนาจการบริหารให้กับยุนโฮแล้วร่างสูงแทบจะไม่ได้เจอบิดาของเพื่อนรักเลย
“ ออกไปข้างนอกน่ะ “ หลังจากวางมือจากบริษัทแล้วยูนารู้สึกได้ว่าสามีของเธอยิ้มบ่อยและมีเวลาว่างมากขึ้นจนสามารถกับไปพบปะกับเพื่อนเก่าที่ห่างหายกันไปพักใหญ่เพราะต่างคนก็ต่างมีงานที่ต้องรับผิดชอบ ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนแก่ในวัยเกษียนทั่วไป
“ เหรอครับ ผมตั้งใจจะมาแจ้งข่าวดีให้ท่านทราบซะหน่อย “ ยูชอนกับจุนซูตั้งใจเอาไว้ว่าจะมาแจ้งข่าวดีของเขาทั้งคู่กับฮยอนบินและยูนารู้แต่ในเมื่อคุณชองไม่อยู่คงต้องฝากคุณนายชองไว้แล้วล่ะ
“ ข่าวดีอะไรเหรอจ๊ะ “ ยูนาถามด้วยความตื่นเต้น ข่าวดีอะไรกันนะที่ทำให้ยูชอนลงทุนมาบอกตนด้วยตัวเอง
“ เดี๋ยวผมขอรอแจจุงกับยุนโฮก่อนนะครับผมจะได้บอกพร้อมกันเลย “
“ เอาแบบนั้นก็ได้จ๊ะ งั้นวันนี้ก็อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันเลยสิ “
“ ไม่มีปัญหาครับ เพราะวันนี้เราสองคนตั้งใจว่าจะมาฝากท้องที่นี่เหมือนกัน “ เสียงใสที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นก่อนที่เสียงหัวเราะเบาๆจะดังขึ้น
นั่งคุยกันได้สักพักพ่อหมีกับแม่หมีก็เดินลงมาจากด้านบน อันที่จริงแจจุงจะลงมาตั้งนานแล้วเพราะกลัวว่ามุนบินจะตื่นขึ้นมาแล้วงอแงแต่ก็โดนพ่อหมีก็อ้อนให้คุณแม่คนสวยช่วยถูหลังให้แต่ไม่รู้ว่าถูกันอิท่าไหนสุดท้ายเลยต้องอาบน้ำด้วยกันทั้งคู่ แจจุงอดที่จะแปลกใจนิดๆไม่ได้ที่ยังเห็นมุนบินหลับสนิทอยู่นี่มันก็นานพอสมควรแล้วที่เจ้าตัวเล็กหลับไปน่าจะตื่นได้แล้วนะ
ร่างบางพยายามไม่คิดอะไรมากมุนบินอาจจะเพลียก็ได้เพราะวันนี้เล่นเดินซะทั่วสวนสัตว์ไม่ยอมให้คุณแม่กับคุณย่าอุ้มเลย
“ มาเร็วนี่หว่า “ ยุนโฮเอ่ยทักเพื่อนรัก ตอนเที่ยงยูชอนได้โทรมาบอกเขาเอาไว้ก่อนแล้วว่าวันนี้จะเข้าไปหาที่บ้านเห็นบอกว่ามีข่าวดีจะบอก อย่าบอกนะว่าจุนซูท้องแล้ว
“ แต่ก็ยังช้ากว่าแก “ ยูชอนแซวเพื่อนรักที่เป็นพ่อบ้านที่ดีเหลือเกินเลิกงานปุ๊บก็กลับบ้านปั๊บ
“ อ๊ะแน่นอน “ นอกจากจะไม่สะทกสะท้านกับคำแซวของเพื่อนแล้วแขนแกร่งยังรั้งเอวบางของภรรยาคนสวยเข้ามากอดโชว์อีก
“ ยุนทำอะไรเนี่ย “ แจจุงที่โดนดึงเข้าไปซบอกแกร่งโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวโวยวายเบาๆกับอกแกร่งของสามียุนโฮไม่อายแต่แจจุงอายนะ
“ ฮ่าๆ เออ รู้แล้วว่ารักเมีย แต่ช่วยหยุดหวานกันสักพักแล้วฟังเพื่อนได้ไหมครับ “ ยูชอนอดที่จะหมั่นไส้เพื่อนหมีไม่ได้รู้ครับรู้ว่ารักเมียแต่ช่วยฟังเพื่อนหน่อยได้ไหมกูมีเรื่องจะบอก
“ จริงสิ ยูชอนบอกมีข่าวดีมาบอกนี่นา “ ยูนาเอ่ยขึ้นบ้าง
“ ครับ “ มือหนาเลื่อนไปกุมมือร่างบางที่นั่งข้างๆที่ตอนนี้เริ่มหน้าแดงขึ้นมานิดๆอาการที่ยูนาพอจะเดาออกว่าข่าวดีที่ว่าคืออะไร
“ ผมกับจุนซูเรากำลังจะแต่งงานกันครับ “
“ หา !! “ ยุนโฮร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนจะได้ฝ่ามือบางจากภรรยาคนสวยโทษฐานที่เสียงดังจนลูกหมีที่นอนอยู่ขยับตัวไปมาแต่ก็ยังดีที่มุนบินยังไม่ตื่น
“ แกจะตกใจอะไรนักหนาวะ “ แค่เพื่อนจะแต่งงานมันจะตกใจโอเวอร์อะไรขนาดนั้น
“ นั่นสิ แม่ไม่เห็นจะน่าตกใจตรงใจ ป้าดีใจด้วยนะจ๊ะ “ ยูนาเห็นด้วยกับยูชอนก่อนจะหันไปแสดงความยินดีกับคนทั้งสอง
“ ขอบคุณฮะ / ขอบคุณครับ “
“ เดี๋ยวก่อนๆทำไมมันมันเร็วแบบนี้ล่ะ “ ยุนโฮที่ยังข้องใจเอ่ยถามขึ้น มันไปตกลงกันตอนไหนเนี่ยคิดอยากจะแต่งก็แต่งงั้นเหรอ “ อย่าบอกนะว่าจุนซูท้องก่อนแต่ง “
“ ไอ้บ้า “ ยูชอนโยนหมอนอิงใส่เพื่อนดูมันคิดสิครับท่านผู้ชมนี่เหรอความคิดของคนที่เป็นพ่อคนผมล่ะสงสารลูกมันจริงๆ
“ นายพูดอะไรของนายน่ะยุนโฮ “ จุนซูที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีไปเรียบร้อยแล้วเอ่ยขึ้นหลังจากที่เพิ่งหาเสียงของตนเองเจอ เห็นแบบนี้โลมาก็เขินเป็นนะ
“ ใครจะไปรู้ ก็เห็นคนที่เค้าแต่งฟ้าแล่บก็ท้องก่อนแต่งกันทั้งนั้น “ ยุนโฮตอบหน้าตาย แต่เป็นคำตอบที่หน้าถีบมากสำหรับยูชอน
“ แล้วใครบอกว่าจะแต่งฟ้าแล่บ ฉันจะแต่งเดือนหน้าเว้ย “ ไปบอกมันตอนไหนวะว่าเขากับจุนซูจะแต่งกันสายฟ้าแล่บไอ้นี่คิดเองเออเองตลอด
“ เหรอ ไม่รู้นี่ว่า “
“ งั้นก็รู้ไว้ซะ ใครจะไปเหมือนแกอยู่ด้วยกันจนลูกจะเข้าโรงเรียนอยู่แล้วยังไม่แต่งกันอีก “
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้องทันทีที่ยูชอนเอ่ยจบก่อนที่เจ้าตัวจะร้องโอดโอยอยู่ในใจเมื่อมือบางของจุนซูหยิกลงที่ต้นขา เพราะเป็นคนปากไวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วทำให้ยูชอนพูดออกไปโดยไม่ได้คิดพอรู้ว่าตนเองเผลอพูดอะไรออกไปเจ้าตัวก็หน้าเสียทันที
แจจุงหลุบสายตาลงต่ำทันที ร่างบางไม่ได้โกรธยูชอนเลยเพราะสิ่งที่ร่างสูงพูดมันคือเรื่องจริง ไหนจะเรื่องที่พ่อกับแม่ของยุนโฮยังไม่ยอมรับตนอีกสงสารก็แต่มุนบินนั่นแหละ แจจุงยังไม่รู้เลยว่าถ้าหากภายในสามเดือนยุนโฮทำไม่สำเร็จจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง มือหนาเลือนมากุมมือของคนที่กำลังคิดมากเอาไว้บอกผ่านสัมผัสว่ายังมีเขาอยู่ข้างๆเสมอไม่ต้องกังวล
“ เดี๋ยวป้าเข้าไปดูในครัวหน่อยดีกว่า ไม่รู้ว่าป่านนี้อาหารเสร็จรึยัง “ แล้วก็เป็นยูนาที่เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบก่อนจะเดินออกไปปล่อยให้เด็กๆได้คุยกันตามลำพัง
“ แจจุงฉันขอโทษนะ “ ยูชอนเอ่ยขึ้นเพราะรู้ว่าตนเองผิดเต็มๆ
“ ยูชอนก็แบบนี้แหละ ปากเสียไปเรื่อยอย่าถือสาเลยนะแจจุง “ จุนซูช่วยพูดอีกแรงแต่ก็ไม่ลืมส่งสายตาคาดโทษไปให้กับว่าที่สามี
“ ฉันไม่เป็นไรหรอก พวกนายนั่นแหละคิดมาก “ แจจุงยิ้มให้กับคนทั้งสามเพราะรู้ว่ายูชอนไม่ได้ตั้งใจแล้วอีกอย่างร่างบางก็ไม่ได้โกรธจริงๆ
“ นายไม่โกรธฉันจริงๆนะ “
“ จริงสิ ไปทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวขอฉันปลุกมุนบินก่อนแล้วเดี๋ยวตามไป” แจจุงหันไปเอ่ยกับยุนโฮเพื่อบอกให้พาแขกทั้งสองออกไปรอที่ห้องอาหารก่อนส่วนเขาขอปลุกลูกชายสุดที่รักก่อนแล้วเดี๋ยวจะตามออกไปทีหลัง
ที่ต้องปลุกมุนบินนั้นก็เพราะว่านี่ก็เย็นมากแล้วแจจุงกลัวว่าหากปล่อยให้ลูกชายนอนนานกว่านี้ดึกๆมุนบินจะงอแงเอาได้ จมูกรั้นกดลงบนแก้มนุ่มของเจ้าตัวเล็กแต่แล้วคุณแม่คนสวยก็ต้องรีบชักหน้ากลับด้วยความตกใจก่อนจะวางมือทาบลงบนหน้าผากของลูกชายเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง เสียงหวานร้องเรียกสามีที่กำลังเดินออกจากห้องด้วยความตกใจกับอุณภูมิในตัวของลูกชายที่สูงจนคนเป็นแม่กลัว
“ ยุนโฮ ลูกตัวร้อน !!! “
ขายาวหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงของภรรยาก่อยที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งกลับยังห้องนั่งเล่นแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างเบาะนอนของลูกชาย มือกร้านยกขึ้นมาวัดอุณหภูมิของเจ้าตัวเล็กก่อนจะรีบชักออก
“ มุนบินครับ มุนบิน “ ยุนโฮพยายามปลุกลูกชายที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ให้ตื่นขึ้นมา
“ มุนบิน หนูตื่นมาคุยกับคุณพ่อสิลูก “
ความเงียบคือคำตอบเจ้าหนูยังคงนอนนิ่ง อาการของลูกชายนั้นทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับปล่อยโฮออกมา กลัวว่าลูกชายเพียงคนเดียวจะเป็นอะไรไป
“ มุนบิน ตอบคุณแม่หน่อยสิลูก อย่าเงียบแบบนี้สิครับคนเก่ง “ แจจุงเขย่าตัวลูกชายไปมาเพียงเพื่อต้องการให้เจ้าตัวเล็กตื่น แต่ดูเหมือนว่าร่างบางนั้นจะเป็นห่วงลูกมากเกินไปเลยเผลอเขย่ามุนบินแรงไปหน่อย
“ แจจุงใจเย็นๆสิ “ จุนซูเข้ามาช่วยอีกคน
“ จุนซู ฮึก มุนบิน “ ร่างบางร่ำไห้ปิ่มใจจะขาด ตั้งแต่เกิดมามุนบินไม่เคยป่วยเลยสักครั้งแล้วทำไมอยู่ดีๆถึงได้ตัวร้อนขึ้นมาได้ล่ะ ตอนอยู่ที่สวนสัตว์ก็ยังดีๆอยู่นี่นา
“ เสียงเอะอะอะไรกัน “ ยูนาเดินเข้ามาดูเหตุการณ์หลังจากที่เธอเดินเข้าไปดูความเรียบร้อยในครัวแล้วได้ยินเสียงร้องไห้ของแจจุงดังออกไปถึงข้างนอก
“ มุนบินตัวร้อนครับคุณแม่ “ ยุนโฮเอ่ยตอบมารดา
“ ตายจริง ไหนขอแม่ดูหน่อยซิ “ นายหญิงของตระกูลชองมีสีหน้าตกใจอยู่ไม่น้อย ยูนาเรียบเดินเข้ามาดูอาการหลานชายด้วยความเป็นห่วงแต่เมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนในตัวของเจ้าตัวเล็กยูนาก็รีบหันมาสั่งลูกชายด้วยน้ำเสียงร้อนรนทันที
“ ยุนโฮเอารถออก เราต้องพามุนบินไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด “
คงเป็นเพราะประสบการณ์ความเป็นแม่ที่เคยผ่านมาก่อนทำให้ยูนาตั้งสติได้ ไม่ตีโพยตีพายเหมือนแจจุงแต่นั่นอาจจะเป็นเพราะร่างบางเป็นห่วงมุนบินมากก็เลยเกิดอาการกลัวกลัวกับสิ่งที่ยังไม่ได้เกิดขึ้น
“ ครับๆ “ ยุนโฮรีบทำตามคำสั่งของมารดาทันที เขาลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปเลยร่างสูงรีบวิ่งขึ้นไปหยิบกุญแจรถ ส่วนยูชอนก็อาสาอุ้มมุนบินให้เพราะดูจากสภาพแล้วแจจุงคงอุ้มเจ้าลูกหมีไม่ไหวแน่เพราะขนาดร่างบางเองยังต้องมีจุนซูช่วยพยุงเลย
กว่าครึ่งชั่วโมงแล้วที่มุนบินถูกพาเข้าไปในห้องฉุกเฉินและดูเหมือนว่าคุณหมอจะยังไม่ออกมาง่ายๆ ยุนโฮกำลังปลอบภรรยาคนสวยที่ร้องไห้ไม่หยุดไม่อยากให้ร่างบางเป็นกังวลทั้งที่ตัวเขาเองนั้นกังวลเป็นอย่างมาก ถ้าหากมุนบินเป็นอะไรไปแล้วเขาจะทำอย่างไร
“ ฮึก เป็นความผิดแจเอง แจไม่น่าพาลูกไปสวนสัตว์เลย “ ใช่แล้วมันเป็นความผิดของเขาเองถ้าเขาไม่พามุนบินออกมาข้างนอกเจ้าตัวเล็กคงจะไม่ต้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ เขาไม่น่าพาลูกชายออกไปเจอกับสภาพอากาศที่แปรปรวนเลย
“ ไม่เอา อย่าโทษตัวเองแบบนี้สิครับ มันไม่ใช่ความผิดของแจหรอกนะ แล้วอีกอย่างมุนบินต้องไม่เป็นอะไรลูกของเราเก่งอยู่แล้ว “
นิ้วยาวเกลี่ยน้ำใสๆออกจากแก้มของภรรยาก่อนจะยิ้มปลอบโยนพร้อมกับรั้งร่างบอบบางเข้ามากอดเอาไว้ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือการให้กำลังใจกันและกันแล้วรอเวลาที่คุณหมอจะออกมา
สัญญาณไฟหน้าห้องฉุกเฉินค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีเขียวก่อนที่คุณหมอจะเดินออกมา คนทั้งห้าที่นั่งรอกว่าหนึ่งชั่วโมงรีบวิ่งเข้าไปถามอาการทันที
“ ลูกผมเป็นไงบ้างครับหมอ “
“ หลานชายฉันปลอดภัยใช่ไหมค่ะ “
“ คุณหมอหลานผมเป็นยังไงบ้างฮะ “
คุณหมอหนุ่มรีบยกมือขึ้นห้ามเมื่อเห็นว่าต่างคนต่างยิงคำถามเข้ามาจนไม่รู้จะจะตอบใครก่อนดี รู้ครับว่าเป็นห่วงแต่ช่วยถามทีละคนได้ไหมครับหมอฟังไม่ทัน
“ ใจเย็นๆก่อนนะครับ ตอนนี้น้องปลอดภัยแล้ว โชคดีที่พามาส่งได้ทันถ้ามาช้ากว่านี้น้องอาจจะเกิดอาการช็อคได้นะครับ “ คุณหมอเอ่ยอย่างสุภาพ
“ ช็อคเหรอครับ “ ยุนโฮเอ่ยถามคุณหมอ มันเกิดอะไรขึ้นกับลูกชายของเขา
“ ครับ น้องมีอาการไข้ขึ้นสูงมาก ซึ่งอาการแบบนี้หากปล่อยไว้นานคนไข้อาจเกิดอาการช็อคได้”
“ แต่ว่าตอนนี้ลูกผมปลอดภัยแล้วใช่ไหมครับ “ แจจุงถามย้ำอีกครั้งเขาอยากจะแน่ใจว่ามุนบินไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ
“ ครับ เดี๋ยวหมอจะย้ายน้องไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ ตอนนี้หมอขอตัวก่อน “
“ ขอบคุณมากครับ “ ทั้งห้าโค้งขอบคุณคุณหมอ ตอนนี้ก็หายห่วงได้ขั้นหนึ่งอย่างน้อยๆทุกคนก็สบายใจได้ว่ามุนบินไม่เป็นอะไรแล้ว
เด็กชายตัวน้อยนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงแขนข้างหนึ่งมีสายน้ำเกลือเสียบอยู่ใบหน้าที่เคยสดใสร่าเริงตอนนี้ซีดเซียวไม่เหลือเค้าของลูกชายแสนซนอยู่เลย
“ ยุน แจไม่อยากให้ลูกเจ็บ บอกหมอเอาออกได้ไหม“ ร่างบางเอ่ยกับสามีเบาๆในขณะที่แขนแกร่งเคลื่อนมากอดไหล่มนเอาไว้ มือบางลูบใบหน้าน่ารักของลูกชายไปมา มุนบินตัวเล็กแค่นี้ต้องมานอนให้น้ำเกลือซะแล้วเขานี่ช่างเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องเอาซะเลย
“ ยุนรู้ ยุนก็ไม่อยากเห็นลูกเจ็บเหมือนกัน แต่นี่มันเป็นผลดีกับมุนบินนะ “ ใครบอกว่าเขาไม่รู้สึกอะไรที่เห็นเข็มแหลมคมทิ่มลงไปบนเนื้อหนุ่มของลูกชายสงสารใจจะขาดแต่ถ้าไม่ทำแบบนี้มุนบินก็จะไม่หายเขาเลยต้องใจแข็งทนให้คุณหมอใช้เข็มทิ่มลงไป
“ แจไปพักเถอะ เดี๋ยวยุนดูลูกเอง “ ร่างสูงเอ่ยกับภรรยาคนสยเพราะสังเกตเห็นว่าแจจุงเองก็หน้าซีดๆเหมือนกันกลัวว่าอาจจะล้มป่วยไปอีกคนได้
“ แต่ว่าถ้าลูกตื่นล่ะ “
“ ยุนจะรีบปลุกแจทันทีเลย “ ร่างสูงให้สัญญา รู้ว่าแจจุงนั้นห่วงลูกมากแค่ไหนแต่เขาเองก็ห่วงแจจุงไม่แพ้กันเกิดแม่กับลูกไม่สบายพร้อมกันแล้วเขาจะทำยังไงล่ะ
“ จริงนะ “
“ จริงสิครับ ยุนเคยโกหกแจเหรอ “
เมื่อได้ยินดังนั้นร่างบางจึงยอมเดินไปนอนที่โซฟาโดยมียุนโฮเดินประคองก่อนจะจัดการห่มผ้าห่มให้กับคุณแม่คนสวย ปากหยักประทับลงบนหน้าผากมนก่อนที่ตากลมจะค่อยๆปิดลงเพราะความอ่อนเพลีย
“ พักผ่อนซะนะคุณแม่ “
หลังจากส่งแม่หมีเข้านอนแล้วพ่อหมีก็กลับมานั่งเฝ้าลูกหมีที่ข้างเตียงต่อ มือกร้านลูบแก้มลูกชายเบาๆไม่ชอบเลยที่คนร่าเริงอย่างมุนบินต้องมานอนซึมอยู่แบบนี้
“ หายเร็วๆนะครับลูก คุณพ่อกับคุณแม่เป็นห่วงหนูมากนะ “ ร่างสูงเอ่ยกับลูกชายก่อนที่จะจุมพิตลงบนตำแหน่งเดียวกันกับที่ทำกับแม่หมีเมื่อสักครู่
“ คุณพ่อรักหนูมากนะครับ “
____________________________________________
ครบร้อยแล้วนะค่ะ
ตอนหน้าคาดว่าน่าจะมี NC แต่จะเป็นคู่ไหนล่ะเนี่ย ?
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามกันอยู่นะค่ะ
ป.ล. ชอง ยุนโฮ๊ ฉันเหนื่อยแล้วนะ
หยุดหล่อซักวันเถอะพ่อคุ๊ณ ณ ณ
ตามโฮกจนเลือดในตัวฉันจะหมดแล้ว
ความคิดเห็น