ลำดับตอนที่ #78
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #78 : ลำดับตอนที่ 78
ฉันคือ ' ปีศาจ '
ปีศาจที่คอยพรากชีวิตทุกคน
ปีศาจที่หลงระเรืองไปกับกลิ่นความตาย
ปีศาจที่หลงไหลในชีวิตมนุษย์
......
ปีศาจที่อยู่เพียงลำพัง
ปีศาจที่คอยพรากชีวิตทุกคน
ปีศาจที่หลงระเรืองไปกับกลิ่นความตาย
ปีศาจที่หลงไหลในชีวิตมนุษย์
......
ปีศาจที่อยู่เพียงลำพัง
"แม่คะ... ทำไมหนูถึงออกไปข้างนอกไม่ได้?"
เด็กสาวตัวเล็กถามผู้เป็นแม่ขึ้นพลางเกาะขอบหน้าต่างที่สะท้อนให้เห็นหมู่บ้านและเหล่าเด็กมากมายที่ต่างวิ่งพลางหัวเราะกันอย่างสนุกสนานจนเธอยังนึกอิจฉาในความสนุกสุดวิเศษพวกนั้น
"เพราะพวกเราแตกต่างไงล่ะ"
แต่สุดท้ายคำตอบกลับได้มาแค่คำปฏิเสธพร้อมกับรอยยิ้มที่แลดูเศร้าแปลกๆเท่านั้น ถึงจะไม่เข้าใจในความหมายชัดแจ้ง แต่อย่างน้อยก็มีความหมายพอที่จะทำให้เธอมุ่ยหน้าพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนให้ผู้เป็นแม่อีกครั้ง
"แต่หนูอยากออกไปข้างนอก..."
ในตอนนั้นฉันกลับไม่เข้าใจความหมายคำพูดของแม่เลย ... รู้เพียงว่าสักวันฉันอยากออกไปข้างนอก อยากหัวเราะ อยากเล่นสนุกเหมือนกับเด็กทั่วไป ... นั่นเป็นความฝันเพียงหนึ่งเดียวของฉัน
จนในที่สุดฉันก็ขัดคำสั่งของแม่... ฉันออกมายังโลกภายนอก...
และสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือภาพครอบครัวที่พังทลายลง...
ทหารพวกนั้นเจอตัวฉัน...
ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!!
เสียงปืนกระหน่ำยิงสาดกระสุนเข้ามาภายในบ้านพวกเราอย่างไม่หยุดยั้ง บ้านเหลังเล็กโคลงเคลงไปมาใกล้จะพังเต็มที ... ฉันได้แต่นั่งร้องไห้อยู่ข้างแม่ที่กอดพวกเราพี่น้องเหมือนจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ปลอบโยนพวกเราทั้งคู่
ท่านไม่ได้ดุด่าฉัน.... เพียงแต่เอ่ยคำว่า'ขอโทษ'อย่างนับไม่ถ้วน
.... ฉันทำให้ทุกอย่างหายไป
... ฉันทำลายทุกคน
... ถึงจะขอร้องให้เป็นเพียงฝันร้ายเท่าไร มันก็เป็นเรื่องจริง
สุดท้ายพ่อก็ไม่สามารถที่จะต้านพวกนั้น... สุดท้ายเลยบอกให้พวกเรานั้นหนีไปให้ไกลที่สุดก่อนที่ร่างของพ่อจะถูกชโลมด้วยของเหลวสีแดงสด.... แม่เลยเลือกที่จะใช้พลังต่อจากนั้นทั้งน้ำตา ก่อนที่จะเอ่ยคำเดิมแก่ฉันและน้องสาว
"ขอโทษนะ.... "
และสุดท้ายฉันก็มีชีวิตอยู่เพียงลำพัง.... เลือกที่จะปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก เลือกใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ... หยุดตัวเองอยู่ที่บานประตูนั้นและไม่คิดที่จะเปิดมันอีก เพื่อที่จะไม่ทำให้ผิดพลาดซ้ำสอง
... แต่ว่าหลายปีต่อมาบานประตูนั้นกลับถูกเปิดออก
.... โดยชายหนุ่มที่ไม่รู้จัก
ในตอนนั้นฉันนั่งสั่นพร้อมทั้งหลบเลี่ยงสายตาที่มองเข้ามา... ความกลัวทำให้ฉันไม่สามารถที่จะเรียบเรียงเป็นคำพูดออกมาจากใจได้ แต่วินาทีที่เราทั้งสองคนสบตากันฉันจึงเห็น....
ดวงตาสีแดงที่ไม่ต่างจากของฉัน...
เขายิ้มน้อยๆพร้อมกับค่อยๆเข้ามาใกล้ฉันที่ตื่นตระหนกและสั่นกลัวอย่างเชื่องช้าพลางบอกกับฉันว่า 'ไม่เป็นไร' ถึงจะไม่รู้ว่าทำไม... แต่เขากลับรู้เรื่องของฉันราวกับ [การอ่านใจ] ว่าเรื่องราวเลวร้ายที่ฉันพบมาเป็นเช่นไร
"ไม่ต้องกลัวนะครับ... [พวกเราต่างเหมือนกัน]"
เขาว่าพร้อมส่งยิ้มให้ฉัน... ถึงคำพูดนั่นจะฟังเลื่อนลอยหรือว่างเปล่า แต่ฉันกลับสัมผัสได้ว่าคำพูดพวกนั้นเป็นของจริง ... แววตาสีแดงของเขานั้นกลับคล้ายคลึงกับดวงตาของฉันอย่างแปลกประหลาด
ทำไมกันนะ... ฉันถึงเชื่อคนแปลกหน้าคนนี้ได้กัน?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น