คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5
เพล้ง!!!!!!!!!!!!
“ไม่!!!ออกไปให้พ้น!!”เสียงหวานตะโกนลั่นห้อง
“คุณหมอคะ คนไข้อาการกำเริบอีกแล้วค่ะ”พยาบาลสาววิ่งเข้ามาในห้องหมอหนุ่มด้วยท่าทางรีบร้อน
โฮยาได้ยินดังนั้นจึงรีบวิ่งตามพยาบาลสาวไปทันที พร้อมกับบุรุษพยาบาลอีกสองคน
“ไม่!!!!!กรี๊ดดดดดดดด!!!”ยุนอากรีดร้องภายในห้องอย่างเสียสติ มือเรียวหยิบอะไรได้ก็ปาไปทั่วห้อง
“ใจเย็นๆครับ ใจเย็นๆ”โฮยาค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆร่างบางที่ยังคุ้มคลั่ง
“ฮือๆๆ”ยุนอาสวมกอดชายหนุ่มตรงหน้า พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ออกไปก่อน”คุณหมอเอ่ยสั่งบุรุษพยาบาลทั้งสอง
“เป็นอะไรครับ ไหนบอกหมอซิ”มือหนาลูบหัวคนตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
“ฮือๆฉันกลัว”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่มีอะไรแล้ว”
“ได้โปรดอยู่กับฉัน อย่าทิ้งฉันไป”นัยน์ตาหวานที่เต็มไปด้วยน้ำตาเงยขึ้นสบตากับชายหนุ่มตรงหน้า
“ครับ หมออยู่กับคุณตลอด ไม่ต้องกลัวนะ”
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่หญิงสาวยังคงกอดคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นแต่ก็นานจนที่คนตัวเล็กหลับคาอ้อมกอดอย่างนั้น
โฮยาค่อยๆแกะมือคนตรงหน้าออกพร้อมกับจัดหมอนให้เข้าที่ ก่อนจะเตรียมเดินออกไป แต่ก็ถูกมือเล็กรั้งไว้ซะก่อน
“ได้โปรด อย่าทิ้งฉันไป”ยุนอานอนตาแป๋ว ใบหน้ายังคงมีความกังวลอยู่ มือเรียวกำมือหนาไว้แน่น
คุณหมอหัวเราะน้อยๆ นึกว่าหลับไปแล้วซะอีก จึงจำใจต้องนั่งลงข้างๆหญิงสาวตามเดิม มือเรียวยังคงกำมือโฮยาไว้แน่น ในขณะที่ดวงตากลมโตก็จ้องคนตรงหน้าไม่วางตาเช่นกัน
“ไม่ง่วงหรือไงครับ จ้องหมออยู่ตั้งนาน”
“ไม่ เดี๋ยวคุณจะหนีฉันไป”
“ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็เมื่อกี้คุณยังจะหนีฉันไปเลย”
“หมอเห็นว่าคุณหลับไปแล้ว ก็เลยไม่อยากรบกวนน่ะครับ”
คืนนั้นทั้งคืนโฮยาก็เลยต้องอยู่เฝ้าหญิงสาวที่ไม่ยอมให้เขาไปไหน พอจะไปก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้
เช้าวันต่อมา.....
“นี่เธอ เห็นคุณหมอโฮยามั้ย”พยาบาลสาวถามเพื่อนพยาบาลด้วยกันที่ยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์
“ไม่รู้สิ เห็นว่าเข้าไปห้องคนไข้ 201 ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ยังไม่เห็นออกมาเลย”
“อ๋อเหรอ เดี๋ยวฉันไปดูเอง”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณหมออยู่.....”พยาบาลสาวไม่ทันได้พูดจบก็รู้ทันที เอิ่ม...แต่น่าคิดนะน่าคิด แบบนี้ต้องเอาไปเม้าท์!!!!!!!!!!
“นี่เธอๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อะไรยะ วิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว”
“รู้มั้ยเมื่อกี้ฉันเข้าไปในห้องคนไข้ ฉันเห็นคุณหมอโฮยานอนจับมือกับคนไข้ด้วยล่ะ กรี๊ดๆๆๆๆ หรือว่าสองคนนี้เขาปิ๊งกัน ใช่แน่ๆเลย ฉันสังเกตมานานละ คนไข้รายนี้เขาไม่ยอมเอาใครเลย นอกจากคุณหมอ”
“จริงหรอเธอ ไหนไปดูซิๆ”ว่าแล้วสองพยาบาลสาวก็รีบไปดูทันที
“กรี๊ดดดด จริงๆๆด้วย แต่คนไข้รายนี้อาการหนักไม่ใช่หรอแก อีกอย่างคุณหมอเขาเป็นพวกบ้างานนี่”
“แหม เธอ แค่บ้างานแต่ไม่ได้ตายด้านซะหน่อย”สองสาวยังคงมุงดูหน้าประตูห้องอยู่อย่างนั้นจนคนแถวนั้นสงสัย
“ดูอะไรกันเอ่ย สาวๆ”บุรุษพยาบาลชะโงกหน้าดูตาม
“โหๆไรเนี่ย คุณหมอแอบมาแซ่บคนไข้เหรอเนี่ย”
“เบาๆหน่อยสิยะ เดี๋ยวคุณหมอตื่น”
เสียงเอะอะข้างนอกเริ่มดังขึ้น จนโฮยาตื่นขึ้นมา ชายหนุ่มส่ายหัวน้อยๆไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่
“ว้ายๆคุณหมอตื่นแล้ว ไปเร็วๆ”สิ้นเสียงเกาหลีมุงจึงสลายตัวทันที- -*
โฮยามองคนตรงหน้าที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวแต่มือเล็กก็ยังคงกำมือเขาไว้แน่น ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมา ยิ้มแบบที่ใครไม่เคยได้เห็น....
นา โซรี ออบชี บุลรอบนดา คือแด ชีกึม คีออกฮามยอ บุลลอบนดา คือแด
“ฮัลโหล ว่าไง”
((อยู่ไหนเนี่ย))
“อยู่โรงพยาบาล มีอะไร”
((ว่างป่ะ มีเรื่องอยากคุยด้วยว่ะ))
“อืมๆ แล้วเจอที่ไหน”
((ร้านประจำละกัน))
ร่างสูงเก็บโทรศัพท์ก่อนจะลุกออกไป ดีที่ห้องพักเขามีเสื้อผ้าและห้องน้ำอยู่ เพราะบางทีก็ทำงานหนักจนไม่มีเวลากลับบ้าน
“อะไรกัน”โฮยาพึมพำเบาๆตั้งแต่เขาเดินออกมาจากห้องพวกพยาบาลกับบุรุษพยาบาลก็มองเขาแบบแปลกๆ
“เฮ้ย นานจังวะ”เสียงทุ้มบ่นหลังจากที่เพื่อนตัวดีของเขามานัดสายตั้งครึ่งชั่วโมง
“ก็รถมันติดนี่หว่า”โฮยานั่งลงบนเก้าอี้และสั่งกาแฟก่อนจะถอดแว่นออกมาและเก็บเข้าไปในกล่อง
“อืมๆ แล้วช่วงนี้งานเป็นไงบ้างอ่ะ”
“ก็ดี แล้วที่นัดเนี่ยมีอะไรห้ะ ไอ้นัม”
“ก็พอดีเมื่อวานนี้ไปเจอดารามา”
“แล้วไง”โฮยาเอ่ยอย่างไม่ค่อยสนใจ สายตาสนใจแต่รถบนถนนที่แล่นไปมาอย่างคับคั่งในวันหยุดนี้
“ดาราที่ว่าพ่อเสียอ่ะ เมื่อวานนี้มานั่งคุยด้วยกันเว้ย”
“โห เดี๋ยวนี้หัดคบดาราแล้วเหรอไงเนี่ย”ใบหน้าคมหันมาสนใจเพื่อนตรงหน้าทันที
“ไม่ใช่เว้ย ไม่ใช่ เขามาระบายความในใจให้ฉันฟัง แล้วฉันว่านะ เธอต้องเก็บกดมากๆเลย เล่าไปร้องไห้ไป”
“อืม แล้วนายทำไงอ่ะ”
“ก็ได้แค่ตอบว่า ครับ ไม่เป็นไรครับ แค่เนี้ย”
“-*- ไม่คิดจะปลอบใจคำอื่นบ้างเลยหรือไง เดี๋ยวเขาก็คิดว่าไม่สนใจเขาหรอก”
“อ้าว แล้วใครจะไปรู้ล่ะวะ ไม่ใช่จิตแพทย์อย่างนายนี่หว่า”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย -3-*”
นา โซรี ออบชี บุลรอบนดา คือแด ชีกึม คีออกฮามยอ บุลลอบนดา คือแด
“ฮัลโหลครับ”
((ฮัลโหล คุณหมอคะ รีบกลับมาด่วนเลยนะคะ คนไข้อาการกำเริบอีกแล้วค่ะ))เสียงหวานปลายสายตอบกลับมาด้วยความร้อนรน
“ครับ ไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“อะไรวะ คนไข้อะละวาดหรือไง”
“เออ งานเข้า ต้องรีบไปแล้วล่ะ คิดเงินด้วยครับ”
“เฮ้ย ไปด้วยดิ”อูฮยอนลุกขึ้นก่อนจะวิ่งตามเพื่อนสนิทขึ้นรถไป
ณ โรงพยาบาล
“ไปให้พ้น!!!อย่ามายุ่งกับฉัน!!!”ร่างบางตะโกนร้องโวยวายวิ่งหนีออกไปอยู่ตรงระเบียงห้องขณะที่บุรุษพยาบาลพยายามจะจับตัวเธอไว้
“ใจเย็นๆนะคะ คุณ”พยาบาลสาวพยายามเกลี้ยกล่อมให้ร่างบางลงจากขอบระเบียงมา
“ไม่!!!ฉันไม่ไป!!!”
ปึง!! ประตูห้องเปิดขึ้น
“คุณหมอคะ คนไข้อาการหนักมากเลยค่ะ ระวังนะคะ คุณหมอ”
“ใจเย็นๆนะครับ ลงมาเถอะ ตรงนั้นมันอันตรายนะ”ขายาวค่อยก้าวอย่างระมัดระวัง
“คุณทิ้งฉัน”ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ไม่ ผมไม่ได้ทิ้งคุณ เชื่อผมสิ ลงมาเถอะ”ร่างสูงยื่นมือออกไป ใบหน้าคมส่งยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าอย่างอ่อนโยน
ยุนอาทำท่าลังเลอยู่เล็กน้อย ดวงตากลมมองคนตรงหน้าอย่างผิดหวังก่อนที่จะ...
“ไม่!!!!!”
“โอ้!! คุณพระช่วย”พยาบาลสาวกรีดร้องอย่างตกใจ ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว ทุกคนก็ตกใจเช่นกัน ร่างบางที่เคยยืนอยู่บนระเบียงค่อยๆร่วงหล่นลงไป!!!!
.......................................................................................................................
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด(ด้วยคน-*-)
ไม่รู้จะจบตอนนี้ยังไงดี เลยเล่นแบบหวาดเสียวซะเลย 55555555+
จะเป็นยังไง ติดตามๆๆๆ อ้อ!! เม้นด้วยนะจร้า ^0^
ความคิดเห็น