ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : (เรื่องยาว) ลำนำผีเสื้อแดง โดย DarkAlice
<
กริ๊ง... กริ๊ง...
คุณกำลังนั่งอยู่ที่ชายคาบ้านสไตล์ตะวันตก ฟังเสียงอันไพเราะของกระดิ่งลมเหนือศีรษะ
คุณกำลังนั่งหันหน้าเข้าหาสวนเล็กๆ โอบล้อมด้วยความชื้นที่ระเหยขึ้นมาจากผิวดิน เพลิดเพลินกับภาพลวงตาหลากสีอันเกิดจากการที่แสงแดดส่องมากระทบละอองน้ำบน ต้นไม้ใบหญ้า
มันทำให้คุณรู้สึกถึงความเป็นฤดูร้อนได้อย่างดี
อยู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากข้างหลัง พอคุณหันไปก็เห็นเจ้าของบ้านกำลังเดินเข้ามาพร้อมถาดใส่กาน้ำชาแบบตะวันตก ถ้วยชาเข้าชุดกันสองใบ และโถนมกับน้ำตาล
ชื่อของเธอคือนาตาชา หญิงวัยเกษียณผู้มีรูปร่างผอมสูง ผิวขาวเนียนมีริ้วรอยแห่งวัย ผมสีบลอนด์เริ่มซีดจาง กระนั้นดวงตาสีเทาใต้กรอบแว่นยังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลง
ถึงเธอจะเป็นคนอังกฤษ แต่ความรู้เรื่องภาษาและวัฒนธรรมไทยของเธอนั้นสมบูรณ์แบบ
นาตาชานั่งลงข้างๆคุณ รินชาให้พลางชวนคุยเรื่องทั่วๆไป
หลังจากคุยไปได้พักหนึ่ง คุณก็เหลือบไปเห็นผีเสื้อตัวหนึ่งหลงเข้ามาในสวน ปีกสีดำแต้มด้วยสีแดงเข้มนั้นพาร่างเล็กๆลงเกาะบนดอกเข็มสีชมพูอ่อนอย่างแผ่วเบา
คุณยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว คุณเกือบจะจำไม่ได้แล้วว่าได้เห็นภาพแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร...
พอรู้ตัวอีกที คุณก็ยื่นมือออกไปหมายจะแตะมัน...
หากถูกนาตาชาห้ามไว้เสียก่อน
“ปีกของผีเสื้อนั้นบอบบางมากเสียจนถูกทำลายได้ด้วยนิ้วมือมนุษย์เพียงสองนิ้วนะ...”
เจ้าผีเสื้อบินหนีไปราวกับเข้าใจบทสนทนานี้
“... มันช่างบอบบางเช่นเดียวกับจิตใจคน”
นาตาชาพูดต่อด้วยเสียงเบาจนคุณไม่แน่ใจว่าเป็นการสนทนาหรือการพูดกับตัวเองกันแน่ เธอพูดต่อโดยสายตายังจับจ้องอยู่ที่ดอกเข็ม
“อืม...อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องๆหนึ่งขึ้นมาได้” เธอหันมามองหน้าคุณ “นี่...เธอเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับดาร์ก ฮันเตอร์หรือที่เรียกสั้นๆว่าดาร์กเนสหรือเปล่า”
“...”
“มันเป็นชื่อเรียกของคนกลุ่มหนึ่งที่มีชีวิตอยู่เพื่อไล่ล่าสิ่งมีชีวิตลี้ลับที่เรียกกันว่าเรธเฟน”
คุณพยักหน้ารับ นาตาชาเล่าต่อ
“แต่ก็มีเรธเฟนบางส่วนที่ทรยศพวกพ้องด้วยการไปสวามิภักดิ์กับพวกนักล่า แล้วหันมาล่าพวกเดียวกันเอง กลุ่มหลังนี้เรียกว่านัวร์”
นาตาชาหยุดเล่าเพื่อดูปฏิกิริยาของคุณ
“ตายจริง ทำหน้าตาเหยเกแบบนี้ แสดงว่าเบื่อเรื่องนี้แล้วเหรอ”
คำที่เธอเลือกมาใช้ดูจะไม่ค่อยตรงกับความจริงนัก แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เพราะคำตอบคือ...ใช่
นาตาชาหัวเราะชอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็มีอีกเรื่องที่อยากเล่าให้เธอฟัง อ๊ะ ! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป มันไม่ใช่เรื่องราวหรือวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ของดาร์กเนสหรือนัวร์หรอก แต่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเชื่อมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา กระทั่งถูกสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาชักนำให้มาพบกับนัวร์สาวผู้มีชีวิตอยู่มา นานกว่าร้อยปี เกริ่นแบบนี้แล้ว...อยากฟังขึ้นมาบ้างหรือยัง”
นับวันลูกเล่นในการใช้ภาษาของนาตาชาจะยิ่งน่าประหลาดใจขึ้นทุกที กระนั้นมันก็ทำให้คุณรู้สึกสนใจขึ้นมาได้
ช่วงเวลาของวันนี้ยังเหลืออีกมาก คุณจึงตอบรับไป
นาตาชายิ้ม เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากระจ่างใสไร้เมฆ
แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องอันซับซ้อนซึ่งเกิดขึ้นโดยมีจิตใจมนุษย์เป็นเหตุโดยแท้...
ลำนำผีเสื้อแดง โดย DarkAlice
ขออุทิศแด่ ผีเสื้อสีแดง
ขออุทิศแด่ ผีเสื้อสีแดง
บทนำ
กริ๊ง... กริ๊ง...
คุณกำลังนั่งอยู่ที่ชายคาบ้านสไตล์ตะวันตก ฟังเสียงอันไพเราะของกระดิ่งลมเหนือศีรษะ
คุณกำลังนั่งหันหน้าเข้าหาสวนเล็กๆ โอบล้อมด้วยความชื้นที่ระเหยขึ้นมาจากผิวดิน เพลิดเพลินกับภาพลวงตาหลากสีอันเกิดจากการที่แสงแดดส่องมากระทบละอองน้ำบน ต้นไม้ใบหญ้า
มันทำให้คุณรู้สึกถึงความเป็นฤดูร้อนได้อย่างดี
อยู่ๆ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นจากข้างหลัง พอคุณหันไปก็เห็นเจ้าของบ้านกำลังเดินเข้ามาพร้อมถาดใส่กาน้ำชาแบบตะวันตก ถ้วยชาเข้าชุดกันสองใบ และโถนมกับน้ำตาล
ชื่อของเธอคือนาตาชา หญิงวัยเกษียณผู้มีรูปร่างผอมสูง ผิวขาวเนียนมีริ้วรอยแห่งวัย ผมสีบลอนด์เริ่มซีดจาง กระนั้นดวงตาสีเทาใต้กรอบแว่นยังคงงดงามไม่เปลี่ยนแปลง
ถึงเธอจะเป็นคนอังกฤษ แต่ความรู้เรื่องภาษาและวัฒนธรรมไทยของเธอนั้นสมบูรณ์แบบ
นาตาชานั่งลงข้างๆคุณ รินชาให้พลางชวนคุยเรื่องทั่วๆไป
หลังจากคุยไปได้พักหนึ่ง คุณก็เหลือบไปเห็นผีเสื้อตัวหนึ่งหลงเข้ามาในสวน ปีกสีดำแต้มด้วยสีแดงเข้มนั้นพาร่างเล็กๆลงเกาะบนดอกเข็มสีชมพูอ่อนอย่างแผ่วเบา
คุณยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว คุณเกือบจะจำไม่ได้แล้วว่าได้เห็นภาพแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร...
พอรู้ตัวอีกที คุณก็ยื่นมือออกไปหมายจะแตะมัน...
หากถูกนาตาชาห้ามไว้เสียก่อน
“ปีกของผีเสื้อนั้นบอบบางมากเสียจนถูกทำลายได้ด้วยนิ้วมือมนุษย์เพียงสองนิ้วนะ...”
เจ้าผีเสื้อบินหนีไปราวกับเข้าใจบทสนทนานี้
“... มันช่างบอบบางเช่นเดียวกับจิตใจคน”
นาตาชาพูดต่อด้วยเสียงเบาจนคุณไม่แน่ใจว่าเป็นการสนทนาหรือการพูดกับตัวเองกันแน่ เธอพูดต่อโดยสายตายังจับจ้องอยู่ที่ดอกเข็ม
“อืม...อยู่ๆก็นึกถึงเรื่องๆหนึ่งขึ้นมาได้” เธอหันมามองหน้าคุณ “นี่...เธอเคยได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับดาร์ก ฮันเตอร์หรือที่เรียกสั้นๆว่าดาร์กเนสหรือเปล่า”
“...”
“มันเป็นชื่อเรียกของคนกลุ่มหนึ่งที่มีชีวิตอยู่เพื่อไล่ล่าสิ่งมีชีวิตลี้ลับที่เรียกกันว่าเรธเฟน”
คุณพยักหน้ารับ นาตาชาเล่าต่อ
“แต่ก็มีเรธเฟนบางส่วนที่ทรยศพวกพ้องด้วยการไปสวามิภักดิ์กับพวกนักล่า แล้วหันมาล่าพวกเดียวกันเอง กลุ่มหลังนี้เรียกว่านัวร์”
นาตาชาหยุดเล่าเพื่อดูปฏิกิริยาของคุณ
“ตายจริง ทำหน้าตาเหยเกแบบนี้ แสดงว่าเบื่อเรื่องนี้แล้วเหรอ”
คำที่เธอเลือกมาใช้ดูจะไม่ค่อยตรงกับความจริงนัก แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เพราะคำตอบคือ...ใช่
นาตาชาหัวเราะชอบใจ
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็มีอีกเรื่องที่อยากเล่าให้เธอฟัง อ๊ะ ! อย่าเพิ่งเข้าใจผิดไป มันไม่ใช่เรื่องราวหรือวีรกรรมอันยิ่งใหญ่ของดาร์กเนสหรือนัวร์หรอก แต่มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งเชื่อมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา กระทั่งถูกสิ่งที่เรียกว่าโชคชะตาชักนำให้มาพบกับนัวร์สาวผู้มีชีวิตอยู่มา นานกว่าร้อยปี เกริ่นแบบนี้แล้ว...อยากฟังขึ้นมาบ้างหรือยัง”
นับวันลูกเล่นในการใช้ภาษาของนาตาชาจะยิ่งน่าประหลาดใจขึ้นทุกที กระนั้นมันก็ทำให้คุณรู้สึกสนใจขึ้นมาได้
ช่วงเวลาของวันนี้ยังเหลืออีกมาก คุณจึงตอบรับไป
นาตาชายิ้ม เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ากระจ่างใสไร้เมฆ
แล้วก็เริ่มเล่าเรื่องอันซับซ้อนซึ่งเกิดขึ้นโดยมีจิตใจมนุษย์เป็นเหตุโดยแท้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น