คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กระเป๋าเบา....(รี)
ตอนที่ 7
“จูบเหรอได้สิ”
เฟรินน้อยผู้ไร้เดียงสาตอบมา ก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้ามาหารูนช้าๆ ก่อนที่ริบผิวปากของทั้งสองจะแตะกัน กลับมีแรงมหาสารดึงเฟรินไว้ก่อน
“หมดเวลาเล่นแล้ว!”ต้นเหตุของแรงนั้นตะโกนบอกแล้วเดินดุ่ยๆหายไป
“หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวาลาสนุกแล้วสิ”คิลล้อคาโลก่อนจะเดินตามไป
“บ๊ายบายนะ รูน เจอกันใหม่จ๊ะ”
“บายครับ ^ ^”รูนโบกมือมองเฟรินค่อยๆเดินหายไปในฝูงคนช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจ “ไม่เป็นไรๆ ยังมีโอกาสหน้า” เขาหัวเราะเบา ๆก่อนจะมีลำแสงสีทองประกายรอบๆตัวของเขาพอแสงนี้หายไปก็ไร้ตัวเด็กชายผู้นี้เสียแล้ว...
“เฟรินอย่าทำแบบนี้อีก”คาโลกล่าวตักเตือน
“ทำอะไรอ๋อ”
“หึหึ ไปจูบชาวบ้านไง”คิลตอบแทนเฟรินที่ยังทำหน้าเอ๋อๆ
“เอ๋...ก็ได้ค่ะ”เขามองร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างเหนื่อยใจ
เฮ้อ...
“ที่แล้วให้แล้วไปเถอะ”คาโลพูดอย่างปลงๆ
“ค่ะ แหะๆ”
ทั้งสามเดินอ้อยอิ่งมาเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมายปลายทาง จนกะทั่งเดินผ่านร้านไอศครีมสุดหรูแห่งหนึ่ง นักฆ่าหนุ่มมองตาเป็นมันก่อนจะนึกแผนอะไรออก
“เฟรินจ๋า บอกคาโลหน่อยว่า หนูอยากกินไอติมจังเลย”คิลกระซิบเฟริน ซึ่งเป็นจุดอ่อนของน้ำแข็งยักย์นั่น
“เจ้าพี่คาโลๆ หนูอยากทานไอติมร้านนั้นจังค่ะ >.<”เฟรินดึงแขนเสื้อคาโลพร้อมดัดน้ำเสียงให้ออดอ้อน
“แน่ใจนะว่าอยากกินเอง”
คาโลเสมองคิล นักฆ่าตัวการ
“แน่ใจค่ะ ^^”
“ก็ได้ๆ”ไอ้คิลร้ายนักนะ จะปฎิเสธก็ไม่ได้อีก... คงเป็นเขาแหละที่ต้องจ่ายเงิน
ภายในร้านได้ตกแต่งด้วยกระถางต้นไม้เล็กๆทีมีดอกไม้สีฉูดฉาดและโคมไฟหลากหลายสี หน้าต่างทั้งหมดในร้านเปิดออกเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ ประดับด้วยผ้าม้านสีชมพูอ่อนๆมีลูกไม้และโบว์ เช่นเดียวกันผ้าลองโต๊ะ ด้วยบรรยาการที่น่ารักและเต็มไปด้วยความสดใสอบอุ่นทำให้ที่ติดอันดับสถานที่ๆนักเรียนโรงเรียพระราชามาเดทกัน
“จะรับอะไรดีคะ”สาวน้อยพนักงานเสริฟสวมชุดเมจน่ารักยิ้มแป้นโปรยเสน่ห์ ส่งสายตาหวานเชื่อมให้คาโล
“เอารสกาแฟสามที่”คิลสั่ง
นั่นไงเงินตูหมดแน่.....คาโลคิด
“เอารสแอปเปิ้ลค่า”
“แค่นี้ครับ”คาโลไม่กินเพื่อจะได้ประหยัดเงินในกระเป๋าให้ได้มากที่สุด
“เอ๋...แค่นี้เหรอคะ”พนักงานเสริฟสาวยังไม่อยากไป
“เออ”เท่านี้สาวน้อยคนนั้นก่อนหายจ๋อย
“ว้าวมาแล้วๆ อร่อยจัง”
“ไหนๆขอชิมหน่อย เออร่อยว่ะ เดี๋ยวสั่งๆ”คิลเอ่ย
“พี่คาโลกินไหมคะ”
“มะ...ไม่เป็นไร”ตอนนี้คาโลมีมีกะใจจะกิน และได้แต่ขอให้สองคนนี้หยุดสั่ง วันนี้เขาต้องกระเป๋าเบาแน่ๆ
เวลาผ่านไป...
“พันห้าร้อยห้าสิบค่ะ”
“คะ..ครับ”คาโลค่อยๆยื่นเงินให้พนักงานและค่อยๆลุกออกจากร้าน
“อิ่มจังตังอยู่ครบ สบายเนอะเฟริน”
“ค่าพี่คิล”
กลางดึก ร่างน้อยๆกำลังหลับสนิท ลมพัดช้าๆทำให้อากาศหนาว ฤดูหนาวกำลังเข้ามา ....
“โอ๊ยยย คาโลฉันนอนไม่หลับทำไงดี”คิลยังกวนคาโลที่กำลังจะหลับพอดี เลยทำให้เขานอนไม่หลับ
“ไปนอน...”คาโลเอ่ยอย่างรำคาญ คิลกวนเขาตั้งแต่หัวค่ำ
“โถ...ไม่น่ากินไอติมกาแฟบ้าอะไรเลย โว๊ยยยย”คิลโวยวาย
“เงียบๆเฟรินหลับอยู่”
“ไม่!!! โอ๊ยยยย ครอกกก”ไม่ทันไรเจอหมัดของคาโลเข้าก็หลับสบายหายเป็นปริทิ้ง....
“เฮ้อ...”ขอให้เวลาหยุดอยู่ตรงนี้ด้วยเถอะ
ความคิดเห็น