คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 : วั น ๆ ห นึ่ ง ซึ่ ง ไ ม่ สํ า คั ญ
บทที่ 6
__________________________________________________________________________________________
เวลาผ่านไป... แต่ใจยังอยู่ที่เดิม อิอิ หวานมาตั้งนานแล้ว หวานต่ออีกนิดจะเป็นอะไร...จริงมั้ยครับ ^^
โปรเจกต์ยักษ์ผ่านไปได้ด้วยดีเนื่องจากมันสมองอันชาญฉลาดของไอ้บอลครับ ตอนแรก’จารย์เค้าทำท่าจะดุ บอกว่าหาเรื่องไปเที่ยว แต่มันก็อธิบาย(เถียง)กลับจนได้ วาจาช่างลื่นไหล ข้าน้อยขอคารวะ -/\-
ช็อคโกแล็ตที่ไอ้บอลให้ผมก็กินหมดแล้ว กินคนเดียวนะครับ >///< มันอร่อยมากเลยแหละ กล่องใหญ่แต่ข้างในมีแค่12ชิ้นเอง แต่ละชิ้นก็ต่างกันออกไป คุ้มดีนะ ผมแค่ซื้อไอติมให้มัน แต่ดันได้ช็อคโกแล็ตหรูๆตอบแทน ^O^
เดี๋ยวนี้เวลาที่ไอ้กรกับไอ้บูมไม่อยู่ ไอ้บอลมันจะมานอนเป็นเพื่อนผม มันบอกว่ากลัวผมเหงา นั่งร้องไห้คิดถึงบ้าน คราวที่แล้วก็บอกว่าเดี๋ยวผมโดนผีหลอก...ให้มันได้อย่างงี้เซ่ -*- แต่เดี๋ยว...ใครว่าผมไม่ดีใจ ผมน่ะดีใจจะตายครับ ไม่เคยแอบรักใครหรอ อิอิ แค่ได้อยู่ใกล้ๆก็มีความสุขแล้วล่ะครับ ^///^
เอาเป็นว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น ผมเจอแต่สิ่งดีๆ(ที่เรียกว่าบอล) ไอ้บอลมันดูแลผมมากขึ้นด้วยครับ(แอบเขิน) แต่ดีนะที่มันยังไม่รู้ว่าผมคิดอะไร บางครั้งอยากให้มันรู้จะตาย แต่พอเอาเข้าจริงๆ ป๊อดครับ..ไม่กล้าง่ะ ท่านผู้อ่านครับ รู้มั้ยวันนี้วันอะไร...เฉลยให้ก็ได้ วันนี้เป็นวันที่ผมจะอายุครบ17ขวบครับ แหะๆ ยังกล้าใช้คำว่าขวบอีกเนาะ ^^ ปีที่แล้วเพื่อนผมรวมตังค์ซื้อนาฬิกาข้อมือให้ครับ อันที่ผมใส่อยู่นี่แหละ เป็นนาฬิกาดิจิตอล สีดำ เพื่อนบอกว่าไอ้บอลมันเลือกให้น่ะ มันบอกว่าเข้ากับผม ><” คนละแนวกับที่แม่ผมซื้อให้เลย..ไอ่นาฬิกาปลุกนั้นน่ะครับ ปีนี้จะได้อะไรน้า...แต่เพื่อนผมอาจจะจำไม่ได้ก็ได้ครับ ก็ปีนี้งานมันเยอะมากๆนี่นา ขนาดผมยังเกือบลืมเลย
วันนี้เพื่อนผมออกจากหอเร็วครับ รีบไปทำงานมั้ง ไม่เป็นไรๆ ผมตามไปเข้าแถวทีหลังก็ได้ ระหว่างเดินไปเข้าแถวโดนขี้นกตกใส่ด้วยครับ โคตรซวยเลย วันเกิดบ้าบออะไรวะ ดีนะตกใส่กระเป๋า เฉียดหัวไปนิดเดียวเอง ก็ต้องแวะไปล้างล่ะครับ
แฮ่ก..แฮ่ก
โอยยย จะทันเข้าแถวมั้ยเนี่ย ผมไม่อยากโดนหักคะแนนนะ ยิ่งมีน้อยๆอยู่ ถ้าเป็นไอ้บอลก็ว่าไปอย่าง -_,-
.
.
เยส! ทันพอดี ว่าแต่วันนี้ไอ้บอลไปไหนนะ ยังไม่มาเข้าแถวเลย...
พอเข้าแถวเสร็จก็ยังไร้วี่แววไอ้บอล นี่มันกำลังทำให้ผมคิดถึงนะ (เวอร์ไปแล้ว ไม่เจอกันแป๊บเดียวเอง)
“ขออนุญาตครับ” อ้าว..พึ่งมา กำลังจะเริ่มคาบแรกพอดี มันเดินเข้ามา นั่งที่ประจำ..ก็ข้างๆผมนั่นแหละ
“ไปไหนมาวะ” ไม่กล้าพูดดังครับ ได้แต่กระซิบ
“ห้องพยาบาล”
“เฮ้ย เมิงเป็นไรวะ”
“ไม่ใช่กรู ไอ้เอ็มเว่ย มันโดนผึ้งต่อย ตกใจทำไม เป็นห่วงกรูหรอ” ดูมันๆ ชิๆๆ
“เปล่าเฟ่ย”
“สองคนหลังสุด!” จนได้ครับ T^T ผมกับมันไม่สามารถรอดพ้นสายตาอาจารย์ได้เลย
“เลิกคุยกันได้แล้ว มาเข้าช้าแล้วยังคุยอีก” ไหงผมโดนด้วยล่ะนี่
.
.
หมดคาบเช้าแล้วครับ ไม่มีวี่แววว่าไอ้บอลจะพูดถึงเรื่องวันเกิดผมเลย ผมชักน้อยใจแล้วครับ แต่! ลองคิดในแง่ดีซิ...มันอาจจะเป็นแผนของพวกไอ้บอลก็ได้ แกล้งทำเป็นลืมงั้นเหรอ แล้วค่อยเฉลยทีหลัง พล็อตโหลสุดๆเลยแฮะ... สงสัยมั้ยครับว่าทำไมผมถึงได้มั่นใจนักหนาว่าเป็นแผนของเพื่อนผม ก็เพราะว่าปีที่แล้วพวกมันยังพร้อมใจกันซื้อนาฬิกามาเซอร์ไพรส์ผมอยู่เลย
แต่พอนานๆไปก็อดคิดไม่ได้ครับ มันอาจจะลืมจริงๆก็ได้... ถ้าผมมั่นใจว่ามันจำได้ เตรียมของขวัญไว้แล้ว แต่ถ้าจริงๆมันกลับลืม ไม่ได้นึกถึงเลย ผมจะรู้สึกยังไงนะ แหะๆ ผมอ่อนแอใช่มั้ยครับ...
ผมคิดเรื่องนี้เกือบตลอดเวลาตั้งแต่เริ่มเรียนจนเลิกเรียน ตอนที่คุยกับไอ้บอล มันก็คุยปกติ เหมือนไม่มีเหตุการณ์สำคัญอะไรเลย... มันทำแบบนี้ ทำให้ผมคิดนะ...ผมก็น้อยใจเหมือนกันนะ ทั้งๆที่รู้ว่าจริงๆมันอาจจะหลอกผมอยู่ เป็นไงเป็นกัน! ลองหลอกถามดูดีกว่า
“ไอ้บอล วันนี้เมิงเรียนรู้เรื่องมั้ยวะ” ลองเชิงนิดนึงครับ
“ก็โอเค เมิงไม่เข้าใจตรงไหนถามกรูได้นะเว่ย” กรูรู้ว่าเมิงเป็นห่วง แต่กรูไม่รู้ว่าเมิงจะให้ความสำคัญกับกรูบ้างมั้ย
“เออๆ ขอบใจๆ”
“วันนี้เมิงเป็นไรป่าววะ ไม่ค่อยพูดเลย” มันทำหน้าจริงใจใส่ซื่อ นี่ตกลงมันลืมจริงๆใช่มั้ย T^T ฮือๆ อยากจะร้องไห้ให้น้ำตาท่วมโรงเรียน แล้วเอาปลามาปล่อย (-*- เกี่ยวมั้ย)
“เหอะๆ เปล่าหนิ” ผมยิ้มฝืนๆครับ มันยิ้มไม่ออกแล้ว
“เมิงกลุ้มใจอะไรบอกกรูได้นะเว่ย”
“อืม...วันนี้กรูคิดอะไรไม่ออกเลย เหมือนสมองมันตันไปหมด เบลอๆ เหมือนคนไม่สบาย”
“พอๆ เวอร์จริงๆเลยเมิง”
“นี่ เมิงรู้มั้ย..วันนี้วันอะไร” เริ่มหมดความหวังแล้วครับ สายตาผมมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ก็วันซวยของไอ้เอ็มไง ฮ่าๆๆ โคตรซวยเลยแม่งโดนผึ้งต่อย” เออ มันลืม เชิญขำต่อไปเลย...
“แหะๆ นั่นสิเนอะ... วันนี้ก็วันซวยของกรูเหมือนกัน เมิงรู้มั้ยวันนี้นกขี้ใส่กระเป๋ากรูด้วย หึหึ น่าอายเป็นบ้า” จะไม่ไหวแล้วครับ เหมือนมีอะไรอุดอยู่ตรงลำคอ ที่ผมพูดไปมันคงไม่เข้าใจละมั้ง...กับท่าทีที่ดูเฉยชาของผม
“ฮ่าๆๆ โดนนก...เฮ้ย ไอ้ชาเมิงเป็นตาแดงหรอวะ ให้กรูพาไปห้องพยาบาลมั้ย”
“ไม่ใช่เรื่องของเมิง!” โกรธ...ใช่ครับผมโกรธ แล้วผมก็เดินหนีมันไปเลย
.
.
พอกลับหอ...ว่างเปล่า... ไม่มีใครอยู่ ไม่ต่างอะไรกับตอนเช้า พวกมันทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวในวันที่เมื่อปีก่อนเราหัวเราะด้วยกัน
ผมทิ้งตัวนอนบนเตียง ซักพักโทรศัพท์มือถือผมก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล ครับ”
‘ชาหรอจ๊ะลูก สุขสันต์วันเกิดนะ’ ปลายสายเป็นแม่ของผมเองครับ ถึงเราไม่มีใครให้ความสำคัญ แต่คนๆนึงที่ไม่หนีเราไปไหนก็คือพ่อและแม่
“ค..ครับ” ผมน้ำตาไหลพรากเลยครับ พยายามไม่ให้มีเสียงสะอื้นออกไป
‘ครบ17แล้วลูกก็เป็นหนุ่มขึ้นอีกแล้วนะ อย่าทำตัวเป็นเด็กมาก ลูกต้องเข้มแข็งขึ้นด้วยนะ แม่ก็ขออาราธนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายดลบันดาลให้ลูกปลอดภัย โชคดี เรียนหนังสือเก่งๆนะ ที่สำคัญลูกต้องรู้จักดูแลตนเองด้วย แล้วก็ดูแลเพื่อนๆด้วยนะจ๊ะ’
“ครับ ขอบคุณนะครับแม่” แค่นี้ผมก็มีกำลังใจดีขึ้นมากแล้วครับ ในที่สุดผมก็หยุดร้องไห้
‘พ่อขอคุยด้วยนะ’ แม่ผมส่งสายโทรศัพท์ให้พ่อ
“ครับ หวัดดีครับพ่อ”
‘ไงเรา สบายดีมั้ย’
“ครับ พ่อล่ะ”
‘ถ้าพ่อไม่สบายจะโทรมาเรอะ ฮ่าๆ แต่วันนี้วันสำคัญ ถึงไม่สบายก็โทรมาอยู่ดี’
“หะๆ คร้าบ พ่อดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ฝากบอกแม่ด้วยนะ”
‘อือ แม่เค้าอวยพรหมดแล้ว พ่อก็ขอให้แกรักษาตัวดีๆนะ’
“ฮ่าๆ ครับ ขอบคุณครับ ^^” ผ่านวันที่เลวร้าย...แล้วผมก็ยิ้มออกอีกครั้ง
‘อา..งั้นแค่นี้นะ แม่กับพ่อรักลูกนะ’
“ครับ รักพ่อกับแม่ครับ หวัดดีคร้าบ” ผมวางสายไป พ่อกับแม่ผมไปทำงานต่างจังหวัดน่ะครับ แต่นานๆจะโทรมาทีนึง คงเพราะงานยุ่งมั้งครับ
พรึ่บ! ไฟดับ นี่ผมยังซวยไม่พอใช่มั้ย...
“Happy Birthday to You... Happy Birthday to You…Happy Birthday to ไอ้ชา… Happy Birthday to You…” เสียงที่ประสานกันของบรรดาเพื่อนผมทั้งหลาย ตามด้วยเสียงปรบมือ และเสียงโห่ร้อง... ผมขาสั่นเลยครับ ทำอะไรไม่ถูก มันปลื้มจนคิดอะไรไม่ออกเลย... แล้วก็มีแสงสว่างส่องมาจากไฟฉายของแต่ละคนที่ถือไว้ ส่องไปที่หน้าของตัวเองแล้วทำหน้าตายๆ จะหลอกผีผมหรอ ^^
“เปิดไฟได้แล้ว พวกเมิงเล่นอะไรกัน กรูไม่กลัวหรอกเว่ย ฮ่าๆ” เล่นเอาน้ำตาซึมอีกรอบครับ หัวเราะทั้งน้ำตา
แล้วพวกมันก็ดับไฟฉาย เหลือแต่เพียงความมืด ช่วงนั้นมีใครบางคนกอดผม ผมรู้สึกได้... พอเดินไปเปิดไฟก็เห็นเพื่อนผมยืนเรียงหน้ากระดานยิ้มหน้าระรื่นให้
“อ่ะ..นี่” ไอ้บอลมันเตะลูกฟุตบอลลูกนึงมาให้ แต่บอลลูกนั้นมันไม่ธรรมดา...ผมหยิบขึ้นมาดู ลายตามลูกบอลมีเขียนว่า Happy Birthday เต็มไปหมด มีทั้งลายเซ็นเพื่อนผมทั้งหลาย และคำอวยพรต่างๆมากมาย
“ต่อไปนี้ผีไม่หลอก เพี๊ยงง... ว่าน
เกรด4 ไม่ก็เฉียดๆ... บูม
อย่าคิดว่าตัวเองไม่สำคัญ... บอล
Have a nice day & Good Luck… กร
ขูดได้เลขไหน ออกเลขนั้น... เอ็ม
เมิงเป็นเพื่อนที่ดีของกรูเสมอ... บูม
ไม่มีวันที่กรูจะลืมเมิง... กร
ปิดเทอมคิดถึงกรูบ้างนะเว่ย... ว่าน
ขอบคุณที่เป็นเพื่อนกับกรู... เอ็ม
I love you, my friend… บอล”
น้ำตาร่วงเลยครับ ที่ผ่านมาผมให้อภัยมันหมดแล้ว... อยากตะโกนดังๆว่า..
“ขอบใจนะ ^^”
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
รอผลโหวตอยู่นะครับ ส่งมาเยอะๆนะ
แอบเชียร์ (เล่นด้วยคนครับ ^^)
บอล : 1
ชา : 2
ความคิดเห็น