คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 ::: อุบัติเหตุ
Chapter7
ท้องฟ้าสีครามที่ตัดกับพระอาทิตย์สีส้มในตอนสายของวัน ...ทำให้ใครหลายคนคิดถึงบรรยากาศที่แสนจะโรแมนติก
แม้ผมจะรู้จักเค้าเพียงไม่นานนัก...ผมก็รู้สึกชอบเค้าคนนั้นขึ้นมาแล้วสิ่....
มันคืออะไรกันแน่นะ...ความรู้สึกที่อยากจะโอบกอดร่างนี้ อยากอยู่ใกล้ อยากให้เค้าคนนั้นอยู่กับผมที่นี่ ตลอดไป...
มันไม่สำคัญหรอกว่า จะรู้จักกันนานแค่ไหน ...แค่เพียงหัวใจของเราบอกว่านี่แหละ...คือคนที่ใช่สำหรับเรา..
ร่างกายของเราก็พร้อมที่จะตอบสนองไปตามที่หัวใจมันเรียกร้อง....
....ผมชักจะชอบคุณขึ้นมาแล้วล่ะ....ปาร์คจองซู....
................................................
...................................
........................
................
......
"นายอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้วหรอ?"อีทึกเอ่ยถามฮยอนจุงที่ขี่จักรยานมาพร้อมๆกับตนเอง พยายามบังคับจักรยานไม่ให้เซไปมา เพราะเนื่องจากไม่ได้ขี่มานานแล้ว
"ห้าปีแล้วล่ะครับ ที่ผมมาอยู่ที่นี่" ฮยอนจุงหันไปตอบ
"อื้ม งั้นนายก็คงพูดภาษาจีนได้คล่องเลยล่ะสิ่" ร่างบางเอ่ยถามขึ้น
“ใช่ครับ ผมว่าภาษาจีนน่ะยากนะ...ตอนที่ผมมาแรกๆก็ไม่รู้เรื่องเลยเหมือนกัน...ไปไหนมาไหนมาถูกด้วย" ฮยอนจุงบอกก่อนจะหันไปมองอีกฝ่ายที่กำลังตั้งใจปั่นจักรยานมาก
"แต่ก็ถือว่าทำได้ดีนะ "ร่างบางกล่าวชม พร้อมกัยส่งยิ้มหวานให้โดยไม่รู้ตัวเลยว่า รอยยิ้มหวานนั้น ทำเอาหัวใจของคนที่ได้รับนั้นเกือบหลุดออกมาเต้นข้างนอก
อีทึกตั้งใจปั่นจักรยานต่อ ด้วยความที่ตนไม่ได้ขี่จักรยานนานแล้ว จึงทำให้ตนเองต้องพยายามอย่างมากในการทรงตัวเวลาขี่ ไม่ให้จักรยานล้ม จนกระทั่งร่างสูงสังเกตได้จึงอาสาเป็นคนขี่จักรยานให้อีทึกนั่งแทน ร่างบางจึงซ้อนจักรยานของฮยอนจุงแทน แล้วก็เอาจักรยานที่ตนเองขี่มาพิงไว้กับต้นไม้ ตามที่ฮยอนจุงบอก เพราะว่าอีกไม่นานพนักงานของโรงแรมก็คงจะมาเก็บเอง
"ฉันไม่ได้ขี่จักรยานไม่แข็งนะ แต่มันไม่ได้ขี่มานานแล้วต่างหาก พอมาจับอีกที มันก็เลยเกร็งๆน่ะ" ร่างบางพยายามอธิบาย แก้เขิน เพราะกลัวว่าร่างสูงจะแอบขำว่าตนเองนั้นขี่จักรยานไม่เป็น
"ผมก็ยังไม่ได้ว่ะอะไรคุณซักหน่อยนิ่ ฮ่ะๆ " ฮยอนจุงมองอีกฝ่ายที่กำลังหน้าแดง ก่อนจะแกล้งหัวเราะอีทึกเสียยกใหญ่
"ขี่ดีๆล่ะ..." ลีทึกบอก ก่อนจะค่อยๆโอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้เพื่อไม้ให้ตนเองตกจากรถ
"คร๊าบบบบบ" ฮยอนจุงขานรับอย่างมีความสุข
....ถ้าเป็นไปได้ นายช่วยกอดชั้นไว้อย่างนี้ตลอดไปได้มั้ย?? แล้วผมจะทำให้คุณมีความสุขเอง อีทึก…
โครม!!!!!. เสียงดังขึ้น เนื่องจากจักรยานที่ฮยอนจุงขี่นั้นไปสะดุดกับขอนไม้ที่อยู่บนหาด ก่อนที่รถของทั้งคู่จะล้มลงทำให้ร่างบางตกลงมากระแทกพื้นอย่างจัง จนแขนขาวนั้นครูดไปกับพื้นจึงเกิดแผล
"อีทึก คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ " ฮยอนจุงถามอีทึกที่นั่งอยู่บนพื้น ด้วยความเป็นห่วง แต่ร่างบางกลับส่ายหน้าปฏิเสธแล้วรีบเอามือบังบาดแผลที่แขนเพื่อไม่ให้ตนเห็น
"แต่คุณเลือดออกนิ่" ฮยอนจุงสังเกตบาดแผลที่ร่างบางพยายามปิดบังตน
"ฉันไม่เป็นไรจริงๆนะ ดูขานายสิ่ เลือดออกใหญ่เลย" อีทึกบอกพร้อมกับชี้ไปที่ขาของอีกฝ่าย ฮยอนจุงทำหน้าเหยๆ เพราะเพิ่งจะรู้สึกว่าเจ็บก็ตอนที่เห็นแผลของตนเองเนี่ยแหละ
"เดินไหวมั้ย" อีทึกพยายามลุกขึ้น ก่อนจะหันไปถามฮยอนจุง ดูท่าว่าอีกฝ่ายนั้นคงจะเดินไม่ไหวแน่ๆ เลยตัดสินใจพยุงอีกฝ่ายเดินกลับ ด้วยความยากลำบาก
"อีทึก นี่นาย" คังอินที่นั่งอยู่ริมชายหาดเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลีทึกพยุงฮยอนจุงมาด้วยกัน อย่างทุลักทุเล
"จักรยานล้มนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก" ร่างบางรีบบอกเพราะกลัวว่าคังอินจะเป็นห่วง
"เนี่ยนะนิดหน่อย ให้ตายสิ่แผลเหวอะหวะขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่เป็นไรอีก ฉันว่าพวกนายสองคนไปทำแผลก่อนมั้ย "ฮีชอลที่เดินเข้ามาพร้อมกับซีวอนเอ่ยขึ้นบ้าง
".ฮยอนจุง นายโอเครึเปล่าวะ" ซีวอนที่มองสภาพเพื่อนสนิทของตนอย่างสงสาร ก่อนจะช่วยพยุงฮยอนจุงแทนอีทึก แล้วก็พาเพื่อนของตนไปทำแผล
+++ภายในห้อง +++
"โอ๊ย แสบนะนายเบาๆสิ่" อีทึกโวยวายขึ้นเมื่อคังอินเอาสำลีชุบแอลกอฮอล์มาเช็ดให้ที่แขนของตน พยายามจะดึงแขนออก
"ก็นี่มันแอลกอฮอล์นิ่ ไม่ใช่น้ำเปล่า จะไม่ให้แสบได้ไงล่ะ" คังอินตอบ ก่อนจะตั้งใจทำความสะอาดบาดแผลที่แขนให้กับร่างบางต่อ
"ไม่เช็ดไม่ได้หรอไง...ก็มันแสบนิ่.." ร่างบางบ่น พร้อมกับมองคังอินที่กำลังเช็ดแผลให้ตนด้วยความตั้งใจ จนตนเองอดแอบยิ้มไม่ได้
....ต่อให้แผลมันมากกว่านี้...
....ต่อให้เป็นทิงเจอร์ที่แสบมากกว่านี้....
..ฉันยอม...ยอมที่จะให้นายเป็นคนเช็ดมันให้....เพียงคนเดียว
"นายเข้าใจคำว่า'ฆ่าเชื้อโรค'มั้ย? ถ้าไม่เช็ดแล้วถ้ามันอักเสบขึ้นมา ต้องตัดแขนทิ้งจะทำไง" คังอินเริ่มหาเหตุผลมาขู่อีกฝ่ายที่กำลังโวยวายอยู่ แม้เหตุผลนั้นอาจจะฟังดูเวอร์ไปซักหน่อยก็เถอะ
"ก็ได้....แต่นายก็เช็ดเบาๆหน่อยล่ะกัน..นี่ต่อไปถ้านายไปเป็นหมอนะรับรองคนไข้กระเจิง มือหนักขนาดนี้อ่ะ" ร่างบางบ่นแต่ก็ยังยื่นแขนไปให้คังอินเช็ดแผลตามเดิม
"พูดมากจริง อ๊ะเสร็จแล้ว" คังอินบอกหลังจากที่จัดการทำแผลให้อีทึกเรียบร้อยแล้ว
"เฮ้อ~~~~" ร่างบางถอนหายใจยาวๆออกมา ด้วยความที่เป็นคนกลัวเลือดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แม้บาดแผลจะไม่มาก แต่ก็ทำให้ตนถึงกับเหงื่อแตกเลยทีเดียว
"ดูสิ่นายกลัวจนเหงื่อแตกเลย มาฉันเช็ดฝห้" คังอินที่เห็นอีกฝ่ายถึงกับเหงื่อตก เลยแกล้งแซวให้อีกฝ่ายหน้าเสียเล่น แล้วก็ก้มลงไปหยิบกระดาษทิชชูมาเช็ดเหงื่อให้
"ไม่เป็นไร ชั้นเช็ดเอง" ร่างบางกล่าวขอบคุณพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าเมื่อเช้าที่ฮยอนจุงให้เอามาเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าหวาน
ส่วนร่างสูงก็นิ่งเงียบไป ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่าย
...ผ้าเช็ดหน้านั่น คงสำคัญกับนายมากสิ่นะ..อีทึก...
...เค้าคนนั้น คงสำคัญกับนายมากล่ะซิ ใช่มั้ยล่ะ
...และคงอีกไม่นาน นายก็คงจะลืมฉันแล้วใช่มั้ย ปาร์ค จองซู
…เข้มแข็งเอาไว้คังอิน ไม่ว่ายังไงนายก็ต้องอดทนไว้ เพราะว่าสำหรับเค้าแล้ว นายเป็นได้เพียงแค่เพื่อนเท่านั้น....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น