ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [All Story] Coffee Love ... ?

    ลำดับตอนที่ #69 : Suki Daisuki (Y) [Akira x Kinno] + ปิ่นรีเควส 2

    • อัปเดตล่าสุด 3 ส.ค. 56
















    "เฮ้อ ... "

           เสียงบิดขี้เกียจดังขึ้นพร้อมกับยกแขนบิดขี้เกียจเมื่อครูเดินออกไปพร้อมกับเสียงออดเลิกเรียนที่ดังขึ้น ก่อนที่จะฟุบ
    หน้าลงกับโต๊ะเรียนด้วยความเบื่อหน่าย ... ทำไมวันมาโรงเรียนมันน่าเบื่อแบบนี้นะ  ตอนนี้เหตุผลที่เขามาโรงเรียนทุกวัน
    ก็คือต้องการมากันท่า(?)มิสชงอย่างเดียว

    "วันนี้อาคิก็เหนื่อยแย่เลยน่ะสิ!! " เสียงเรียกหนึ่งดังขึ้นมาจากคนผมส้มทำให้คินหลุดจาภวังค์

             เมื่อกี้เขาพูดถึงอาคิระ ... ?

    "ก็จริงนะ ... ต้องไปสูบลมลูกบาส ต้องเอาสมุดไปส่งอาจาร์ย ... และต้องไปทำงานพิเศษอีกนี่นา..." คราวนี้คนผมแดง
    พูดขึ้นพร้อมกับมองเจ้าของงานที่เขาพูดเมื่อครู่หัวเราะหน่อยๆ

    "ไม่เป็นไรหรอกครับ งานพวกนี้ผมทำจนชินแล้วนี่นา " อาคิว่าพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ

    "จะให้พวกเราช่วยไหมล่ะ! " 

              อาคิระส่ายหน้าเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นออกจากโต๊ะ

    "ไม่ต้องหรอกครับ! ตอนนี้ผมไปสูบลมลูกบาสก่อนนะครับ ทุกคนน่าจะเลิกเล่นกันแล้ว ... งั้นผมฝากฮิคาริด้วยนะครับ"

             และแล้วก็เดินผ่านเพื่อนทั้งสองออกนอกห้องไป คินมองภาพนั้นก่อนที่จะหลุดจากภวังค์อีกครั้งหลังจากที่แอบฟัง
    อยู่นาน และตอนนี้รู้ตัวอีกทีห้องเรียนก็ไม่เหลือใครแล้ว แถมยังปิดไฟปิดหน้าต่างซะเรียบร้อยเลยด้วย นี่เขาจืดจางจน
    ภารโรงมองไม่เห็นเลยรึไงเนี่ย!

            'ให้ตายสิ ... '

             คินจึงรีบลุกขึ้นคว้ากระเป๋าตัวเองพร้อมทำท่าจะเดินออกจากห้องเรียน ก่อนที่ตึกจะปิดขังเขาไว้ ... แต่แล้วก็ต้อง
    ชะงักกับกองสมุดการบ้านที่วางไว้บนโต๊ะ ... ถ้าจำไม่ผิดอาคิระต้องเอาของพวกนี้ไปไว้โต๊ะครูสินะ  ...

    "อาคิ... ฉัน..." คินพึมพำพร้อมกับวางมือบนกองสมุด 

             'งานเยอะขนาดนี้ คงต้องช่วยสินะ"

              ว่าจบก็วางกระเป๋าตัวเองลงพร้อมกับค่อยๆใช้มือสองข้างยกกองหนังสือหอบใหญ่ขึ้น แต่คิดเหรอว่าร่างกายบอบบาง
    อ้อนแอ้นเหมือนกับผู้หญิงแบบนี้จะยกได้ และผลจากการยกไม่ดูสังขารตัวเองแบบนี้ก็ทำให้คินล้มลงทันทีที่ยกและ
    ก็สไลด์ถลาไปอีกยาว จนตอนนี้ร่างกายของเขาถูกทับด้วยสมุดและหนังสือเล่มหนาหลายเล่ม... 

    "เป็นอะไรไหมครับ ... ? "

                คินสดุ้งเฮือกทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยจากบานประตูที่น่าจะไม่มีคนอยู่แท้ๆ...

    "อาคิ!!! มาตั้งแต่เมื่อไหร่!?" ร้องจบก็รีบลุกพรวดออกจากกองหนังสือทันที แต่ต้องถึงกับร้องโอ้ยทันทีเมื่อลุก ... ขาเขาเป็นแผล ... น่าจะจากโดนสันหนังสือบาดแน่นอนแบบไม่ต้องสงสัย

    "ก็ ... ตั้งแต่ที่คินร้องเรียกชื่อผมล่ะครับ "

    "...!!! "

              งั้นก็เห็นตอนที่เขาถลาล้มน่ะสิ! น่าขายหน้าที่สุด! ... เจ้าบ้าคินเอ้ย! ทำอะไรของนายเนี่ย ทั้งที่จะต้องช่วยแท้ๆ
    แต่กลับมาสร้างภาระเพิ่มแบบนี้นี่มัน ... บ้าจริง!  คินนึกด่าตัวเองอย่าหัวเสียขณะกุมข้อเท้าตัวเองที่เริ่มมีเลือดซึมไป
    ด้วย ...

    "ดูเหมือนว่าจะเดินไม่ได้แล้วสินะครับ" อาคิระทิ้งตัวลงมาข้างๆพร้อมกับดูอาการบาดแผล

    "โอ้ย! " คินร้องทันทีเมื่อมือของคนตัวสูงแตะเข้าที่แผลตัวเอง

    "จริงๆด้วย ... "
              
               อาคิระเงียบพร้อมกับมีท่าทีครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนที่จะทำท่าเหมือนปิ้งไอเดียบางอย่าง

    "งั้นเดี๋ยวรอผมอยู่ตรงนี้นะครับ! เดี๋ยวจะรีบไปส่งสมุดครูแล้วรีบกลับมานะครับ! "

                 คินเอียงคอมองคนตรงหน้าที่รีบจักเรียงสมุดก่อนที่จะยกแล้ววิ่งไปทีเดียวต่างจากตอนเขายก ... 
                 'จะทำอะไรกันแน่นะ ... ?'

     

     
    --------------------------------------------------------------------------------------------
     

                  'น่าขายหน้าสุดๆ ... '

                  คินคิดขณะที่ถูกคยร่างสูงอุ้มด้วยท่าเจ้าหญิงกลับไปส่งบ้าน ... จะโชคดีหน่อยว่าวันนี้โอบานะกับยูโกะไปค้าง
    โบสถ์เพื่อจัดปาร์ตี้แบบสาวๆ(?) พ่อแม่เขาไม่อยู่บ้านเพราะไปต่างเมือง ... ทำให้ทั้งบ้านมีแค่เขาอยู่คนเดียว แต่ถึง
    อย่างนั้นเถอะ! ตอนเดินผ่านถนนก็มีคนมองมาทางเขาเป็นตาเดียวเลยไม่ใช่เหรอ!! มันก็น่าอายไม่แพ้กันหรอก

                 ยิ่งความรู้สึกที่แขนของร่างสูงนั้นอุ้มเขา ... ก็รู้สึกว่าจะทำให้เขาแอบหน้าแดงนิดหน่อยด้วย...

    "ถึงแล้วล่ะครับ " คินหันมองประตูบ้านตัวเองพร้อมกับลอบถอนหายใจ รอดพ้นจากสายตาของผู้คนแล้วสินะ

                  อาคิระเปิดประตูบ้านพร้อมกับอุ้มคนร่าเล็กไปด้วย ก่อนที่จะพาขึ้นชั้นสองแล้วตรงไปที่ห้องของคนร่างเล็กทันที
    เมื่อถึงห้องก็บรรจงวางลงที่เก้าอี้อย่างเบามือ ... ประหนึ่งเจ้าหญิงนีทผู้บอบบาง

    "กล่องยาอยู่ไหนเหรอครับ ... ? " 

                   คินค่อยๆยื่นมือชี้ไปอีกด้านหนึ่งของห้อง เขาไม่สามารถพูดได้ด้วยน้ำเสียงที่สั่นแบบนี้หรอก ... ยิ่งใบหน้าที่ร้อน
    ผ่าวจนแทบระเบิดแบบนี้ด้วย ... 

                   'ทำไมถึงร้อนแบบนี้นะ ... '

                   คินคิดอีกครั้งพร้อมกับร่างสูงที่พึ่งหยิบกล่องยามาก่อนที่จะทิ้งตัวลงตรงหน้าเขาบริเวณบาดแผล  ว่าแล้วก็
    หยิบสำลีก่อนหนึ่งชุบแอลกอฮอล์มาแตะฆ่าเชื้อที่แผลเขา

    "อ๊า! ... " ซึ่งนั่นก็ทำให้คินร้องพร้อมกับชักขากลับทันที

    "ยะ ... อยู่นิ่งๆสิครับ " อาคิระจึงดึงขาขาวของคนตรงหน้ามาอีกทีพร้อมกับถกกางเกงนักเรียนคนตรงหน้าขึ้นเพื่อการ
    ความสะดวก ก่อนที่จะใช้สำลีก้อนเดิมบรรจงเช็ดแผลอีกครั้ง

    "อื้อ...!!! " เพียงแค่แตะเบาๆคินก็ชักขากลับเช่นเดิม

    "แล้วผมจะทำแผลยังไงล่ะครับ ถ้าคินไม่อยู่นิ่ง" ยิ้มพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ

    "กะ ... ก็ ฉันแสบนี่นา... " 

                     คราวนี้อาคิระจึงวางก้อนสำลีลงพร้อมกับดึงขาขาวคนตรงหน้ามาอีกครั้ง ... แล้วก็หันมาลงลิ้นเสียแทน!

    "!!! นะ ... นายทำอะไรน่ะ!! " คินสดุ้งเฮือกทันทีที่ลิ้นร้อนเริ่มไล้รอบแผลตัวเอง พร้อมกับรีบยิงคำามทันทีก่อนที่เสียง
    ของตัวเองจะสั่นไปมากกว่านี้

    "ก็ทำแผลไงครับ " อาคิหันมายิ้มอีกหนึ่งทีพร้อมกับเริ่มลงลิ้นอีกครั้ง

    "อ๊ะ! ... อื้ม ~ "

                     และก็เป็นอีกครั้งที่คินรู้สึกหน้าร้อนผ่าวอีกครั้งอย่างไม่มีสาเหตุ ... ยิ่งความอุ่นชื้นที่ไล้ไปมาเป็นวงก็แทบ
    จะทำให้เขาละลาย ... มือของบุรุษพยาบาลจำเป็นเองก็ค่อยๆเลื่อนขึ้นมาจับขาอ่อนของผู้ป่วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ คินที่โดน
    จับแบบนั้นก็เผลอหายใจไม่ถูกจังหวะไปช่วงหนึ่งเลยทีเดียว

    "แค่นี้ก็ใส่ยาได้แล้วล่ะครับ! " อาคิถอนลิ้นพร้อมกับหันไปหยิบพลาสเตอร์ยาที่ด้านข้าง จนลืมดูใบหน้าของคินที่ตอนนี้
    เตลิดไปหมดแล้ว ... 

    "เสร็จแล้วล่ะครับ! " อาคิว่าหลังจาติดแล้วเรียบร้อย ซึ่งตอนนี้ใบหน้าคินค่อยดูได้หน่อย

                  'นึกว่าจะระเบิดแล้วสิ.... '

    "ขอบคุณ ... และ .. เอ่อ .. ขอโทษด้วยนะ ทั้งที่ตั้งใจจะช่วยแท้ๆ แต่กลับ... "

                   คินว่าพร้อมกับหันหน้าไปอีกทางเหมือนกับสมเพจตัวเองยังไงอย่างนั้น ส่วนอาคิก็แค่ยิ้มพร้อมกับลูบหัวคิน
    เบาๆ  ... "ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คินคิดจะช่วยผมก็ดีใจแล้วล่ะครับ"

                   จากนั้น ... คนร่างเล็กก็เขินจำนแทบพูดไม่ออกทันที...

    "วันนี้พ่อกับแม่คินไม่อยู่สินะครับ ... งั้นเดี๋ยวผมทำอะไรอร่อยๆให้กิ.... !!! "

                    ก่อนที่อาคิระจะพูดจบประโยคนั้น คินเองก็ดูเหมือนรวบรวมความกล้าเฮือกสุดท้ายดึงเชิตคนที่ยืนอยู่ตรง
    หน้ามาประกบปากเบาๆ พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำและพร้อมที่จะระเบิดทุกเมื่อ...

     "ขะ .... ขอบคุณนะ รักนาย ... รักนายที่สุดเลยล่ะ!!!"


     
    --------------------------------------------------------------------------------------------

    จบ!!!

    ไม่ได้ไอไม่ได้อวยเมียหลวงเลยสักนิดนะ!!! /หรา ?
    อรั้ยยยยยย คินซึนน่ารักจุงเบยเคอะ ///

    แต่อย่าปากหนักมากนะ ... เดี๋ยวโดน มคป. นะเออว์
    /โดนคินเตะท่าเฮย์โจว์ 
     

    BlackForest
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×