คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เกมส์2
เจสสิกา :
“เกมส์บ้าไรเนี่ย” ฉันบ่นพลางถือไฟฉายเดินเข้าไปในบ้านร้างที่ โดยที่ไอคนคิดเดินตามหลังอยู่
“อยากคู่กับซันซะหน่อย ใครใช้ให้เธอจับได้ฉันว่ะ”ใอบ้านี้ยังหน้าด้านบ่นต่อ เกมแบบนี้อันตรายนะเว้ย
“อยากจับได้ตายอะ ผู้ชายไร้สมองและพึ่งพาไม่ได้แบบนายอะ”
“เฮ้ยๆ พูดดีนะ เกิดเธอกลัวขึ้นมาแล้วจะมาซบฉันเอานะ”
“บอกตัวเองว่าอย่ากริ๊ดเป็นตุ๊ดละกัน” ฉันพูดพลางฉายไฟ หาบันได ทำใมมันมืดอย่างนี้เนี่ยะ คนไม่กลัวก็เครียดได้เหมือนกันนะ
“ไม่ต้องกลัวหรอกมัน ไม่มีอะไรหรอก” พี่ดงเฮเค้าบอกฉันหรือปลอบตัวเองอะ
“อืม ไม่กลัว นั่นไงบันได รีบไปกันเถอะ” ฉันหันไปบอกแล้วจะเดินไปที่บันได แต่คนที่เดินตามจับมือฉันใว้ก่อน
“รอด้วยดิ เธอมีไฟฉายนะ” เค้าพูดพลางเหงื่อตกทันที เอิ่ม ไม่กลัวจริงๆด้วย - - ดูไม่ออกเลยว่าไม่กลัว
“ก็ตามมาสิ” ฉันพูดด้วยมือข้างนึงถือไฟฉายอีกข้างนึงจูงมือเด็กน้อย(น้อยยังไง?)ให้เดินตามขึ้นบันไดเพื่อไปหาของแสนมีค่า ลายเซ็นคนที่เดินตามฉันไง มีค่าสุดๆ- -
โครม!!!!!!!!!
“เฮ้ย” อยู่ก็มีเสียงเหมือนประตูกระแทกอยู่ข้างบน ทำให้คนที่จับมือฉันอยู่ถึงกับกระชากฉันไปกอดทันที นี่เค้ากลัวขนาดนี้ ยังจะกล้าคู่กับยัยซันหรอ พากันตายพอดี ยอมรับนะว่าตกใจเหมือนกัน สรุปนั่นมันเสียงอะไรกันแน่อะ
“นี่เลิกกอดได้แล้ว ฉันไม่อยากแพ้นะ” คนตัวสูงที่กอดฉันอยู่ก็ค่อยๆคลายออก แต่จับมือฉันแน่นกว่าเดิมอีกแล้วยังเดินระยะประชิดมากๆ- -
“พี่ซ่อนกระดาษใว้ที่ใหนนะ”ฉันถามหลังจากที่เดินขึ้นบันไดมาแล้ว
“ไม่รู้ พี่ให้เมดมาซ่อน” เป็นคนคิดเกมก็น่าจะทำตัวให้เป็นประโยชน์หน่อยนอกจากจะจนหัวหดแล้วยังไม่ได้เรื่อง!
“ทำตัวให้มีประโยชน์ดิ เดินนำเลย คิดเกมดีนัก”
“อือ จะไปห้องใหนอะ”
“ห้องใหนก็ได้!” ฉันว่าพลางจิกตาใส่ ร่างสูงที่อยู่หน้าฉัน เค้าเลยทำแค่พยักหน้าก่อนจะจูงมือฉันไปตามทางเดินก่อนจะหยุดที่ห้องนึง ก่อนจะเปิดประตูแล้วกำลังจะเดินเข้าไปแต่ฉันฉุดใว้ก่อน
“พี่ว่า มันจะมีของที่เราหาใหม ที่นี่มีตังสิบกว่าห้องนะ แต่ลายเซ็นพี่อะ มีแค่5แผ่นเอง”
“มันต้องเสี่ยงนะ จะให้แยกกันนะ พี่ไม่เอาหรอก” ฉันเห็นด้วยนะ มันต้องเสี่ยงจริงๆ เพราะถ้าแยกกันหาเพื่อความเร็วฉันต่อให้กล้าแค่ใหนก็ไม่เอา ตอนนี้เริ่มรู้สึกเย็นๆแล้วด้วย จากที่พี่ดงเฮเป็นคนจับมือฉันฝ่ายเดียวตอนนี้กลายเป็นว่าฉันกำมือเค้าแน่นเลย ยิ่งพอเราเดินเข้ามาในห้องกันแล้ว ยิ่งรู้สึกเลย ไม่เย็นแล้วหนาวเลยเนี่ยะ
“แยกกันหานะ พี่ก็อยู่ในห้องเนี้ยแหละมีไรก็เรียก”
“อือ” ฉันยพักหน้าอ่อนๆก่อนจะปล่อยมือพี่เค้า แล้วดินไปหาแถวตรงเตียงที่เหมือนเป็นเตียงของเด็กไม่เกิน10ขวบ เพราะห้องจัดแนวการ์ตูนหน่อยๆ แต่มันก็เก่าจนใยแมงมุมเต็มห้อง ข้าวของพังกระจัดกะจาย พังบ้างฝุ่นเกาะเต็มไปหมด ดูขลังชะมัด ฉันพยามหา หลายที่แล้วนะ ทั้งไต้หมดที่ตู้ พี่ดงเฮไปใหนเนี่ย
ปึง!!!!
“กริ๊ดดดดดดด” อยู่โคมไฟเก่าๆที่ตั้งอยู่ข้างๆเตียง ก็ตกมา ทั้งที่ไม่ใครไปโดนมัน และไม่มีลมด้วย ตอนนี้ฉันยืนไม่ใหวแล้วนะ เค้าไปใหนเนี่ยะ
“เจสเป็นไงบ้าง” พี่ดงเฮที่รีบวิ่งมาดูฉันพร้อมกับกระดาษลายเซ็นในมือ ก่อนจะประคองฉันให้ยืนขึ้น
“เจอแล้วใช่ใหม รีบไปกันเถอะ”ฉันบอกทันทีหลังจากที่ยืนขึ้นได้ ซึ่งพี่ดงเฮก็พยักหน้าก่อนจะประครองฉันออกไปจากบ้านนี้ฉันที ไม่เอาอีกแล้วเกมแบบนี้ เกมนี้จบเมื่อใหร่นะ ฉันขอบคุณพี่ดงเฮแถมด่าด้วยที่ คิดเกมบ้าๆขึ้นมานะ
ซอฮยอน:
“เดินดีๆนะ”พี่ซีวอนกับฉันกำลังเดินเข้าไปในบ้านร้างกันค่ะ ฉันรู้สึกดีนะที่ฉันจับได้พี่ซีวอน เพราะพี่เค้าดูแลดีจริง อย่างตอนนี้พี่เค้าก็จับมือฉันแล้วพาเดินอย่างระวังเลย
“พี่ซีวอน ซอไม่อยากขึ้นไปแล้วอะ”ฉันกระตุกมือพี่ซีวอนที่กำลังจะพาฉันขึ้นบันใดไปยังชั้นสองของบ้านซึ่งมันวังเวงอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ขึ้นจะหาของได้ไงละ พี่อยู่ข้างๆ ไม่ไปใหนหรอกเชื่อพี่นะ^^”พี่ซีวอนยิ้มก่อนจะเปลี่ยนจากจับมือมาเป็นโอบฉันใว้อ่อนๆแล้วเดินขึ้นไปด้วยกัน
“เราจะไปห้องใหนดีค่ะ”ฉันหันไปถามพี่ซีวอนที่ประครองฉันอยู่ พี่เค้าทำหน้าคิดก่อน เพราะห้องที่นี่มันเยอะจริงๆ
“ซอคิดว่าห้องใหนไม่เฮี้ยนละ เราจะไปห้องนั้นกัน”ถามแบบนี้มาใครจะไปตอบถูกละพี่
“ซอว่าเฮี้ยนทั้งบ้านค่ะ” คำตอบฉันทำให้พี่ซีวอนยิ้มอ่อนๆ
“งั้นเราไม่ต้องเข้าห้องนะ ลองเดินไปตามทางเดินก่อน ถ้าไม่มีจริงๆค่อยเข้า” พี่ซีวอนบอกก่อนจะค่อยๆพาฉันเดินไปตามทางเดิน พลางมองหาลายเซ็นพี่ดงเฮ ตามพื้นและตามเสาร์ต่างๆ พี่ซีวอนไม่เคยปล่อยมือออกจากฉันเลยจนตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวน้อยลงแล้ว เพราะฉันมั่นใจว่าพี่เค้าจะดูแลฉันได้ แม้ว่าคนที่พี่เค้าอยากดูแลจะเป็นซันนี่ก็ตาม แม้ว่าการที่พี่เค้าทำดีขนาดนี้จะเป็นเพราะพี่คิบอมฝากมา แต่แค่นี้ฉันก็มีความสุขแล้ว แค่ได้อยู่ให้พี่เค้าดูแลซักครั้ง
“ซอ รู้สึกแปลกใหม”พี่ซีวอนหันมาถามฉัน พลางหน้าซีดเลย
“ไม่ค่ะ พี่ซีวอนเป็นรึป่าว หน้าซีดเชียว”
“พี่รู้สึกเย็นมากๆเลยตอนนี้ ห้ามห่างตัวพี่นะ พี่ว่าเค้ามาแล้ว”พี่ซีวอนพูดพลางจับมือฉันใว้แน่นเลย แต่ฉันเปลี่ยนเป็นเกาะแขนพี่เค้าแทน
“ลายเซ็นพี่ดงเฮจะเป็นยังไงค่ะ”ฉันหันไปถามพี่ซีวอน เพราะฉันเห็นกระดาษใบนึงแปะใว้ที่หลังเสาร์ แต่ไม่แน่ใจ
“เป็นงูนะ มันบอกว่ามันน่ะหัวงูเลยเอาลายเซ็นแบบนี้”
“นั่นรึป่าวค่ะ”ฉันพูดพลางชี้ไปที่กระดาษใบนั้น ซึ่งพี่ซีวอนเห็นก็พาฉันไปหยิบทันที ล้วก็รีบพาฉันจากที่นี่โดยด่วน ตอนนี้มือพี่ซีวอนเย็นมากเลย ใจนึงฉันอยากอยู่ที่นี่ต่อนะ ถ้าเป็นพี่ซีวอนอยู่ด้วยแบบนี้ฉันยอมอยู่แบบนี้ตลอดเลย แม้ว่ามันจะน่ากลัว แต่พี่เค้าก็จะดูแลฉัน แต่พอออกไปพี่เค้าจะเป็นพี่ชายที่มีฉันเป็นน้องสาว แล้วฉันจะต้องเห็นพี่เค้ามองผู้หญิงคนนึงตลอดเวลาด้วย เฮ้ออออ แต่คนที่พี่เค้ามองเป็นเพื่อนฉัน เพราะงั้นฉันควรต้องเชียร์เค้าสินะ…..
ซันนี่ ;
“พี่ ซันจับมือนะ” ฉันพูดพลางเอื้อมมือไปจับพี่คยูทันที อนุญาติรึป่าวไม่รู้แต่ที่รู้ๆ จะจับ เกิดปล่อยแล้วหลงฉันช็อกตายพอดี
“ถ้าไม่ให้ก็จับอยู่ดี จะขอทำใม- -“ถึงปากจะบ่นแต่มือพี่เค้าจับฉันแน่นเลย นี่พี่เค้าก็กลัวใช่ใหม เจอพี่คยูแล้วฉันกับยัยเจสถอยเลย ฉันกับยัยเจสที่คนมองว่าแข็งกระด้างเจอพี่คยูไปเราสองคนอ่อนโยนขึ้นทันตาเลย ต้องขอบคุณสินะ- -
“ดงเฮชอบคิดไรแปลกๆแบบนี้บ่อยใหม”หูฝาดป่าว คนอ่านบอกฉันที นี่พี่คยูเป็นคยเอ่ยปากชวนคุยหรอ
“มองไร”เนื่องจากยังอึ้งและเอาแต่มองหน้าพี่เค้าโดยไม่ได้ตอบคำถาม ทำให้พี่เค้าที่กำลังจะพาฉันขึ้นบันไดถึงกับหันมามอง
“ป่าว พี่ดงเฮนะ ประสาท อันนี้ใครบอกแปลก นี่นะปกติ”ฉันตอบคำถามที่เค้าถามไป ซึ่งพี่คยูก็แค่พยักหน้ารับก่อนจะจูงฉันเข้าห้องๆหนึ่งซึ่งให้เดานะ เป็นห้องของสามี-ภรรยาดูจากเตียงคู่ แม้จะเก่าก็ตาม
“แยกกันหานะ จะได้เร็วๆ” พี่คยูพูดพลางจะแกะมือฉันออก แต่ฉันกลับจับเอาใว้แน่นกว่าเดิม
“ซันยอมออกไปช้า ดีกว่าอยู่คนเดียวนะ” พี่คยูมองหน้าฉันนิดนึงก่อนจะพยักหน้าแล้วจับมือฉันแน่นกว่าเดิมแล้วแล้วพาไปซอกต่างๆของห้อง และพยามหาลายเซ็นพี่ดงเฮ
ปึง!ปัง!!
“ว้ายยยยยยย” ฉันเอาหน้าไปซบอกคนตัวสูง ใว้แล้วหลับตา เพราะว่าอยู่หน้าต่างในห้องก็ปิดเปิดเองทั้งๆที่ไม่มีลมแหงสิจะมีลมได้ไงเหงื่อฉันออกอย่างกับอาบน้ำ
“ไม่มีไรหรอก ไม่ต้องกลัวๆ”คนตัวสูงว่าพลางลูบหัวฉัน แล้วกอดฉันใว้แน่นกว่าเดิม
“รีบหาเถอะ ซันกลัวแล้ว”ฉันว่าพลางค่อยๆพละออกจากตัวพี่คยู แต่มือก็ยังกำเสื้อพี่เค้าใว้แน่นเลย
พี่คยูไม่ตอบอะไรแต่เอามือมาโอบฉันแล้วพาเดินไปที่ต่างๆ จนมาถึงตู้เสื้อผ้า พี่คยูเอื้มมือไปเปิดมันแต่…….กริ๊ดดดดดด
อยู่ๆมีมือมาจับมือพี่คยูก่อนจะได้เปิด มือเหี่ยวๆเหมือนคนแก่ แต่มีแค่มือ เพราะต่อจากนั้นมันไม่มีอะไรเลยมันเหมือนมือขาด ก่อนที่มือนั้นจะหายไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ฉันกับพี่คยูได้แต่ยืนตัวแข็งมือที่กำเสื้อพี่คยูก็กำแน่นกว่าเดิม ตอนนี้ฉันพูดอะไรไม่ออกเลยนะ ได้แต่มึนงงไปหมด เมื่อกี้ฉันตาฝากใช่ใหม ฉันคิดไปเอง แต่ทำใมพี่คยูหน้าซีดละ
“พี่เห็นใช่ใหม” พี่คยูไม่ตอบอะไรได้แต่พยักหน้าอ่อนแล้วดึงฉันเข้ามากอดใว้
“อย่าตกใจนะ พี่จะรีบหาคุมสติใว้เข้าใจใหม”ฉันได้แต่พยักหน้าในอ้อมกอดนั้น พี่คยูยังไม่ลดความพยามที่จะเปิดตู้จึงเปิดมันและก็เจอลายเซ็นพี่ดงเฮจริงๆ พี่คยูถือลายเซ็นใว้มือนึงอีกมือนึงโอบฉันใว้แน่นก่อนที่เราจะออกจากบ้านนี้ไป
แทยอน:
“นี่พี่ ต้องดูแลฉันดีๆนะไม่งั้นฉันจะฟ้องยัยซัน”ทำใมฉันต้องมาคู่กับไอปัญญาอ่อนนี้ด้วยว่ะ ชิ อดคู่กับพี่คยูอะเซ็งพี่คยูจ๋าไม่ต้องเสียใจนะ
“ฟ้องแล้วไง ซันน้อยเค้าไม่ทำอะไรพี่หรอก ถึกๆอย่างเธอนะผีมันไม่กล้าหลอกหรอกไม่ต้องกลัว”ว่าไงนะว่าฉันถึกหรอ ไอปัญญาอ่อนนี่ ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพี่เพื่อนนะกระโดดถีบแล้ว(กระโดดถึงหรอ-0-)
“ผีมันไม่หลอกฉันแต่จะไปหลอกนายแทน อย่าเผลอกริ๊ดเป็นตุ๊ดละ”
“ฝันไปเถอะ”
เราดินเถียงกันมาจนถึงห้อง ที่มีประตูสีชมพูห้องนึง ฉันตัดสินใจเข้าห้องนี้แหละ ไอตุ๊ดไม่เข้าก็ต้องเข้า เพราะตอนนี้ฉันเดินไปจับมือไอตุ๊ดก่อนจะพาเดินเข้าห้องไป
“ทำใมเข้าห้องนี้อะห้องเด็กสาวชัดๆ”ไอปัญญาอ่อนบ่นอีกแล้วบ่นไม่พักเลย
“ฉันพอใจมีไรป่ะ รีบๆหาเถอะ” ฉันว่าพลางมุ่งไปทางโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อหาของที่ปัญญาอ่อนเหมืนคนคิดเกม คนปัญญาอ่อนชอบคบกันเองรึป่าว นอกจากพี่ซีวอนและพี่คยูแล้ว กลุ่มพี่คิบอมปัญญาอ่อนหมด!
“พี่!คิบอมเจอยังอะ”
“ยังไม่เจอ ทำไงดีอะ ห้องนี้ถึงมันจะน่ารัก แต่ก็น่ากลัวนะ”
“น่ากลัวน้อยกว่าห้องอื่นละน่า หาๆเถอะ” ฉันพูดพยามใจแข็งทั้งๆที่ตอนนี้เข่าอ่อนไปหมดแล้วอะ
“เจอแล้ว!!มันอยู่ใต้หมอน” โอ๊ยเมดมันก็ช่างซ่อนเนาะ คิดได้ไงซ่อนใต้หมอนอย่างนี้คู่สุดท้ายไม่หาบ้านแตกหรอ
“เจอแล้วก็ไปเถอะ แทสั่นจะแย่แล้ว”พี่คิบอมพยักหน้าก่อนจะจับมือฉันออกจากบ้าน
ทิฟฟานี่:
“พี่ซองมิน รีบเดินเร็วทิฟไม่อยากแพ้”
“ถ้ารีบไปก่อนเลยกระดาษเหลือแผ่นเดียว พลิกบ้านหาแน่ๆ”
ฉันพูดเพราะเราเสียเปรียบที่ได้คู่สุดท้าย เพราะกระดาษลายเว้นเหลือแค่แผ่นเดียวแต่เราต้องหาทั้งบ้าน ประสาทเถอะ กริ๊ดก็ไม่ได้ เดี๋ยวหน้าย่นเฮ้ออออออออ
“พี่ว่ามันจะอยู่ห้องใหนอะ”
“ลองเข้าไปซักห้องเถอะ ดีใหม” พี่ซองมินพูดแล้วจูงมือฉันไปทันที ไปในห้องเป็นเหมือนห้องนอนต้อนรับแขก เป็นห้องที่ของไม่รกมาก แต่สกปรกไปตามกาลเวลา ฝุ่นพวกนี้มันจะทำให้ฉันเป็นภูมิแพ้ใหม
“พี่ซองมิน มันสกปรกอะเช็ดฝุ่นออกก่อนดีใหม?”
“เธอจะมานั่งทำความสะอาดแทนเจ้าของบ้านรึไง อยากชนะก็ต้องรีบหาสิ” แต่ฝุ่นพวกนี้มันอันตรายต่อร่างกายฉันน้า
“ก็ได้ เอามือมา”ถึงพี่ซองมินจะงงนิดหน่อยแต่ก็ส่งมือมา ฉันก็บีบเจลล้างมือให้พี่เค้า ก่อนจะบีบให้ตัวเองฝุ่นพวกนี้สกปรกจะตายเราต้องป้องกัน ^^
“เธอรักสะอาดดีนะ”พี่ซองมินผู้ด้วยน้ำเสียงละอา ก่อนจะเดินไปหาของ ฉันก็เดินตามพี่เค้าไป ไม่กล้าแยกไปหาคนเดียวอะมันมืดน่ากลัว
“ไม่ไปหาละ อยากชนะไม่ใช่หรอมาเดินตามแบบนี้เดี๋ยวก็อดหรอก”
“มันน่ากลัวนะ อยากชนะแต่ฉันก็รักตัวเองนะ”ฉันพูดพลางจับแขนพี่ซองมิน
“อืม ดีแล้วจะได้ไม่หลง”พี่ซองมินหันมายิ้มก่อนจะ หาของต่อ ขอละขอให้ในห้องนี้มีของที่เราหาเถอะเพี้ยง!!
เราหามาซักพักแล้วยังไม่เจอเลยอะ เมื่อใหร่จะเจอเนี่ยะ มันจะหายากหาเย็นไปใหน ฉันเหนื่อยแล้วนะ
“เจอใหมค่ะ” พี่ซองมินก็หันมาส่ายหน้าทันที น่าเบื่อที่สุด น่ากลัวด้วย งานนี้ถ้าฉันชนะนะฉันจะให้พี่ดงเฮแต่งหญิง เชอะ!!-^-
“เจอแล้วละ ไม่เห็นมีไรเลยบ้านนี้ สงสันคนอื่นคงโดนไปเต็มที่ ผีคงเหนี่ย” พี่ซองมินหยิบกระดาษโชว์ก่อนจะหัวเราะแล้วหยิบไฟฉายจูงมือฉันเดินออกไป ผีบ้านพี่ดิเหนี่อย ฉันกลัวจะตายอยู่แล้ว ทำใมมันง่ายจังนะ (ไรเตอร์คิดไม่ออกมีไรป่ะ)
...................................................................................................................................................................................................................
ใว้จะมาอัพเพิ่มนะค่ะ
ช่วยเม๊ลด้วยหละ><
ความคิดเห็น