[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #51 : Part19 : AMIGO!!! ภาค 2

ฝากฟิคเรื่องใหม่

Part19 : AMIGO!!!

 

 

 

 

 

เย็นวันนี้แผนที่ฮีชอลได้วางไว้ก็จะเริ่มขึ้นแล้ว ฮยอกแจโทรนัดกับอนยูและจงฮยอนไว้แล้วว่าจดเกิดเหตุการณ์จะอยู่ตรงไหน และก็คอยจับตาดูแทมินอยู่ตลอดเวลา เมื่อออดเลิกเรียนดังขึ้นฮยอกแจก็รีบออกมาจากห้องเรียนทันที เช่นเดียวกับคิบอม แต่สำหรับคยูฮยอนนั้นวันนี้ไม่ได้มาโรงเรียน

ขณะที่ฮยอกแจกำลังเดินลงมาข้างล่างโทรศัพท์ของเขาก็ร้องลั่น แถมวันนี้มันยังร้องแทบทั้งวันเลยด้วย ฮยอกแจเลยไม่ต้องแทบจะดูเบอร์เลยว่าใครโทรมา

(ฮยอกแจ นายกำลังจะโดนฉุดแล้วนะ)    เสียงของฮันคยองดังผ่านสายมาทันทีที่ฮยอกแจรับสาย

“นายอย่าโทรมากวนฉันจะได้มั้ย เรากำลังจะเริ่มทำตามแผนกันแล้วนะ”    ฮยอกแจบอกด้วยความเบื่อหน่าย ที่ฮันคยองโทรมาก็มีแต่เรื่องเดิมๆเท่านั้น

(ฉันเป็นห่วงนายนะ อย่าให้พวกนั้นมันจับส่วนสำคัญล่ะ)

“ไอ้บ้า! ถ้านายยังโทรมาพูดแต่เรื่องนี้อีกฉันจะวางสายแล้วนะ”    ฮยอกแจเริ่มขู่ เพราะฮันคยองแต่พูดถึงเรื่องที่เขาต้องทำเป้นสลบให้อนยูกับจงฮยอนอุ้มขึ้นรถ

(เป็นห่วงนะครับ ระวังตัวด้วยล่ะ แฟนของผม)    พูดจบฮันคยองก็วางสายไปด้วยความอารมณ์ดี ตอนนี้เขาเองก็อยู่แถวๆโรงเรียนของฮยอกแจ กะว่าจะมาคอยดูเหตุการณ์

“ไอ้บ้า!”    ฮยอกแจด่าใส่โทรศัพท์แล้วก็เดินยิ้มอยู่คนเดียว จนมาถึงหน้าโรงเรียนก็เห็นอนยูกับจงฮยอนจอดอยู่ไม่ไกลมากนัก ส่วนแทมินเขาเห็นเดินตามเขามาห่างๆตั้งแต่ลงมาจากอาคารเรียน

ฮยอกแจเดินออกห่างจากโรงเรียนนิดหน่อยเพื่อไม่ให้พวกนักเรียนแตกตื่น ก่อนจะทำเป็นทำของตกเพื่อเป็นสัญญาณให้อนยูกับจงฮยอนเริ่มปฏิบัตรการ

ขณะที่ฮยอกแจกำลังก้มเก็บของอยู่อนยูกับจงฮยอนก็ขับรถมาถึง และก็เป็นไปตามแผน ฮยอกแจสลบไปทั้งที่สองคนนั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วอนยูกับจงฮยอนจึงรีบแบกฮยอกแจขึ้นรถ และหันไปพยักหน้าให้แทมินที่ยืนมองดูห่างๆ

เมื่อแทมินเห็นว่าอนยูกับจงฮยอนจับตัวฮยอกแจได้เรียบร้อยแล้ว จึงมองหารถแท็กซี่เพื่อจะตามสองคนไป แล้วก็พลันเหลือบไปเห็นรถของฮันคยองที่กำลังแล่นมาทางนี้พอดี เลยโบกมือเรียก

ฮันคยองที่กำลังจะขับตามรถของอนยูกับจงฮยอนไปเห็นแทมินโบกรถเลยจอดอย่างง่ายดาย เมื่อเลื่อนกระจกรถลงก็เห็นแทมินยิ้มกว้างให้

“พี่ฮันคยองกำลังจะไปไหนเหรอฮะ”    แทมินร้องถาม โชคดีมากที่ฮันคยองมาหลังจากที่ฮยอกแจโดนจับตัวไปแล้ว แล้วเขาก็จะให้ฮันคยองนี่แหละที่เป็นคนไปส่ง จะได้เห็นไปเลยว่าฮยอกแจที่ฮันคยองชอบนั้น ต้องแปดเปื้อนต่อหน้าต่อหน้าตัวเอง

“จะมารับฮยอกแจครับ”    ฮันคยองตอบไปเหมือนปกติที่เขามักจะมารับฮยอกแจทุกวัน ยังดีที่เขายังไม่ขับผ่านหน้าโรงเรียนไป อยากรู้เหมือนกันว่าแทมินจะบอกกับเขาว่าอะไร

“ผมเห็นพี่ฮยอกแจเพิ่งกลับไปเมื่อกี้เองฮะ”

“เหรอครับ”    ฮันคยองตอบกลับไปยิ้มๆ ดูเหมือนแทมินจะไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตดหลุมพรางพวกเขาเต็มๆ

“พี่ฮันคยองพอจะไปส่งแทมินได้มั้ยครับ ตอนนี้แทมินกำลังรีบมากๆ แต่ไม่มีรถไป”    แทมินทำหน้าตาให้ดูน่าสงสาร เพราะยังไงฮันคยองก็ต้องไปกับเขาให้ได้

“จะไปที่ไหนล่ะครับ ขึ้นมาสิ”    ฮันคยองยิ้มกลับไปให้พร้อมกับเชิญแทมินขึ้นรถ ถึงมันจะผิดแผนไปหน่อยที่แทมินมากับเขา แต่คิดว่าแบบนี้แหละดีแล้ว

“ไปคอนโด YoungDong น่ะฮะ แทมินจะไปหาเพื่อน เพราะมินโฮไม่รู้หายไปไหน”    แทมินบอกเมื่อเข้ามานั่งในรถเรียบร้อยแล้ว พอออดเลิกเรียนดังมินโฮก็หายหน้าไปเลย แต่มันก็คงจะดีแล้วล่ะ ถ้ามีมินโฮอยู่ด้วย มินโฮต้องทำให้แผนของเขาสำเร็จยากกว่าเดิมแน่นอน

“คอนโด YoungDong เหรอ ครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”    แล้วฮันคยองก็ออกรถทันที แต่ต้องไปให้ช้าหน่อยเพราะทางนู้นจะได้เตรียมการให้เรียบร้อยซะก่อน

เมื่อฮันคยองยอมไปส่งแทมินก็ยิ้มไม่ยอมหุบถึงจะแปลกใจอยู่เล็กน้อยก็ตามว่าทำไมวันนี้ฮันคยองถึงได้ยอมง่ายๆแบบนี้ แต่ตอนนี้เขาก็ๆไม่สนใจอะไรแล้ว แค่ได้เห็นว่าฮยอกแจโดนทำลายก็พอ

 

 

คนที่อยู่ทางด้านคอนโดตอนนี้จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว กล้องหลายตัวถูกติดไว้ในห้องของ

จงฮยอน ส่วนจอมิเตอร์ตั้งอยู่ในห้องของลีทึก พวกเขาจะสามารถได้ยินทุกคำพูดและได้เห็นทุกการกระทำของคนที่อยู่ในห้อง

ตอนนี้มินโฮเข้าไปรอในห้องของจงฮยอนเรียบร้อยแล้ว อนยูกับจงฮยอนได้รายงานมาแล้วว่าพวกเขาจะมาถึงคอนโดในอีกไม่นาน เมื่อมาถึงอนยู จงฮยอนและฮยอกแจจะเข้ามาอยู่ในห้องของลีทึก แทมินจะเข้าใจผิดว่าฮยอกแจถูกจับไปไว้ในห้องของจงฮยอน และถ้าเป็นแบบนี้ทุกอย่างจะตรงตามแผน

“แล้วฮันคยองทำไมยังไม่มาอีก”    ฮีชอลมองไปรอบๆห้องของลีทึก ตอนนี้ทุกคนที่ได้นัดไว้มากันครบหมดแล้ว เว้นก็แต่ฮันคยองที่ยังไม่มาซักที

“พี่ฮีชอลฮยอกแจโทรมาบอกว่าตอนนี้ถึงคอนโดแล้ว ส่วนแทมินยังไม่เห็น”    คิบอมรายงานสถานการณ์ในตอนนี้ เมื่อเขาได้รับโทรศัพท์จากฮยอกแจ

“บอกให้รีบขึ้นมานะ แทมินจะได้ไม่เห็น”    ฮีชอลตะโกนกลับไป และเดินสำรวจความเรียบร้อย

ไม่นานอนยู จงฮยอนและฮยอกแจก็มาถึง ทุกคนมานั่งรวมกันอยู่ที่หน้าจอมอนิเตอร์ ในห้องของ

จงฮยอนตอนนี้มินโฮกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่อย่างสบายอารมณ์ แต่ถ้าแทมินมาถึงเมื่อไหร่เขาต้องปิดทุกอย่างให้หมด ต้องปิดไฟทุกดวง ถ้าหากในห้องนี้เงียบแทมินก็ต้องสงสัยและเข้ามาดู เมื่อแทมินเข้ามาหน้าที่ของมินโฮก็จะเริ่มขึ้น

“นายได้ติดกล้องที่หน้าห้องด้วยหรือเปล่า”    ฮีชอลหันไปถามซีวอนเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ถ้าไม่ติดกล้องที่หน้าห้องเขาก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าคนที่อยู่หน้าห้องกำลังทำอะไรอยู่

“เรียบร้อยแล้วครับ นี่ไง”    ซีวอนกดเปิดกล้องตัวที่ติดไว้หน้าห้อง ภาพก็ปรากฏขึ้นอีกจอ ตอนนี้ทุกอย่างยังคงปกติดีอยู่

“ที่เหลือก็รออย่างเดียว”    ฮีชอลบอกก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา แล้วทุกคนก็ให้ความสนใจอยู่ที่จอมอนิเตอร์ รอเวลาที่เหยื่อจะมาหา

 

 

ฮันคยองขับรถมาถึงที่คอนโดช้ากว่าอนยู จงฮยอนและฮยอกแจเกือบสิบนาที ท่าทางของแทมินนั้นดูร้อนรนมากเพราะกลัวว่าจะตามาดูไม่ทัน

“ดูท่าทางจะรีบนะครับ”    ฮันคอยงบอกยิ้มๆ เขาอยากจะยั่วโมโหแทมินเล่นซักหน่อย บังอาจจะทำร้ายฮยอกแจของเขา เห็นหน้าตาน่ารักๆแบบนี้ ไม่น่าคิดเรื่องร้ายๆได้เลย

“ฮะ”    แทมินรีบปลดเข็มขัดนิรภัยและลงไปจากรถทันที ฮันคยองเห็นดังนี้เลยตามลงมา

“ให้พี่ขึ้นไปส่งมั้ย”

“ได้ฮะ ขอบคุณฮะ”    แทมินตอบแล้วยิ้มกว้าง ถึงเขาไม่ชวนฮันคยองก็เสนอตัวเข้ามาเองซะแล้ว แบบนี้มีสิทธิว่าฮันคยองจะชอบเขาอยู่บ้างแล้วล่ะมั้ง

“ไปครับ”    ฮันคยองเดินเข้ามาหาแทมินแล้วทั้งสองก็เดินเข้าคอนโดไปด้วยกัน ฝ่ายฮันคยองนั้นชวนคุยตลอดทาง แต่แทมินนั้นเริ่มจะรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาบ้างแล้ว ว่าฮันคยองอาจจะไม่ทันได้เห็นตอนที่ฮยอกแจโดนข่มขืน เพราะอนยูกับจงฮยอนคงจะพาฮยอกแจมาถึงที่นี่นานแล้วพอสมควร

 

 

“มาแล้ว!!”    ดงเฮร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นแทมินกับฮันคยองเดินมาที่หน้าห้องของจงฮยอน

“นี่เหรอแทมิน แล้วฮันคยองไปอยู่กับเด็กนั่นได้ไง”    ฮีชอลพอจะจำแทมินได้ลางๆว่าเคยเจอกันที่วันงานเชื่อมสัมพันธ์ แต่ไม่เข้าใจว่าฮันคยองไปอยู่กับแทมินได้ยังไงกัน

“อาจจะเป็นแผนของพี่ฮันก็ได้มั้งครับ”    ซีวอนเสนอความคิด ฮันคยองคงต้องคิดอะไรดีๆได้แน่ๆ ถึงได้มากับแทมิน เพราะฮันคยองคงอยากจะทำอะไรเพื่อฮยอกแจบ้าง

“แต่คงไม่ทำแผนล่มหรอกนะ”    ฮีชอลบ่นออกมาเล็กน้อย เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มันอยู่นอกเหนือแผนการ บางทีอาจจะทำให้แผนเปลี่ยนก็ได้

“ผมว่าไม่นะ เชื่อผมสิ”    ซีวอนมั่นใจในตัวพี่ชายเต็มที่ ฮันคยองไม่เคยทำอะไรพลาดอยู่แล้ว รวมถึงเรื่องที่กำลังจีบฮยอกแจนี่ด้วย ต้องจีบติดอย่างแน่นอน

“แล้วจะคอยดูก็แล้วกัน”    ฮีชอลหันไปสนใจที่จอมอนิเตอร์เหมือนเดิม เพราะฮันคยองกับแทมินเริ่มคุยกันแล้ว

                “เพื่อนแทมินอยู่ห้องนี้เหรอ”    ฮันคยองถามแล้วยิ้มน้อยๆ แถมยังแอบหันมายิ้มให้กล้องตอนแทมินไม่ได้มองเขาอยู่อีกด้วย

                “ไอ้บ้าเอ๊ย! เดี๋ยวแผนก็แตกพอดี”    แทนที่จะเป็นฮีชอลแต่คนที่พูดกลับกลายเป็นฮยอกแจแทน เมื่อเห็นฮันคยองหันมายิ้มให้

                “ฮะ”    แทมินพยักหน้าเล็กน้อย แล้วตั้งใจฟังเสียงที่อยู่ในห้องว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่กลับไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่นิด จริงๆแล้วสมควรจะมีเสียงร้องของฮยอกแจออกมาบ้างล่ะ

                “แล้วไม่เข้าไปเหรอครับ”

                “รออีกซักพักก็ได้ฮะ แต่พี่ฮันคยองต้องรอเป็นเพื่อนแทมินก่อนนะฮะ”    แทมินตอบแล้วยิ้มแหยๆ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ประตูมากกว่าเดิม แล้วเอาหูแนบกับบานประตูไว้

                “ทำอะไรน่ะครับ”    ฮันคยองถามออกมาด้วยความสงสัย จะเข้าก็ไม่เข้าไปเลย เรื่องจะได้จบๆไป เขาจะได้เข้าไปหาฮยอกแจในห้องคังอินซักที

                “เปล่าฮะ จะเข้าแล้วล่ะ”    แทมินรีบส่ายหน้าปฏิเสธเพราะกลัวฮันคยองจะสงสัย ก่อนจะจับลูกบิดประตูไว้แล้วลองหมุนดูว่าล็อกอยู่หรือเปล่า และมันก็ไม่ได้ล็อกอยู่ คงจะเป็นเพราะว่าเขาบอกว่าจะตามมาดู

อนยูกับจงฮยอนเลยไม่ได้ล็อกไว้

                “ไม่เข้าไปล่ะครับ”    ฮันคยองทำหน้าสงสัยให้สมบทบาท

                “ฮะ”    แทมินได้แต่ยิ้มแหยๆอีกครั้งก่อนจะเปิดประตูเข้าไป แต่ทุกอย่างมันกลับมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไรเลย

                ฮันคยองที่ยืนอยู่ด้านหลังแทมินผลักแทมินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูล็อกทันที จากนั้นก็หันไปชูสองนิ้วใส่กล้อง นี่ถือเป็นผลงานของเขาได้เลย ที่สามารถส่งแทมินเข้าไปในห้องได้สำเร็จ หลังจากนั้นจึงรีบเข้าไปรวมอยู่กับทุกคนในห้องของคังอิน

                “เป็นไง ฝีมือ”    เมื่อเข้ามาในห้องแล้วฮันคยองก็พูดชมตัวเองทันทีพร้อมกับเข้าไปแท็กมือกับซีวอนก่อนจะนั่งลงข้างๆฮยอกแจ แต่ฮยอกแจกลับรู้สึกหมั่นไส้ซะมากกว่า

                “ท่ามันล่มขึ้นมาล่ะ ความผิดนายเต็มๆ”    ฮยอกแจใส่จริดพูดเล็กน้อย แล้วก็หันไปสนใจจอมอนิเตอร์อย่างเดิม ฮันคยองก็ได้แต่มองแล้วยิ้มเท่านั้น

                คิบอมที่มองดูอยู่ก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมา เพราะคิดว่าฮยอกแจคงจะไม่ใช่เมะอย่างที่เคยพูดไว้แน่ๆ

               

 

                ด้านแทมินก็เกิดอาการมึนงงจนทำอะไรไม่ถูกเมื่ออยู่ๆก็ถูกฮันคยองผลักเข้ามาในห้อง แต่เมื่อจะเดินกลับออกไปข้างนอกอีกครั้งประตูมันกลับล็อกเสียแล้ว

                “อนยู จงฮยอน พวกนายอยู่ในนี้หรือเปล่า”    แทมินตะโกนอยู่ในความมืดพร้อมกับคลำหาสวิตซ์ไฟ ไม่รู้ว่าอนยูกับจงฮยอนจะเล่นตลกอะไรกับเขาหรือเปล่า แถมยังฮันคยองอีก ตอนนี้เขามึนไปหมดแล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น

                ยังไม่ทันที่แทมินจะหาสวิตซ์ไฟเจอไฟในห้องก็ถูกขึ้นจนสว่างไปทั่วทั้งห้อง พร้อมกับมินโฮที่นั่งอยู่ที่โซฟา หันมามองแทมินเพียงแวบเดียวก่อนจะหันกลับไปอย่างเดิม

                 “นายมาอยู่ที่นี่ได้ไงมินโฮ!!”    คิ้วของแทมินขมวดเข้าหากันทันทีที่เห็นว่าใครอยู่ภายในห้องนี้ ตอนนี้เขารู้สึกงงไปหมดแล้ว แล้วอนยูกับจงฮยอนหายไปไหน

                “ก็มารอนายไง มาช้าจังเลยนะ”    ทั้งคำพูดและท่าทางของมินโฮดูแตกไปจากมินโฮที่แทมินเคยรู้จัก ทั้งสีหน้า คำพูด และท่าทางที่แสดงออกมา

                มินโฮเดินเข้ามาหาแทมินเรื่อยๆ ส่วนแทมินก็เดินถอยหนีทีละก้าว แต่แล้วแทมินก็หยุดยืนอยู่กับที่ เพราะเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องกลัวมินโฮ ในเมื่อมินโฮเป็นเบื้อล่างของตัวเอง

                “รอฉันทำไม!! อย่าบอกนะว่า.....”    แทมินลากเสียงยาวเพราะเริ่มจะรู้ตัวแล้วว่าโดนหักหลัง ทั้งที่เหตุการณที่เกิดขึ้นกับเขามันดูแปลกๆ แต่เขาก็ไม่เอะใจเลยซักนิด

                “ฉันเตือนนายหลายรอบแล้ว แต่นายไม่เคยเชื่อฉันซักครั้ง”    มินโฮเริ่มเดินไล้ต้อนแทมินอีกครั้ง จนแทมินต้องเดินหนีเข้าไปด้านใน

                “นี่มันอะไรกัน!!~ นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!!! แล้วอนยูกับจงฮยอนอยู่ไหน!! สองคนนั้นอยู่ไหน!!” แทมินตวาดใส่มินโฮเสียงดังลั่น

                “ถามตัวเองดูสิว่านายทำอะไรไว้บ้าง ไม่ต้องไปถามหาคนอื่นหรอก”   มินโฮเดินเข้าไปประชิดตัวแทมิน กระชากแขนแทมินแล้วเหวี่ยงจนแทมินเซลงไปนั่งที่โซฟา และมันก็เป็นครั้งแรกที่เขาลงไม้ลงมือกับแทมินด้วย เพราะตอนนี้มันสุดจะทนแล้วจริงๆ

                “นายกล้าทำกับฉันแบบนี้เหรอห๊ะ!!!~”    แทมินลุกขึ้นยืนตะคอกใส่มินโฮเสียงแข็ง มินโฮไม่เคยทำกับเขาแบบนี้มาก่อน แล้วก็ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้ด้วย

                “แล้วที่นายทำกับฮยอกแจล่ะ”    มินโฮผลักแทมินลงไปนั่งที่โซฟาอีกรอบ ตอนแรกเขาไม่ได้คิดจะใช้ความรุนแรงแบบนี้เลย แต่สำหรับแทมินแล้วคงมีแต่วิธีนี้เท่านั้น

                “ฉันทำอะไร!!~ สิ่งที่ฉันทำไอ้ฮยอกแจมันก็สมควรได้รับแล้วนี่!!!”    แทมินตวาดเสียงดังด้วยความโกรธจัด

 

 

                ภายในห้องลีมึกตอนนี้เงียบสนิทเมื่อทุกคนได้รู้ตัวตนที่แท้จริงของแทมิน แต่คนที่ตกใจที่สุดก็คงจะเป็นฮยอกแจ

                “นายคิดกับฉันแบบนี้จริงๆงั้นเหรอ”    ฮยอกแจพึมพำขึ้นมาเบาๆ การที่จะคบใครดูเพียงแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ

 

               

                “งั้นนายก็สมควรได้รับสิ่งที่ทำไว้กับฮยอกแจเหมือนกัน”    มินโอผลักแทมินนอนราบไปกับโซฟาก่อนจะตามเข้าไปทาบทับ แล้วกดจูบลงไปอย่างรุนแรง

                “มินโฮ!! นายมันทุเรศที่สุด!!! นายมันเลวที่สุด!!”    แทมินทั้งผลักทั้งดันมินโฮออกแต่มันก็เปล่าประโยชน์ น้ำตาเริ่มไหลนองหน้าเมื่อโดนการกระทำที่ป่าเถื่อนของมินโฮ ทั้งที่มินโฮเคยถนอมและตามใจเขามาตลอด

                “นายก็ทุเรศแล้วก็เลวไม่ต่างจากฉันนักหรอก”    ทั้งที่แทมินร้องไห้ออกมาอย่างหนักแต่มินโฮก็ไม่คิดที่หยุดการกระทำเลย กลับกระชากเสื้อของแทมินออกอย่างแรงจนมันขาด

                “ฉันผิดมากหรือไง!! ....ฮึก....ฮยอกแจมันได้ทุกอย่างที่ฉันอยากได้!....ฮึก....มันได้เข้าแก๊งโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย!! มันได้พี่ฮันคยองทั้งที่ฉันแอบชอบพี่เขามานาน....ฮึก...แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง!!!....ฮึก....นายหยุดเถอะนะมินโฮ....อื้อ...”    ตอนนี้แรงที่แทมินเคยมีมันกลับหายไปหมด เขาทำได้แค่ดันไหล่มินโฮออกเบาๆเท่านั้น มินโฮกลับยังคงสนุกกับร่างกายเขาต่อไป จากที่ขบเม้นอยู้บริเวณต้นคอก็เปลี่ยนมาที่ยอดอกสีชมพูแทน

                “ถ้านายอยากได้พี่ฮันคยองจัดจนต้องให้คนมาข่มขืนฮยอกแจ แล้วถ้าฉันอยากได้นาย ฉันต้องทำแบบไหนดีล่ะ”    มินโฮเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย ที่เขายอมทนแทมินทุกอย่างมาตลอด แทมินกลับไม่เคยสนใจเขาเลยซักนิด แล้วเขาก็ไม่เคยคิดเลยว่าต้องใช้วิธีแบบนี้กับแทมินด้วย

                เมื่อได้ฟังมินโฮพูดออกมาแบบนี้แทมินก็น้ำตาไหลพราก ก่อนจะหลับตาลง ให้มินโฮได้สนุกกับร่างกายตัวเองต่อไปเพราะถึงยังไงเขาก็สู้แรงมินโฮไม่ได้อยู่แล้ว ไม่เคยคิดเลยว่ามินโฮจะรู้สึกแบบนี้กับตน

 

                “เฮ้ย!!! ซีวอน!! ปิดกล้องด่วน!”    ลีทึกลุกตะโกนโวยวายลั่นห้องเมื่ออยู่ๆ บทพิพากษาคนผิดกลับกลายเป็นหนังสดให้ดูซะงั้น

                “ครับๆ!!!”    ซีวอนรีบปิดกล้องทันทีเมื่อลีทึกสั่ง ทั้งที่ยังอยากจะดูต่อ

                “ปิดทำไมล่ะ บางทีแทมินอาจจะพูดอะไรออกมาอีกก็ได้”    ฮีชอลร้องออกมาอย่างเสียดาย อุตส่าห์มีมาให้ดูถึงที่ ยังจะปล่อยให้หลุดมือไปอีก

                “ไปดูกันเองกับซีวอนนู้นไป!! เฮ้ย!!ซีวอน! ปิดไมค์ด้วย!”    ลีทึกหันไปพูดกับฮีชอลแล้วก็ต้องร้องตะโกนขึ้นอีกรอบเมื่อเสียงร้องครวญครางของแทมินมันดังผ่านไมค์ที่ติดไว้ในห้อง เขาล่ะเหนื่อยใจจริงๆ มินโฮทำอะไรไม่ได้คิดเลยหรือไงว่าทุกคนกำลังดูอยู่

                “ลีทึกอ่ะ!! ฉันให้เวลาพวกนายหนึ่งชั่วโมงแล้วกัน”    ฮีชอลหันไปทำท่างอนๆใส่ลีทึกก่อนจะพูดกับจอมอนิเตอร์เหมือนอย่างกับว่ามินโฮกับแทมินจะได้ยิน

                ทางด้านคู่คิบอมกับดงเฮได้แต่หันไปยิ้มให้กัน เพราะเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดาของเขาสองคน

ฮยอกแจนั้นหน้าแดงไปเรียบร้อย ฮันคยองก็ได้แค่นั่งยิ้มมองดูอยู่ข้างๆ ส่วนเหล่าเพื่อนๆของมินโฮกับแทมินทั้ง อนยู จงฮยอน คีบอมและอนยูก็ได้แต่อึ้งไปตามๆกัน

               

 

                จบลงแล้วกับเวลาและการกระทำที่โหดร้าย แทมินยังคงนั่งร้องไห้อยู่บนโซฟา มีเพียงเสื้อผ้าขาดๆของตัวเองที่ช่วยปกปิดร้องกายบางส่วน ส่วนมินโฮนั้นแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ และกำลังเดินตรงมาหาแทมิน

                “ไปขอโทษพวกเขาซะ จะได้จบๆกันไป”    มินโฮยืนพูดด้านหน้าแทมิน แต่พอเห็นแทมินในสภาพแบบนี้แล้ว ก็อดจะโกรธตัวเองไม่ได้เหมือนกันที่ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล

                “หึ! ยังต้องขอโทษอะไรอีกล่ะ แค่นี้ยังไม่พอใช่มั้ย!”    แทมินพูดทั้งน้ำตา ทำกับเขาขนาดนี้แล้วยังจะต้องให้เขาไปขอโทษใครอีก

                “คนที่นายควรจะขอโทษไงล่ะ รีบแต่งตัวซะ”    มินโฮจับแทมินให้ลุกขึ้นและช่วยแต่งตัวให้ ส่วนเสื้อเชิ้ตนักเรียนที่เขากระชากขาดก็ให้ใส่สูททับอย่างเดียว

                หลังจากที่แต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วมินโฮก็พาแทมินไปยังห้องของคังอินกับลีทึกที่ทุกคนรออยู่ เพียงแค่แทมินเห็นคนที่อยู่ในห้องเท่านั้น ดวงตากลมก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

                “พี่ฮันคยอง ฮยอกแจ พวกนาย”    แทมินครางออกมาเบาๆ คนพวกนี้คงจะรู้เรื่องหมดแล้วสินะ รวมไปถึงอนยู จงฮยอน คีบอมแล้วก็ยูบินด้วย แสดงว่ามีเขาคนเดียวที่โดนหลอกงั้นเหรอ

                “พวกเรารู้เรื่องหมดแล้วนะแทมิน เราแค่อยากฟังคำขอโทษจากนายเท่านั้น แล้วพวกเราจะไม่เอาเรื่องนายอีก”    ฮีชอลบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นมิตร เขาไม่อยากตวาดหรือว่าอะไรแรงๆ เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงๆมันก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมาก น่าจะเป็นแทมินมากกว่าที่โดนมินโฮกระทำการรุนแรงใส่

                “ขอโทษงั้นเหรอ”    แทมินพูดขึ้นมาเบาๆ เขารู้สึกเหมือนตัวเองไม่เหลืออะไรแล้วตอนนี้ ทั้งที่เคยได้ทุกอย่าง แต่กลับต้องมาเสียทุกอย่างไป

                “ถ้านายขอโทษเรื่องทุกอย่างจะได้จบๆไปไง”    อนยูช่วยพูดอีกแรง เพราะเขาก็อยากให้เรื่องนี้มันจบไปซักทีเหมือนกัน แต่แทนที่แทมินจะยอมง่ายๆ กลับตวาดกลับมา

                “ก็เพราะพวกนายนั่นแหละ!!! ฉันถึงได้เป็นแบบนี้!!!”    น้ำตาของแทมินไหลออกมาอีกครั้ง ถ้าไม่ใช่เพราะเขาถูกหักหลังเขาก็คงไม่ต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้

                “ก่อนจะโทษคนอื่น ทำไมนายไม่มองดูตัวเองซะก่อน ว่าจริงๆแล้วเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะใคร”    มินโฮกดไหล่แทมินลง แล้วแทมินก็ลงไปนั่งคุกเข่าอย่างง่ายดาย เพราะตอนนี้แทมินแทบจะไม่มีแรงเหลืออยู่เลย

                ทุกคนที่อยู่ในที่นี้ได้แต่มองดูด้วยความสงสาร บางทีพวกเขาอาจจะทำกับแทมินแรงเกินไปก็เป็นได้

                “ทำผิดก็ต้องขอโทษ ถ้านายพูดมันออกไปแล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”    มินโฮช่วยพูดให้แทมินยอมรับความจริงอีกครั้ง ส่วนเรื่องที่เขาทำป่าเถื่อนกับแทมินไว้ เขาจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง

                “ฮือ...ฉันผิดมากใช่มั้ย...ทุกคนถึงได้รุมรังแกฉันแบบนี้....ฮึก....ฉันเป็นคนไม่ดีขนาดนั้นเลยใช่มั้ย....ฮึก....”    แทมินพร่ำเพ้อออกมาทั้งน้ำตา ทุกคนที่อยู่ในห้องได้แต่ยืนเงียบ รู้สึกสงสารแทมินจับใจ

                “ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง....ฮึก....ผมขอโทษนะฮะพี่ฮยอกแจ...ฮึก...ฮือๆๆ”    แทมินบอกขอโทษฮยอกแจแล้วก็ร้องไห้โฮออกมา จนฮยอกแจต้องรีบเข้าไปกอดไว้เพื่อปลอบใจ

                “ถ้าแทมินทำผิดแล้วขอโทษ ไม่มีใครโกรธแทมินหรอกนะ พี่ไม่โกรธแทมินแล้วนะ พี่ไม่เคยโกรธแทมินเลย”    ฮยอกแจกอดแทมินไว้แล้วลูบหัวไปมาเบาๆเพื่อปลอบใจ เห็นแบบนี้แล้วเขาโกรธแทมินไม่ลงจริงๆ

                “แต่ยังมีคนที่นายต้องไปขอโทษอีกนะแทมิน ซองมิน เรียวอุก คยูฮยอน คือคนที่นายควรไปขอโทษที่สุด พวกเขาตกเป็นเหยื่อยโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉันจะไม่ตามไปดูหรอกนะว่านายจะขอโทษพวกเขาหรือเปล่า แต่ยังไงซะนายก็ต้องเจอเขาที่โรงเรียนอยู่ แต่ถ้าจะให้ดีนายสองคนก็สมควรไปด้วย”    พูดกับแทมินเสร็จฮีชอลก็หันไปพูดกับอนยูและจงฮยอนเพราะสองคนนี้ก็ยังไม่ได้ขอโทษซองมิน เรียวอุกและคยูฮยอนเหมือนกัน

                “คร๊าบ”    อนยูกับจงฮยอนขานรับโดยพร้อมเพรียงกัน ตอนนี้ให้พวกเขาทำอะไรก็ทำหมดนั่นแหละ

                “มินโฮ นายพาแทมินกลับบ้านไปได้แล้วนะ ส่วนพวกนายก็ช่วยกันเก็บอุปกรณ์ แล้วค่อยแยกย้ายกับกลับบ้าน”    ลีทึกสั่งการก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ส่วนมินโฮก็ช้อนตัวแทมินขึ้นอุ้มแล้วพาเดินออกจากห้องไป

                “หวังว่าแทมินกับมินโฮจะเข้าใจกันนะ”    เหล่าเพื่อนๆสองทั้งสองคนได้แต่ภาวนาให้เรื่องที่เกิดขึ้นไม่ร้ายแรงขนาดที่มินโฮกับแทมินต้องทะเลาะ คนที่อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กย่อมจะเข้าใจจิตใจกันอยู้แล้ว และหวังว่ามินโฮกับแทมินจะเข้าใจกัน

               

 

                ที่บ้านตระกูลโจวันนี้ดูจะเป็นวันนี้อีกวันหนึ่งของครอบครัว เพราะเป็นวันครบรอบแต่งงานของคุณโจกับคุณนายโจ ซองมินกับคยูฮยอนถึงได้ลงมาช่วยคุณนายโจและเหล่าแม่บ้านทำอาหารเย็น แต่ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นซองมินคนเดียวที่ช่วย เพราะอย่างคยูฮยอนเรียกว่าตามมานั่งเฝ้าน่าจะดีกว่า

                หลังจากที่ทำอาหารเย็นเสร็จก็ถึงเวลาทานอาหารเสียที คยูฮยอนนั้นไม่ยอมปล่อยให้ซองมินอยู่ห่างจากตัวเลยแม้แต่น้อย ไม่ว่าซองมินจะไปไหนต้องตามไปด้วยตลอด ขนาดตอนทานข้าวยังแทบจะนั่งตักกันอยู่แล้ว

                “รักกันขนาดนี้ทำไมซองมินถึงไม่ซองมินหนั้นกับคยูล่ะจ๊ะ”    คุณนายโจมองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะพูด เพราะเธอก็ไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งที่นับวันความรักของทั้งคู่ยิ่งดูหวานกันมากขึ้น

                ซองมินไม่ได้ตอบอะไรออกมาเพียงแค่ยิ้มบางๆกลับมาให้เท่านั้น ส่วนคยูฮยอนก็ไม่ได้สนใจคำพูดของแม่ตัวเองเท่าไหร่นัก เพราะมัวแต่สนใจซองมินอยู่ ตักนู้นตักนี่ให้จนเต็มจานไปหมด

                “แม่ว่าคยูคงดูแลหนูไม่ดีใช่มั้ย คยูมันยังเด็ก เรื่องรักๆใคร่ๆคงต้องศึกษาอีกเยอะ แม่นะอยากได้หนูมาเป็นสะใภ้บ้านตระกูลโจมากๆเลยนะลูก ต่อไปนี้ลูกต้องดูแลหนูซองมินให้ดีๆรู้มั้ยคยูฮยอน”    พูดให้ซองมินฟังเสร็จคุณนายโจก็หันไปบอกลูกชายตัวเอง นี่คือแผนต้อนให้ซองมินยอมหมั้นกับคยูฮยอนที่ได้เตรียมกับสามีไว้ แต่ดูเหมือนแผนขั้นที่หนึ่งจะไม่ได้ผลเท่าไหร่นัก เพราะสิ่งที่ได้กลับมาคือความนิ่งเฉย

                คยูฮยอนเพียงแค่หันมามองเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่นัก ถ้าซองมินไม่ยอมเขาก็ไม่อยากจะขัดใจแล้วล่ะตอนนี้ แต่ซักวันก็ต้องหมั้นให้ได้ ตอนนี้ขอแค่ดูแลซองมันให้ดีที่สุดเป็นพอ

                “จริงๆแล้วชีวิตหลังแต่งงานก็ทำให้คนเรารู้อะไรหลายๆนะ คุณว่ามั้ย”    แล้วคุณโจก็เริ่มแผนการขั้นที่สอง

                “ใช่ค่ะ พอเราแต่งงานแล้วทุกอย่างก็จะดีขึ้นไปหมด มีคนคอยอยู่ข้างๆ กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน และช่วยเหลือกันอยู่ตลอดเวลา”    คุณนายโจพูดไปก็ยิ้มไปพร้อมกับส่งสายตาหวานๆให้สามีซึ่งคุณโจก็รับมุขได้อย่างรวดเร็ว

                ซองมินมองแล้วก็ได้แต่ขำอยู่ในใจ ไม่คิดว่าพ่อกับแม่ของคยูฮยอนอยากให้เขาหมั้นขนาดนี้

                มีคนคอยอยู่ข้างๆ ตอนนี้คยูฮยอนไม่ยอมห่างจาเขาไปไหนเลยด้วยซ้ำ

                กินข้าวด้วยกัน ตอนนี้ของกินก็เต็มจานของเขาแล้วเหมือนกัน

                นอนด้วยกัน เขากับคยูฮยอนนอนด้วยกันทุกคืนอยู่แล้ว แถมยังกอดกันทั้งคืนอีกต่างหาก

                ช่วยเหลือกันตลอดเวลา ไม่มีครั้งไหนเลยด้วยซ้ำที่เขาจะต้องเผชิญอยู่กับเรื่องเลวร้ายคนเดียว

                แล้วยังมีสิ่งไหนอีกมั้ยที่ลีซองมินคนนี้ต้องการจากโจคยูฮยอน....ขอเพียงแค่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไปก็เพียงพอแล้ว


                                                             --------------------------------------------------------------------
kr...Talk
555+ วันนี้ไรเตอร์อารมณ์ดี ก็เลยมาอัพต่อให้ตอนนึง
เหตุผลที่ชื่อว่า AMIGO เพราะว่ามันเป็นตอนที่แทมมินเสร็จมินโฮแล้ว
และมันเป็นศัพท์เฉพาะทางของไรเตอร์ทั้ง2 คำจิ้นอ่ะ ก็เลยให้ชื่อนี้(พวกไรเตอร์หื่น)

ขอบ่นหน่อย งาน12+ที่จะถึงนี้มันจะขูดเลือดขูดเนื้อไรเตอร์ไปถึงไหน
ไรเตอร์อยากไปดูหนูมินกับฮยอกกี้นะเนี่ย ทำไมต้องเสียตังค์เข้าด้วย
แต่ถ้ามีเงินไรเตอร์จะซื้อแล้วกัน เซงโคดๆๆๆ

คราวนี้ไม่บอกว่าจะเอาเม้นเท่าไหร่ เพราะถูกใจจะมาอัพเองจ้า