คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 : รั ก แ ห่ ง ส ย า ม
บทที่ 5
__________________________________________________________________________________________
เช้าแล้ว ตื่น เช้าแล้ว ตื่น เช้าแล้ว ตื่น
เสียงนาฬิกาปลุกสุดจะน่ารักที่แม่ผมซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดดังขึ้น ผมรู้สึกเหมือนมีใครกอดผมไว้ เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับ...
“อ่าว เฮ้ย ไอ้บอล” มันมาได้ไงฟะ แล้วมันมากอดตูทามมายยยย >///<
“ไอ้บอลๆๆๆ” ลุกไม่ได้อะครับ ได้แต่เรียก
“ไอ้บอล ไอ้บอล โว้ยยยยยยยยย” มันยิ่งกอดแน่นครับ ตื่นซักทีดิวะ T^T
“ไอ้บอล กรูจะนับถึงสาม ถ้าเมิงไม่ตื่นนะ... หนึ่ง...สอง...สาม!! ”
“zZz Z z” -*-
เอาล่ะ!! ผมกระชากมืออกจากอ้อมกอดมัน เล็งไปที่เป้า...หมาย (อิอิ คิดอะไรอยู่) เป้าหมายของผมคือตามัน ผมใช้เทคนิคชั้นปราบเซียน เอานิ้วชี้และนิ้วกลางแหกตามัน ที่ผมเห็นคือ...ตาดำ อ้าว มันตื่นแล้วนี่หว่า (คนที่นอนหลับถ้าเปิด(แหก)ตาดูจะเห็นแต่ตาขาวน่ะครับ)
“อ้าว.. ไอ้บอล ไม่ต้องมาฟอร์มเลยเมิง ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“…”
“ไอ้บอล ปล่อยกรูนะเว่ย” ผมดิ้นใหญ่เลยครับ มันไม่ยอมปล่อย ผมจะออกเองก็ได้… แต่มันยิ่งกอดผมแน่นขึ้นไปอีก จนผมเริ่มหายใจไม่ออก
“กรูจะตายแล้วโว้ย ถ้าเมิงไม่หยุด กรูเลิกคบ”
“โอ๋ๆ ก็ได้ๆ เลิกแกล้งแล้วคร้าบ ฮ่าๆๆ” พูดจบมันก็ยังไม่ยอมลุก... แล้วทำไมต้องมองกรูอย่างงั้นวะ
“ลุกได้แล้วๆ กรูไม่ใช่หมอนข้างนะเว่ย..ก..กอดอยู่ได้” ลืมตัวไปครับว่ามันกอดผมอยู่ >///< เขินน~ง่า
“เออ กรูนึกว่าเมิงเป็นหมอนข้างโทษทีว่ะ” หะๆ = =”
“เมิงเข้ามาในห้องกรูได้ไงวะ”
“เดินเข้ามาดิ ‘จารย์เค้าไม่ให้ล็อกห้องหนิ”
“เข้ามาทำไม”
“มาอยู่เป็นเพื่อนเมิง เดี๋ยวเมิงโดนผีหลอก” (ผีหลอกหรือบอลหลอก อิอิ)
“เออ ขอบใจ!” อยากจะพูดให้ฟังนิ่มๆกว่านี้จัง... ผมดีใจน่ะ มันเป็นห่วงผมอีกแล้ว ^^
“ลุกได้แล้วมัวแต่ยิ้ม ชอบให้กรูกอดเหรอ” มันทำหน้ากวนๆ ตกลงเป็นผมใช่มั้ยที่โดนสั่งให้ลุก
“โห พอเลยเมิง หลงตัวเองว่ะ” แต่ก็ชอบให้มันกอดจริงๆแหละ ^O^
“ยังไม่ลุกอีก วันนี้ต้องไปสยามนะเว่ย อย่าลืมเด่ะ” ไม่ได้ลืมหรอก แต่ยังไม่อยากลุกต่างหาก
“เออ แม่งขี้เกียจทำโปรเจกต์ยักษ์ว่ะ” แล้วผมก็ลุกจนได้ เสียดายอะ >O< มันก็ลุกตามมา
“ไปอาบน้ำได้แล้ว ไป รึจะให้กรูอาบให้”
“เออๆๆ ไปแล้วๆ”
.
.
หลังจากที่ผมกับมันอาบน้ำเสร็จ(คนละห้องกันนะครับ)ก็ไม่ลืมที่จะเอาใบออกไป วันนี้ผมมาในชุดเสื้อยืดสีเขียว กางเกงยีนส์ ไอ้บอลใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงขาสั้นสีเทา...ดีนะที่มันหล่อ ไม่งั้นก็ขอทานดีๆนี่เอง
ผมกับมันนั่งรถเมล์ไป คนเยอะน่ะครับ ต้องยืนโหนเอา พอมาถึงมาก็พาผมเดินไป แล้วก็หยุดอยู่ตรงหน้า...ร้าน..เอ่อ..ร้านไอติมเนี่ยนะ =*=
“กรูจะมาทำงานนะเว่ย”
“เออ ก็ทำงานไง กรูพามาสำรวจร้านไอติม”
“ร้านไอติมเนี่ยนะ บ้าป่าววะไอ้บอล”
“เถอะน่า กรูหิวแล้ว” มันทำสายตาอ้อนอย่างงี้ผมก็ยอมมันอยู่แล้วแหละ > < มันคงรู้ว่าผมชอบกินไอติมด้วย แหะๆ
“ก็ได้ๆ” แล้วมันก็พาผมเดินเข้าไป นั่งโต๊ะริมกระจก
“วานิลาซันเดย์สองครับ” อิอิ มันยังจำได้ว่าผมชอบวานิลา
ซักพักพี่สาวพนักงานก็เดินมาเสิร์ฟ… น่ากินจังเลยยย >O< เห็นแล้วผมก็ตักกินทันที
“แหม..กรูจะมาทำงาน กรูจะมาทำงาน...” มันเห็นผมกินเลยอดกวนตรีนไม่ได้
“ก็สั่งมาแล้วนี่ หรือจะให้กรูห่อกลับหอ”
“เออ กินไปซะ” แล้วมันก็กินบ้าง ผมเห็นมันมองหน้าผมไป กินไป (ที่ผมเห็นเพราะผมก็มองมัน >///<) ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ จะเขินก็เขิน จะขำก็ขำ
“ทำไมวะ หน้ากรูมีอะไรติดหรอ” อดถามไม่ได้ครับ
“เปล่า แค่วันนี้เมิงน่ารักดี”
“พอเลย กรูไม่อยากน่ารักว่ะ กรูอยากหล่อ” ฮ่าๆ พูดไปได้
“หล่อให้ได้ครึ่งกรูก่อนเถอะ” โห ไอ้หลงตัวเอง
“เออ เมิงโคตรพ่อโคตรแม่หล่อเลยว่ะ พอใจยัง”
“ฮ่าๆๆ” ดูมันดิครับ หัวเราะชอบใจใหญ่ เอาเขาไป...
ผมมองออกไปนอกร้าน เห็นคนที่เดินผ่านมองมา มองทำไมกันครับ ผมมากินไอติมกันนะ ไม่ได้มาเต้นแซมบ้าโชว์ซักหน่อย หรืออย่างที่ไอ้บอลบอก เค้าอาจจะมองเพราะผมน่ารักก็ได้ ^O^ ฮ่าๆ ติดเชื้อหลงตัวเองจากไอ้บอล
พอกินเสร็จผมจะไปจ่ายตังค์ ไอ้บอลมันบอกว่าจะจ่ายให้ แต่ผมไวกว่าควักตังค์จ่ายให้มันไปเรียบร้อยแล้ว...
“งั้นกรูจะหาซื้ออะไรให้นะ จะได้เท่าเทียมกัน” มันเสนอ
“ไม่เป็นไรเว่ย สปอร์ตเพื่อมิตรภาพที่ยั่งยืน” โป๊ก! พูดเอง แต่มันรู้สึกเหมือนมีใครมาตีหัว -_-^
“เออน่า พอกินข้าวเสร็จเมิงไปสำรวจเลยนะ จะจดอะไรก็เชิญ” อ้าว..ทิ้งกรูหรอ T^T
“แล้วเมิงล่ะ จะไม่ทำเลยใช่มั้ย” เริ่มน้อยใจแล้วครับ มันทิ้งผม แล้วยังโยนงานมาให้อีก
“เมิงมารอกรูตรงนี้บ่ายสามนะ ไปก่อนนะเว่ยบ่ายสามนะ อย่าลืม” มันไม่ตอบ หันมายิ้มให้ แล้วก็...จากไป... T^T
.
.
เฮ้อ~
เบื่อจังครับ ทั้งๆที่สยามมีอะไรที่น่าสนใจมากมาย... ผมเห็นเด็กผู้หญิงประมาณม.สองม.สามที่แต่งตัวเกินวัย(เป็นสาวเกินน่ะครับ เรียกง่ายๆก็...)สองสามคนมองมาทางผมอยู่ วันนี้ผมน่ารักขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย(ยังจะหลงตัวเองอีก) พอเดินต่อไป พวกเธอก็เดินตามครับ ตามจนชักจะรำคาญ ยิ่งหงุดหงิดอยู่ พอผมหันไปทำตาขวางใส่ หนึ่งในนั้น(น่าจะเป็นจ่าฝูง)ก็เดินมาหาผม
“นี่นาย พี่คนที่เดินมากับนายชื่ออะไรหรอ” เพล้ง! เพล้ง! คิดว่าหลงเสน่ห์ผม ไม่ค่อยเลยครับน้อง - -“ ไม่ค่อยจะส่อเลย
“เอ่อ มีอะไรหรอครับ”
“พี่เค้าหล่อดีอะ ขอเบอร์ได้ปะ” ให้ตายสิเด็กสมัยนี้
“พี่ไม่มีเบอร์มันครับ” จริงๆน่ะมีสิ แต่ไม่อยากให้ หึหึ
“หรอ อืม แล้วพี่เค้าชื่ออะไรอะ” เรียกตูนาย เรียกมันพี่ -*-
“น้องไปถามมันไป มันไม่ชอบให้ใครมายุ่งอะ งั้นพี่ไปก่อนนะ” ฮ่าๆ เผ่นมาเลยครับ ทิ้งให้คนมั่นใจในตัวเองเกินไปยืนงง... มันน่าโมโหเหมือนกันนะ อาการแบบนี้เรียกว่าหึงรึเปล่าน้า...ไม่หรอกครับ...ผมไม่มีสิทธิ์
.
.
ผมเดินไปเรื่อยๆจดโน่นจดนี่ ไอ้บอลมันคิดได้ไงวะ สำรวจสิ่งแวดล้อมที่สยามเนี่ย
อีกสิบนาทีจะบ่ายสามแล้ว ผมไปรอมันดีกว่า...
.
.
เมื่อไหร่จะมาวะ บ่ายสามสิบห้าแล้วนะเฟ่ย ปล่อยกรูรอตั้งนาน ผมโทรศัพท์ไปตามมันอีกรอบ แต่มันก็ยังไม่รับสาย
โทรไปอีกทีซิ หมายเรียกที่ท่านเรียกมะ... ได้ยินแค่นี้ก็วางเลย คราวนี้เมิงปิดเครื่งหนีเรอะ หงุดหงิดๆ = =*
รอไปอีกห้านาที... ผมเห็นมันวิ่งมาแล้ว ยิ้มอะไรฟะ ทิ้งกรูไว้แล้วหนีไปคนเดียว สะใจหรือไง
“เมิงไปไหนมา” เห็นมันแล้วสงสารเหมือนกันนะครับ เหงื่อโชคเชียว
“กรูไปเอาของมาให้” มันยื่นเอกสารให้ผม โครงงานนี่หว่า มันทำเสร็จแล้วหรอ
“เมิงทำเสร็จตอนไหนวะ กรูไม่เห็นได้ทำอะไรเลย”
“กรูนั่งทำตอนอยู่หออะ เสร็จตั้งนานแล้ว” ขอคารวะเลยครับ มันฉลาดกว่าผมล้านแปดเท่า แล้วเมิงไม่ไปสำรวจอะไรเลยเนี่ยนะ... เออใช่ ตอนมันยังไม่ย้ายมาอยู่หอโรงเรียน มันอยู่แถวสยามนี่หว่า
“อ้าว สาด เมิงไม่บอกกรู แล้วที่ให้กรูทำวันนี้ล่ะวะ”
“ก็คิดซะว่าที่เมิงทำเป็นการช่วยกรูละกัน” เอาเข้าไป
“แล้วที่ไปโกหกขอ’จารย์ทำเรื่องออกนั่นก็เพื่อมาเที่ยวเนี่ยนะ”
“เออ ก็กรูอยากมากับเมิงหนิ” อ..อะไรนะ
“ก็ กรู อยาก มา เที่ยว กับ เมิง ไง” มันพูดเน้นๆ ทำหน้าจริงจัง ผมอึ้งอีกแล้วครับ เดี๋ยวนี้มันแปลกๆแฮะ แก้เขิน รีบเปลี่ยนเรื่องๆ
“แล้วเมิงหายไปไหนตั้งนาน”
“กรูกลับหอไปเอางาน”
“แล้วทำไมไม่รับสาย”
“ตอนเมิงโทรมากรูอยู่ที่โรงเรียน แล้ว’จารย์ใช้ให้กรูช่วยจัดของ”
“โอเคครับๆ ลงทุนปิดเครื่องหนีกรูเลยหรอ”
“เปล่าเว่ย แบดหมด”
ฟิ้ว~ (ลมพัด)
ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง
“เออ..นี่” ไอ้บอลมันหาของในเป้มัน
“อ่ะ กรูให้” มันยื่นช็อคโกแล็ตกล่องใหญ่มาให้ โคตรหรูเลยครับ มันให้ผมจริงๆหรอ ดีใจจัง เกิดมายังไม่เคยมีใครให้ช็อคโกแล็ตผมเลย >///<
“อะไรวะ” ฟอร์มไว้ก่อน
“ช็อคโกแลตไง ตาบอดหรอวะ”
“ไม่ กรูหมายถึงเมิงให้ทำไม” เข้าใจอะไรยากใช่มั้ยครับ ผมน่ะ
“ก็...แทนค่าไอติมที่เมิงเลี้ยงกรูไง” มันกำลังมีพิรุธแน่เลยครับ มันหลบตาผมน่ะ
“เฮ้ย ไม่เป็นไรเมิง งั้นกรูได้กำไรเยอะเลยว่ะ” ผมเริ่มหน้าแดงอีกแล้วครับ
“เออน่า เมิงกินให้หมดนะ ห้ามแบ่งใครด้วย กรูให้เมิงกินคนเดียว” มันพูดไปเกาหัวไป แหะๆ ตลกเป็นบ้า แต่ก็..น่ารักดีครับ >///< เขินจังเลย ผมไม่กล้ามองหน้ามันแล้วเนี่ยยย
“อืม” ผมยิ้มให้มัน มันจะเห็นว่าผมหน้าแดงมั้ยนะ
“สัญญานะ” มันยิ้มกลับ เป็นยิ้มที่...จริงใจสุดๆเลยครับ ^^
“อืม สัญญา^^”
__________________________________________________________________________________________
to be continue...
เป็นตอนแรกเลยครับที่ลงรวดเดียว100% (อนาถจิต -*-)
เม้นท์ = อัพ <-- กลายเป็นคำขวัญไปแล้วครับ อิอิ
_____________________________*
ตอบคำถาม
Sport_light ใส่แว่น : ไม่โกรธครับ หุหุ เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งนะครับ
<--$iinceritY--> : เอ่อ..เถื่อนๆมันคนละขั้วกับเรื่องนี้เลยอะครับ แหะๆ
_____________________________*
ความคิดเห็น