คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Night 05
05
สองมือเลื่อนโอบกอดร่างเล็กใต้ร่างพรมจูบแผ่นหลังขาวเนียนด้วยความหื่นกระหายราวกับต้องการสารเสพติด ร่างสูงที่ผละออกมาเชยชมผลงานบนเรือนกายเล็กที่นอนแผ่อยู่บนเตียงด้วยแววตาวาวโรจน์ มุมปากหยักกระตุกยิ้มอย่างชอบใจเมื่อร่างเล็กที่พึ่งเสร็จกิจกรรมหฤหรรษ์ส่งเสียงครางแผ่ว กลีบปากอวบอิ่มเผยอค้างเพื่อหายใจพร้อมระบายความรู้สึกเสียวส่านที่ยังคงหลงเหลือ
“หนุ่มน้อย บอกชื่อมาสักทีสิ” กลีบปากหยักกดลงที่ซอกคอขาว ก่อนจะผละออกเอื้อนเอ่ยเพียงแผ่วเบาให้เข้าใจก่อนจะปล่อยให้อีกคนเป็นอิสระ
“อื้อ ทำไมหล่ะคุณลุงอยากรู้ทำไม”ร่างเล็กลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่มก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่หมิ่นเหม่ปลายเตียงหากแต่ก็ไม่ได้ใส่ในทันที ลูกแก้วกลมใสจับจ้องเรือนกายแข็งแรงของคนตรงหน้า ดูก็รู้ว่าคนตรงหน้าน่ะดูแลตัวเองดีขนาดไหนทั้งมัดกล้ามแขนหรือหน้าท้องก็ได้รูปสวย ดูดีจนอยากได้มาเป็นของตัวเอง
เนิ่นนานกว่านาทีไม่มีเสียงใดตอบกลับจากร่างสูงมีเพียงกลิ่นควันบุหรี่ลอยมาแตะจมูกเท่านั้น สองขาเรียวสวยก้าวลงจากเตียงขาเรียวสาวเท้าเข้าไปหาคนที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างแขนเรียวข้างขวายกขึ้นโอบรอบลำคอ มืออีกข้างคีบบุหรี่ออกจากกลีบปากหยักก่อนจะขยี้ลงกับที่เขี่ยบุหรี่กลีบปากอวบอิ่มคลอเคลียกับกลีบปากหยักของร่างสูงช้าๆอย่างยั่วยวนก่อนที่แขนอีกข้างจะยกขึ้นโอบรอบลำคออีกคน กลีบปากอวบอิ่มขยับเอ่ยเพียงแผ่วเบาให้คนได้ยินยกยิ้มด้วยความพอใจก่อนจะให้รางวัลอีกคนบนเตียง...
“เรียกผมว่า คิม มินซอกนะครับ คุณลุงจงแด”
เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นเป็นจังหวะเนิบนาบไปตามทางพื้นหินอ่อน มือหนาล้วงหยิบคีย์การ์ดจากกระเป๋าเสื้อสูทก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในเพนเฮ้าส์ ร่างสูงจัดการถอดรองเท้าเข้าชั้นให้เรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าไปที่ริมระเบียงที่เปิดอยู่
วงแขนแกร่งยกขึ้นโอบกอดรอบเอวของหญิงสาวในชุดสีขาวด้วยความรู้สึกโหยหาและคิดถึง กลีบปากหยักกดลงที่ข้างแก้มใสอย่างนุ่มนวลก่อนจะผละออกมากระซิบที่ข้างหูแผ่วเบา
“คิดถึง ผมคิดถึงคุณ”คำหวานเอ่ยบอกด้วยเสียงนุ่มทุ้มในทุกคำสร้างให้กลีบปากอวบอิ่มผลิยิ้ม ร่างบางของหญิงสาวค่อยๆหันมาก่อนดวงตากลมใสจะช้อนสบกับดวงตาคู่คม กลีบปากหยักบางประทับลงบนหน้าผากมนเลื่อนลงมาที่เปลือกตาสีมุกจุมพิตลงที่ปลายจมูกและประทบลงที่กลีบปากรสจูบแสนนุ่มนวลด้วยหัวใจที่โหยหาช่างหอมหวานราวกับน้ำผึ้งชั้นดีไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ร่างสองร่างเดินออกจากระเบียง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ร่างบอบบางของหญิงสาวนอนราบไปกับผืนเตียงพร้อมคำรักหวานหยดจากใครอีกคน
“โซฮี ผมรักคุณ”
!!!!!!
จงแดสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกสะงัดของค่ำคืนฤดูหนาว มือหนายกปัดปอยผมที่ลู่ลงมาปิดตาออกก่อนจะขยี้หัวแรงๆ สองสามที ร่างสูงลุกออกจากเตียงไปนอกห้องนอน จงแดกลับมานอนที่เพนเฮ้าส์ ได้เกือบจะสองอาทิตย์แล้วแม้จะเกลียดการอยู่คนเดียวมากแค่ไหนแต่เขาก็ควรจะชินกับมันสักที มือหนาเปิดตู้เย็นขนาดเล็กออกหยิบเบียร์กระป๋องเย็นเฉียบขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะเดินไปส่องกระจกในห้องน้ำมือหนายกขึ้นลูบคางไปมาสัมผัสได้ว่าหนวดมันขึ้นมาจนเด่นชัด
“อืม ค่อยโกนละกัน” ร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำไป ยกเบียร์ขึ้นดื่มอึกใหญ่ก่อนจะโยนกระป๋องทิ้งถังขยะ
จงแดไม่ได้กลับเข้าห้องนอนของตัวเองเพียงแต่เขากลับเดินไปเปิดประตูห้องนอนอีกห้องหนึ่ง ประตูห้องถูกเปิดออกให้ได้รับลมที่พัดเข้ามาทั้งที่ห้องไม่ได้เปิดหน้าต่าง ภายในห้องถูกออกแบบและตกแต่งโดยปาร์ค ชานยอล วอลเปอร์สีสันสดใสพร้อมตัวการ์ตูนน่ารักเหมาะสำหรับเด็กผู้หญิง ตุ๊กตาตัวใหญ่ถูกตั้งอยู่บนเตียงขนาดพอเหมาะสำหรับสองคน กรอบรูปถูกตั้งเรียงที่ชั้นติดพนัง โต๊ะเขียนหนังสือที่มุมห้อง
จงแดเดินไปหยิบกรอบรูปที่จากชั้นมาหนึ่งอัน รูปของหญิงแก้มกลมน่ารักกำลังอุ้มเด็กผู้หญิงอายุสองขวบบนชิงช้าสวรรค์
รูปใบนี้ถูกถ่ายด้วยตากล้องสมัครเล่นอย่างเขา นางแบบในรูปก็ไม่ใช่ใครอื่นคือลูกน้อยและภรรยาของเขาเอง รูปที่ถูกถ่ายออกมาแบบสะเปะสะปะกลับดูสวยงามสำหรับเขา รอยยิ้มในรูปที่ส่งให้เขาชั่งสวยงามเหลือเกิน
ร่างสูงทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่มมือหนายกขึ้นลูบรูปถ่ายไปมาด้วยความคิดถึงเปลือกตาบางปิดแน่นพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาที่ปลายหางตา ก่อนจงแดจะผ่อนคลายแล้วจมสู่ห้วงนิทราพร้อมสายลมที่โอบกอดเขาไว้...
TBC
SPHINXGERGER:
คอมเม้น โหวต ทวิต #เสี่ยจงแด ตามสบายครับ
คอมเม้นด้วยนะครับ บาย
ความคิดเห็น