คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER'3 "พี่รหัสน้องรหัส"
พี่หล่อนะครับ จบปิ๊ง.
(01-XXX-XX45)
ผมนั่งอ่านข้อความในฉลากแผ่นเล็กมาได้สักพักนึงแล้ว ผมเป็นคนประเภทที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ซะด้วยสิ ขืนโทรไปอาจจะพูดไม่ออก พูดจาไม่ดีใส่พี่รหัสก็เป็นได้ นี่หนักใจจริงๆนะครับเนี่ย ผมจะทำยังไงดี...
“ซองยอล มาช่วยแม่ขายของหน่อยลูก!” ไม่รู้ฟ้าจะรู้เห็นเป็นใจหรือกลั่นแกล้งกันแน่ เสียงตะโกนของแม่ดังมาจากหน้าบ้านและนั่นเป็นสัญญาณบอกให้ผมไปช่วยแม่ขายของ เพราะขาเม้าท์ของแม่มาแล้ว ._.
“ครับแม่” ผมเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเก็บตังค์ แม่นะแม่จะมาเรียกอะไรตอนนี้ ผมกำลังตัดสินใจได้อยู่แล้วเชียว พอได้ยินเสียงแม่เท่านั้นแหละ..ความมั่นใจหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ อาเมน
“ตายแล้ว จริงหรอคะคุณนายอินจอง? ลูกคุณนายนี่ดูเพรียบพร้อมไปหมดซะทุกอย่างเลยนะคะ ผิดกับลูกชายของดิฉันเป็นไหนๆเลยค่ะ” เอาอีกละแม่ผม เอาผมไปนินทาอีกแล้ว
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะคุณมุนอา ลูกชายของคุณดูเป็นเด็กดีนะคะ ดิฉันเห็นมาช่วยขายของทุกวันเลย” คือผมไม่ได้อยากจะเสียมารยาทขนาดนั้นนะครับ แต่พวกแม่ๆเค้าพูดเสียงดังน่ะ ผมบังเอิญได้ยินจริงๆ
“แล้วทำไมไม่ให้เค้าเข้ามานั่งในบ้านก่อนล่ะคะนั่น? เดี๋ยวดิฉันจะให้ซองยอลไปเอาน้ำมาให้”
“โอ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะๆ แค่ให้เข้ามาคุยในบ้านก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้วค่ะ งั้นเดี๋ยวดิฉันไปตามเจ้าลูกชายสักครู่นะคะคุณมุนอา”
“ซองยอลไปเอาน้ำเย็นมาให้แม่สักแก้วสิลูก มีแขกมา” โอ๊ย ผมจะกรี๊ดจริงๆแล้วนะ เมื่อกี้กดเบอร์พี่รหัสเรียบร้อยกำลังจะโทรออกแล้วเชียว สุดท้ายผมก็ต้องเดินเข้าไปหลังครัวเพื่อที่จะรินน้ำใส่แก้วให้กับ’แขก’คนนั้น และด้วยความที่รีบเพราะจะได้โทรหาพี่รหัสเร็วๆ
เพล้ง!!
ผมดันทำเหยือกน้ำหล่นซะนี้ อะไรกัน T^T
“ซองยอล เกิดอะไรขึ้นในครัวน่ะ!!!!!” ซวยแล้ว แม่มา..
“เอ่อ ไม่ต้องหรอกครับคุณอา เดี๋ยวผมไปดูเองดีกว่า” เสียงของ’แขก’คนนั้นดังขึ้น และนั่นก็ทำให้ผมโล่งใจไปเปราะหนึ่ง ผมนั่งยองๆเก็บเศษเหยือกน้ำเมื่อกี้มาใส่ถังขยะ แต่ก็ดันมีอีกมือหนึ่งมาช่วยเก็บอีกแรง
“…”
“เราเจอกันอีกแล้วนะ J”
เฮือก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
--------------------------------------------- 35% ----------------------------------------------
จงเชื่อในพรหมลิขิต จงเชื่อในเหตุการณ์ที่นำพาความรักมาให้…
WOOHYUN PART
ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด นี่ผมจะต้องโทรไปหาไอ้(พี่รหัส)บ้านั่นจริงหรอเนี่ย? แล้วไมต้องมีกฎที่ว่า‘ถ้าไม่ได้ข้อมูลของพี่รหัส ก็จะโดนทำโทษ’ด้วยนะ บ้าที่สุด! ยิ่งรู้ว่าพี่รหัสของผมคือคิม ซองกยู นี่....อยากตาย
พอพูดถึงชื่อนี้ทีไร มันชอบทำให้ผมย้อนกลับไปคิดเหตุการณ์ในห้องตอนนั้น ที่หันมาขยิบตาให้ผมนี่มันหมายความว่าไงฮะ ขนลุก สยองที่สุดToT
ตื่อดึ๊ง
ผมหันหน้าไปทางคอมพิวเตอร์ที่เปิดทิ้งไว้ ปรากฏว่ามีแชทเฟสบุ๊คเด้งขึ้นมา
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
สวัสดีจ้ะเธอ :P
................................แดกจุดแป๊ปนะครับ นี่ผมเคยเป็นเพื่อนกับไอ้หมอนี่ด้วยหรอครับ? ลบตอนนี้ทันรึเปล่า ฮือ
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
อ่านแล้วไม่ตอบนี่งอลมากนะรู้ป่าว -3-
นัมอูน้อย ซอยสอง :
มีไร?
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
กรี๊ด!น้องนัมตอบพี่ด้วย รู้สึกเป็นเกียรติจริงๆTwT
นัมอูน้อย ซอยสอง :
ปัญญาอ่อน ไปนอนไป๊!
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
ไม่ไปๆ อุตส่าห์ได้คุยกับคนน่ารักทั้งที ขอจัดหน่อยสิ
นัมอูน้อย ซองสอง :
จัดอะไร เป็นบ้าไปแล้วหรอ?
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
ถึงพี่จะบ้า แต่พี่ก็บ้ารักน้องนะ ฮิ้ว><
อ ไอ้บ้านี่ พิมพ์อะไรออกมาเนี่ยรู้บ้างมั้ย?=///////=!!! ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมจะต้องพิมพ์ตอบทุกประโยคที่ถามมา โง้ย ผมไม่ชอบแบบนี้เลย จริงๆนะ
นัมอูน้อย ซองสอง :
ไม่ได้!! รักบ้ารักบออะไรกัน คิดไปเองทั้งนั้น
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
พี่ไม่ได้คิดไปเอง แต่มันคือพรหมลิขิตต่างหากล่ะ
นัมอูน้อย ซองสอง :
จะอะไรก็ช่างเถอะ แล้วนี่เป็นเพื่อนกันในเฟสได้ไง?
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
น้องนัมลืมเรื่องของเรา!? น้อยใจที่สุดอ้ะ T^T
อ๊ากกกกกกกกกกกก!ประสาทจะกินหัวผมอยู่แล้ว ทำไมกวนแบบนี้นะ งื้อ ไม่ชอบเลย อย่ามาพูด(ให้ใจลอย)เล่นแบบนี้ไม่ได้รึไง ไอ้คนบ้า คนผีทะเลT___T
นัมอูน้อย ซองสอง :
กำลังพูดเรื่องอะไรน่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
ก็พี่เคยขอเฟสน้องตอนม.สองไง แล้วน้องก็ให้มา. /// .
นัมอูน้อย ซองสอง :
หรอ? จำไม่เห็นได้ จะนอนละนะ
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
มันเพิ่งจะสองทุ่มกว่าเองนะจ๊ะน้องนัม เด็กอนามัยจังเลย ชอบๆ >3<
นัมอูน้อย ซองสอง :
ไอ้บ้า ไปนอนจริงๆแล้ว บาย!
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
งั้นคืนนี้พี่จะไปเข้าฝันนะครับ ถ้าโอเคให้ทำปากจู๋ >3<
นัมอูน้อย ซองสอง :
จู๋คนเดียวเถอะคนบ้า! ฝันดี..
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ :
ฝันดีครับคนดีของพี่ เจอกันพรุ่งนี้นะJ
ค คนดีของพี่? อีกแล้วนะซองกยูคนบ้า พิมพ์อะไรทำไมไม่คิดก่อน ฮื้อ พอผมทำท่าจะล็อกเอ้าท์ออกจากเฟสบุ๊ค ก็มีสเตตัสหนึ่งขึ้นมาที่หน้าแรกของผม
กะริวกริ้ว ซองกยูเองนะจ๊ะ
ปากแข็งในโลกความจริงแต่เผยทุกสิ่งในโลกออนไลน์ คนคนนั้นคือคนที่ผมรัก ;)
นี่ผมไม่ได้อยากจะใจอ่อนอะไรเลยนะ แต่ทำแบบนี้มันก็เกินไป....เกินกว่าที่น้ำแข็งที่เกาะหัวใจผมจะไม่ละลายน่ะสิ TT____________________TT ผมรับภาระความหนักใจนี่ไม่ไหวจริงๆ ผมต้องโทรไปคุยกับซองยอลแล้วล่ะ
[อันยอง ว่าไงอูฮยอน?] ไม่นานนักเขาก็รับสายผม
“มีเรื่องเครียด อยากระบายว่ะซองยอล”
[หื้ม นายเคยมีเรื่องเครียดกับเค้าด้วยหรออูฮยอน?] แหม่ พูดแบบนี้สงสัยอยากไฝว้ =_=
“ฉันก็มีความรู้สึกนะเว้ย คืองี้ เมื่อกี้ซองกยูทักเฟสฉันมา”
[จริงหรอ!? เค้ารู้เฟสนายได้ไง เร็วจัง]
“นั่นไม่ใช่ประเด็นนะซองยอล แต่ฉันว่าฉันรู้สึกแปลกๆเวลาที่หมอนั่นพูดเลี่ยนๆใส่อ่ะ ขนลุก”
[นายคงขนลุกเหมือนตอนแรกๆที่พี่เค้าเข้ามาจีบนายสินะ]
“ม ไม่ใช่นะ มันไม่ได้รู้สึกแบบนั้น แต่มันแปลกจริงๆ” อยากรู้จังว่าตอนที่ผมพูดนี่หน้าจะแดงรึเปล่า ทำไมมันร้อนๆแบบนี้ ขนลุกด้วย (ผมไม่ได้ปวดอึนะ)
[เอ๊ะ ไม่ใช่หรอ? หรือนายจะไม่ชอบที่พี่เค้ามาทำแบบนี้ กลัวจนขนลุกไปเลยไง แบบนี้มั้ย?]
“โอ๊ย ไปกันใหญ่แล้วซองยอล คนอย่างนายน่าจะยังไม่รู้จักความรักหรอก”
[อะไรกันอูฮยอน อย่าว่าฉันแบบนี้สิ เดี๋ยวนะ...เมื่อกี้นายพูดว่าความรักหรอ?] ห้ะ? ผมพูดจริงอ่ะ?
“ไม่ใช่มั้ง นายคงฟังผิดแหละซองยอล ไม่ใช่สักหน่อย..”
[ฉันว่านายกำลังจะมีความรักแล้วแหละอูฮยอน]
“เพ้อเจ้อหน่าซองยอล ฉันไม่ได้พูดนะ งั้นแค่นี้แหละฉันง่วงแล้ว เจอกันพรุ่งนี้” ผมรีบกดวางสายซองยอลทันที ไม่จริงนะ ผมไม่ได้พูดใช่มั้ย? ไม่ได้พูดสักหน่อย! ความรงความรักอะไรกัน อูฮยอนคนนี้ไม่คิดจะหา ไร้สาระที่สุด ไม่จริง...
หรือว่าจะเป็นจริงอย่างที่ซองยอลบอก ผมกำลังมีความรักงั้นหรอ?
------------------------------------------------------------------------------
ไม่สนุกยังไงบอกได้นะคะ ตอนพิมพ์นี่ไม่ได้ทวนเลย ฮ่าๆ
อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคะ รักรีดเดอร์ทุกคนเลย ^3^
ความคิดเห็น